Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Making The Connection

Αλλο ενα βιντεακι απο την Οπρα! Ελα δεν θελω παραπονα, 5 λεπτα ειναι μονο και πραγματικα αξιζει να το δειτε! Ειναι το δωρο μου προς ολους τους αναγνωστες του blog... Σιγα ρε μαγκα καταξοδευτηκες!!!! Νομιζω οτι αυτα που λεει το συγκεκριμενο βιντεο αξιζει να τα γνωριζουν ολοι και γι'αυτο το μοιραζομαι...

Το 1ο κομματι του βιντεο ειναι απο την εκπομπη με την περισσοτερη ιστορια στην ιστορια ενος talk show με πανω απο 110 εκατομυρρια κοσμο. Βασικα ολο το βιντεο διαρκει 1 ωρα αλλα εκοψα και εραψα τα πιο σημαντικα σημεια κατα τη γνωμη μου...


Μιλαει για τον αγωνα της Οπρα με το παχος!Ομως δεν ειναι μονο για αυτους που εχουν προβληματα βαρους, αλλα γενικα για ολους τους ανθρωπους, που ειναι εθισμενοι σε κατι, ειτε αυτο ειναι το φαγητο, ειτε το τσιγαρο, ειτε ειναι εθισμενοι συναισθηματικα με το συντροφο τους, τους φιλους τους κτλ. Ο εθισμος κρυβει παντοτε απο πισω κακη σχεση με τον εαυτο μας...Και προσπαθουμε παντα με καποιον τροπο να καλυψουμε αυτο το κενο που υπαρχει μεσα μας ειτε με φαγητο ειτε με αλκοολ ειτε με το να ειμαστε συναισθηματικα προσκολλημενοι σε καποιον κτλ... Ευχομαι το βιντεο αυτο να μην σας "πει" κατι διοτι το πιο πιθανον να αγαπατε αρκετα τον εαυτο σας...Εγω προσωπικα οταν το ειχα δει πριν αρκετους μηνες, μπορω να πω οτι με βοηθησε να παρω αποφασεις, να αλλαξω ως ενα βαθμο ροτα στη ζωη μου. Βεβαια ο αγωνας προς την καλυτερευση δεν νομιζω οτι τελειωνει ποτε και γι'αυτο ως ενα σημειο πρεπει να νιωθουμε περηφανοι για οσα εχουμε καταφερει.

Αρκετα με τη πολυλογια ομως... Παμε στο βιντεο...




Κρατω τα εξης:
  • "Περιπου στο 2002-2003 καταλαβα οτι για να φροντισεις τον εαυτο σου, πρεπει πρωτα να νιωσεις πραγματικα, οτι αξιζει φροντιδα και αγαπη...." Πραγματικα ειναι περιεργο, ποσο αναξιοι νιωθουμε εσωτερικα οι περισσοτεροι για την αγαπη. Οχι μονο απο τους αλλους αλλα και απο τον ιδιο μας τον εαυτο! Εχουμε μαθει να δειχνουμε αγαπη προς τους γυρω μας και σπανια προς τον εαυτο μας. Ειναι διαφορετικο το να ειναι καποιος ψωνιο και το να αγαπα τον εαυτο του.Πολλες φορες τα 2 δεν συνυπαρχουν.Ξερω ομως οτι για να καταφερεις να αγαπησεις αλλους, πρεπει να αγαπησεις και τον εαυτο σου!!!
  • "Ετσι, για καθε ατομο εκει εξω, που αγωνιζεται, ο αγωνας συνεχιζεται, μεχρι να αγαπησεις τον εαυτο σου, οσο αγαπας καθεναν και καθετι γυρω σου...."
  • "Πρεπει να στοχευεις η εξωτερικη σου εμφανιση, να ειναι σε αρμονια, με τον εσωτερικο σου κοσμο και με οσα εχεις καταφερει στη ζωη σου.Διοτι αν το σωμα σου, δεν συμβαδιζει με τις εξωτερικες και εσωτερικες σου επιτυχιες, τοτε αυτες δεν σημαινουν τιποτα.Διοτι κοιτας ολα οσα εχεις, ολα οσα εχεις επιτυχει, και σε κανουν να νιωθεις χειροτερα, διοτι σκεφτεσαι οτι εχεις κανει τοσα πολλα αλλα δεν μπορεις να επιτυχεις να απεγκλωβιστεις απο τον εθισμο σου, στο φαγητο, στο τσιγαρο, στο ποτο κτλ"Αυτο ειναι το πιο ομορφο που εχω ακουσει....ξερετε συχνα λεμε οτι μετραει ο εσωτερικος κοσμος ενος ανθρωπου.Συμφωνοι αλλα δυστυχως ή ευτυχως εκτος απο ιατρικες περιπτωσεις, η πλειοψηφια των παχουλων ανθρωπων, εχουν εσωτερικα προβληματα τα οποια εξωτερικευονται με το παχος....Οπως ο αλκοολικος τα εξωτερικευει στο ποτο, ο φανατικος καπνιστης, στο τσιγαρο κ.ο.κ.
Πολλες φορες λεμε στον εαυτο μας, οτι αν ειχα μια σχεση να με βοηθα, τοτε θα εκοβα το φαγητο, θα σταματουσα να πινω κτλ αλλα ξερω πολλους/ες που εχουν σχεση, και παλι δεν καταφεραν να πολεμησουν τον εθισμο τους.Πολλες φορες επαναπαυθηκαν σε αυτον... Παντοτε τα προβληματα τετοιας φυσεως, εχουν ως πηγη τους τη χαμηλη αγαπη προς τον εαυτο μας...κατι που δυστυχως ειναι το μεγαλυτερο προβλημα των ανθρωπων, ειδικα στη σημερινη ανταγωνιστικη κοινωνια που ζουμε....Ειλικρινα για μενα δεν υπαρχει μεγαλυτερο αγαθο στον ανθρωπο, απο την αυτοεκτιμηση....ολοι αξιζουμε, ολοι εχουμε κατι να δωσουμε!Δες το και λιγο εγωιστικα βρε αδερφε...εσυ στο πηγαδι κατουρησες και δεν αξιζεις να αγαπηθεις, να ζησεις, να διασκεδασεις κτλ? Συνηθως αφηνουμε μια ιδεα που εχουμε για μας να μας παγιδευσει αλλα αν καταφερουμε να την νικησουμε, τοτε ελευθερωνουμε ενα μεγαλο ποσοστο της ζωης μας.....


Επειδη δεν θυμαμαι αν το εχω ξαναπει το λεω και δω, οτι σε ενα μαθημα στη σχολη, απαιτειται πολλες φορες να σηκωθεις μπροστα στη ταξη και να μοιραστεις ενα προσωπικο σου θεμα. Βεβαια δεν ειναι υποχρεωτικο να το κανεις... Εγω δειχνω ιδιαιτερο ζηλο για τη συγκεκριμενη ασκηση διοτι με βοηθα να μην φοβαμαι τους ανθρωπους, αν και πρεπει να ομολογησω οτι ακομη και τωρα που εχω σηκωθει αρκετες φορες, ακομη ψιλοτρεμει το μικροφωνο αλλα τουλαχιστον η φωνη ειναι σταθερη...

Αυτα για το 2009...Ευχομαι για ολους υγεια, χαρα και ευτυχια, το 2010 να ειναι η καλυτερη χρονια που ειχατε μεχρι τωρα, και πανω απολα να συνεχισετε να κανετε ονειρα. Ειναι πολυ σημαντικο να εισαι σε θεση να μπορεις να κανεις ονειρα....


Φιλια σε ολους!

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

2 Σημαντικα μαθήματα...


Καλα τι εβδομαδα ειναι αυτη? Πολυ εντονη!Και να φανταστεις οτι ακομη δεν εχει τελειωσει. Οχι δεν αναφερομαι στην εκλογη του Σαμαρα, ουτε σε καποιο γνωστο γεγονος. Αναφερομαι σε προσωπικο επιπεδο. Θα αναφερω τα 2 πιο σημαντικα γεγονοτα αυτης της εβδομαδας συνεβησαν την ιδια μερα. Την Τριτη.

Το πρωτο δεν ειναι και τοσο ευχαριστο για μενα αλλα θελω να το αναφερω γιατι το θεωρω σημαντικη εμπειρια. Ενα αγορι απο τη σχολη(δεν εχουμε και πολλα) μου αρεσε παρα πολυ και ειχαμε αρχισει και καναμε λιγη παρεα. Απο αρκετες ενδειξεις ειχα καταλαβει οτι ειναι γκει. Μιας και εχω υποσχεθει η φετινη χρονια, να ειναι χρονια τολμης και θαρρους, αποφασισα να του πω οτι μου αρεσει. Του το ειπα λοιπον καθως τον τραβηξα σε μια γωνια, και περιμενα με ανυπομονησια να μου πει οτι με αγαπα και να ξεκινησει να ετοιμαζει απευθειας την ερωτικη μας φωλιτσα. Βεβαια τιποτα απ'ολα αυτα δεν συνεβη. Οχι δεν απεδειχθη στρεητ. Γκει ειναι απλα το παιδι δεν γουσταρε. Το προβλημα δεν ηταν βεβαια οτι δεν γουσταρε. Απο τοτε(2 μερες πριν δηλαδη) δεν ξαναμιλησαμε, υπαρχει μια σχετικη αμηχανια. Μου αρεσε ομως που ειχα το θαρρος να του την πεσω. Δεν ειναι η πρωτη φορα που την πεφτω σε καποιον, ουτε η πρωτη φορα που τρωω χυλοπιτα αλλα ηταν η πρωτη φορα που δεν ενιωσα ασχημα για μενα. Ισα ισα που ενιωσα και καλα που ειχα τα κοτσια να του την πεσω(γιατι πρεπει να αναγνωρισω οτι ηταν παααααααααρα πολυ ωρααααιιιιιιιιος!!!). Μπορει να πληγωθηκε καπως ο εγωισμος μου αλλα επεζησα και μπορω να πω οτι ως ενα βαθμο απαλλαχτηκα απο το φοβο της απορριψης. Και εχει αλλη γλυκα να τρως τη χυλοπιτα live και οχι πισω απο ενα κομπιουτερ. Γενικα νομιζω οτι το φλερτ στην καθημερινοτητα ειναι το καλυτερο, διοτι εισαι απλα ο εαυτος σου(τουλαχιστον εμφανισιακα), δεν μπορεις να κρυφτεις ουτε απο χαμηλο φωτισμο, ουτε μεσω photoshop κτλ.

Παμε και στο δευτερο κομματι ομως και σιγουρα για μενα το πιο σημαντικο. Υπαρχει ενα μαθημα στη σχολη που το παρακολουθω φανατικα διοτι η καθηγητρια ειναι απλα απιστευτος ανθρωπος, και το κανει να ειναι το πιο ενδιαφερον μαθημα του κοσμου. Κανουμε σκετς, ασκησεις, μιλαμε μπροστα στην ταξη, και προσπαθουμε γενικα να εκθετουμε τον ευαλωτο εαυτο μας μπροστα σε κοινο ωστε να αναπτυξουμε αυτοπεποιθηση. Ειναι καλυτερο και απο θεατρο. Ναι σου λεω! Διοτι στο θεατρο ναι μεν εισαι μπροστα σε κοινο αλλα παιζεις ενα ρολο, ενω στο μαθημα αυτο, ειμαστε ο εαυτος μας!

Για να μην τα πολυλογω, μας ειπε η καθηγητρια να σκεφτουμε μια αρνητικη εμπειρια που ειχαμε απο κατι που μας εκανε ο καθηγητης μας στο γυμνασιο/λυκειο και νιωσαμε ασχημα. Σηκωνοταν οποιο παιδι ηθελε επαιρνε το μικροφωνο και ελεγε την εμπειρια του. Σχεδον ολοι ανεφεραν απλα περιπτωσεις οπου ο καθηγητης τους αδικησε σε ενα βαθμο, ή δεν τους συμπαθουσε κτλ . Σηκωσα και γω το χερι μου για να πω τη δικη μου εμπειρια. Αρχισα να εξιστορω πως στη 3η γυμνασιου, οταν καναμε προβες για παρελαση δυο τραμπουκοι με κοροιδευαν λογω του οτι ειμαι γκει(Περιττο να πω οτι ενω πριν ολοι μιλουσαν μεταξυ τους, καρφωθηκαν πανω μου με προσοχη).Και οταν πιαστηκαμε στα χερια και μας χωρισε ο γυμναστης και του ειπα για ποιο λογο με κοροιδευαν, δεν μιλησε, γελασε ειρωνικα, και απλα μου ειπε να μην ξαναγινει. Περιεγραψα ποσο ασχημα ενιωσα, με την σταση του καθηγητη που ουσιαστικη επικροτουσε την συμπεριφορα τους.

Οταν αφησα το μικροφωνο, 3-4 χερια σηκωθηκαν για να μιλησουν. Η καθηγητρια εδωσε το μικροφωνο σε μια πολυ ομορφη κοπελα, η οποια παιρνοντας θαρρος απο την ιστορια μου, ειπε για το πως την κοροιδευαν λογω του οτι παλαιοτερα ηταν πιο παχουλη. Καθως τα εξιστορουσε βουρκωσε λιγο, και γυρισε και με κοιταξε. Και τοτε ειχα μια απο τις καλυτερες στιγμες της μεχρι τωρα ζωης μου. Διοτι συνδεθηκαμε. Ως ενας ανθρωπος προς ενα αλλο. Και το καταλαβαμε και οι 2. Ηταν μια απο τις καλυτερες στιγμες, ηταν η ουσια του τι σημαινει να εισαι ανθρωπος, διοτι οταν τα ματια μας ενωθηκαν, για αυτη τη στιγμη, ηταν σαν να μου ελεγε "Με καταλαβαινεις?" και σαν να της απαντουσα "Οτι ναι σε καταλαβαινω, καταλαβαινω το πονο σου"! Ακομη και τωρα βουρκωνω οταν το σκεφτομαι, δεν υπαρχουν λογια να το περιγραψω. Αυτο σημαινει να εισαι ανθρωπος, για μενα, οταν κοιτας στα ματια ενος ανθρωπου και του λες οτι ναι σε καταλαβαινω, σε νιωθω, σε συμπονω....


Y.Γ: Εκτος απο μπραβο(lol!) πειτε και καμμια δικη σας εμπειρια ειτε απο χυλοπιτα ή κατι αντιστοιχο με το 2ο θεμα!

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Δεν σκυβω το κεφαλι.....




Βλεπωντας το παραπανω αποσπασμα, καταλαβα οτι υπαρχουν 2 λογιων ανθρωποι σε ολους τους τομεις της ζωης....αυτοι που συμβιβαζονται και αυτοι που αγωνιζονται....
Στο βιντεο η Μαρινα δεν θελει να συμβιβαστει σε μια ζωη γεματη φτωχεια και μιζερια, θελει να χαρει τα νιατα της, να μη σκυψει το κεφαλι....Στο τελος της ταινιας, βεβαια, το πληρωνει με την ιδια της τη ζωη.

Ετσι νιωθω και γω οταν βλεπω γυρω μου νεους ανθρωπους να κρυβονται, να σκυβουν το κεφαλι, να αποδεχονται να τους κοροιδευουν μπροστα στα μουτρα τους, να υποδυονται τους στρεητ, νομιζοντας οτι κοροιδευουν καποιον ενω στην πραγματικοτητα, κοροιδευουν τον εαυτο τους!Η ζωη τους με τρομαζει....Με τρομαζει που εσκυψαν τοσο νωρις το κεφαλι τους....

Και ναι, εγω δεν μπορω να το δεχτω....βραζει το αιμα μου, δεν θελω να καμπουριασω και να μιζεριασω....Ισως ειμαι υπερβολικος, ισως καποιες φορες πρεπει να κανεις πισω.... εγω δεν μπορω ομως....δεν αφηνω σε κανεναν το δικαιωμα να με μειωσει λογω του οτι ειμαι γκει, να με κανει να πω ψεματα μονο κ μονο για να δικαιολογηθω....Και οχι μονο στην Αθηνα, στο χωριο στους συγγενεις σε φιλους, ολους ολους...Απο τη πρωτη μερα στη καινουργια σχολη δεν προσποιηθηκα σε κανενα οτι ειμαι στρεητ.....οταν το θεμα παει στα ερωτικα, κανω κατευθειαν κατανοητο οτι ειμαι γκει....τα αγορια ερχονται σε αμηχανια, αλλα το ξεπερνουν....δεν φοβαμαι ακομη και ξυλο να παιξω αν χρειαστει.....γιατι εγω δν θελω να βαλτωσω....δεν θελω να μιζεριασω.....


Εσεις?

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Ένα χωνάκι βανίλια ειναι μόνο ένα χωνακι βανίλια?


