113. Αγοραφοβία στην παράσταση "Ευτυχία της Μελωδίας"

             

               

Χθες το βράδυ, ένας καλός μου φίλος, με πήρε να πάμε να δούμε την επίσημη πρεμιέρα της θεατρικής παράστασης «Μελωδία της Ευτυχίας». Ο φίλος μου αυτός είναι κριτικός θεάτρου, και γνωρίζοντας την αγάπη μου για την Αλίκη, σκέφτηκε να με πάρει μαζί του να δούμε την τελευταία παράσταση της Αλίκης, «παιγμένη» στο 2014. Η παράσταση ήταν τρομερή και καλύτερη από αυτή της Αλίκης(τουλάχιστον απ’ ότι έχω δει σε βίντεο), αλλά το θέμα μου είναι αλλού και όχι στη κριτική της παράστασης.

                Όταν παραλάβαμε τις προσκλήσεις, μέσα στο φάκελο, υπήρχε και ένα «μαγικό» χαρτάκι που μας προσκαλούσε να παραμείνουμε μετά το τέλος της παράστασης, στο φουαγιέ που θα διεξαγόταν ένα μικρό «πάρτι». Με το που τελείωσε η παράσταση, ανεβήκαμε στο φουαγιέ, να συνεχίσουμε την βραδιά μας. Ήταν η πρώτη μου φορά που πήγαινα σε επίσημη θεατρική πρεμιέρα. Σιγά σιγά, ο χώρος άρχισε να γεμίζει από ηθοποιούς , σκηνοθέτες, διευθυντές προγράμματος τηλεόρασης, δημοσίων σχέσεων κτλ.

                Ένιωθα σαν το ψάρι έξω απ’ το νερό. Αφού δώσαμε συγχαρητήρια στην πρωταγωνίστρια κτλ ο φίλος μου άρχισε να συνομιλεί με διάφορους από το χώρο. Εγώ η αλήθεια είναι, άρχισα να νιώθω λίγο άβολα. Πολύς κόσμος, με συγκεκριμένη θεματολογία, οι περισσότεροι γνωρίζονταν μεταξύ τους, κάπου ένιωθα να παίζω σε ξένο γήπεδο. Ούτε καν να παίζω. Να έχω βρεθεί εκεί, χωρίς να ξέρω πως. Έχοντας πιει δυο ποτήρια κρασί και φάει τουλάχιστον 8 τυριά από το μπουφέ, βρήκα μια γωνιά όπου μιλούσαν στο τηλέφωνο διάφοροι επειδή ήταν λίγο πιο ήσυχα. Βιαστικά, καπάκωσα μια θέση ανάμεσά τους και πληκτρολόγησα το τηλέφωνο του κολλητού μου. Για κακή μου τύχη, είχε μια συζήτηση με το αγόρι του και δεν μπορούσε να μιλήσει.

                Τι να έκανα? Ο κόσμος δεν έλεγε να φύγει και ο φίλος μου δεν φαινόταν πουθενά. Όπως έκλεισα τον κολλητό μου, αντί να ξαναπάω στο πλήθος, άρχισα να κάνω πως μιλάω στο τηλέφωνο. Για να δικαιολογήσω το γεγονός πως στεκόμουν εκεί και όχι ανάμεσα στο πλήθος. Ήταν μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον εαυτό μου θα έλεγα. Ευτυχώς μετά από λίγο και αφού είχα εξαντλήσει όλα τα θέματα συζήτησης με τον εαυτό μου(γνωριζόμαστε καλά βλέπετε) είδα να ξεπροβάλλει από το πλήθος ο φίλος μου.

                Τρέχω προς το μέρος του, και του λέω πως δεν αισθάνομαι πολύ καλά και θα βγω έξω να πάρω αέρα. «Εσύ μείνε όσο θες, θα σε περιμένω», του είπα και κατευθύνθηκα προς την έξοδο. Με το που με χτύπησε ο καθαρός αέρας, χαλάρωσα. Δεν είμαι αγοραφοβικός, ούτε νομίζω πως βίωσα ακριβώς μια τέτοια κρίση, απλώς δεν ήταν το γήπεδό μου. Ήταν ενδιαφέρουσα εμπειρία, είδα πολλούς ηθοποιούς(καλά από κοντά όλοι πετσί και κόκκαλο είναι – τόσο φτώχεια πια στο ελληνικό θέατρο?), άκουσα πως γίνονται οι δημόσιες σχέσεις κτλ. Ενδιαφέρουσα εμπειρία.

                Δεν ξέρω αν είναι καλό αλλά πλέον δεν θέτω τον εαυτό μου σε καταστάσεις ή εμπειρίες που δεν μου ταιριάζουν ή δεν μου πάνε. Καλώς ή κακώς, κάθε άνθρωπος έχει το πεδίο του, το πλαίσιο στο οποίο αισθάνεται πιο άνετα. Το επίσημο θέατρο δεν είναι για μένα. Ίσως φαίνεται να μεγαλοποιώ το ζήτημα, αλλά πραγματικά δεν λέω ότι ήταν άχρηστη εμπειρία, αντιθέτως, απλά δεν ξέρω αν θα το ξανάκανα, τουλάχιστον όχι αν δεν χρειαζόταν.

                Παλαιότερα, πίστευα πως πρέπει να τολμούμε να βρισκόμαστε και σε μέρη ή άτομα που δεν πολυταιριάζουμε ώστε να προκαλούμε τον εαυτό μας να προσαρμόζεται. Αυτό εξακολουθώ να το πιστεύω, όχι όμως σε κάθε περίπτωση. Ναι σε μια δουλειά πρέπει να προσαρμόζεσαι και να βρίσκεις κοινό τόπο με τους συνεργάτες σου και δεν μπορώ να πω καταφέρνω να προσαρμόζομαι και να συνυπάρχω καλά με τους άλλους . Ακόμη και στο στρατό που δεν το περίμενα μια χαρά προσαρμόστηκα αλλά και τον προσάρμοσα στα μέτρα μου. Όμως σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει ένας σημαντικός παράγοντας: ο χρόνος.

                Σε περιπτώσεις όμως που δεν έχεις το χρόνο να επικοινωνήσεις ουσιαστικά, δεν ξέρω αν έχει μεγάλο νόημα να προσπαθείς να ενταχθείς όταν βλέπεις ότι αυτό είναι ανέφικτο. Καλύτερα να τινάξεις τη σκόνη από τα ρούχα σου και να πας εκεί ή με εκείνους που εσύ περνάς καλά. Για κάποιους ίσως σίγουρα αυτό φαίνεται μια συντηρητική άποψη, όπου δεν βγαίνεις από τη ζώνη ασφαλείας σου. Για μένα πάντως απλά σημαίνει πως κυλάω εκεί που νιώθω τη ροή της ζωής να τρέχει αβίαστα.

Υ.Γ. : Με την κακή συνήθεια που έχω να στήνω αφτί, άκουσα μια παρέα ηθοποιών (γνωστών), να θάβει την παράσταση και την πρωταγωνίστρια, Νάντια Κοντογεώργη. Σχολιάζανε το γεγονός πως ενώ ήταν καλή φωνητικά, υποκριτικά δεν είχε να δώσει πολλά. Ήταν φανερό πως όλοι συμμερίζονταν την άποψη πως κάποια απροσδιόριστη άλλη πρωταγωνίστρια θα έκανε καλύτερη δουλειά. Η ίδιοι που τη θάβανε, μόλις την είδανε της περιγράψανε πόσο φανταστική βρήκαν την παράσταση και την ίδια! Τι να πεις! Άνθρωποι…..