Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2017

152. Μπαίνοντας ξανά μέσα στην ντουλάπα....

        


  Τους τελευταίους δύο μήνες εργάζομαι ως δάσκαλος σε μια επαρχιακή πόλη, κοντά στην Αθήνα. Για όσους δεν έχουν σχέση με τα παιδαγωγικά και το χώρο της εκπαίδευσης γενικότερα, πρέπει να πω πως οι δάσκαλοι και γενικότερα οι εκπαιδευτικοί, έχουμε μετατραπεί σε σύγχρονους "νομάδες", αλλάζοντας κάθε χρόνο τόπο εργασίας, όπου καλούμαστε να εργαστούμε για 8 με 9 μήνες στην καλύτερη περίπτωση. Για μένα η φετινή χρονιά αποτελεί η αφετηρία από (όπως φαντάζομαι) μιας σειράς μετακινήσεων και τοποθετήσεων μέχρι κάποια στιγμή να μπορέσω να "μονιμοποιηθώ" σε κάποιο μέρος ή απλά να αλλάξω επαγγελματική σταδιοδρομία, όντας κουρασμένος από την έλλειψη μιας μορφής σταθερότητας στη ζωή μου.
 
          Εδώ και δύο μήνες λοιπόν, έχω εγκατασταθεί σε μια επαρχιακή πόλη, ευτυχώς κοντά στην Αθήνα. Δεν μπορώ να έχω παράπονο από τη στάση των ανθρώπων που έχω γνωρίσει εδώ, είναι όλοι ζεστοί και φιλικοί και δεν έχω συναντήσει προς το παρόν κάποιον που να μου κάνει τη ζωή δύσκολη. Επιστρέφοντας μετά από δέκα χρόνια ζωής στην πρωτεύουσα, αναρωτήθηκα ποια θα πρέπει να ήταν η στάση μου σχετικά με την σεξουαλική μου ταυτότητα και την επικοινωνία αυτής προς τρίτους. Οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί με συμβούλεψαν να μην ακολουθήσω την τακτική που ακολουθώ μέχρι τώρα στη ζωή μου και να κρατήσω χαμηλούς τόνους. Εγώ αντέτεινα με τη σειρά μου πως δεν μπορούμε να κρυβόμαστε μια ζωή και πως αν θέλουμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας και να αλλάξουμε τα πράγματα, πρέπει να τολμάμε και να δηλώνουμε την σεξουαλική μας ταυτότητα με θάρρος και δύναμη.
       
           Έχοντας περάσει ήδη δύο μήνες στην πόλη αυτή, πρέπει να ομολογήσω πως δεν τήρησα όσα με πάθος φώναζα. Η ζωή σε μια επαρχιακή πόλη και ειδικά ως εκπαιδευτικός, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η συντηρητική φύση του επαγγέλματος σε συνδυασμό με την επαφή με τα παιδιά δεν καθιστούν πρόσφορο το έδαφος για γενναίες χειρονομίες. Δεν έχω τολμήσει να εκφράσω ανοιχτά την σεξουαλική μου ταυτότητα καθώς είναι βέβαιο πως δεν έχω τη δύναμη, τουλάχιστον όχι στην παρούσα φάση της ζωής μου, να πολεμήσω την μιζέρια και το μίσος κάποιων γονιών που θα εξισώσουν την ομοφυλοφιλία με την παιδεραστία σε μια προσπάθεια να με βλάψουν ηθικά και επαγγελματικά. Παράλληλα, το γεγονός πως δεν εργάζομαι από χόμπι ούτε έχω από πίσω μου μια περιουσία να με συντηρεί μέχρι τα βαθιά γεράματα, με αναγκάζει να ζυγίζω συνεχώς τις επιλογές που έχω σχετικά με την ελευθερία κινήσεων μου, στην επαρχία.


           Τα δέκα χρόνια που έζησα στην Αθήνα ως φοιτητής, εργαζόμενος και φαντάρος με είχαν κάνει να πιστέψω πως έχω αφήσει πίσω μου τη ΄"ντουλάπα" στην οποία ζούσα ως έφηβος. Μάλιστα, έχω "κουνήσει" το δάχτυλο σε ανθρώπους που έκρυβαν ή κρύβουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα στο επαγγελματικό  ή οικογενειακό τους περιβάλλον, θεωρώντας τους δειλούς, ακόμη και ομοφοβικούς με τον ίδιο τους τον εαυτό. Ακόμη και όταν αναγνώριζα τις αντικειμενικές δυσκολίες που μπορεί να ωθούν κάποιον στην απόκρυψη της ταυτότητας του, κρυφά πίστευα πως είναι συνυπαίτιοι για την καθυστέρηση προόδου στην Ελληνική κοινωνία.