Την εφηβεια μονο οι γεροι και οι βλακες την εξωραιζουν. Ολοι οι υπολοιποι ξερουμε οτι η εφηβεια ειναι σαν την ανοιξη: η πιο σκληρη μας εποχη.Η εφηβεια ειναι ο 1ος Παγκοσμιος Πολεμος της ζωης μας. Στα πεδια των μαχων της σκοτωνουμε το παιδι που υπηρξαμε, τους φιλους του,. τους γονεις του, τις ισορροπιες του. Καποιοι αδυνατουν να επιζησουν. Πως να θαψεις τοσους νεκρους? Πως να συνηθισεις τοσες καινουργιες ξενες και κακοηχες λεξεις?Επαγγελματικη αποκατασταση, κοινωνικος προσδιορισμος, ενταξη....Πως να παρουμε ξαφνικα proficiency στα αλαμπουρνεζικα των γονιων μας?Τι θα πει μαμα, νεα ταξη πραγματων?
Καποιοι εχουν το χαρισμα φυσικα. Προσαρμογη ονομαζεται και -οπως ολα σχεδον- ειανι ενα νομισμα με 2 οψεις. Καποιοι γεννηθηκαν ετοιμοι, κομμενοι και ραμμενοι για μεγαλα, με την κρουστα αθικτη και εκ γενετης στη θεση της.
Καποιοι ομως, οι πιο πολλοι, κολυμπαμε στα θολα νερα του μεσου ορου: ουτε πρωταθλητες της προσαρμογης ουτε ισοβια φυλακισμενοι του παιδιου που υπηρξαμε. Μερικες φορες και τα δυο. Με τα τρελαμενα πανω μας και τα θλιβερα κατω μας.Εμεις αναδυομαστε -οσοι επιζησουμε τοσο οικειων θανατων- καινουργιοι ανθρωποι απο το πεδιο της μαχης της εφηβειας μας, πιο σκληροι, κομματακι πιο αχαροι, με κουρεμενο αγαρμπα το χνουδι του νεοσσου. Τελικα προσαρμοσμενοι. (Ψιλο) ετοιμοι για το καλυτερο και το χειροτερο. Ομως ουτε οι καλυτεροι ουτε οι χειροτεροι!

Αυτό ήταν η εφηβεία μας. Τοτε γιατι λυσσαξαμε ολοι μαζι της? Γιατι τοσα τραγουδια, τοσες ταινιες, τοσο μελανι και φιλμ ξοδεμενο? Τι μας παιδευει ακομα ελογου της τοσα χρονια μετα? Καιρο αναρωτιομουν για αυτο το θεμα και απαντηση δνε εβρισκα.Χθες το βραδυ ομως ημουν τυχερος: η απαντηση εφτασε σε μενα μονη της, μισοκρυμμενη σενα χωνακι βανιλια(γραμμενο το καλοκαιρι). Ενα χωνακι παγωτο τοσο δραστικο, οσο και η μαντλεν του Προυστ βουτηγμενη στο τσαι.

Ηταν εντεκα παρα δεκα, ημουν εξω απο το θερινο σινεμα της περιοχης μου κι ετοιμαζομουν για την προβολη μιας ταινιας δρασης. Ξερετε, απο εκεινα τα φιλμ <<πολλη δραση για το τιποτα>> που σου επιτρεπουν να συγκεντρωθεις στην κοκα κολα σου και στο φεγγαρι. Ξαφνικα ενιωσα μια πελωρια λαχταρα για παγωτο χωνακι. Βανιλια ομως και τιποτα αλλο - εξηγημενα πραγματα. Τρεχω στο διπλανο παγωτατζιδικο, παιρνω το χωνακι μου ξεχειλισμενο απο τρεις υπεροχες μπαλες βανιλια και επιστρεφω στο σκοταδι της προβολης που ειχε αρχισει. Καθομαι. Βαζω το χωνακι ανυποψιαστος στο στομα. Και τοτε ακριβως εγινε. Ειδα με κλειστα ματια τη γλωσσα μου να μακραινει, να γινεται ενας δρομος. Ενας δρομος που ξεκινουσε απο το χωνακι και εφτανε ως την αυλη του σχολειου μου στην επαρχια, ωρα οχτω, Ιουνιος, μαζί με τον κολλητο μου παρακολουθουμε τον ωραιο του σχολειου.<<Κοιταζει?>>ρωτουσα με αγωνια.<Κοιταζει>> με καθυσηχαζε.<<<Καρφωμενος ειναι>>. Κι εγω χαμηλωσα τα ματια και εφερα το χωνακι μου στο στομα. Ενα χωνακι βανιλια. Τρεις μπαλες. Ενα χωνακι πυρομαχικο στον πρωτο ερωτα της ζωης μου. Ενα χωνακι φορμα παραλλαγης- να μη βλεπει ο αντιπαλος τι κανουμε. Ενα χωνακι που ποτε δεν ελιωσε κι ετσι βγηκε αιφνης ενα βραδι ανεπαφο μεσα στον καυσωνα της ενηλικης ζωης μου για να με οδηγησει ξανα στη χωρα της πρωτης φορας. Στη χωρα οπου τιποτα δεν ειχε ξαναγινει και ολα ηταν πιθανο να συμβουν. Οπ[ου οι γευσεις ηταν χρωματιστες και οι εικονες πεντανοστιμες και τα παρτι υπεροχα. Πισω στην εφηβεια μου!
Κανενα παγωτο δεν μπορεσε να συγκριθει μ'εκεινο στα χρονια που ακολουθησαν. Καμμμια Εβγα και καμμια Δωδωνη. Φουκαραδες εισαγωγεις που πατε να αναμετρηθειτε με μια αναμνηση! Κανενα παρτι δεν εφτασε ουτε στο μικρο του δαχτυλακι εκεινου απ'οπου εφυγα ξυπολυτος στις 3 το βραδυ ενω οι γονεις μου ειχαν πει 12 το πολυ.Καμμια βολτα δεν θα συγκριθει με εκεινες που εκανα με τον κολλητο μου, σχεδιαζοντας την ζωη μας στην Αθηνα.Κανενα αρωμα δεν θα συγκριθει με την μυρωδια του αγοριου που σου αρεσε, μετα την προπονηση ποδοσφαιρου!
Εκεινο το βραδυ πληρωσα το εισιτηριο αλλα την ταινια δεν την ειδα. Καταλαβα ομως γιατι η βιομηχανια διασκεδασης στηριξε επι τοσο πολυ τοσο μεγαλο κομματι του προυπολογισμου της σε αναφορες στην εφηβεια μας. Ειναι γιατι οι αισθησεις μας εχουν αμβλυνθει σιγα σιγα, αλλα ενα κομματι μας επιμενει να θελει. Ειναι γιατι η χωρα της πρωτης φορας καθε μερα και περισσοτερο φευγει μακρια μας τωρα που πηραμε υπηκοοτητα στη χωρα του deja vu. ΕΙναι γιατι τα παγωτα βανιλια εχουν χασει τις θαυματουργες ιδιοτητες και δεν ανοιγουν ξαφνικα μπροστα στη γλωσσα σου το μονοπατι που σε γυριζει πισω.
Εκτος αν ειναι καλοκαιρι, νυχτα, το εργο ειναι βλακεια κι εσυ πας γυρευοντας....

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Δε βαζουν μια οδοντοβουρτσα σε ενα ποιημα.....μερος 3ο!


Ολο το βραδυ παλευαμε λοιπον.Τα χαραματα ομως μου ζητησε να φυγω - ηταν αδυνατον, λεει, να κοιμηθει με αλλο ατομο διπλα του, και καναπε δεν ειχε. Επεσα να πεθανω απ'την προσβολη. Μου ζητησε συγγνωμη βεβαια, αλλα τι να την κανει ο πεθαμενος τη συγγνωμη? Εφυγα με τα μουτρα στο χωμα. Την αλλη μερα αναγκαστηκα να ρωτησω τον Χρηστο για το ποιον του. Εμεινε ο αλλος, δεν περιμενε να εχω μπλεξει με τον Αδωνη, προφανως νομιζε πως αλλα ηταν τα γουστα του. Δυστυχως δεν ηξερε και πολλα ή δεν ηθελε να μου πει. Μια βδομαδα εβγαιναν, με πληροφορησε, τιποτα το ιδιαιτερο, αλλα ο τυπος ηταν κομματι ανισορροπος. Στην αρχη τον παρενοχλουσε, μεχρι στο κινητο του Βασιλη(του γκομενου του Χρηστου), επαιρνε και το'κλεινε. Και βεβαια με συμβουλεωε να κρατηθω μακρια. Το ειπε γιατι ενοχληθηκε - δεν ηθελε καθολου να μπερδευονται στα ποδια τoυ - το ειπε απο φιλια, ιδεα δεν εχω, δεν βγαζεις ευκολα ακρη με τον Χρηστο. Ουτε μ'εμενα ομως βγαζεις ακρη. Οσο εκεινος μου ελεγε να κρατηθω μακρια, τοσο φαγωνομουνα να τον ριξω. Οπως καταλαβαινετε, και ξαναβγηκα μαζι του, και στο σπιτι του ξαναπηγα, και ταξι ξαναεψαχνα στα μαυρα μεσανυχτα για να μην τον στριμωξω στο κρεβατι του και τελος παντως ολα τα'κανα.

Ο θεος τα δεχοταν ευχαρίστως, αλλα, πως να το πω, καπως αφηρημενα, οπως δεχεσαι το σοκολατακι που σου προσφερουν χωρις να νιωθεις καμια πελωρια λαχταρα για γλυκο, απλως αφου στο δινουν το παιρνεις. Δεν ειχα παραπονο παντως, οσο τον εβλεπα δεν ειχα παραπονο. Το ζητημα ηταν πως μου εριχνε κατι εξαφανισεις ξεγυρισμενες. Μερες τον εψαχνα.Ουτε τηλεφωνα σηκωνε, ουτε σπιτι του πηγαινε, ατμος γινοταν και χανοταν...Δυο χρονια τραβιομασταν ετσι, δεκα κιλα εχασα, ολους τους φιλους μου εχασα, τη γαληνη μου εχασα.Αγωνας η καθε μερα και τιποτ'αλλο. Ενα ψαξιμο. Που ειναι, πως να τον ξετρυπωσω, πως να τον γυρισω πισω, πως να τον κρατησω να μην μου ξαναφυγει. Γινεται ζωη ετσι? Δε γινεται!

Οποτε ενα βραδυ, αποφασισα να διεκδικησω οτι μου ανηκει. Καθισα και του απαριθμησα ολα οσα ηθελα, ολα οσα πιστευα οτι μου ανηκουν.Του ζητησα να ζησουμε σε ενα σπιτι,
μαζι σαν ζευγαρι οπως μας αξιζει.Γελασε υποτιμητικα. Προφανως και αλλη εικονα ειχε στο μυαλο του για τη σχεση μας απο τη δικη μου.Ανοιξε την πορτα και εφυγε.Ετσι χωρις να τον νοιαζει για τα οσα εδωσα,για τα οσα θυσιασα για κεινον.Απλα εφυγε.Α πριν να ξεχασω με συμβουλεψε να σταματησω την κλαψα και να βρω καποιον αλλο να βασανιζω!

Κανεις δεν τον ξαναειδε απο την παρεα, αφαντος κανονικα. Ξανακουσα για αυτον ενα μηνα και δεκατρεις μερες μετα, ωρα δωδεκαμισι το βραδυ, πανω ακριβως που κοντευα να αποβαλλω τη μαυριλα του χωρισμου. Με πηραν απο το νοσοκομειο <<Ο Ευαγγελισμος>> γιατι βρηκαν το ονομα μου πρωτο στη λιστα του κινητου του -Αλεξοπουλος. Ειχε ενα τροχαιο ατυχημα με τη μηχανη στη παραλιακη, λεει, επεσε σε τοιχο, μεταφερθηκε σε αφασια στην εντατικη, υπηρχε κινδυνος να μεινει παραλυτος.Προς στιγμην εφυγε το αιμα απο το σωμα μου. Ειχα ευχηθει με τοση δυναμη να πεθανει σαν σκυλι στ'αμπελι που νομιζσα οτι εγω εφταιγα, εξαιτιας μου τον τιμωρουσε ο Θεος.Ε, μετα σιγα σιγα συνηλθα. Πηγα στο νοσοκομειο πρωτος, πριν ειδοποιησω οποιοδηποτε δικο του.Ηθελα να δω τη κατασταση, να δω τι θα κανω. Οσο κι αν ημουν προετοιμασμενος για τα χειροτερα, αυτο που ειδα μου εκοψε την μιλια. Ο θεος μου καθολου με θεο δεν εμοιαζε πια. Ενα κουβαρακι σαρκα ηταν, κουρελιασμενο και ματωμενο, που κειτοταν αψυχο στα ασπρα σεντονια της εντατικης - μολις μια ανασα απο τον θανατο. Πιο ζωντανα εμοιαζαν τα μηχανηματα γυρω του. Δεν ηξερα τι να κανω. Καθομουν και τον κοιτουσα σαν χαζος. Νομιζω πως προσπαθουσα να καταλαβω τι εμεινε απο αυτον, τι αναγνωριζα απ'τον αντρα που ειχα ερωτευτει σαν τρελος.Τα ματια μου τρεχανε σαν βρυσες και ουτε που τα σκουπιζα. Οχι απο λυπη για το καταντημα της αγαπης μου, ουτε απο τρομο μπροστα στις ανεξελεγκτες βουλες του Κυριου. Εκλαιγα απλουστατα απο ανακουφιση.Ο αντρας αυτος ειχε καταστρεψει την ισορροπια μου, τη ζωη μου ολη, το χρονο μου, τις σχεσεις μου, ηταν ξαπλωμενος εκει μπροστα μου πιο ανισχυρος πια κι απο μωρο, πιο αχρηστος και απο ασφαιρο οπλο. Ο θεος ηταν πια στο ελεος ενος θνητου - στο δικο μου ελεος.Αποφασισα σε δεκατα του δευτερολεπτου να τον αναλαβω εγω, αν καταφερνε να επιζησει. Θα τον επερνα με το λατρεμενο αναπηρικο καροτσακι του.Τωρα θα ηταν αδυνατον να με διωξει τις νυχτες, τωρα θα με παρακαλουσε να μεινω κοντα του - ποιος θα τον σηκωνε να παει τουαλετα? ποιος θα τον εσωνε αν γινοταν σεισμος? Δε θα με ρωτουσε ξανα ποτε με ποιον τραβιεται ο Χρηστος. Δε θα ηταν ικανος να ντυνεται στην πενα και να εξαφανιζεται για μερες. Απο δω κ μπρος θα τον εντυνα εγω! Κι ολη αυτη η αγωνια που εφαγε τα σπλαχνα μου 2 ατελειωτα χρονια, αυτο το αχ, στο κεφαλι του ολο πια!

Αυτος θα μυριζει τωρα στα κρυφα σαν κυνηγοσκυλο, αυτος θα μενει αυπνος απο τις μυρωδιες ξενων αντρικων σωματων. Αυτος θα ζητα πλεον κι εγω θα δινω οσο θελω με το σταγονομετρο, σαν προσφορο - ΑΝ δινω...


Γυρισα τα ματια στον ουρανο και κλαιγοντας ειπα στην προισταμενη της εντατικης: "Αδελφη, υπαρχει Θεος!!!"Αυτη με ακουμπησε ενθαρρυντικα στο μπρατσο. "Και βεβαια υπαρχει", μου ψιθυρισε, "εμεις εδω εχουμε δει τοσα θαυματα....">>


Ελπιζω να σας αρεσε, αν και λιγο ψυχοπλακωτικο!!!

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Δε βαζουν μια οδοντοβουρτσα σε ενα ποιημα.....μερος 2ο!




O Aδωνης ενεκρινε την κινηση με ενα χαμογελακι.Την εκτιμησε. Θα ειχε βαρεθει κι αυτος τοσα χρονια να δισταζει, να μην ξερει σε ποιο απο τους δεκαδες ωραιους που συνωστιζοταν στα ποδια του για να δωσει το μηλο. Καπου στα βαθη της ψυχης του θα γυρευε μια αποφασιστικη αδελφη ψυχη, να αρπαξει μονη της τον απαγορευμενο καρπο και να τον βγαλει απο το αδιεξοδο. Μη σας τα πολυλογω, ολο το βραδυ δεν ξεκολλησα απο διπλα του.Πιναμε και μιλουσαμε, μιλουσαμε και πιναμε. Μεχρι να την κανουν σιγα σιγα ολοι για τα σπιτια τους, ειχαμε γινει ντιρλα. Στο τελος φυγαδευσα τον Γιωργο και με το θαρρος του οινοπνευματος τον αρπαξα απο τον γιακα τον εσυρα ως λαφυρο στην κρεββατοκαμαρα 3 οροφους παρακατω. Την αλλη μερα το πρωι ξυπνησα γυμνος με εναν αντρα γυμνο στο πλαι. Κατι με ετρωγε ομως.

Δε θυμομουν τι ακριβως εγινε. Το καναμε ή οχι? Εχουμε ενα καποιο παρελθον ή ειμαστε ακομη στο αλφα βητα? Με την αμφιβολια να με τρωει πηγα κι εφτιαξα δυο καφεδες και τους εφερε στο κρεβατι μαζι με καναπεδακια που ειχαν μεινει απο χθες. Ο θεος ξυπνησε κι αυτος και χωρις πολλα πολλα το'ριξε στη μασα. Πολυ το εκτιμησε το μπρεκφαστ. Το καταλαβα γιατι αρχισε τα χαμογελα και τις ερωτησεις : Αν μενω μονος μου, αν δουλευω, ποσω χρονω ειμαι, τι σπουδαζω κτλ Η αληθεια ειναι οτι του τα ειχα ξαναπει το βραδυ αλλα μαλλον τα ειχε ξεχασει...Οποτε του τα ξαναειπα απο την αρχη. Δεν ειπα πολλα γιατι το εκοψα το ατομο οτι βαριοταν ευκολα.Ηξερα κιολας οτι οι ανθρωποι θελουν να μιλανε περισσοτερο για τον εαυτο τους.Οποτε του εδωσα και γω να καταλαβει οτι θα του χαρισω και τα 2 μου αυτια, αν μου κατσει, ας μεινω κουφος βρε αδερφε, χαλαλι! Ε λοιπον, ειτε το πιστευετε ειτε οχι, το μονο πραγμα που μου κοινοποιησε ο θεος ηταν οτι ηξερε τον Χρηστο, τεως παιδικο του φιλο, και νυν δικος μου συμφοιτητης.Στην αρχη καπως αδιαφορα, του στυλ δεν-τρεχει-και-τιποτα. Μετα αρχισε να με ψαρευει ανοιχτα. Ηθελε να μαθει αν τον ειχαμε καλεσει χτες, ποσο τον ξεραμε, πως πηγαινε η σχεση του με τον γκομενο του τον Βασιλη, αν τον κερατωνε και λοιπα και λοιπα. Πωρωμενο το ατομο εν ολιγοις. Ε, τελικα το θελουν οι αντρες το φτυσιμο, δικιο εχει ο Χρηστος.Και οι ταχα μου σκληροι ακομη χειροτερα, οσο τους φτυνεις τοσο κολλανε!

Προφανως ο θεος ηταν ενα απο τα πολυπληθη θυματα του Χρηστο, που χτυπουσε οποιον του γυαλιζε και στο τελος εφευγε παντα παρεα με τον Βασιλακη του.Το φυσουσαν και δεν κρυωνε οι τυποι.Σκυλιαζαν μεχρι να συνειδητοποιησουν τι εγινε, τι τους βρηκε. Οπως λεει η γιαγια μου ομως, πισω εχει η αχλαδα την ουρα. Μπορει να μου κουβαληθηκε για τον Χρηστο, στο δικο μου κρεβατι κατεληξε ομως. Τελος παντων, τα ειπαμε, ντυθηκε, πηρε το τηλεφωνο μου - δηλαδη του το εδωσα - κι εφυγε.Απελπιστηκα εγω.Ημουν σιγουρος οτι δεν θα παρει.Ουδεις αντρας που ενδιαφερθηκα πηρε ποτε.Ο μονος τροπος να παρει εμενα αντρας ειναι να μη μ'ενδιεφερε. Ειχα τις μαυρες μου.Στη σχολη ουτε να παρακολουθησω μαθημα μπορουσα - ακομη και ο Χρηστος που καναμε κολλητη παρεα απειλουσε να με παρατησει απο φιλο. Σε τρεις μερες ομως εγινε το θαυμα και ανεστηθη ο Λαζαρος - εγω! Ο θεος Αδωνης με πηρε τηλεφωνο και μαλιστα μου ζητησε κατευθειαν να βγουμε χωρις τζιριτζαντζουλα. Εκανα τις μασκες μου και τα αφρολουτρα μου και πηγα στο μοιραιο ραντεβου, σπιτι του.Ολο το βραδυ παλευαμε(καναμε σεξ ντε!!!!)...


Το be continued που λενε, στο τριτο και τελευταιο μερος!Πιστευω οτι το φιναλε δεν θα το περιμενετε!

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Δε βαζουν μια οδοντοβουρτσα σε ενα ποιημα....μερος 1ο!


Note:Η ιστορια αφιερωμενη στον 1ο μου ερωτα που τον ειδα μετα απο πολυ καιρο.Νομιζα οτι σε ειχα ξεπερασει τελειως αλλα μολις σε ειδα πιο ομορφο απο ποτε κατι αναπηδησε μεσα μου.Ισως τον 1ο ερωτα δεν τον ξεπερναμε ποτε τελειως.Ισως...

Mε λενε Παρι και θα σας πω την ιστορια μου με τον Αδωνη - δυστυχως δεν αστειευομαι αυτα ειναι τα ονοματα μας. Ακομη χειροτερα δεν ειμαι κανας ωραιος κι ουτε μου δωσανε κανενα μηλο, μονος μου πηγα και το αρπαξα.Αλλα καλυτερα να αρχισω απο την αρχη.

Τον πρωτοσυναντησα στο παρτι που καναμε με τo γιωργο τον κολλητο μου για να πολεμησουμε στηθος με στηθος την γκαντεμια που μας κυνηγουσε ολο τον χειμωνα.ηταν ιουλιος του 1998.Η ταρατσα του γιωργου ηταν γεματη με λευτκοντυμενους φεγγαροπληκτους - white party υποτιθεται απ'αυτα που εγκαινιαζουν την καλοκαιρινη σεζον στη μυκονο, αν και ζουσαμε στο περιστερι.Οι προσδοκιες μας πηγαιναν ανεκαθεν ενα βημα πιο μπροστα απο τις δυναντοτητες μας.Το ξεκαθαρισαμε ομως κι ολοι το σεβαστηκαν ,σιδερωσανε τ'ασπρα τους πουκαμισα, δανειστηκαν λινα σαλβαρια, εκοψαν το λαιμο τους τελος παντων αλλα ολοι στα λευκα ηρθαν.

Εκτος απο εκεινον φυσικα.Ο αδωνης, το παλικαρι, ο ανταρτης, εσκασε μυτη σχεδον ακαλεστος στις δωδεκα ακριβως δυο ωρες μετα την ωρα προσελευσης των πολλων, τη στιγμη που στα πλατο στριφογυρνουσε το "total eclipse of the heart",οι ωραιοι ειχαν αρπαξει τους ωραιους και μελωνανε στην πιστα, ενω τα μπακουρια ηταν αραγμενα στα πεζουλια και κοιτουσαν αφειρημενα το επεκεινα σε στυλ δεν-ειμαι-στα-αζητητα-απλως-κατι-σκεφτομαι... ηταν ντυμενος στα μαυρα απο τοιχο σε τοιχο.Χωρια μαλλι και το μαυρο ματι.Ετσι οπως σταθηκε στη μεση της πορτας της ταρατσας, φωτισμενος απο πισω μες στα μαυρα σκοταδια, ελαμπε σαν θεοτητα, δεν υπερβαλλω(που υπερβαλλω δηλαδη....).Εμεινα να τον κοιταζω αποσβωλομενος!

"Ξεχνα το", μου σφυριξε ο γιωργος περνωντας απο μπροστα μου με ενα δισκο γεματο καναπεδακια αγγουρι, αυγο , μαγιονεζα."Δεν ειναι για τα δοντια σου".Με πηρε το παραπονο.Φουντωσα.Γιατι, ρε γαμωτο, ν'ακουω αυτες τις δυο λεξεις απο δεκαπεντε χρονω παιδακι οταν σηκωνω τα ματια μου σε κανενα εμφανισημο?Γιατι να το ξεχασω?Και τι να θυμηθω δηλαδη?Τα αζητητα ?Τα αποβρασματα? Τα τελευταια καλουπια του Θεου?Μονο σε αυτους ειχα εγω δικαιωμα να ελπιζω? Ε λοιπον δε θελει πολυ ο ανθρωπος για να αλλοφρονησει. ακουγοντας αυτη τη φραση για εκατοστη εβδομηκοστη φορα επιτελους μουλαρωσα."Αυτον θελω, αυτον θα παρω", σφυριξα στ'αυτι του γιωργου τοσο δυνατα που πονεσε το τυμπανο του. Μετα πηγα ντουγρου καταπανω του, διασχιζοντας τα μελλοντικα ζευγαρακια που μοστραριζαν τα μαυρισματα τους στην πιστα. "ποιος εισαι εσυ", του ειπα, " και γιατι ηρθες χωρις να σε καλεσω?"ουτε που το ειχα σχεδιασει τι θα του πω, απο μονο του πεταχτηκε απο το στομα μου σαν βατραχακι.οταν με ακουσα να το λεω, ειναι αληθεια πως ψιλοτρομαξα, καπως γαιδουρινο ακουγοταν, αξεστο. Παει ο ωραιος, βρε μαλακισμενο, ειπα στον εαυτο μου, δε σου εχω πει να σκεφτεσαι πριν το ανοιξειις το ρημαδι?"



Ελα ομως που εσφαλα. ο ωραιος τσινησε μεν, ιντριγκαριστηκε δε. στραφηκε με κοιταξε καλα καλα και μετα χαμογελασε. "Θες να φυγω?" με ρωτησε και τον εβλεπες τον ατιμο οτι ηταν σιγουρος εκατο τα εκατο πως δεν ηθελα να παει πουθενα. με τετοια βροχη αυτοπεποιηθησης, τα παρατησα και εγω. Δεν κοιταξα να κρατησω τα προσχηματα. Τι προκοπη ειδα με τα προσχηματα τοσα χρονια αλλωστε? "εδω να μεινεις!", του ειπα. " Τι να σου φερω?"Βοτκα λεμονι ηθελε και τσακιστηκα να του το φτιαξω κατω στην κουζινα οπου ειχαμε φυλαγμενα τα καθαρα ποτα - πανω σερβιραμε τις μπομπες. Οταν του το ανεβασα, ο θεος που τον ελεγαν αδωνη ηταν αραχτος στο πεζουλι περιστοιχισμενος με τεσσερις -αν μετρησα καλα μες στο σκοταδι- συναμενους κουναμενους που χασκογελουσαν σαν ζωα. Αποφασισα να λυσω την πολιορκια με δυναμικο τροπο. << "Κοριτσια", μας επιτρεπετε λιγο, κατι εχουμε να πουμε", ειπα κι απ'τη μουρη μου καταλαβαν οτι αν δεν διαλυθουν ησυχως και γρηγορα, δεν προκειται να ξαναπροσκληθουν σε παρτι δικο μου στον αιωνα τον απαντα>>.

Συνεχιζεται....

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Κακη εκπαιδευση!


Σημερα ενιωσα απιστευτα περηφανος για τον εαυτο μου.Ειναι κατι τετοιες στιγμες που με κανουν να συνειδητοποιω οτι στη ζωη δεν πρεπει να μενουμε απραγοι αλλα να βοηθαμε και μεις στη βελτιωση της.

Πηγα σε ενα μαθημα επιλογης σημερα, Παιδαγωγικης Ψυχολογιας, με κυριο αξονα τα δυσλεκτικα ατομα και πως μπορουμε να τα βοηθησουμε.Το μαθημα ειχε ξεκινησει ηδη αλλα ευτυχως υπηρχαν θεσεις και καθισαμε.Χαρηκα οταν ειδα ποσα πολλα παιδια ενδιαφερονταν για ενα τετοιο μαθημα.Η χαρα μου δυστυχως δεν κρατησε πολυ.Στα 5 πρωτα λεπτα ομιλιας της καθηγητριας-ψυχολογου συνειδητοποιησα οτι η γυναικα μονο εκπαιδευτικος δεν ηταν.Οταν αναφεροταν στα δυσλεκτικα ατομα χρησιμοποιουσε το χαρακτηρισμο "Καθυστερημενα".Παγωσα.Την πρωτη φορα που το ακουσα, σκεφτηκα οτι κατα λαθος θα της ξεφυγε.Αλλα το ειπε παρα πολλες φορες ωστε να σιγουρευτω οτι απλα ηταν κακη εκπαιδευτικος.

Με εκπληξη μου παρατηρησα οτι κανενας συμφοιτητης μου δεν αντεδρασε.Μια απο τις υποσχεσεις που εχω δωσει στον εαυτο μου ειναι να αντιδρω χωρις φοβο σε ο,τιδηποτε θεωρω οτι ειναι λαθος ειδικα σε θεματα ρατσισμου, αμαθειας κτλ Οποτε σηκωσα το χερι μου και περιμενα να μου δωσει το λογο.Εδειχνε να με αγνοει οποτε το σηκωσα ακομη πιο ψηλα.Μην μπορωντας να κανει αλλιως μου εδωσε το λογο οποτε και τη ρωτησα αν θεωρει οτι η χρηση της λεξης "καθυστερημενα" αρμοζει σε μια καθηγητρια ψυχολογιας στο παιδαγωγικο.Εδειξε να παρεξηγειται. Ξεροκαταπιε και συνεχισε το λογο της. Δυστυχως δεν σταματησε να χαρακτηριζει ετσι τα ατομα με ειδικες αναγκες. Οποτε αυτη τη φορα τη διεκοψα αποτομα και της ειπα οτι με προσβαλει η συμπεριφορα της.

Ευτυχως και οι αλλοι συμφοιτητες μου πηραν θαρρος και της ζητησαμε ολοι να σταματησει. Προς τιμην της ζητησε συγγνωμη και συνεχισε το μαθημα, ευτυχως χωρις να χρησιμοποιησει τη λεξη αυτη.

Αυτη μου η εμπειρια μου επιβεβαιωσε την πεποιθηση οτι οι περισσοτερες κοινωνικες δομες πηγαζουν.Οταν αυτη η καθηγητρια με την τοση μεγαλη ευθυνη στα χερια της δειχνει με τη σταση της σε μελοντικους δασκαλους οτι ειναι ενταξει να χρησιμοποιουμε λεξεις που ειναι προσβλητικες προς ομαδες ατομων, δημιουργει ενα κυμα συμπεριφορας που θα περασει σε πολλες γενιες.

Οι λεξεις εχουν δυναμη, και οταν χαρακτηριζεις καποιο δυσλεκτικο παιδι ως καθυστερημενο, επηρρεαζεις την συμπεριφορα σου απεναντι του και τελικα και την ιδια την προσωπικοτητα και αξιοπρεπεια του παιδιου.Ελπιζω η συγκεκριμενη καθηγητρια να διορθωθηκε.Και ειναι ενα μαθημα για ολους μας.Ποσες φορες ακουτε αλλους να βριζουν, κοροιδευουν τους ομοφυλοφιλους και "λουφαζετε" σε μια γωνια χασκογελωντας μην εχοντας το θαρρος να αντιδρασετε?Χρησιμοποιω β' πληθυντικο διοτι συνειδητα αντιδρω οποιον και αν εχω απεναντι μου.

Μπορει να αλλαξει η κοινωνια.Αν δεν μπορουσε τοτε θα ηταν ολα ιδια με 100 χρονια πριν.Αλλα για να αλλαξει η κοινωνια πρεπει να αντιδρουμε καθημερινα και οχι μονο σε πορειες και διαδηλωσεις...

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Η ζωη ειναι μια ψαροσουπα....


Αυτο το ποστ ειναι αφιερωμενο στον Κωστα ενα 19χρονο παιδι που αυτοκτονησε μην αντεχοντας την καταπιεση των γονιων του.Προσπαθησε να διεκδικησει τη ζωη του, αλλα καπου στον Αυγουστο, εχασε τη μαχη.Ετσι αφιερωνω Κωστα σε σενα αυτο το ποστ με την ελπιδα οτι καποιο παιδι που αγωνιζεται για τα αυτονοητα, να μην τα παρατησει και να συνεχισει.Αυτο ειναι για σενα....


Μια φορα και ενα καιρο, παρολο που ημουν μικρος, ειχα απολυτως ξεκαθαρες αποψεις για τα πραγματα. Ηξερα τι μου αρεσε και γιατι. Οι βραστες πατατες δε μου αρεσαν γιατι ηταν βραστες.Οι τηγανητες μου αρεσαν γιατι ηταν τηγανητες.Με λιγα λογια, η ζωη μια φορα και ενα καιρο ηταν απλη και κυριως ξεκαθαρη οπως στα παραμυθια.Η βασιλισσα, φερ'ειπειν, ηταν ειτε πολυ καλη ειτε φρικωδως κακια. Ηξερες απο την αρχη αν μπορουσες να στηριχτεις απανω της.Δεν στα γυριζε τελευταια στιγμη.Δεν παρουσιαζε μεταπτωσεις ως χαρακτηρας.

Αλλα ουτε η ζωη ειναι πια απλη ουτε εγω παιδι.Ωριμασα(σχεδον).Και δεν ηρθε με τα χρονια ουτε με τη δυστυχια αυτη η ωριμοτητα. Το τονιζω μαλιστα πως ηρθε απροσκλητη. Εισεβαλε στη ζωη μου νωρις νωρις, κρυμμενη πισω απο ενα σελινο μεσα σε ενα τεραστιο μπολ ψαροσουπα.Και μου εκανε την κοσμοθεωρια μου μπαχαλο.

Ας παρουμε τα πραματα απο την αρχη .Ηταν Σαββατο που σημαινε οτι δεν ειχα να ξυπνησω για το σχολειο την επομένη. Εξω στο ψοφοκρυο εκανε παρτι ο βοριας που τ'αρνακια παγωνει. Μεσα κοκκινα μαγουλα απ'τη ζεστη.Εβλεπα με τα αδερφια μου τηλεοραση, πεινουσα σαν λυκος και ειχα μπροστα μου ενα αχνιστο μπολ ψαροσουπας με καροτα σελινα και γαριδουλες.Ο κοσμος εμοιαζε ενα ζεστο, υπεροχο και ασφαλες μερος γεματο σαββατοβραδα.Ενταξει 13 χρονων ημουνα και ειχα μια ακαταμαχητη ροπη προς τις ψευδαισθησεις. Μην ανησυχειτε δεν κρατησαν πολυ - δυστυχως.

Δε θα ειχαν συμπληρωθει πεντε λεπτα απολυτης ευτυχιας, οταν ενα υπουλο αορατο ψαροκοκκαλο ξεφυγε τον σχολαστικο κοκκαλο-ελεγχο της μανας μου και σφηνωθηκε στο λαρυγγι μου.Δε θελω να μπω σε λεπτομερειες.Θα σας πω μονο οτι το φονικο κοκκαλακι εφυγε μετα απο τρεις ωρες οδυνης και με τη βοηθεια γιατρου, που ολη την ωρα εβριζε για την απροσεξια μου που του χαλασε το παρτι γενεθλιων της πεθερας του. Μαζι του εφυγε και η πεποιηθηση μου οτι ο κοσμος θα ειναι παντα ενα ζεστο ασφαλες μερος. Τωρα ξερω οτι ο κοσμος ειναι ζεστος μονο το καλοκαιρι και ασφαλης δεν ειναι ποτε. Τωρα περιμενω τα ψαροκοκκαλα στη σουπα, τη γριπη τη δευτερη μερα των διακοπων, τη κατσαριδα στα κολλαριστα σεντονια εκεινου του ξενοδοχειου στη Ρωμη.Τωρα κανω συχνα δευτερες σκεψεις.Υποψιαζομαι οτι ο γατος μου, που πανηγυριζει οταν με βλεπει, μπορει να μου ξεσκισει το χερι αν του πατησω τη ουρα. Τωρα συνειδητοποιω οτι κανεις δεν θα πεθανει αν πεθανω.Κοβουμε τα φτερα απο τα θαυματα και τα προσγειωνουμε.Δεν ειναι που ειμαστε μιζεροι, ειναι μαλλον που φοβομαστε οτι θα πεσουμε απο ψηλα. Κουτσουρευοντας τα θαυματα, αποφευγουμε τα τραυματα. Αλλοι αυτο το ονομαζουν κατορθωμα .Μεγαλο πραμα η πειρα, λενε.Ουτε αγοραζεται ουτε πουλιεται. Εμενα, παλι, δεν μου φαινεται και τοσο σπουδαιο πραμα αυτη η πειρα.Και να πουλιοταν δεν θα την αγοραζα αν δεν την ειχα. Και τωρα που την εχω δεν την πουλαω, γιατι φοβαμαι μη δηλητηριασει κανεναν, οπως το ληγμενο γαλα. Σαν ουλη τη νιωθω την πειρα μου, οχι σαν ευλογια .Σαν να κοιμαται τη ζωη μοιαζει ο πεπειραμενος στα ματια μου και να ονειρευεται μονο που και που τον εαυτο του.

Γι'αυτο και εγω, ευχαριστω δε θα παρω. Οσο μπορω, θα κρυβω τα ψαροκοκκαλα που κοντεψαν να με πνιξουν στο ντουλαπι οπου φυλαμε τα χειμωνιατικα. Να μην προλαβουν να κατακαθισουν στο μυαλο και γινουν πειρα. Και δεν ειμαι ουτε τοσο δα μαζοχιστης, να πεις. Η ευτυχια ειναι η προνομιακη τροφη μου. Καταλαβα ομως νωρις οτι η ευτυχια δεν ειναι προορισμος να φτασεις, αλλα ενας τροπος να ταξιδευεις.

Επειτα ειναι και το αλλο.Τελευταια ξημερωνουν ολο και πιο συχνα κατι μερες που πονανε σαν ανοιχτες πληγες οι κομμενες φτερουγες. Βλεπω αιφνης την πειρα να παιρνει τον ελεγχο, να επιχειρει να ταχτοποιησει τη ζωη μου.Δεν με ξερει καλα ομως.Υπουλη αυτη?Επιμονος εγω. Στο τελος δεν βλεπω να βγαινει νικητης. Κι ο πονος θα οξυνεται παντα απο το φοβο μου μη γιανει.Παντα η ανοσια θα μου θυμιζει ανοησια.Κι εγω κρυφα θα προσευχομαι να μεινω ευαλωτος στους απροβλεπτους εξωτικους ιους, επιρρεπεστατος στα ωραια τριανταφυλλα.
<<Υπαρχει τριανταφυλλο χωρις αγκαθι, ανοητε?>> θα μου σφυριζει χαιρεκακκα στο αυτι η πειρα.
<<Υπαρχει αγκαθι χωρις τριανταφυλλο, φοβητσιαρα?>> θα της γυριζω εγω.Και θα ζησει αυτη καλα, αλλα εγω καλυτερα...

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Ιστοριουλες....



Μια ιστοριουλα για τον ερωτα :
  • Xρειαζεται λογο η αγαπη?

    Μια φορα ενα αγορι ειχε μια συζητηση με τον αγαπημενο του.Τον ρωτησε λοιπον:

    "Γιατι σου αρεσω...?Γιατι με αγαπας?"

    "Δεν μπορω να βρω τον λογο...αλλα μου αρεσεις πολυ.."

    "Δεν μπορεις καν να μου πεις το λογο...πως μπορει να λες οτι σ'αρεσω?Πως μπορει να λες οτι μ'αγαπας?"

    "Δεν ξερω το λογο αλλα μπορω να σου αποδειξω οτι σ'αγαπω."

    "Αποδειξη?Οχι!Θελω να μου πεις το λογο.Το αγορι της κολλητης μου μπορει να της πει το λογο που την αγαπη γιατι οχι και συ!"

    "Ενταξει,ενταξει! Εεεε.... επειδη εισαι ομορφος,
    επειδη η φωνη σου ειναι γλυκια,
    επειδη εισαι αγαπησιαρης,
    επειδη εισαι συμπονετικος,
    λογω του χαμογελου σου,
    λογω της καθε σου κινησης"

    Το αγορι ενιωσε ικανοποιημενο με την απαντηση που πηρε.

    Δυστυχως λιγες μερες μετα το αγορι που εκανε την ερωτηση ειχε ενα τρομερο ατυχημα σε τροχαιο και βυθιστηκε σε κομμα.

    Ο αγαπημενος του του εβαλε ενα γραμμα διπλα στο κρεβατι του και εδω ειναι το περιεχομενο του:

    Αγορι μου,

    επειδη εχεις γλυκια φωνη σε αγαπω....
    Τωρα μπορεις να μιλησεις?Οχι!Αρα δεν μπορω να σ'αγαπω.
    Λογω της συμπονιας και της ανθρωπιας σου μπορω να σ'αγαπω.
    Τωρα δεν μπορεις να επιδειξεις ανθρωπια ουτε συμπονοια αρα δεν μπορω να σ'αγαπω.
    Λογω του χαμογελου σου σε αγαπω,
    λογω της καθε σου κινησης σε αγαπω.
    Τωρα μπορεις να χαμογελασεις?Μπορεις να κινηθεις?
    Οχι, οποτε δεν μπορω να σ'αγαπω.
    Αν η αγαπη χρειαζεται λογο, οπως τωρα,
    δεν υπαρχει λογος να σε αγαπω πια.
    Ομως η αγαπη δεν χρειαζεται λογο για να υπαρχει.
    Και γι'αυτο σ'αγαπω ακομη.
Και μια ιστορια για την φιλία, τη μεγαλυτερη αξια στη ζωη ενος ανθρωπου....
  • Θυμαμαι μονο μια ιστορια απο οσες μου ειχαν πει οταν ημουν μικρος.Ηταν για 2 ορφανα που αποφασισαν να γυρισουν το κοσμο ψαχνοντας να βρουν τις οικογενειες τους.
Ειχε να κανει με τις περιπετειες που ζησανε καθως ψαχνανε.Αλλα το κομματι που θυμαμαι καλα ειναι το τελος.Ελεγε:
Oταν ο πρωτος αντρας εφτασε στο τελος του ταξιδιου, βρηκε τον εαυτο του στο ξεκινημα.Την οικογενεια που εψαχνε ολα αυτα τα χρονια σε ολο τον κοσμο.Η μονη οικογενεια που γνωρισε ποτε, που χρειαστηκε, στεκοταν ακριβως διπλα του....

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Μια νυχτα σε ενα μπαλκονι....


Στο φοιτητικο μου διαμερισμα εδω στην Αθηνα εχω ενα καταφυγιο, το μπαλκονι.Αυτο το καταφυγιο ειναι ολοδικο μου, ειναι χωρος ιερος οπου μπορω να καθισω και να παρατηρησω τα παντα.Και ειναι πολλα αυτα τα παντα, μιας και ειναι ο κεντρικος δρομος του Δημου στον οποιο μενω.Ειναι πολυ ενδιαφερον να επιλεγεις ενα ατομο μεσα στο πληθος και να το παρατηρεις ωσοτου χαθει απο τον οριζοντα σου.Φανταζομαι το χαρακτηρα του, τα προβληματα του , το αν ειναι ευτυχισμενος(κυριως αυτο) και τελος συγκρινω τη ζωη του με τη δικη μου.Και βγαινει και νικητης απο αυτη τη συγκριση.Καποιες φορες εγω καποιες ο εκαστοτε πρωταγωνιστης στη σκεψη μου.


Το βραδυ ομως, που ολα ηρεμουν παρατηρω πιο ευκολα. Πιο λιγοι ανθρωποι, μεγαλυτερος ο πρωταγωνιστικος τους ρολος στο περιεργο παιχνιδι μου.Τρεις φοιτητες, ωραια παιδια περνουν γελωντας και βριζοντας ο ενας τον αλλο.Με καυλωνει πολυ ο τροπος που μιλανε οι εικοσαρηδες φοιτητες.Εχει κατι το πρωτογονο και το αναζωγωονητικο τουλαχιστον σε σχεση με την ευρεως διαδεδομενη κοριτσιστικη και γκει διαλεκτο που επικρατει σημερα (πρωτιστως στην τηλεοραση και κατ'επεκταση και στην καθημερινη ζωη).Ο ενας απο αυτους πεταει μια σακουλα με τα μισοτελειωμενα σουβλακια τους.Χτυπαει στο καδο και πεφτει μεσα σαν τριποντο.Συγχαιρουν τον "παικτη" της παρεας και απομακρυνοται....

Κοιτα τι ησυχη ζωη που εχουν φτιαξει οι απεναντι.Μια μεσηλικη γυναικουλα ξεπροβοδιζει τον αντρα της και εναν νεαρο -δεν πρεπει να'ναι γιος της- τους συμβουλευει να μην τρεχουν με τ'αυτοκινητο και <<Βασιλακη, μην ανοιξεις το παραθυρο, παιδι μου, εισαι απο μπανιο και θα κρυωσεις>>. Σηκωνει ενα πεσμενο φυλλο απ'το περβαζι και μονολογει: <<κοιτα τι βγαζουν αυτα τα δεντρα...>> Ο νεαρος τη φωναζει <<λατρεια μου>> κι ο μεσηλικας παρατηρει πως κατι μυριζει ασχημα. <<Λες να γεμισε ο βοθρος?>> <<Ε, θα δουμε....>>.

Για μια στιγμη αναρωτιεμαι, ειναι, αραγε, αυτοι πιο ευτυχισμενοι, ισως πραγματικα ευτυχισμενοι?Επειδη αφηνονται να τους παρασυρει γλυκα το κυμα της ζωης και καμια απαιτηση δε μοιαζουν να εχουν ουτε κι αγωνια.Δεχονται τη μοιρα με στωικο χαμογελο και δεν τους πειραζει αν κοπιαζουν, γιατι εχουν μαθει να ξεκουραζονται, να κοιμουνται βαθια στα ασπιλα κρεβατια τους.Γιατι δεν ξοδευουν τις νυχτες τους στο φοβο, στην παντοτινη αναζητηση του καλυτερου και του θανατου τον πανικο.

Θα'θελα να τους γνωριζα και να'χα το θαρρος να τους πιασω κουβεντα και να τους κανω να μου πουν.Εχουν ονειρα που τους βασανιζουν, θελουν πραγματα που δεν μπορουν, κανουν πιο λιγα απο κεινα που θα'πρεπε και πιο πολλα οταν δεν πρεπει?Ποσο θα μ'αρεσε να σκαλισω αδιακριτα τις ψυχες τους και να μπω ακαλεστος στην καθε περαστικη τους σκεψη! Αισθανομαι πως με προκαλουν να βεβηλωσω τη γαληνη τους και να την ταρακουνησω αγρια,να διαταραξω την ισορροπια τους και μετα να περιμενω τι θα γινει.

Ακουω κατι παραξενους ηχους προς τα κατω.Κοιταω και βλεπω μια γριουλα ντυμενη με αθλια ρουχα και ενα ζευγαρι λιωμενες παντοφλες να ψαχουλευει τα σκουπιδια. Συλλεγει την σακουλα με τα μισοτελειωμενα σουβλακια και την κρατα σαν θησαυρω κατω απο τη μασχαλη της.Συνεχιζει να ψαχνει. Παιρνει αλλες 2-3 σακουλες που δεν μπορω να καταλαβω αν περιεχουν τροφιμα ή κατι αλλο. Παιρνει και κατι σχισμενα χαρτονια(δεν μπαινω στην διαδικασια να αναρωτηθω τι τα θελει) και απομακρυνεται. Οταν εισαι γνησιο παιδι της επαρχιας οπως εγω, δεν εχεις συνηθισει σε τετοια θεαματα, ανθρωπων να ψαχνουν τα σκουπιδια, να κοιμουνται σε πακαγκια κτλ. Η νυχτα της επαρχιας ειναι πολυ πιο σκοτεινη και ξερει να καλυπτει καλα ο,τι δεν θελει να δει.

Εκτιμαω για λιγο τη ζωη που εχω, κανω και μερικες σκεψεις για το ποσο ευγνωμονες πρεπει να ειμαστε οι περισσοτεροι απο μας τους "μεσαιους", χριστε μου τι αθλια λεξη, σηκωνομαι και παω για υπνο. Αλλωστε εχω ταξιδι αυριο και η μοιρα της βραδιας αυτης δεν ειναι αλλη απο το να γινει μια μακρινη αναμνηση.

Καληνυχτα ....

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

Πως περασατε?



Ποια ειναι η πιο καυτη ερωτηση του Σεπτεμβρη?Τι ρωτανε ολοι μαζι,με ενα στομα, οι φιλοι, οι γνωστοι και οι συναδελφοι σας στο γραφειο,σχολη κτλ?<<Πως περασατε στις διακοπες?>>.Κι αφου ξεστομισουν την ερωτηση, καθονται και περιμενουν την απαντηση με ματια που αστραφτου απο αδημονια και αφτια τεντωμενα. Ενα περιεργο πραμα.Σαν να κρεμεται η ζωη τους απο το πως περασατε εσεις τις διακοπες σας.

Συνηθως κλονιζεστε για ενα λεπτο.Οπως λενε και για τους ετοιμοθανατους,ολο το εικοσαημερο στη Θασο περναει σαν φιλμ απο μπροστα σας και εσεις, ως θεατη, πρωταγωνιστης και κριτικος μαζι, το αξιολογειται προχειρως(ομπρελα,βιβλιο,μπανιο,επιστροφη στο ενοικιαζομενο,ντυσιμο βραδινο,τελευταια λεξη της μοδας ή τουλαχιστον ετσι ελπιζεις, φαι στην ταβερνα του Μπαμπη του κοντου, ποτο στο μπαρ της Αναστασιας, λεγε με Σονια, που ειδικευεται στα margueritas, αλλα δεν ξερει τι στην ευχη ειναι το lime, υπνος με κουνουπι, ξυπνημα λουσμενος στον ιδρωτα).Δεν απαντατε αμεσως.Καποια απροσδιοριστη κοινωνικη συμφωνια μας απαγορευει αυστηρα να απογοητευσουμε τον συνανθρωπο μας που ειναι στημενος απεναντι με τεντωμενα αυτια.Εν ολιγοις, απαντησεις του τυπου <<Σκυλοβαρεθηκα>>, <<Μας φαγαν τα κουνουπια>>, <<Ε,καλα μωρε,ξερεις τα συνηθισμενα>>,απαγορευονται.Οποτε, αν ειστε σχετικα τιμιος ανθρωπος, λετε χαμογελαστα <<Ωραια, ωραια, ξεκουραστηκα>>, πραγμα που ειναι μεγα ψεμα.Αν, ομως εχετε πραγματικη ροπη στην ωραιοποιηση της πραγματικοτητας, απαντατε με το χαμογελο και λιγα-λεω: <<Τελεια, παραδεισος η Θασος>>.Ελπιζω να ειστε ευχαριστημενοι.Κανατε το καθηκον σας.Συντηρησατε το μυθο που λεει οτι στις διακοπες θα γινει το ανελπιστο που ελπιζουμε επι εικοσιτετραωρου βασεως τα μιζερα φθινοπωρα και τους κλειστοφοβικους χειμωνες της ζωης μας.Το μυθο που φορτωνει σ'ενα μονο εικοσιτετραημερο ολες τις παραλογες και λογικες προσδοκιες των τριακοσιων σαραντα πεντε γκριζων ημερων που αποτελουν την πραγματικη ζωη μας.

