Τετάρτη 3 Αυγούστου 2016

149. Ελπίδα...



                                             



      Μια μέρα μπαίνεις μέσα σ' ένα καφέ και εκεί είναι αυτός. Είναι τόσο απλό. Τόσο εύκολο. Μετά απ' αυτό και για πάντα, περνάς τη ζωή σου, μπαίνοντας σε καφετέριες, ελπίζοντας ότι ως δια μαγείας θα εμφανιστεί πάλι μπροστά σου. Όπως έκανε τη πρώτη φορά. Ή ότι θα υπάρχει κάποιος άλλος, σαν αυτόν, καθισμένος, με το κεφάλι του χωμένο σ' ένα βιβλίο. Θα γύριζε να σε κοιτάξει, και όλα θα ξεκινούσαν ξανά.


Τρίτη 2 Αυγούστου 2016

148. Το αγόρι της κολλητής μου, είναι gay!

        Ξέρω ότι φαίνεται προβοκατόρικος ο τίτλος, αλλά είναι 100% αντιπροσωπευτικός. Είμαι 99% σίγουρος πως ο ενός χρόνου γκόμενος της κολλητής μου, είναι gay. Με τη φίλη μου αυτή είμαστε στενοί φίλοι, από το Λύκειο, αν και γνωριζόμασταν από το Δημοτικό. Στο Λύκειο δέσαμε πολύ, μου στάθηκε και της στάθηκα και αν και περάσαμε σε διαφορετικές πόλεις μετά τις Πανελλήνιες, η φιλία μας κράτησε. Εννοείται ξέρει για μένα και γω για εκείνη και έχουμε σταθεί ο ένας στον άλλο σε διάφορες σχέσεις και ερωτικές απογοητεύσεις. Είναι έξυπνη κοπέλα, όμορφη και δυναμική και γι' αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός, πως όταν μου σύστησε το τελευταίο της αγόρι, δεν είχε καταλάβει πως είναι gay, 100%....


Κυριακή 22 Μαΐου 2016

147. Φωνές από το παρελθόν....




Ομολογώ πως δεν έχω και πολύ διάθεση να γράψω κάτι καινούριο αν και έχουν συμβεί ψιλοπραγματάκια. Λίγο οι εξεταστικές στα δύο μεταπτυχιακά που παρακολουθώ, λίγο η βαριά ατμόσφαιρα της οικονομικής κρίσης που με κάνει κάθε μέρα να ονειρεύομαι πως θα την κάνω από δω, συντελούν στο να μην έχω διάθεση για καινούρια ποστ. Θα γράψω υποθέτω κάτι, σύντομα αλλά προς το παρόν θέλω να μοιραστώ ένα αρχείο που ανακάλυψα ξεχασμένο σε ένα παλιο dvd. Το αρχείο είναι ένα podcast που είχαμε κάνει εγώ και η Sparrow μια συμφοιτήτρια μου και λεσβία από το Πολυτεχνείο η οποία είχε ήδη ένα blog και με παρώθησε να κάνω και γω ένα.

Εκείνη την εποχή, μόλις τέλειωνε η πρώτη μας φοιτητική χρονιά και είχαμε την ιδέα να ξεκινήσουμε μια σειρά από podcast όπου θα μιλούσαμε για διάφορα που μας απασχολούσαν. Δεν ευδοκίμησε τελικά η ιδέα, ωστόσο "επέζησαν" δύο-τρία επεισόδια που βρήκα ξεχασμένα σε ένα dvd με διάφορα αρχεία. Δεν θα τα ανεβάσω όλα γιατί αφορούν θέματα που πλέον δεν έχουν κάποια αξία, ωστόσο ανεβάζω ένα μικρό κομμάτι από ένα από τα podcast στο οποίο κάναμε διεξήγαμε μια μικρή συνέντευξη ο ένας στον άλλο (εγώ στη Sparrow και εκείνη σε μένα).

Έχει κάποιο μικρό ενιδαφέρον, όποιος θέλει ας πατήσει "Play" να το ακούσει. Μου κάνει εντύπωση η ωριμότητα με την οποία μιλούσαμε και οι δύο. Όχι ότι δεν υπάρχουν ώριμοι 18χρονοι, απλά ουσιαστικά οι απόψεις που είχα τότε δεν έχουν αλλάξει σχεδόν καθόλου. Τώρα αυτό, δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει. Ή ότι είχα δίκιο ή ότι απλά δεν εξελίχθηκα καθόλου μέσα στα χρόνια.

