Θα εξομολογηθώ κάτι μήπως και το βγάλω από μέσα μου. Θα τα πω όπως τα νιώθω, ούτε θα τα ωραιοποιήσω ούτε τίποτα. Όπως έχω ξαναπεί, είμαι άνεργος 4 μήνες τώρα. Ίσως φαίνεται λίγο, ίσως πολύ δεν ξέρω, όμως νιώθω αδικημένος, γεμάτος μίσος και φθόνο...
Όταν βλέπω τους άλλους στην ηλικία μου, ειδικά εκείνους χωρίς τις σπουδές μου να έχουν δουλειά λόγω βύσματος, μαυρίζει η καρδιά μου. Έχω φτάσει στο σημείο ακόμη και να ζηλεύω ανθρώπους που δουλεύουν στα τηλέφωνα ή πωλητές κτλ.
Όταν ακούω για κοπέλες που ενώ εγώ ήμουν στρατό εκείνες κάνανε μεταπτυχιακό ειδική αγωγή, και τώρα είναι αναπληρώτριες, σφάζομαι. Με πνίγει ο πόνος και η αδικία. Εύχομαι να τους συμβεί κάτι κακό, να πληρώσουν για την αδικία που υφίσταμαι.
Ναι είναι παράλογα τα όσα σκέφτομαι, ίσως υπερδραματικά και σίγουρα μετά από λίγο μου περνά και επανέρχομαι. Θεωρώ πως δεν είμαι ο μόνος που κάνει τέτοιες σκέψεις. Πάντα έκανα ό,τι έλεγε το σύστημα ότι χρειάζεται για να έχεις μια πετυχημένη ζωή. Πρώτος μαθητής, πέρασα Πολυτεχνείο. Ναι έκανα αλλαγή, και ακολούθησα αυτό που μου άρεσε και πέρασα παιδαγωγικό. Δεν το μετάνιωσα. Ακόμη λατρεύω το επάγγελμά μου. Έπειτα από τους πρώτους φοιτητές. Σεμινάρια, ημερίδες σε όλα πρώτος. Τώρα κοιτάω για μεταπτυχιακό.
Κουράστηκα... Πόσο ακόμη? Βλέπω πολλούς άλλους, να έχουν βολευτεί σε μια θεσούλα μόνο και μόνο επειδή είχαν τις κατάλληλες γνωριμίες. Βλέπω μια κυβέρνηση να ενδιαφέρεται να προσλάβει τον τελευταίο βλάχο για μπάτσο, έτσι για να μπορεί να περνά τις αντιλαϊκές πολιτικές της. Η μεγαλύτερη προδοσία που θα χαρακτηρίσει την γενιά μου είναι αυτή. Μορφωθήκαμε, παλέψαμε και συνεχίζουμε να παλεύουμε και δυστυχώς δεν βρήκαμε καμία αναγνώριση. Και δυστυχώς ούτε με το Σύριζα περιμένω θεαματικές αλλαγές.
Και όχι μόνο αυτό. Στο όνομα της ατομικής ευθύνης, το ευαγγέλιο των δεξιών που τους απαλλάσσει από τις ευθύνες των καταστροφικών πολιτικών τους, εμείς φταίμε για την ανεργία μας. Είτε γιατί δεν ψάχνουμε αρκετά, είτε γιατί δεν δουλεύουμε σωστά είτε ακόμη ακόμη και γιατί δεν το θέλουμε πολύ. Λες και ζούμε μόνοι μας σε αυτή τη κοινωνία.
Ελπίζω σύντομα να αλλάξουν τα πράγματα για μένα και για όλους όσους έχουν νιώσει ματαιωμένοι από το υπάρχον σύστημα, αλλά αρνούνται να γίνουν ένα με την βρωμιά και την αναξιοπιστία.
2 σχόλια:
Είναι πολύ φυσιολογική η αντίδρασή σου. Συνέχισε όμως να ψάχνεις. Ο σύντροφός μου ήταν 4 χρόνια άνεργος και βρήκε δουλειά στο αντικείμενό του πριν λίγους μήνες, 5ώρες μεν αλλά κάτι είναι κι αυτό.
Έχεις δίκιο βρε συ, και είναι όμορφο που βρήκε ο σύντροφος σου δουλειά και ελπιδοφόρο, όμως είναι μια γενικότερη κατάσταση στην Ελλάδα που αδικεί πολλούς ανθρώπους. Πιο μικρός δεν τα σκεφτόμουν, και δεν ήμουν προετοιμασμένος για το χορό του ρουσφετιού που υπάρχει στην κοινωνία. Οι γονείς μου πάντοτε ήταν πολύ αξιοπρεπής, και σπούδασαν, μορφώθηκαν και βρήκαν εργασία, δεν τους διόρισε πουθενά κανείς και έτσι έμαθαν και μένα και τα αδέρφια μου, πάνω απ' όλα αξιοπρέπεια. Τέλος πάντων, το κείμενο το έγραψα σε μια στιγμή που ήμουν πολύ χάλια ψυχολογικά, εννοείται πως δεν είμαι έτσι συνεχώς. Θα δείξει...
Δημοσίευση σχολίου