Μονο ενας ερωτας νομιζω εχει φορτιστει ως εννοια, τοσο παραλογα, οσο οι διακοπες. Αν το καλοσκεφτουμε, μας λενε οι ψυχαναλυτες, θα ανακαλυψουμε μια απιστευτη αναλογια.

Ο μεσος ανθρωπος περιμενει απο τον ερωτα ο,τι ακριβως περιμενει και απο τις διακοπες: το θαυμα.Οσο λιγοτερο ικανοποιημενοι νιωθουμε απο τη ζωη μας, τοσο μεγαλωνει η ενταση της ελπιδας μας.Κατι θα γινει ξαφνικα, καποιον(καποια) θα συναντησω μια μερα και θα τ'αφησω πισω μου ολα αυτα.Θα βαδισω στα σοκακια του παραδεισου.Οι ψυχαναλυτες εχουν απολυτο δικιο. Εδω υπαρχει μια σαφης θρησκευτικη αποχρωση.Δεν κουναμε ουτε το μικρο μας δαχτυλακι για να κανουμε την κανονικη ζωη μας συναρπαστικη, ικανοποιητικη και γεματη.Ζουμε μερες ομοιομορφες, ελπιζοντας απλως απο μεσα μας οτι μια μερα, Παρασκευη και 13, το θαυμα θα συντελεστει απο μονο του, ο Θεος θα μας αποκαλυψει το προσωπο του και -το καλυτερο- δε θα μας δωσει ουτε καν δεκα εντολες αλα Μωυση.Ο Θεος θα ειναι ψηλος,μελαχρινος και ευφυεστατος και ο παραδεισος θα ειναι η Μυκονος - αντε η Τζαμαικα αν εισασταν καλο παιδι ολο το χρονο. Εσεις δε χρειαζεται να δημιουργησετε τις προυποθεσεις. Ξαπλωστε και περιμενετε.Η μακρα παραδοση του χριστιανισμου μας εχει πεισει:<<Ζητησε και θα βρεις>>.Και η αρχαιοτης ρε παιδια?Την ξεχασαμε τη Θεα Αθηνα, που μας προειδοποιουσε η φουκαριαρα να ζηταμε τη βοηθεια της μονο εφοσον εχουμε κουνησει και μεις το χερακι μας?

Την ξεχασαμε φυσικα, οπως ξεχναμε ολα οσα δεν μας συμφερουν, οσα θελουν προσπαθεια και δουλεια και προσωπικη υπευθυνοτητα.Ουτε καν επιχειρουμε να ζησουμε την εκπληξη στο μικρο φτωχο εικοσαημερο που βαρυφορτωνουμε με προσδοκιες.Οι αρρωστημενα αισιοδοξοι την περιμενουμε απο τον ουρανο και οι ρεαλιστες απο το Travel Plan.Θυμαμαι πριν λιγα χρονια που πηγαμε με μια παρεα απο το σχολειο εκδρομη σε ενα νησι.Θα ηταν οι τελειες διακοπες .Η ετσι τουλαχιστον νομιζαμε.Ελα ομως που ο καθενας ηρθε με μηδεν πνευμα συνεργασιας?Ο ενας ηθελε να παμε στο μουσειο,ο αλλος για μπανιο,ο τριτος να φαμε και παει λεγοντας.Με τα χιλια ζορια καταφεραμε να συνενοηθουμε.Νοικιασαμε δωματιο σε ξενοδοχειο της κακιας ωρας.Φαγαμε 7 μερες μεχρι σκασμου σε μια ταβερνουλα διπλα στην θαλασσα που βρωμουσε ψαριλα και ενος ταβερνιαρη που απεχθανοταν το Image του ταβερνιαρη γιατι μικρος ηθελε να γινει χορευτης στη Λυρικη. Στο τελος επιστρεψαμε μαυρισμενοι(μεσα κι εξω), που για ακομη μια χρονια το (ασαφεστατο,ειναι η αληθεια)ονειρο μας δεν εγινε πραγματικοτητα.

Η ματαιωση ομως, ευτυχως,δεν κρατησε πολυ.Μπορει η πρωτη σταγονα βροχης να σκοτωσε το καλοκαιρι, αλλα στη θεση του γεννηθηκε παραυτα το ζουμεροτατο οραμα του επομενου καλοκαιριου.Ολοι αυτο δεν κανουμε? Για εναν ολοκληρο βροχερο χειμωνα περιμενουμε στις ουρες των λεωφορειων, βλεπουμε τις νεες σειρες του Mega, δουλευουμε οχταωροα, δινουμε εξετασεις μονο με τη μιση μας καρδια σε λειτουργια. Η αλλη μιση (γιατρε!) ψαχνει εντατικα τις πιθανοτητες που εχει για μια θεση στον παραδεισο του επομενου καλοκαιριου.

Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

Νεα Αρχη ......και 2 μαθηματα!!!


Ειμαι υπερβολικα χαρουμενος.Οχι απλα χαρουμενος.Πολυ πολυ πολυ ....χιλιες φορες πολυ χαρουμενος.Γιατι θα αναρωτηθειτε?Πολλοι και διαφοροι λογοι ,που ομως αθροιζονται σε ενα αποτελεσμα,οτι επανεφερε τη ζωη μου στο δρομο που θελω εγω.Δεν υπαρχει τιποτα καλυτερο απο το να ξερεις οτι οριζεις εσυ τη ζωη σου ,και να νιωθεις περηφανος που εχεις τη δυναμη να το κανεις.Λενε οτι τα πραγματα γινονται πολυ χειροτερα πριν καλυτερευσουν.Στη δικη μου περιπτωση δν μπορουσε να ειναι πιο ακριβες!!!!!
Δεν σημαινει οτι ολα θα ειναι ροδινα απο δω και περα,ποτε δεν ειναι,οσο ζεις τουλαχιστον.Αλλα ειναι ωραιο να ξερεις οτι τα βηματα που κανεις τα εχεις επιλεξεις εσυ και κανενας αλλος.

Πηρα 2 μαθηματα αυτο το μηνα .


Το πρωτο εχει να κανει με την επιλογη μου να αλλαξω σχολη.Με μεγαλη μου χαρα εμαθα οτι περασα στο Παιδαγωγικο οπως ηθελα.Το μαθημα ομως το πηρα πιο πριν .Και ειναι ενα και απλο.

Οι ανθρωποι απεχθανομαστε την αλλαγη.Προσεξτε!Οχι την αλλαγη στον εαυτο μας μονο!Αλλα και την αλλαγη στους αλλους.Με παραξενεψε ιδιαιτερα το ποσο κριτικη εισεπραξα για την επιλογη μου απο ανθρωπους που τους ξερω ελαχιστα.Ατελειωτες προειδοποιησεις,συμβουλες για το λαθος που παω να κανω.
"Ελα ρε χαζε,απ'το ΗΜΜΥ θα βγαλεις πολλα λεφτα ενω σαν δασκαλος σχεδον τιποτα(ειναι οι ιδιοι που πιστεουν οτι τα λεφτα δεν φερνουν την ευτυχια λολ!)."
"Ρε συ ως δασκαλος δεν εχεις καμμια κοινωνικη αναγνωριση ενω απο το Πολυτεχνειο ολοι θα σε σεβονται"

κτλ κτλ.

Αυτο που καταλαβα ειναι οτι στα λογια ειναι ευκολες οι αλλαγες .Στην πραξη ειναι πιο δυσκολες γιατι εχουμε να αντιμετωπισουμε εκτος απο τον εαυτο μας και τους αλλους.Και ειναι ενας ακομη λογος που ενιωσα περηφανος ,που καταφερα να μην λυγισω στις εξωτερικες πιεσεις.

Το 2ο μαθημα το πηρα εντελως απροσμενα.

Πηγαμε σε μια καφετερια στην θαλασσα με μια φιλη μου απο το χωριο να τα πουμε μιας και ειχα καιρο να την δω.Προς εκπληξη και των 2 μας ,το παιδι που ηρθε να παρει παραγγελια ηταν ενας παλιος συμμαθητης μας (σε αλλο τμημα) που στη 3η γυμνασιου μου ειχε κανει τη ζωη δυσκολη λογω πειραγματων κτλ.Αλλα πολυ δυσκολη μιλαμε!!!

Μιας και δεν ειχε πολυ κοσμο,καθισε μαζι μας ειπαμε τα νεα μας,καναμε πλακα.Γυρναει ξαφνικα και μου λεει (στο περιπου) οτι θελει να μου ζητησει συγγνωμη για τοτε ,οτι απλα ηταν χαζος για οτι εκανε λογω αγνοιας.

Του απαντησα οτι τωρα ειναι περασμενα ξεχασμενα.

Οταν εφυγε με ρωτησε η φιλη μου πως μπορεσα να τον συγχωρεσω.Μπορεσα να τον συγχωρεσω διοτι καταλαβαινω οτι ο ρατσισμος ,η διακριση κτλ οποιασδηποτε μορφης πηγαζει απο την αγνοια.Αν πηγαζε απο καθαρο μισος δεν θα μπορουσα να τον συγχωρεσω.Αλλα κατανοω οτι οι ανθρωποι πολεμουμε οτι δεν γνωριζουμε διοτι κατα βαθος το φοβομαστε.Βεβαια αυτο δεν σημαινει οτι δικαιολογουνται οι πραξεις τους και πρεπει να προσπαθουμε να ενημερωνουμε τους καθηγητες για το φαινομενο του Bullying αλλα σιγουρα το να μπορεις να συγχωρησεις τον αλλο ειναι μεγαλη υποθεση.

Ααααχχχ δεν ξερω ,αυτη η χρονια μου φαινεται οτι θα ειναι μια καταπληκτικη χρονια.Ηδη ολα εχουν αρχισει και φτιαχνουν σε ολους τους τομεις.

Σας αφηνω με το τραγουδι της Tamar -New Day Που ακουγεται στο player και ειδικα με τους στιχους του ρεφρεν.

"Say goodbye, say goodbye to the way I was before
Say hello, say hello to a new way
I was lost, but I found what I was looking for
Waking up, waking up to a new day
To a new day "

Φιλακια!

Y.Γ.:Α και να μην ξεχασω συγχαρητηρια σε οσους περασατε αλλα και σε οσους δεν περασαν,να μην απογοητευονται υπαρχουν πολλοι δρομοι.Αλλωστε και να περασεις με την πρωτη δεν εγγυαται απαραιτητα την ευτυχια(πχ εγω)

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Η ζωη δεν ειναι δικαιη....


....και οσο πιο γρηγορα το καταλαβεις τοσο το καλυτερο.

Παραδεξου το :Θελεις η ζωη να ειναι δικαιη και εχεις την δικη σου προσωπικη ιδεα για το τι ειναι δικαιοσυνη.Αν εισαι υγιειης,αν εχεις τν γκομενο που πιστευεις οτι σου αξιζει,αν οι ανθρωποι εκτιμουν τα οσα προσφερεις,αν εχεις τα λεφτα που θελεις κτλ,τοτε πιστευεις οτι η ζωη ειναι δικαιη.Αν εισαι αρρωστος,αν δεν εχεις τον γκομενο που θελεις ή γενικα δεν εχεςι γκομενο,αν οι ανθρωποι δεν εκτιμουν τα οσα προσφερεις ,αν δεν εχεις λεφτα κτλ τοτε η ζωη δεν ειναι δικαιη.Αν ισχυουν τα παραπανω για σενα,πιστεψε με δε εισαι μονος.Οι περισσοτεροι ανθρωποι συνδεουν την "δικαιοσυνη" με τα καλα αποτελεσματα και την "αδικια" με τις περιστασεις της ζωης τους που δεν γινονται οπως τις θελουν.

Σε ολους μας εχουν παρουσιαστει ευκαιριες οπου μπορει να κερδισουμε το πανω χερι ειτε μεσω γνωριμιων,ειτε λογω καποιων αλλων περιστασιων ειτε λογω ειδικων ταλεντων που μας εχει δωσει η φυση.Ελαχιστοι εως κανεναν αρνειται να τα χρησιμοποιησει προς οφελος του ,αναλογιζομενος οτι θα αδικησει καποιον αλλο.Ολοι μας δικαιολογουμαι τον εαυτο μας οταν ειναι να διαπραξουμε καποια αδικια.

Ειχα εναν θειο ο οποιος ειχε γεννηθει με μια μορφη αναπηριας.Σε ολη του την ζωη ο,τι εκανε ,καθε σκεψη του ,πραξη του ,επιθυμια του συναντουσε ως εμποδιο την αναπηρια του αυτη.Πεθανε 58 ετων ,δυστυχισμενος και μονος του.Δεν αφησε ποτε κανεναν να τον πλησιασει μην θελοντας να γινει βαρος.Ηταν γεματος πικρια για το ποσο αδικα του φερθηκε η ζωη.

Το ιδιο προβλημα ειχε και ενας αλλος κατοικος εδω στην επαρχια ο οποιος ομως παντα ηταν με ενα χαμογελο στα χειλη ,ηταν καλος με τους ανθρωπους και γενικα το προβλημα του το αντιμετωπιζε με χιουμορ και χαμογελο μια ζωη.Ε ,ειναι 65 ετων με γυναικα και 2 παιδια .Παραδεχεται οτι η ζωη ειναι αδικη αλλα επειδη ακριβως το αποδεχεται κανει οτι μπορει με αυτα που εχει.

Το ιδιο συμβαινει και με οσους δεν εντασσονται στις αποδεκτες σεξουαλικες νορμες της κοινωνιας.Σκεψεις οπως :
"Για τους στρεητ ολα ειναι πιο ευκολα"
"Οι γκει δεν κανουν σχεσεις"
"Γιατι να γεννηθω σε λαθος σωμα"
"Αν ημουν στρεητ θα ειχα οικογενεια τωρα"
"Ουτε τα αυτονοητα δικαιωματα δεν εχουμε"
¨"Γιατι να ειναι τοσο λιγοι οι τοπ"
και η λιστα συνεχιζεται για πολυ.

Να ξεκαθαρισω οτι οι παραπανω σκεψεις πολλες φορες εχουν βαση στην πραγματικοτητα.Αλλα το λαθος που κανουμε ειναι να τις αφηνουμε να περιοριζουν τη ζωη μας,να παγιδευουν το μυαλο μας και κατ'επεκταση να μας εμποδιζουν να κυνηγησουμε την ευτυχια οι οποια μπορει να βρισκεται καπου αλλου.

Ας αφησουμε τους φιλοσοφους και τους θεολογους να αφιερωσουν τη ζωη τους στο να ορισουν τι ειναι δικαιο και τι οχι.Αφιερωστε την δικη σας ενεργεια στο να ζειτε τη ζωη σε πιο πρακτικους ορους-για παραδειγμα,τι δουλευει και τι οχι ως προς την αποκτηση τις ευτυχιας για τον καθενα ξεχωριστα.

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Every Person Matters





Αξιζει να το δειτε αυτο το βιντεο.Οταν το πρωτοειδα ανατριχιασα ολοκληρος.Τοσο απλο και τοσο σημαντικο.Ειτε ειστε γονεις ειτε οχι αξιζει να το δειτε διοτι ειναι το πιο απλο αλλα και το πιο σημαντικο μαθημα της ζωης.Εδω και 1.5 χρονο που λειτουργει αυτο το μπλογκ εχουν επικοινωνησει μαζι μου 4 μητερες που ανησυχουσαν οτι τα παιδια τους ειναι γκει.

Δεν τους εδωσα καποια συμβουλη γιατι δεν ειμαι ειδικος ,20 χρονων ειμαι απλα τις αποψεις μου λεω.Αν ομως με ρωτουσαν τωρα θα τις εβαζα να δουν αυτο το βιντεο.Εγω παντως το εχω δειξει στην οικογενεια μου,στους φιλους μου και τωρα και εδω.

Αυτο το βιντεο αφιερωνεται σε ολους,οχι μονο στους γονεις αλλα σε ολους τους ανθρωπους.Ελπιζω οτι οσοι με διαβαζουν θα κανουν τον κοπο να δουν το βιντεο,και να εφαρμοσουν την αρχη που μεταδιδει.Οτι πρεπει να αντιμετωπιζουμε καθε ανθρωπο οπως θα αντιμετωπιζαμε και τον εαυτο μας.Με σεβασμο και ενδιαφερον.

Γιατι αυτο ψαχνουμε ολοι οι ανθρωποι κατα βαθος.Να δουμε οτι αυτα που λεμε,κανουμε,δειχνουμε εχουν αντικρυσμα και σε αλλους ανθρωπους.Δεν εχω συναντησει ανθρωπο που να ξεφευγει απο αυτον τον κανονα.Και ουτε νομιζω πως θα συναντησω!

Δεν θελω να πω πολλα ,αλλωστε το βιντεακι τα λεει ολα.

Φιλια σε ολους ,καλο καλοκαιρι ,κανουμε ενα μικρο διαλειμμα.Ευχομαι να εχετε καπου στο μυαλο σας αυτο το βιντεο k να περασετε το μηνυμα και σε αλλους!!!

Υ.Γ.:Στο μεταξυ ειναι πιο δυσκολο να φτιαξεις υποτιτλους μονος σου απο οτι νομιζα,αλλα αναγκαστηκα να το κανω γιατι ηθελα να το δουν και οσοι δεν ξερουν αγγλικα!

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

All pain is the same...


