Πριν μια εβδομάδα, είχα φιλοξενήσει ένα ξάδερφο μου με την γυναίκα του και το 5χρονο γιο τους. Ο ανιψιός μου έχει φάει ένα κόλλημα με το βαφτιστικό σταυρό του και τον φοράει συνέχεια χωρίς να θέλει να τον αποχωριστεί. Η μάνα του με τον ζόρι τον πείθει να τον βγάλει όταν πάει για ύπνο.
Τη δεύτερη μέρα φιλοξενίας ο ανιψιός μου με ρώτησε αν έχω και εγώ βαφτιστικό σταυρό και όταν του είπα πως έχω ζήτησε να τον δει. Εγώ πήγα και τον πήρα και του τον έδωσα με μια μικρή επιφύλαξη καθώς είναι ακριβός ολόχρυσος σταυρός 22 καρατίων, δηλαδή με πολύ μικρό ποσοστό προσμίξεων.
Ο ανιψιός μου πήρε τον σταυρό, και αφού τον περιεργάστηκε με τα δαχτυλάκια του, τον φέρνει στο στόμα του και πριν κανείς προλάβει να τον σταματήσει...
.... του έδωσε μια γερή δαγκωματιά.
Ο σταυρός αυτός ήταντ όσο μαλακός που τώρα πια έχει αποκτήσει ένα ωραιότατο σημάδι δαγκωματιάς στο κέντρο του.
Για να επισκευαστεί θα έπρεπε ο χρυσοχόος να το λιώσει και να το ξαναφτιάξει από την αρχή αν θέλουμε να επιστρέψει στην αρχική του μορφή.
Ο κοσμηματοπώλης μάλιστα μας είπε πως αν αυτός ο χρυσός σταυρός είχε λίγο περισσότερο ψευδάργυρο, χαλκό ή νικέλιο στην πρόσμιξη του, θα ήταν αρκετά ανθεκτικός απέναντι στο δάγκωμα του μικρού και ίσως να μην είχε και κανένα σημάδι.
Και θα ήταν ακόμη ένας εξίσου όμορφος, χρυσός σταυρός.
Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως αν έβαζες μεγάλο ποσοστό προσμίξεων, δε θα ήταν πια χρυσός.
Και έτσι κάπως είναι και στη ζωή. Αν είσαι πολύ αγνός, πολύ "καθαρός", σου λείπει η ανθεκτικότητα.
Καταλήγεις τόσο "μαλακός" που η ζωή μπήγει εύκολα τα δόντια της πάνω σου και σου αφήνει μεγάλα σημάδια.
Αλλά αν είσαι πολύ νοθευμένος, γεμάτος λιγότερο θετικά στοιχεία, χάνεις τη λάμψη σου. Καταλήγεις να είσαι ένα άμορφο κράμα από διαφορετικά στοιχεία χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα.
Οπότε η ερώτηση είναι η εξής.
Πως διατηρείς αρκετή αγνότητα επιτρέποντας παράλληλα στον εαυτό σου να αναμιχθεί με τα διαφορετικά στοιχεία της ζωής, να κυλιστείς στα χώματα της καθημερινότητας, να είσαι παράλληλα λαμπερός αλλά και ανθεκτικός;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου