Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

107. Ανεργία, αναξιοκρατία, αδικία...




       Κάτι που με ενοχλούσε πάρα πολύ όσο ήμουν στο στρατό, ήταν το γεγονός πως όχι μόνο οι άντρες χάνουμε 1 χρόνο από τη ζωή μας, όπου δεν μπορούμε να βρούμε δουλειά, να κάνουμε κάποιο μεταπτυχιακό κτλ. αλλά δεν μας αναγνωρίζεται ούτε με τη μορφή κάποιες μοριοδότησης, αλλά ούτε ως χρόνος ανεργίας.  Καθόλη τη διάρκεια της θητείας μου, γκρίνιαζα συνεχώς για το παραπάνω ζήτημα, "ζάλιζα" φίλους και φίλες και παραπονιόμουν πως εκείνες (οι συμφοιτήτριές μου) μπορούσαν να κάνουν μεταπτυχιακό, να δουλέψουν κτλ, ενώ εγώ το κορόιδο, έπρεπε να σπαταλώ το χρόνο μου άσκοπα. Με τη πολύ γκρίνια, μια φίλη μου, αφού είχαν πρηστεί τ' αυτιά της να με ακούει να γκρινιάζω, με πρότεινε στη διεύθυνση της εργασίας της να δουλέψω για το καλοκαίρι.


Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

106. Κλείσιμο ενός κύκλου....




              Με τα προηγούμενα 4 ποστ κλείνει ο κύκλος του στρατού για μένα.  Καμμιά φορά ακόμη και τώρα δεν το πιστεύω σχετικά πόσο εύκολα πέρασε αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου.

             Θυμάμαι πως το κεφάλαιο αυτό με άγχωνε από πολύ μικρό, από τότε που άκουγα ιστορίες από το θείο μου για το στρατό και τρόμαζα γιατί δεν ένιωθα να ταιριάζω στο καλούπι αρρενωπότητας που απαιτούσε ο στρατός ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα τότε. Καμμία από τις αγωνίες και τις φοβίες μου δεν εκπληρώθηκε στη θητεία μου και είμαι ευγνώμων γι' αυτό.