Ολοι θυμομαστε το τραγικο τσουναμι του 2004 που σκορπισε το θανατο σε πανω απο 300000
ανθρωπους.Το βιντεο δυσκολευτηκα τραγικα να το βρω,και δεν νομιζω οτι θα το βρειτε αλλου.

Ενα απο τα θυματα του τραγικου συμβαντος ηταν και ο συντροφος ενος στενου συνεργατη της Οπρα.Οπως θα δειτε στο παραπανω βιντεο η Οπρα φιλοξενησε τον συνεργατη της για να μιλησει για την τραγικη αυτη εμπειρια.Αξιζει πραγματικα να το δειτε ολο το βιντεο και οχι μονο διοτι το εψανα καιρο...

Το αξιοσημειωτο της υποθεσης ειναι οτι μετα την προβολη της εκπομπης η εκφραση συμπαθειας προς το προσωπο του γκει συνεργατη της Οπρα Nate Bergus ηταν τεραστια.Και ολα αυτα μετα απο την εγκριση νομοθεσιας που απαγορευε τους γκει γαμους στις ΗΠΑ και προσπαθειες συντηρητικων πολιτικων να κατοχυρωσουν συνταγματικα την απαγορευση τους.

Ενα χρονο μετα την προβολη της εκπομπης ,η Οπρα φιλοξενησε και παλι τον Νεητ ,δορυφορικα αυτη τη φορα καθως τον ακολουθουσε καμερα σε επισκεψη του στον τοπο οπου χαθηκε ο συντροφος του.Και παλι η εκδηλωση συμπαραστασης του κοινου ηταν τεραστια.

Ειδικοι των media ειπαν οτι καμμια αλλη ιστορια για γκει γαμο ή σχεση δεν εχει λαβει τοση στηριξη και προσοχη.

Θα αναρωτηθειτε ισως τι μας νοιαζει εμας?Ισως και τιποτα.Απλα βλεποντας αυτο το βιντεο με εκανε να καταλαβω οτι αν τολμησουμε να μοιραστουμε τις σκεψεις μας,τις σχεσεις μας,τον πονο μας χωρις να φοβομαστε θα μπορεσουμε να κανουμε μεγαλες αλλαγες.Διοτι αν κατι μιλαει καλυτερα και απο το πιο καλογραμμενο κειμενο,καλυτερα και απο τον πιο ευγλωττο ομιλητη,ειναι το συναισθημα.Το συναισθημα ειναι ιδιο για ολους.Ειτε χαρα ειτε λυπη,πονος κτλ.Και ισως ειναι ο μονος τροπος να γεφυρωσουμε το χασμα επικοινωνιας μεταξυ μας...

Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Αρχη 1η:Μην κριτικαρεις,καταδικαζεις ή παραπονιεσαι.


"Ξοδεψα τα καλυτερα μου χρονια,δινοντας στους ανθρωπους απολαυσεις,βοηθωντας τους να περνουν καλα και το μονο που παιρνω ως ανταλλαγμα ειναι αντιμετωπιση ως εγκληματια."
Αυτα ειναι λογια του Αλ Καπονε.Ναι,ο πιο γνωστος γκανγκστερ της αμερικης.Ο Καπονε δεν καταδικασε τον εαυτο του.Το αντιθετο.Θεωρουσε τον εαυτο του ως ενα δημοσιο ευεργετη-εναν παρεξηγημενο ευεργετη.

Το ιδιο πιστευε και ο Dutch Schultz,αλλος ενας γκανγκστερ,λιγο πριν πεσει νεκρος γαζωμενος με σφαιρες στην πολη Newark.Πιστευε ,οπως ειχε πει σε μια συνεντευξη του σε εφημεριδα οτι ηταν δημοσιος ευεργετης.

Οποιος δει,διαβασει ή ακουσει συνεντευξεις βαρυποινιτων,θα δει οτι ελαχιστοι απο αυτους πιστευουν οτι ειναι κακοι ανθρωποι.Ειναι απλα ανθρωποι οπως εσυ και γω.Ετσι εξηγουν,εκλογικευουν.Μπορουν να σου εξηγησουν γιατι επρεπε να ληστεψουν την τραπεζα ή να πατησουν την σκανδαλη.Ειτε με σωστα ειτε με λανθασμενα επιχειρηματα προσπαθουν να δικαιολογησουν την αντικοινωνικη τους συμπεριφορα,πολλες φορες πιστευοντας οτι δεν θα επρεπε να ειναι καν μεσα στη φυλακη.

Εαν ο Αλ Καπονε,Ο Dutch Schultz και οι απελπισμενοι αντρες και γυναικες πισω απο τα σιδερα δεν κατηγορουν τον εαυτου τους για τιποτα -τι συμβαινει με τους ανθρωπους που εσυ και γω ερχομαστε σε επαφη?
Απο τις 100 φορες,τις 99 οι ανθρωποι δεν κριτικαρουν τον εαυτο τους για τιποτα,ασχετως ποσο λαθος μπορει να ειναι΄.

Η κριτικη ειναι ανεξοδη διοτι βαζει το ατομο που την δεχεται σε αμυνα και συνηθως τον κανει να θελει να δικαιολογησει των εαυτο του.Η κριτικη ειναι επικινδυνη,διοτι πληγωνει την πολυτιμη περηφανεια ενος ανθρωπου,πληγωνει την αξια του, και δημιουργει αποστροφη προς το ατομο που του ασκει κριτικη.
Ερευνες εχουν αποδειξει οτι τα ζωα που επιβραβευονται για τις σωστες τους πραξεις μαθαινουν πολυ πιο γρηγορα και σωστα απο τα ζωα που τιμωρουνται για τις αρνητικες τους πραξεις.Το ιδιο συμβαινει και στους ανθρωπους.
Ειμαι σιγουρος οτι θα βρειτε πολλα παραδειγματα στην καθημερινη σας ζωη οπου η κριτικη σας ειχε τα αντιθετα αποτελεσμετα απο αυτα που περιμενατε ή ελπιζατε να εχετε.Ετσι ειναι...Η ανθρωπινη φυση σε ολο της το μεγαλειο,ληστες,δολοφονοι κτλ κατηγορουν ολους τους αλλους εκτος απο τον εαυτο τους.
Ολοι λειτουργουμε με τον ιδιο τροπο.Ετσι τηη επομενη φορα που εσυ και εγω θα μπουμε σε πειρασμο να κριτικαρουμε,ας θυμηθουμε τον Αλ Καπονε,τον Dutch Schultz και τοσους και τοσους αλλους.Ας συνειδητοποιησουμε οτι η κριτικη ειναι σαν τα ταχυδρομικα περιστερια.Παντα γυριζει πισω.Ας καταλαβουμε οτι το ατομο το οποιο θα διορθωσουμε και θα καταδικασουμε πιθανον θα προσπαθησει να δικαιολογησει τον εαυτο του,και θα μας καταδικασει με την σειρα του.

Γνωριζεις καποιον που θα ηθελες να αλλαξεις και να βελτιωσεις.Μπραβο!Δεν ειναι κακο.Ειμαι υπερ σου, αλλα γιατι δεν ξεκινας με τον εαυτο σου.Και εγωιστικα να το δεις, αυτο ειναι πολυ πιο παραγωγικο απο το να προσπαθεις να βελτιωσεις τους αλλους, και ναι λιγοτερο επικινδυνο.Οταν εχουμε να κανουμε με ανθρωπους ας θυμομαστε οτι δεν εχουμε να κανουμε με πλασματα της λογικης,αλλα με πλασματα του συναισθηματος ,πλασματα γεματα με προκαταληψεις, παρακινουμενα απο περηφανεια και ματαιοδοξια.

Καθε ηλιθιος μπορει να ασκησει κριτικη, να καταδικασει και να παραπονεθει-και οι περισοττεροι ηλιθιοι αυτο κανουν.
Χρειαζεται ομως χαρακτηρα και αυτοσυγκρατηση για να κατανοεις και να συγχωρεις.
Αντι να καταδικαζουμε ανθρωπους ,ας προσπαθουμε να τους κατανοησουμε.Ας προσπαθησουμε να καταλαβουμε γιατι κανουν ο,τι κανουν.Αυτο ειναι πολυ πιο κερδοφορο και συναρπαστικο απο την κριτικη .Αν μη τι αλλο καλλιεργει συμπαθεια,ανεκτικοτητα και καλοσυνη....

Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Εγινα 20:Α Recap!!!


Ναι αγαπητοι αναγνωστες,χθες 8 Ιουνιου εκλεισα 20 χρονια σε αυτο το πλανητη.Πολλα εχουν αλλαξει μεσα σε αυτα τα 2 χρονια απο τοτε που εφυγα απο την επαρχια.Γνωρισα ατομα ,ιδεες ,εμπειριες.Κερδισα πολλα και εχασα πολλα.Αλλα απο πολλες πλευρες νιωθω οτι μολις τωρα ξεκιναω .Και καπως ετσι ειναι.Πηρα μια μεγαλη αποφαση στη ζωη μου.Θα αλλαξω σχολη.Εχω καταλαβει μεσα απο το χαμογελο του παιδιου οτι αυτο που θελω να κανω ειναι να προσφερω.Και η σχολη που ημουν δεν θΑ μπορουσε να μ το προσφερει αυτο.Οποτε θα κανω 10% για να παω στο παιδαγωγικο.Ελπιζω οσοι 18χρονοι με διαβαζουν και ειδικα αυτοι που εχουν βγαλει και πολυ καλο βαθμο να ακουσουν μια συμβουλη.Μην αφησετε το βαθμο σας να σας παγιδευσει και επιλεξετε απλα την ανωτερη σχολη που "πιανετε".Απλα σκεφτειτε τι μπορειτε να φανταστειτε τον εαυτο σας να κανει για μια ζωη.Και με βαση αυτη τη σκεψη επιλεξτε.Εχω ηδη γραψει 75 ποστ.Αποφασισα λοιπον να παραθεσω μερικα απο αυτα για αυτους που δν κανουν απο μονοι τους αναδρομες σε μπλογκς(εγω οταν ανακαλυπτω ενα μπλογκ,εχω το κολλημα να το διαβαζω ολο)με ενα μικρο σχολιο απο κατω.Δεν σημαινει οτι τα συγκεκριμενα ποστ ειναι τα πιο καλογραμμενα,απλα ισως ειναι καποια που αγαπω εγω πολυ.Ξεκιναμε με χρονικη σειρα:

1. Bullying:Sounds familiar?
Ενα απο τα πρωτα μου ποστ,δεν αποτελει δειγμα καλης γραφης ,αλλα παραμενει ενα θεμα που θα επρεπε να απασχολει πολυ την κοινωνια και τον lgbt αγωνα.Πρεπει να υπαρξει μεγαλυτερη ενημερωση στα σχολεια για το θεμα αυτο,και οι καθηγητες να μην κανουν συνεχως τα στραβα ματια.

2.Θελουμε στ'αληθεια σχεση?
Ειμαι ιδιαιτερα περηφανος για την τελευταια παραγραφο,γιατι συμφωνω απολυτα με αυτην μεχρι σημερα.

3. Α mile in each other's shoes
Επι ευκαιριας του Gay Pride 2009 το ποστ απο την περσινη μου εμπειρια.Η διαπιστωση παραμενει ακομη η ιδια και μεγαλης σημασιας.Η εστω και προσωρινη "ανταλλαγη παπουτσιων" μου εδωσε δυναμη και πιστη στον αγωνα ολων μας,και σιγουρευτηκα οτι δεν ειμαστε παραλογοι να διεκδικουμε τα αυτονοητα!

4.Ισοτητα μεσω αφομοιωσης?Δεν θα παρω...
Δεν εχουν αλλαξει και πολλα .Ακομη και τωρα βλεπω οτι μπερδευουμε τις εννοιες ισοτητα με την αφομοιωση ....

5.Remember ,remember the 6th of December!
Ενα τελειο ποστ της Sparrow.Κριμα που η εντονη αυτη περιοδος ξεχαστηκε τοσο γρηγορα....

6.Τι μπορει να αλλαξει την φυση ενος ανθρωπου?
Ακομη αναρωτιεμαι...

Και τελος ....

7.Τι θα γινω αμα δεν μεγαλωσω?
Εγω τελικα το ανοιξα το παραθυρο...Εσεις?

Συνειδητα επελεξα να μην γραφω πολυ προσωπικα ποστ.Προσπαθω καθε ποστ να ειναι διαφορετικο απο τα αλλα οσο αυτο ειναι δυνατον βεβαια.Τα περισσοτερα γραφονται εκεινη τη στιγμη ,μερικα εχουν γραφτει μετα απο σκεψη και προετοιμασια.Ολα ομως κατι εχουν να πουν.Σε μενα και ελπιζω και σε σας.Ενας πολυ καλος μου φιλος ειπε οτι διαβαζοντας τα,και γνωριζοντας με,βλεπει ενα υποτυπωδη χαρτη της ζωης μου.Και ετσι ειναι...οτι γραφω το γραφω επειδη με απασχολει και επειδη θεωρω οτι ειναι αξιο να απασχολησει και αλλους.Ευχαριστω οσους με διαβαζουν,και χαιρομαι οταν ξερω οτι σας εχει αγγιξει καποιο απο τα θεματα.Συνεχιζουμε δυνατα.....

Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

Dangerous Demografics....




Καταρχην δειτε το παραπανω βιντεο.Πολλα ερωτηματα στριφογυριζουν στο μυαλο μου.Ισχυει?Υπαρχει κινδυνος να γινει κατι τετοιο?Δεν μπορω να βαλω τις σκεψεις μου σε μια ταξη.Επικρατει μεγαλη συγχυση στο μυαλο μου.Απο τη μια ειμαι υπερ της πληρους αποδοχης ολων των αποψεων,θρησκειων ,εθιμων,ιδεολογιων κτλ.Απο την αλλη το γεγονος οτι οι πληθυσμοι που εισερχονται στην ευρωπη παραμενουν εντελως αυτονομοι και χωρις καμμια διαθεση να αφομοιοσουν καποια στοιχεια του δυτικου πολιτισμου ,με ανησυχει.Δεν με νοιαζει αν παρεξηγηθω.Ναι αν με βαλεις να διαλεξω προτιμω εκατομυρια φορες τον Δυτικο πολιτσμο απο τον Ισλαμικο νομο.Δεν ξερω αν εχω λαθος εικονα αλλα αυτος ο θρησκευτικος φανατισμος με τρομαζει.Απο την αλλη βεβαια δεν ειμαι υπερ της αποψης του βιντεο,να οχυρωθουμε πισω απο καποια θρησκεια (χριστιανισμο )ωστε να "πολεμησουμε"την δικη τους.
Ισως αυτο που με απασχολει περισσοτερο ειναι,το γεγονος οτι η απολυτη ελευθερια του λογου,μοιαζει ταυτοχρονα και σαν να πηγαινεις αοπλος στη μαχη ......

Οποιος θελει ας μοιραστει την αποψη του,ειλικρινα ειμαι τοσο μπερδεμενος που δεν μπορω να το αναλυσω.Νιωθω σαν να ειναι μπρος γκρεμος και πισω ρεμα(ιδεολογικα προς το παρον τουλαχιστον).Καμμια ιδεα?

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Φιλια & Ερωτας...


Βρισκομαι στο διαμερισμα μου στην Αθηνα.Ενα υποτονικο φως εισερχεται στο δωματιο.Ο γατος μου ο Ερνεστο
πηδαει πανω στο κρεβατι και νιαουριζει παραπονιαρικα.Διπλα μου ο κολλητος μου .
Εγω-Ποιος θα τον φροντισει αυτον?
Κολλητος-Θυληκο ειναι.Και δεν υποτιθεται οτι αυτα φροντιζουν τον εαυτο τους απο μονα τους?
Εγω-Μια ανωτερη δυναμη που μας οδηγα?
Κολλητος- Ειμαι αρκετα σιγουρος πως δεν εννοουσα αυτο.
Εγω-Υπαρχει κατι που υποτιθεται οτι πρεπει να κανω.
Κολλητος-Α,ναι.Μεγαλη αποσταση να διανυσεις.Η μικρη κυρια Μαφετ μετρα αναποδα απο το 730.
Εγω-Υπεροχα.Γριφοι.
Κολλητος-Συγγνωμη.Το κεφαλι μου φταιει.Πολλα καινουργια πραγματα.
Ο κολλητος κοιταει το σπασμενο παραθυρο.
Κολλητος-Δεν θα το φτιαξουν ποτε,ετσι?
Εγω-Εσυ πως πας?
Κολλητος-Ουλη.Σβηνει.Ολα σβηνουν.Θες μια αλλη συμφωνια?Ανθρωπινη αδυναμια.Δεν χανεται ποτε.Ουτε η δικια του.
Δειχνει τον Ερνεστο.
Εγω-Στο μυαλο σου ειμαστε ή στο δικο μου?
Κολλητος-Δεν ξερω.Ερχεται εκεινη η ωρα.
Κοιταζω τα κουτια μετακομισης τριγυρω και τα πεταμενα ρουχα στο πατωμα.
Εγω-Πως θα τα χωρεσεις ολα αυτα?
Κολλητος-Δεν προκειται.Ειναι δικα σου.
Εγω-Δεν μπορω να τα χρησιμοποιησω ολα αυτα.
Κολλητος-Παρε ο,τι χρειαζεσαι.Εισαι ετοιμος?
Με αγγιζει στο μαγουλο και εξαφανιζεται.Ξυπναω....




