Ο έρωτας είναι ένα θέμα που έχει αναλυθεί σε υπερθετικό βαθμό, έχει πολυσυζυτηθεί και δραματοποιηθεί σε βαθμό μαζικής υστερίας και αυταπάτης σε σχέση με το τι είναι και τι δεν είναι. Οι περισσότεροι από μας δεν μπορούμε να τον δούμε διότι έχουμε τις δικές μας προεγκατεστημένες ιδέες για το τί είναι (υποτίθεται πως πρέπει να σε συνταράξει, να σου αλλάξει τη ζωή και να σε κάνει ένα κινούμενο ερωτευμένο ζόμπι) και πως θα τον αναγνωρίσουμε (στη μορφή ενός ψηλού, έξυπνου, γοητευτικού πακέτου). Οπότε αν ο έρωτας δεν έρχεται τυλιγμένος με την προσωπική μας φαντασίωση, αποτυγχάνουμε να τον αναγνωρίσουμε.Αλλά αυτό είναι που ξέρω στα σίγουρα: Ο έρωτας και η αγάπη είναι παντού. Είναι εφικτό να αγαπήσεις και να σ' αγαπήσουν, όπου και να είσαι. Ο έρωτας/αγάπη υπάρχει σε όλες τις μορφές. Περπατώντας στο τόπο καταγωγής μου, στην επαρχία με το σκυλί μου, μπορώ να νιώσω τα πάντα γύρω μου να εκπέμπουν αγάπη. Και είναι πάντα εκεί γι' αυτόν που την αναζητά. Δεν μιλώ για κάτι υπερφυσικό παρά μόνο για την αίσθηση ότι ανήκεις και είσαι μέρος της φύσης και αυτού του κόσμου.
Έχω δει τόσα γκέι αγόρια και κορίτσια (ο εαυτός μου δεν εξαιρείται) θαμπωμένα με την ιδέα του έρωτα, που πιστεύουν ότι δεν είναι ολοκληρωμένοι αν δεν βρουν κάποιον να τους ολοκληρώσει. Αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι μια τρελή αντίληψη? Εσύ, μόνος σου, είσαι ένα ολοκληρωμένο άτομο. Και αν νιώθεις ανολοκλήρωτος, μόνος σου πρέπει να γεμίσεις όλα τα κενά, διαλυμένα κομμάτια του εαυτού σου με αγάπη. Όπως γράφει ο Ραλφ Γουολντο Εμερσον, "Κανένας δεν μπορεί να σου δώσει την γαλήνη/ειρήνη παρά μόνο εσύ".
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πριν αρκετό καιρό, που καθάριζα ένα από τα συρτάρια μου, και ανακάλυψα 12 σελίδες που με έκαναν να σταματήσω το σιγύρισμα. Ήταν ένα ερωτικό γράμμα που είχα γράψει αλλά δεν έστειλα ποτέ(Ευτυχώς!) σε έναν μεγάλο μου έρωτα που είχαμε τελειώσει εκείνο το καιρό. Ήμουν 19 τότε, απελπισμένος και παθιασμένος με αυτό τον άντρα/αγόρι. Ήταν 12 σελίδες γκρίνιας και πόνου και προσήλωσης τόσο θλιβερές που δεν αναγνώρισα τον εαυτό μου. Και παρόλο που αποτελούσαν κειμήλιο μιας άλλης ηλικίας, έκανα τη δική μου ιεροτελεστία καύσης των χαρτιών αυτών που τότε νόμιζα πως εξέφραζαν την αγάπη. Δεν ήθελα να υπάρχει κάποιο αποδεικτικό στοιχείο που μου θύμιζε πόσο αξιολύπητος και αποσυνδεδεμένος από τον εαυτό μου υπήρξα.
Έχω δεί πολλά γκέι αγόρια και κοπέλες να δίνουν τον εαυτό τους σε άντρες που δεν έδιναν δεκάρα για εκείνους/ες. Έχω δει τόσα αξιόλογα αγόρια να συμβιβάζονται με ψίχουλα αγάπης. Αλλά τώρα ξέρω πως μια σχέση που είναι χτισμένη στην αληθινή αγάπη, σε κάνει να νιώθεις καλά. Και όμορφα. Πρέπει να σου δίνει χαρά - όχι απλά κάποιες φορές αλλά τις περισσότερες φορές. Δεν θα πρέπει ποτέ να απαιτεί να σωπάσεις ή να "χάσεις" τη φωνή σου, τον αυτοσεβασμό σου, ή την αξιοπρέπειά σου. Και είτε είσαι 25 ή 65, πρέπει να περιλαμβάνει όλες τις πτυχές του εαυτού σου, και να σε βοηθά να χτίσεις καινούριες...
1 σχόλιο:
Καλημέρα!
Συμφωνώ σε αυτά που έγραψες..
Δημοσίευση σχολίου