Τώρα τα Χριστούγεννα, κατέβηκα στο χωριό μου (πιο πολύ προς κωμόπολη είναι με 10000 κατοίκους, αλλά έχει νοοτροπία χωριού), και αποφασίσαμε να βγούμε για ένα καφέ με μια συμφοιτήτριά μου και συγχωριανή μου, που μου έλεγε καιρό και όλο αρνιόμουν...
"Σε πειράζει να έρθει και το αγόρι μου?", με ρώτησε τη στιγμή που κανονίζαμε το καφέ. Δεν με πείραζε κι αφού πέρασα και τους πήρα με το αμάξι, κατευθυνθήκαμε προς τη παραλία σε ένα όμορφο καφέ. Καθίσαμε και αρχίσαμε να συζητάμε. Η φίλη μου αυτή ξέρει για μένα(καλά γενικώς όλο το χωριό ξέρει, απλά με αυτή τα συζητάμε κιόλας) και είχαμε ανοίξει συζήτηση με το ομολογουμένως όμορφο αγόρι της για την ομοφυλοφιλία.
"Έχω φιλήσει αγόρι, όταν ήμουν 15 χρονών", μου είπε το αγόρι της. "Εγώ χαίρομαι που το χει κάνει αυτό γιατί είδε ότι δεν του αρέσει και είναι σίγουρος για τον εαυτό του πλέον.", συμπλήρωσε η φίλη μου. Αν και δεν με έπεισε πως είχε ξεκαθαρίσει τα πράγματα, αποφάσισα να μην το συνεχίσω και έστρεψα τη συζήτηση αλλού.
Κάποια στιγμή όμως δεν άντεξα και τον ρώτησα πως του φάνηκε το φιλί. Μου είπε ότι δεν μπορούσε να το αξιολογήσει, του είπα μήπως κατά βάθος του άρεσε σαν εμπειρία και μου απάντησε πως δεν είναι σίγουρος, ίσως είναι ομοφυλόφιλος αλλά δεν αντέχει την κοινωνική κατακραυγή που συνοδεύει μια τέτοια ταυτότητα. Η κοπέλα του μιλούσε στο τηλέφωνο εκείνη τη στιγμή. Δεν το συνέχισα και πάλι αλλάξαμε συζήτηση.
Μετά από αυτό το περιστατικό, άρχισε να χαιδεύει και να φιλά την κοπέλα του, με αποτέλεσμα να νιώθω σαν τρίτος τροχός, κάτι που σιχαίνομαι και προειδοποίησα πως αν δεν το σταματούσαν, θα έφευγα. Το φαινόμενο μετριάστηκε κάπως και η βραδιά κύλησε ήρεμα.
Σκέφτηκα μετά αφού τους άφησα τον καθένα στο σπίτι του, πόσο εχθρικό παραμένει το περιβάλλον της επαρχίας ακόμη για τους γκέι. Οι gay στα μάτια της επαρχίας μπορούμε να υπάρχουμε μόνο ως τρίτοι τροχοί, σε ένα ζευγάρι, ως οι μπακούρηδες φίλοι που ποτέ δεν λένε τίποτα δικό τους, ή ακόμη και όταν λένε, δεν μπορούν να ενεργήσουν όπως όλοι οι υπόλοιποι. Και στην Αθήνα σε πολλά σημεία τα ίδια σκατά είναι, απλά στην επαρχία το φαινόμενο είναι χειρότερο.
Και γι' αυτό δεν δέχομαι από κανέναν γκέι να μου λέει πως δεν νιώθει καθόλου διαφορετικός σε σχέση με τους στρέητ, πως μπορεί άνετα να τους κάνει παρέα και πως δεν χρειάζεται να φωνάζουμε για να ακουστούμε αφού έχουμε ήδη πολλά κεκτημένα. Και στην τελική ας μην είμαστε και πλεονέκτες!
Όταν ακούω τέτοια επιχειρήματα, σκέφτομαι πόσο θλιβερό να είσαι κλεισμένος στο κλουβάκι σου με μια ρόδα για διασκέδαση και να είσαι και ευγνώμων.
Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με αυτό. Και αυτό είναι που πάντα θα με εμποδίζει στο να ενσωματωθώ πλήρως στη κοινωνία της επαρχίας. Όταν πηγαίνω, πηγαίνω για τους γονείς μου, το σκυλί μου και τις βόλτες στη φύση. Αρνούμαι όμως να δώσω στον εαυτό μου το ρόλο του θεατή ή του τρίτου τροχού, έστω και αν συνειδητά δεν με βλέπουν έτσι. Ίσως για αυτούς το να θέτω τον εαυτό μου εκτός του "κόσμου" τους να είναι εξίσου θλιβερό. Για μένα όμως δεν είναι. Ο μοναχικός δρόμος όταν είναι επιλογή σου, δεν είναι στενάχωρος. Άλλωστε ξέρω πως κρατάει λίγο, και σύντομα επιστρέφω στην ανωνυμία της Αθήνας.
Μια ανωνυμία που ίσως για κάποιους φαντάζει απειλητική, για μένα όμως είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο καθένας έχει περισσότερες ευκαιρίες να χαράξει τον δικό του δρόμο, να επιλέξει τους δικούς του συμπρωταγωνιστές και τη δική του "θεατρική" σκηνή.
Λένε: "Καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στη πόλη" που είναι σεβαστό. Όμως για μας τους gay αλλά και για πολλούς ανθρώπους που δύσκολα αλέθονται στην κρεατομηχανή της επαρχιωτικής κουλτούρας, ισχύει και το " Ο κουτσός με το' να πόδι, δίνει μια και πάει στη Πόλη..."
1 σχόλιο:
Καλή χρονιά εύχομαι αρχικά.
Σχετικά με την ανάρτηση, θα έλεγα πως στην πόλη έχεις μια μεγαλύτερη δεξαμενή ανθρώπων για να επιλέξεις για τον περίγυρό σου. Κατά τ'άλλα οι συνθήκες στον πυρήνα τους δεν είναι και τόσο διαφορετικές.
Δημοσίευση σχολίου