Καλοκαιρινη Νυχτα. Παρκακι-Εκκλησια. Καθισμενοι σε ενα παγκακι...


Πρωην-Δεν ξερω τι του βρισκεις ειλικρινα.Ειναι το αγορι σου τωρα δηλαδη?
Εγω-Δεν ειναι δικη σου υποθεση ,οποτε μην ανακατευεσαι.
Πρωην-Τον αγαπας?
Εγω- Χριστε μου!Θα μου κανεις ανακριση καθε φορα που εχω αγορι?
Πρωην-Αχα!Ειναι το αγορι σου δηλαδη!
Εγω-Δεν ειναι....αλλα ειναι στην καρδια μου.
Πρωην-(Ειρωνικα)Ανακουφιστηκα τωρα.
Εγω-Ποια ηταν η κορυφωση της σχεσης μας?Οταν με προδωσες ή οταν σε χωρισα?Εχω πληρη επιγνωση
του "εκπληκτικου"ιστορικου μου στον ερωτα.Και οχι ,δεν βλεπω γαμο στην Τηλο μαζι του.Και δεν νομιζω
οτι εχει καμμια σημασια τωρα.Ξερεις μεσα σε ολη αυτη την παρανοια ,νομιζω πως καποια πραγματα αρχιζουν
να βγαζουν νοημα.Και το ερωτικο.....ξερεις,παντα φοβομουν οτι κατι πηγαινε στραβα με μενα,επειδη δεν μπορουσα
να κανω μια σωστη σχεση.Ισως δεν προοριζομαι για κατι τετοιο...
Πρωην-Επειδη εισαι γκει?
Εγω-Επειδη....κοιταξε να δεις.Ειμαι ζυμαρι...δεν εχω ακομη τελειωσει να ψηνομαι...δεν εχω φτασει ακομη,
σε αυτο που θελω να ειμαι.Και ισως περνωντας αυτη τη δυσκολια,και την επομενη και την επομενη κτλ,ισως να
συνηδειτοποιησω οτι ειμαι ετοιμος,εχω ψηθει!Και αν θελησω καποιος να με φαε...να απολαυσει τον ζεστο,νοστιμο εαυτο μου,τοτε πολυ ευχαριστως.Αυτο θα ειναι τοτε....
Πρωην-Σκεψεις για το ποιος μπορει να απολαυσει....πρεπει να συνεχισω με την αναλογια ζυμαριου-ψησιματος?
Εγω-Δεν σκεφτομαι τοσο μακρια.Αυτο ειναι το νοημα...
Πρωην- ....Πρεπει να φυγω.Να προσεχεις τον εαυτο σου...
Αρχισε να απομακρυνεται.
Εγω-Περιμενε...σκεφτομαι ,καποιες φορες το μακρινο μελλον...
Πρωην-Κατι ειναι κι'αυτο....
Εγω-Πολυ μακρια στο μελλον ομως....μετα από χρόνια ή και ποτέ.
Πρωην-(Καθως απομακρυνεται)Ισως να τα πουμε τοτε λοιπον.....

Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

Restless....


To παρακατω κειμενο δεν ειναι για ολους.Ειναι γραμμενο με μια abstract διαθεση.Τα θεματα απο τα οποια περιστρεφεται και τα οποια ισως να μην γινουν κατανοητα,ειναι οι φιλιες που χανονται,οι φιλιες που ερχονται,το παρελθον μας(σχολικο ,ερωτικο κτλ),η εγκαταλειψη των γονιων μας οταν φευγουμε απο την επαρχια για να σπουδασουμε,οι ρολοι που ενσαρκωνουμε σε ενα εργο που πολλες φορες δεν ειμαστε ετοιμοι να παιξουμε,καθως και η αιωνια μαχη μεταξυ του καλυτερου εαυτου μας,με τον χειροτερο εαυτο μας!


Ξύπνησα απότομα.Απεναντι μου αντικρυσα...εμενα.
-"Μολις εστρωσα αυτο το κρεβατι",μου ειπε.
-Για ποιον?,ρωτησα.
Αναλογιστικε για 2 δευτερολεπτα.
-Νομιζα πως εσυ θα μου ελεγες.
-"Τα παιδια δεν ειναι εδω ετσι?Θα καθομασταν να δουμε ταινιες",ειπα.
-"Τους έχασες",μου απαντησε.
-Οχι ,οχι.Νομιζω πως θελουν να τους βρω.
Κοιταξα το ρολοι .7:30
-"Ειναι τοσο αργα",ψιθυρισα.
-"Ωχ αυτο το ρολοι ειναι χαλασμενο.Οριστε!"
Μου εδωσε μια καρτα ταρω .
-"Δεν θα τα χρησιμοποιησω ποτε αυτα!",αποκριθηκα.
-''Νομιζεις πως ξερεις.Τι θα συμβει.Τι εισαι.Ουτε καν εχεις αρχισει.",μου ειπε ο αλλος μου εαυτος.
-"Πρεπει να βρω τους αλλους",μονολογησα.
-"Να εισαι πισω πριν την αυγη!",μου φωναξε.
Κατεβηκα τις σκαλες ,ανοιξα την εξωπορτα και βρεθηκα στους διαδρομους της σχολης.Τα παιδια ετρεχαν βιαστικα για το μαθημα.
"Εχετε δει τους φιλους μου?",ρωτησα χωρις να παρω απαντηση.Τοτε την ειδα.Καθοταν μεσα στον τοιχο !Μονο το κεφαλι της προεβαλλε απο το ανοιγμα.
-"Μαμα?"
-"Γεια σου γλυκε μου",απαντησε με ενα χαμογελο.
-"Γιατι ζεις μεσα στον τοιχο?"
-"Μια χαρα ειμαι ,μην ανησυχεις για μενα."
-"Μοιαζει να ειναι βρωμικα"
-Οχι ,ετσι φαινεται σε σενα.Εφτιαξα λεμοναδα και εμαθα να παιζω Sudoku.Πηγαινε να βρεις τους φιλους σου.''
-"Νομιζω πως κινδυνευουν"
Αρχισε να γελαει.
-"Συγνωμη,γαργαλαει το ποδι μου ενα ποντικι!
-"Δεν νομιζω πως πρεπει να ζεις εκει μεσα",της ειπα νιωθωντας τυψεις.
Ξαφνικα ειδα τον πρωην μου να βγαινει απο την μπροστινη εισοδο.Τον ακολουθησα καθως ακουγα την μανα μου να λεει:"Ισως θα μπορουσες να με βοηθησεις να βγω απο δω"
Τα βηματα μου χωρις να το καταλαβω με οδηγησαν σε μια ερημο.Ψυχη τριγυρω.
-"Δεν θα τους βρω ποτε εδω.¨,μονολογησα.
Τοτε τον ειδα.Ηρθε προς το μερος μου.
-"Εννοειται πως δεν θα τους βρεις εδω.Γιαυτο ηρθες."
-"Δεν εισαι στο ονειρο μου.",του ειπα.Τον παρατηρησα για μια στιγμη.Ομορφος οπως παντα.
Διπλα μου ,αντικρυσα τον εαυτο μου ξανα .Ντυμενος με κουρελια , με περιτρυγιριζε σαν αγριμι.
-"Ειμαι δανεικος.Καποιος πρεπει να μιλησει γιαυτον",μου ειπε δειχνοντας τον εαυτο-αγριμι μου.
-"Γιατι με ακολουθεις?",ρωτησα.
-"Δεν σακολουθω."
-"Που ειναι οι φιλοι μου?",ρωτησα ξανα.
-"Κανεις τις λαθος ερωτησεις",αποκριθηκε.
-"Καν'τον να μιλησει.",ειπα.
Αρχισα να καταλαβαινω οτι εκεινος μιλουσε εκ μερους του εαυτου-αγριμι.
-"Δεν εχω λογο.Ουτε ονομα.Ζω πραττοντας τον θανατο.Τη ματωμενη κραυγη.Τη διαμπερη πληγη."
Εβγαλε μια δυνατη κραυγη.Εκλεισα τα αυτια μου με τα χερια μου.Ενστινκτωδως εκλεισαν και τα ματια μου.Μολις τανοιξα ειδα τον κολλητο μου.Ειμασταν αναμεσα σε κοκκινες κουρτινες.Σαν αυτες που εχουν στα θεατρα για την αυλαια.
-"Δεν πανε καλα τα πραγματα"....μου ειπε."Το εργο πρεπει να ανεβει ειτε το θελεις ειτε οχι"
-"Οχι,τιποτα δεν παει καλα.Παιζω σε εργο και ολη η οικογενεια μ ειναι εκει εξω.Και τι δουλεια εχει ο πρωην μου στην ερημο,τελος παντων?
Κολλητος-"Δεν καταλαβαινεις τιποτα ετσι?
Εγω-Με κυνηγαει κατι?
Κολλητος-Ναι....
Εγω-Τι θα κανω?Το εργο εχει ξεκινησει και εγω δεν ξερω τα λογια μου.
Κολλητος-Το εργο εχει ηδη ξεκινησει δεν ειναι αυτο το νοημα.Ολοι αναρωτιουνται για σενα.Για την αληθινη σου φυση.Αν το μαθουν,θα σε τιμωρησουν.Δεν μπορω να σε βοηθησω με αυτο....
Εγω-Τι με κυνηγαει.Σχετιζεται με κατι που επρεπε να κανω?
Κολλητος-Σσστ!!!
Μεσα απο την κουρτινα αρχισε να μου επιτειθεται ο εαυτος-αγριμι και να με ξεσκιζει με τα νυχια του.Ο πονος ηταν αφορητος.Ενα χερι με τραβηξε.Ηταν η αδερφη μου.Βρεθηκαμε στην αιθουσα του σχολειου που εκανα μαθημα στην τριτη λυκειου.
Αδερφη-Μεινε σκυφτος.Με τι εμοιαζε?
Εγω-Δν ξερω.Δεν ξερω τι με κυνηγα.
Αδερφη-Κατι πρεπει να εκανες.
Εγω-Οχι δεν κανω ποτε τιποτα.Σπανια ειμαι ατακτος.Ηρθα στο μαθημα,και το εργο αρχιζε.
Αδερφη-Το εργο τελειωσε εδω και ωρα.Γιατι φορας ακομη κοστουμι?
Εγω-Ποσες φορες θα εξηγησω οτι αυτα ειναι τα ρουχα μου?
Αδερφη-Ολοι ξερουν.Βγαλτα....
Εγω-Οχι τα χρειαζομαι.
Με μια κινηση μου τραβαει τα ρουχα και παει και καθεται σε ενα θρανιο.Το μονο αδειο θρανιο αφου σε ολα τα αλλα καθονται οι παλιοι μου συμμαθητες.Γυμνος και τρομαγμενος τους κοιταω.Δεν βγαινει φωνη απο μεσα μου.Πριν το καταλαβω δεχομαι ξανα επιθεση απο τον εαυτο αγριμι.Αρχιζει να με ξεσκιζει με τα νυχια του.Ειμαι σιγουρος οτι θα πεθανω.Παιρνω μια βαθια ανασα.

Ξυπνησα...το ρολοι σταματημενο στις 7:30,θελει αλλαγη μπαταριας.....

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Η δύναμη ενός χαμόγελου!


Σε προηγούμενο ποστ έγραφα για την απόγνωση που ένιωσα φέτος,για τη μαύρη περίοδο που πέρασα μέχρι να πάρω απόφαση να κάνω αλλαγές στη ζωή μου.Μία από τις αποφάσεις που πήρα είναι να γίνω εθελοντής στο Χαμόγελο του παιδιού.
Χθές είχα την πρώτη μου επαφή σε ένα από τα σπίτια φιλοξενίας της οργάνωσης ,και πραγματικά είναι μια από τις σημαντικότερες εμπειρίες της ζωης μου.Δεν θα μοιραστώ την εμπειρία αυτή μεσα απο το μπλογκ ,όχι ακόμη τουλάχιστον, διότι μόλις τώρα ξεκινάω.Θα παραθέσω τις εμπειρίες εθελοντών, με την ελπίδα ότι θα παρακινήσουν και άλλους να προσφέρουν σε παιδιά που το έχουν ανάγκη.Να πω μόνο ότι δεν χρειάζεται να έχεις λεφτά για να προσφέρεις, διάθεση και αγάπη χρειάζεται, και την πεποίηθηση ότι "Ο,τιδήποτε συμβαίνει σε εκείνον τον άνθρωπο,συμβαίνει και σε μένα".Είναι αλήθεια οτι όταν βοηθάς στην θεραπεία κάποιου άλλου,βοηθάς και στην θεραπεία του εαυτού σου.Τουλάχιστον έτσι λειτουργεί για μένα.
Ορίστε οι ιστορίες τους....


1.
Μετράω κάποιους μήνες παρουσίας μου στο σύλλογο «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Πολλά άκουγα για την προσφορά του συλλόγου σε περιστατικά που αφορούσαν θέματα υγείας πολυδάπανα, κακοποίησης, βίας παιδιών κ.α. Αυτό όμως που ένιωσα όταν άρχισα να μπαίνω στους κόλπους αυτής της ομάδας τόσο των παιδιών όσο και των ατόμων που τα περιστοίχιζαν ήταν κάτι το ξεχωριστό. Αυτά που είπα στον εαυτό μου όταν τις πρώτες ημέρες βρισκόμουν σ’ αυτό το χώρο ήταν ότι, για να στηρίξει κάποιος εθελοντής το έργο του Συλλόγου αυτού είναι να έχει τεράστια αποθέματα αγάπης, να προσφέρει χωρίς ποτέ να σκεφτεί και να περιμένει το αντάλλαγμα ή την ανταπόδοση. Είναι καταπληκτικό (και θα μιλήσω πιο πολύ για το πρόγραμμα ημερήσιας φροντίδας που παρακολουθώ έξι μήνες που είμαι στο Σύλλογο) να βλέπεις εννέα παιδιά να σου χαμογελούν ερχόμενα φορτωμένα με τις σάκες τους από το σχολείο. Να πέφτουν πάνω σου, να σ αγκαλιάζουν και ν΄ αναζητούν και αυτά την αγκαλιά, την θαλπωρή και την φροντίδα που τους αξίζει. Τότε αναρωτιέσαι. Μπορώ εγώ να σταθώ αντάξια των αναγκών που έχουν αυτά τα παιδιά; Μπορώ να τους προσφέρω; Αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να τα κάνει στον εαυτό του κάθε εθελοντής. Εκεί έχεις να κάνεις με ψυχές και κόσμους μικρών παιδιών ευαίσθητων.


Πολλές φορές λέω, ο Θεός να έχει καλά αυτούς τους ανθρώπους που ασχολούνται περισσότερες ώρες μ΄ αυτά τα παιδιά όπως για παράδειγμα η Ελένη που είναι υπεύθυνη για την φροντίδα αυτών των παιδιών. Υπεύθυνη, αρχίζοντας από το τι θα φάνε τα παιδιά, πως θα ντυθούν, πως θα συζητήσουν μαζί της για θέματα που τα απασχολούν, χωρίς να μείνει κανένα δυσαρεστημένο. Ξέρετε πόσο σημαντικό είναι τελικά σ΄ ένα χώρο να ζουν μαζί διαφορετικοί χαρακτήρες και να έχεις καταφέρει να επικρατεί μέσα σ’ αυτόν ένά πνεύμα συνεννόησης και αλληλοβοήθειας; Πολύ σημαντικό. Πολλές φορές δύσκολο να επιτευχθεί. Ξέρετε πόσο σημαντικό είναι αν μάθουν τα παιδιά εκτός απ’ το ότι όλοι στο Σύλλογο τα αγαπούν, να αγαπούν και αυτά όσα τους προσφέρονται; Πολύ σημαντικό. Γιατί σε λίγα χρόνια θα βγουν και αυτά στην κοινωνία, σε μια μεγαλύτερη ομάδα από αυτήν του Συλλόγου και θα ξέρουν να δώσουν και αυτά αγάπη και μεγάλα χαμόγελα σε όσους το χρειάζονται. Ο Σύλλογος «Το Χαμόγελο του Παιδιού» νομίζω ότι το έχει καταφέρει.


Γι’ αυτό κλείνοντας, όλοι μας θα πρέπει να κάνουμε αυτό που ξεκίνησε κάποτε ως ιδέα, σκοπό ο Ανδρέας Γιαννόπουλος. Σκοπός μας θα πρέπει να είναι να βλέπουμε όλο και περισσότερα χαμόγελα στα παιδικά πρόσωπα, όπως και εκείνο το χαμόγελο που μας δείχνει το σήμα του Συλλόγου, ένα χαμόγελο αισιοδοξίας. Σίγουρα τότε όλα θα είναι καλύτερα.


Τώρα λοιπόν ξέρω πόσο σημαντικό είναι να σου χαμογελά ένα παιδικό προσωπάκι, και γι’ αυτό θα κάνω ότι μπορώ, γιατί το ΘΕΛΩ και νομίζω πως το ΜΠΟΡΩ.
Κατερίνα Κανελλοπούλου

Εθελόντρια

2. Μια εθελόντρια κάνει σκέψεις…..