         Κρατώ ως μια μικρή, κάλπικη νίκη το γεγονός πως δεν έχω μπει στη λογική των ψεμάτων ή της παρουσίασης μιας στρέητ ταυτότητας. Όποτε έρχεται το θέμα της σεξουαλικότητας, απλά αναφέρομαι στην έλλειψη δραστηριότητας στην ερωτική μου ζωή ή απλά χαμογελώ χωρίς να πω κάτι. Δεν είμαι χαζός. Ξέρω ότι αρκετοί έχουν καταλάβει πως είμαι gay. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι δεν πολύ-αγγίζουν ερωτική θεματολογία όταν συζητάμε. Δεν με ενοχλεί να το καταλάβουν. Ούτε κάνω κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια να το κρύψω. Απλά γνωρίζω, πως είναι διαφορετικό να αιωρείται η υποψία για τη σεξουαλικότητα σου και διαφορετικό να την δηλώνεις από μόνος σου. Στην δεύτερη περίπτωση, τους φέρνεις αντιμέτωπους με την θεώρηση που φέρουν ως άτομα σχετικά με τη σεξουαλικότητα και τους αναγκάζεις να πάρουν θέση. Οι περισσότεροι συντάσσονται τότε με την πλειοψηφία, όχι απαραίτητα γιατί συμμερίζονται πραγματικά τις απόψεις της, απλά γιατί δε θέλουν να σπαταλήσουν ενέργεια στην υπεράσπιση πιο "αιρετικών" θέσεων.


       Πάντως, αν για κάτι σιγουρεύτηκα από τους δύο μήνες στην πόλη αυτή, είναι πως η σεξουαλικότητα δεν περιορίζεται μόνο σε ό,τι κάνουμε στο κρεβάτι μας αλλά έχει προεκτάσεις σε κάθε πλευρά της ζωής μας. Δεν είμαστε παράλογοι που θέλουμε αναγνώριση, ίσα δικαιώματα και δικαίωμα ύπαρξης και ορατότητας στην κοινωνική ζωή. Δεν ξέρω πότε θα επιτευχθεί κάτι τέτοιο (αν επιτευχθεί ποτέ). Εξακολουθώ να επιμένω πως πρέπει να προσπαθούμε να δίνουμε μικρές μάχες για την ορατότητα και την αξιοπρέπεια μας, αυτό δεν αλλάζει. Απλώς αντιλαμβάνομαι πλέον καλύτερα πως κάτι τέτοιο εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και από τις δυνατότητες και τις δυνάμεις του καθενός. Ειδικότερα τώρα, με την οικονομική κρίση που μας αναγκάζει όλους να συμβιβαστούμε με πράγματα και καταστάσεις που παλαιότερα θα απορρίπταμε.


        Ίσως το παράπονο μου είναι πως η μάχη που δίνει κάθε ομοφυλόφιλος για αποδοχή και αξιοπρέπεια,  δε σταματά με το coming out του στην οικογένεια και στους δικούς του ανθρώπους. Είναι μια μάχη που ίσως χρειαστεί να δώσει πολλές φορές, σε διαφορετικές περιόδους της ζωής του. Δε το λέω απαισιόδοξα. Αυτή η ζωή μας δόθηκε και πρέπει να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε με αυτή.
  
       Όταν γράφω ένα ποστ, πάντα έχω στο μυαλό μου έναν γκέι έφηβο, καταπιεσμένο....που ανυπομονεί να γνωρίσει μια καλύτερη ζωή μακριά από τα δεσμά της σχολικής ζωής (και ίσως της μικρής κοινωνίας που ζει). Έναν έφηβο, όπως ήμουν και γω όταν διάβαζα άρθρα στο 10percent, και έπαιρνα δύναμη και θάρρος για τη ζωή στην Αθήνα και την ελευθερία που θα βίωνα. Απλά αυτό που θέλω να πω σε όποιον έφηβο με διαβάζει, είναι πως αν και η ζωή γίνεται όντως πολύ καλύτερη, δε σημαίνει ότι παύει ο αγώνας, απλά ίσως αλλάζει μορφή. Η διαπίστωση αυτή μπορεί να είναι για τους περισσότερους πολύ απλή και να μην εντυπωσιάζει, για μένα όμως, τώρα γίνεται κατανοητή. Ο αγώνας δε σταματάει ποτέ, αν πραγματικά θέλουμε να ζούμε όσο πιο ελεύθερα γίνεται...

1 σχόλιο:

gay super hero είπε...

Mακάρι τα διάφορα ...10percent να φιλοξενούσαν τέτοιες πραγματικές εξομολογήσεις πραγματικών ανθρώπων αντί για ακτιβιστικά τσιτάτα και μανιφέστα από ανθρώπους που έχουν διαλέξει για επάγγελμα τον ακτιβισμό...