Θέλω ν’ απευθύνω λίγα λόγια της καρδιάς για ένα «Χαμόγελο» που φύτρωσε και άνθισε εδώ και λίγα χρόνια. Αυτό το χαμόγελο κατόρθωσε να ζεστάνει πολλές ψυχές, να επαναδραστηριοποίησει απογοητευμένες ζωές, να ξυπνήσει ευαισθησίες και να παραμερίσει εγωισμούς. Μ’ ένα μαγικό ραβδάκι, αγγίζει κάποιους και τους μεταμορφώνει από απλούς ανθρώπους σε εθελοντές.


Επιτρέψτε μου να σας περιγράψω πως είναι και πως αισθάνεται ένας τέτοιος άνθρωπος.


Ο εθελοντής – ντρία σπάει τα τείχη της περιχαρακωμένης και βολεμένης ζωής και βγαίνει έξω στην κοινωνία. Όχι για να την κατηγορήσει και να την ειρωνευτεί, αλλά για να την καταλάβει.

Το πρώτο που ο ίδιος κατάλαβε είναι ότι ο άνθρωπος δε ζει μόνο για να έχει καλή δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητο και τακτοποιημένη ζωή. Απομακρύνεται από τον εαυτούλη του και γυρεύει να μάθει ποιος είναι ο «πλησίον». Είναι αυτός που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος, που έχει ανάγκη, που ταλαιπωρείται.


Εκεί καλείται ο εθελοντής να προσφέρει αγάπη και όχι οίκτο, γιατί οίκτο νιώθει όποιος είναι ανίκανος να αγαπήσει. Όταν το καταφέρει αυτό αρχίζει να γίνεται ένας ελεύθερος και συνειδητοποιημένος άνθρωπος – πολίτης που δε θέλει να είναι αμέτοχος, αλλά καθίσταται συμμέτοχος και υπεύθυνος.


Ως ελεύθερος λοιπόν άνθρωπος θέτει τον εαυτό του κάτω από κανόνες και κατευθύνει την προσφορά του όπου του ζητηθεί χωρίς εγωισμούς και ματαιοδοξίες.


Συστρατεύεται στην προσπάθεια πολλών άλλων και συνεχίζει να παλεύει. Και πότε έρχεται η ανταμοιβή;


Αυτό το «χαμόγελο» που αφύπνισε την ψυχή του, χαρίζει στιγμές χαράς πολύτιμες όταν βλέπει παιδικά μάτια και χέρια να τον αγκαλιάζουν.


Σας ευχαριστώ.
Γεωργία Κωτσάκη. Εθελόντρια


3. Και ποιος δεν έχει ακούσει για «Το Χαμόγελο του Παιδιού», και ποιος δε γνωρίζει την τεράστια και σημαντικότατη προσφορά του στην κοινωνία μας.


Η δική μου επαφή και γνωριμία με «Το Χαμόγελο του Παιδιού» έγινε όταν παρουσιάστηκα σαν αναπληρώτρια Νηπιαγωγός σε νηπιαγωγείο του Πύργου. Αφορμή για όλο αυτό που μου συνέβη ήταν δύο παιδιά της τάξης μου, τα οποία φροντίζει και περιποιείται καθημερινά «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Η καθημερινή μου επαφή με τα δύο συγκεκριμένα παιδάκια στη τάξη και έπειτα από μικρές και απλές κουβεντούλες που κάναμε μεταξύ μας κατάλαβα ότι «Το Χαμόγελο του Παιδιού» δεν ήταν γι’ αυτά ένας απρόσωπος Σύλλογος που απλά τα βοηθούσε. «Το Χαμόγελο του Παιδιού» είναι γι’ αυτά το σπίτι τους, είναι θα μπορούσα να πω η οικογένεια τους. Και αυτό γιατί εκεί βρίσκουν ό,τι έχει μια πραγματική οικογένεια. Ξεκινώντας από απλές βασικές ανάγκες, φαγητό, καθαριότητα, ιατρική φροντίδα, ηρεμία ξεγνοιασιά και φυσικά μια μεγάλη αγκαλιά γεμάτη αγάπη. Είναι συγκλονιστικό και σχεδόν αφοπλιστικό να βλέπεις μικρές φατσούλες να μιλούν με τόσο αγάπη για «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Και όταν κάποιες φορές μέσα στην τάξη αναφερόμαστε στην οικογένεια τα παιδιά αυτά μιλούν για το «Σύλλογο»


Όλα αυτά με άγγιξαν βαθιά και θέλησα να προσφέρω ό,τι περνούσε από το χέρι μου, οτιδήποτε μου ζητούσαν θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Πραγματικά ήρθα σε επαφή με τους υπεύθυνους του Συλλόγου οι οποίοι με υποδέχτηκαν με χαρά και έκαναν και εμένα μέλος της δικής τους μεγάλης οικογένειας.


Έτσι άρχισα να έχω συχνή επικοινωνία με όλα τα παιδιά που φροντίζει ο Σύλλογος και αναπόφευκτα να δένομαι μαζί τους και να τα νοιάζομαι πραγματικά. Νιώθω ότι τα παιδιά με περιμένουν και αν τύχει κάποια φορά να μην πάω, νιώθω τόσο άσχημα, σε σημείο που μπορώ να πω πως νιώθω τύψεις. Η δική μου μικρή βοήθεια προς «Το Χαμόγελο του Παιδιού» είναι να διαβάζω με τα παιδιά τα μαθήματα της επόμενης ημέρας του σχολείου. Μαζί γράφουμε τις ασκήσεις της γλώσσας, των μαθηματικών, μαζί διαβάζουμε την μελέτη περιβάλλοντος. Παρεούλα προσπαθούμε και δίνουμε τον δικό μας αγώνα για το καλύτερο.


Από τα παιδιά εισπράττω τόσα πολλά συναισθήματα που νιώθω τόσο γεμάτη και τόσο πλούσια μέσα μου. Αυτά που μου προσφέρουν είναι ασύγκριτα περισσότερο και ουσιαστικότερα απ’ ότι δίνω εγώ σ’ αυτά, και ας μην το ξέρουν. Aγγιξαν και μίλησαν στην ψυχή μου όπως κανένας άλλος, με έκαναν περισσότερο άνθρωπο και με έκαναν να δω τη ζωή μέσα από τα χαμόγελα των παιδιών.


Τα ευχαριστώ από την καρδιά μου!
Χρύσα Παπαλεωνιδοπούλου - Εθελόντρια


4.
«Λέγομαι Ζέρβα Ιωάννα και μου ζήτησαν να γράψω λίγα λόγια για την εμπειρία μου ως εθελόντρια στο τμήμα του ΧτΠ στο Παίδων. Λίγα λόγια;; Δύσκολο, αλλά θα προσπαθήσω. Ήθελα ανέκαθεν να ασχοληθώ με τα παιδιά και πιο συγκεκριμένα με τα παιδιά που για κάποιους λόγους έπρεπε να ‘εγκλωβιστούν’ κάποια περίοδο της ζωής τους σε νοσοκομείο. Αν η παραμονή στο νοσοκομείο είναι κάτι επώδυνο για έναν ‘μεγάλο’ πόσο μάλλον για ένα παιδί. Δε γνώριζα πολλά παρά μόνο ότι ήθελα πολύ να βοηθήσω και να προσφέρω. Ξεκίνησα και πήγα. Συμπλήρωσα την αίτηση για να γίνω εθελόντρια και με καλέσανε. Σοκ! Τι θα κάνω, θα τους αρέσει η παρέα μου, κι αν με βαριούνται, κι αν .. Ευτυχώς, πριν πέσω στα βαθιά, οι υπεύθυνες του τμήματος φρόντισαν να με ενημερώσουν σχετικά με τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσω και κυρίως για την άσχημη ψυχολογία του παιδιού. Το πρώτο κιόλας απόγευμα με τα παιδιά στάθηκε ικανό να με κάνει να καταλάβω ότι τελικά δε θα προσέφερα εγώ στα παιδιά με την παρέα μου, αλλά τα παιδιά σε μένα. Ένα χαμόγελό τους ήταν ικανό να μου φτιάξει τη διάθεση και να με κάνει να ξεχάσω ό,τι με προβλημάτιζε. Μόνος μου πλέον στόχος ήταν και παραμένει να τους επιστρέφω το καλό που μου κάνουν. Όπως εκείνα με κάνουν να ξεχνιέμαι και μου χαρίζουν δύναμη, έτσι κι εγώ θέλω να καταφέρω να ξεχάσουν έστω και για λίγο τον πόνο τους, σωματικό και ψυχικό, και να μου σκάσουν ένα χαμόγελο... ένα χαμόγελο το οποίο όσο απλό κι αν ακούγεται δεν μπορεί να εκτιμηθεί. Είναι ικανό να σε μετατρέψει στον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στη γη... Τρόποι για να φέρει κανείς το χαμόγελο στο πρόσωπό τους; Υπάρχουν πολλοί, είτε με φυσική παρουσία είτε όχι. Όρεξη και διάθεση να υπάρχει.»

Ιωάννα Ζέρβα – Εθελόντρια


5. «Τα παιδιά μοιράζονται τα απογεύματά τους κατά τη διάρκεια παραμονής τους στο νοσοκομείο με τους εθελοντές και τα μόνιμα μέλη της ομάδας μας, με δημιουργική απασχόληση. Παίζουν, δημιουργούν και ίσως ξεχνούν για λίγο την ασθένειά τους. Η αλήθεια στα μάτια των παιδιών και το χαμόγελό τους μας λέει να συνεχίζουμε, το Χαμόγελο όλων σας το κάνει πράξη! Ας συνεχίσουμε λοιπόν να χαμογελάμε! Αξίζει!»

Βάλια Καλογρίδη και Κατερίνα Ζαννετίδη,

Εθελόντριες Δημιουργικής Απασχόλησης στο Νοσοκομείο

Σάββατο 23 Μαΐου 2009

Σκεψεις ενος παραξενου ανθρωπου που ποτε δεν τις φανερωσε σε κανεναν"


Το παρακατω κειμενο αφιερωνεται σε οσους βλεπουν και σε οσους θελουν να δουν!!!
ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ:

Μεγαλη τεχνη να νταντευεις την κοινη γνωμη και να φροντιζεις να μην παρει το κακο δρομο.
Γιατι η κοινη γνωμη ειναι σαν μικρο παιδι, σαν ενα μικρο που μεγαλωνει και θελει μεγαλη προσοχη στην διαπεδαγωγηση της.Δεν πρεπει να την αφηνεις μοναχη, γιατι τοτε μεσα στην ακινησια και τη στασιμοτητα το μετωπο της γεμιζει κακες σκεψεις που κανεις δεν ξερει που βγαζουν και που οδηγουν.
Η κοινη γνωμη θελει να τη νανουριζεις, να την παρηγορεις, να την γεμιζεις με αισιοδοξια, να την κρατας ενημερη για τα καινουργια επιτευγματα, να την κανεις να αισθανεται υπερηφανη, να την κανεις να θελει να γευτει με χιλιες δυο αισθησεις τα καινουργια πραγματα, να της υπενθυμιζεις το σκληρο παρελθον, οταν λιποψυχα και γονατιζει, να την κλαδευεις, οταν ξεφευγει ποτε ποτε μεσα στο θυμο της, και καθε τοσο να της δινεις καινουργια παιχνιδακια για να εχει να ασχολειται.Δεν πρεπει να την αφηνεις μοναχη στη μοναξια της, πρεπει παντα να της υποσχεσαι κατι καινουργιο για να΄χει να αναμενει....


Μόνο εγώ βλέπω?

Δεν καταλαβαινω τιποτα πια!Μονο εγώ βλεπω; Μονο εγω σκεφτομαι;Μονο εγω αναγνωριζω αυτο που συμβαινει μπροστά στα μάτια μου;.......

Τελικα κανεις δεν μπορει να δει!Αυτο πλεον ειναι ζητημα κυτταρικο!Αμα δεις τι συμβαινει, αυτοματως βρισκεσαι εκτος.Αμα δεις ειναι σαν να υπογραφεις την καταδικη σου!Γι'αυτο ολοι στρεφουν το βλεμμα κι αφηνουν πισω τα σημαδια!Δεν θελουν να ξερουν!Δεν τους βοηθα σε τιποτα αυτο!Να ξεχνιουνται θελουν και να περνανε οσο πιο ανωδυνα μπορουν!Αν σταθεις λιγακι και αναγκαστεις να δεις, οι ισορροπιες χαλανε, η ζωη σου ανακατευεται κι αυτο που φοβοσουν μια ζωη, τελικα καποτε ερχεται και σου χτυπαει την πορτα.Κανεις δε θελει να αποχωρησει κακην κακως απο το πανηγυρι.Κανεις δε θελει να αφησει το λιβαδι με τις και ευκαιριες και να κουρνιασει στις αποκρημνες πλαγιες μιας αυτογνωσιας.Γιατι να γινει ερημιτης μεσα στις φωταψιες, στις γευσεις και τους ηχους;Γιατι να προτιμησει τους δρομους με τα σκουπιδια, τις βροχες και τα χιονια απο το ζεστο του σαλονι με το τζακι και τους αναπαυτικους καναπεδες;
Οχι αληθινες σκεψεις, μονο ελαφρια συναισθηματα,συνεχης κινηση, ποτε ποδαροδρομος, παντα μεσα σε ενα αυτοκινητο, παντα πισω απο το τζαμι ενος αυτοκινητου.Διαρκης ροή, παντα κυνηγημενοι απο υποχρεωσεις και φιλοδοξιες, παντα κυνηγημενοι απο το χρονο, ασφαλεις, αναμεσα σε προσωπα που διαφημιζουν καθημερινως την αγαπη τους και την αφοσιωση τους.Ολα προσωπικα, ολα ιδιωτικα, τιποτα να μην φτανει εξω απο το φραχτη της προσωπικης αυλης.Μικρα, χρησιμα για την επομενη κινηση, για το επομενο ξυπνημα την αλλη μερα, για τον επομενο ερωτικο σπασμο, για να μενει το μυαλο στη θεση του και οι κουβεντες στο στομα ιδιες και αμετακινητες σαν αθανατες καραμελες που δεν λενε να λιωσουν.
Φοβαμαι να σπρωξω το μυαλο μου παρακατω.Φοβαμαι να κατεβω κι αλλο αυτη τη σκαλα.Ολοι να περπατανε πανω σε τεντωμενο συρματοσκοινο σαν υπνοβατες ξεγελασμενοι ,που δε βλεπουν το χαος κατω απο τα ποδια τους.Τσεκουρια και σκεπαρνια τα προσωπα και τα χερια τους.Καρδια ενθουσιασμενου τρελου, γεματη πριονιδι και τυφλο δυναμιτη,ετοιμη να απελευθερωσει απο στιγμη σε στιγμη το λυκανθρωπο του μοιραιου για να απολαυσει μεσα σε αιματα και φονους την απελπισια της.Ποσο ευκολα μπορεις να διευθυνεις τετοια αδεια καυκαλα, τετοιες παραμορφωμενες υπαρξεις και να τις κανεις οικοδομικο υλικο για τις οποιες φιλοδοξιες σου!Τι σημασια εχουν οι κραυγες, ο πονος, τι σημασια εχουν οι θρηνοι και η μαυρη απελπισια, με τοσα χιλιομετρα που τρεχει η συνηθεια τιποτα δεν ακουγεται.Κανεις δεν παιρνει χαμπαρι.Κανεις δεν θελει να παρει χαμπαρι.Μηπως υπαρχει και τιποτα αλλο να κρατηθεις? Ολα εχουν χρησιμοποιηθει και ξαναχρησιμοποιηθει.Και μονο αιμα και θανατο εφεραν. Πως να ξεφυγεις; Δρομολογημενο το μικρο σου πακετο.Μονο η φθορα και η τρελα υποσχονται μια καποια ελευθερια.Δωρο αδωρο σε μια εποχη που ολοι λενε οτι νικαει η ζωη.

Ερχεται ομως η στιγμη που τιποτα δεν εχει σημασια και το νερο ξεχυνεται στο δρομο, με μοναδικο σκοπο να σμιξει με το χωμα και να γινει λασπη!Αλλα κι αυτο που φαινεται σαν μια κινηση προς τα εμπρος στους πολλους αναποφασιστους φανταζει μεγας φοβος και φραγμος.Ετσι συνεχιζουν απτοητοι τη σωτηρια προς στιγμην υπνοβασια τους, μεχρι να αρπαξουν καποτε φωτια και να κατακαουν.
Τωρα εγω τι καθομαι και τα ψειριζω ολα αυτα;Δεν παω καλυτερα φορτωμενος τις πετρες μου να πεσω να πνιγω;Εχουν αυτοματοποιηθει ολα τοσο πολυ, που μοιαζουν να ειναι ολα φυσικα.Τι θελω να αποδειξω με την σκεψη μου ;Μηπως θελω να αποδειξω οτι κατι δεν τελειωσε ακομα?Μηπως θελω να αποδειξω οτι υπαρχει γιατρεια?Δεν επρεπε να περασω τα παιδικα μου χρονια στην εξοχη.....Απο εκει κραταει αυτη η δροσια, απο εκει κραταει αυτη η ορμη που σε τιποτα πια δε χρησιμευει.Μοναχα λιγη δυναμη για μια περιγραφη.Μηπως αυτη η περιγραφη ειναι καποια απελευθερωση;