Ήταν ευχάριστη έκπληξη το υλικό και μακάρι να είχα και κάτι βίντεο που είχα βγάλει τότε με μια mini dv κάμερα, που τελικά τα έχασα. Κρίμα. Οπότε ας ανεβάσω αυτό, ιστορία του blog είναι άλλωστε. Φωνές από το παρελθόν λοιπόν.... απολαύστε (I guess....)!

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

146. Βελούδινη οργή : Κολλημένοι στη ντροπή, ο ανελέητος κύκλος.

     

           Σε αυτό το κεφάλαιο, ο συγγραφέας επισημαίνει το γεγονός ό,τι τα στάδια 1 και 2 της ντροπής (έχουν αναλυθεί σε προηογύμενα ποστ), είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστούν. Πολλοί από μας, παραμένουμε κολλημένοι στα στάδια αυτά εφόρου ζωής, μη βλέποντας εναλλακτική. Η εσωτερική ντροπή που νιώθουμε, μας κάνει εύθραστους όχι μόνο στην κριτική των άλλων, αλλά και στη δική μας ανθρώπινη φύση. Αρνούμαστε να δεχτούμε πως κάνουμε λάθη, να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεων μας. Πολλές φορές είμαστε απάνθρωπα τελειομανείς και απαιτητικοί από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ως αποτέλεσμα, δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, παγιδευόμαστε σε αυτά, αρρωσταίνουμε αλλά αρνούμαστε να αναζητήσουμε θεραπεία...


Σάββατο 9 Απριλίου 2016

145. Είμαι άρρωστος...


          Έχω πλέον καταλήξει πως είμαι επιρρεπής στους εθισμούς. Έχω περάσει από πολλούς. Εθισμό σε σχέση, εθισμό σε φίλους, εθισμό σε υπολογιστή, εθισμό στο φαγητό, εθισμό σε τηλεοπτικές σειρές κ.α. Το '15 δεν ήταν καλή χρονιά για μένα. Ούτε το 14 αλλά το 15 ήταν χειρότερο. Στο τέλος του και στις αρχές του '16, άρχισαν τα πράγματα να παίρνουν μια ανηφόρα και πίστεψα πως τα δύσκολα τα είχα αφήσει πίσω μου. Αμ δε...

Κυριακή 13 Μαρτίου 2016

144. Are you happy now?


Αποφάσισα να έρθω για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, στο πατρικό μου. Κάνοντας βόλτα το σκυλί με τη μητέρα μου,  μου ανέφερε πως η κόρη μιας φίλης της, έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και νοσηλεύτηκε για 15 μέρες. Η απόπειρα ήταν αποτέλεσμα ενός χρόνου συνεχούς κατάθλιψης. Είχε χάσει τη δουλειά της και είχε χωρίσει από μια μεγάλη της σχέση. Είναι 32 χρονών πλέον. Θυμάμαι παλαιότερα πως είχα σκεφτεί για εκείνη, ότι έχει την τέλεια ζωή. Ωραίος γκόμενος, καλή δουλειά, ήταν όμορφη, γλυκειά και καλή. Δεν την ήξερα πολύ αλλά θεωρούσα πως δεν υπήρχε λόγος να παραπονεθεί για κάτι.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

143. Βελούδινη Οργή : Αντισταθμίζοντας την ντροπή.



        Σύμφωνα με τον συγγραφέα, το 2ο στάδιο της ζωής ενός gay, στην πορεία του προς την "αυθεντικότητα" αφορά την προσπάθεια και ανάγκη που έχει ο ομοφυλόφιλος άντρας, να υπερκαλύψει την ντροπή που νιώθει για το γεγονός πως είναι gay.

       Ο ένας δρόμος, που περιγράφεται στο 1ο στάδιο, αφορά το κρυφτό του gay άνδρα με την κοινωνία. Είτε μη αποδεχόμενος τον εαυτό του, είτε ενεργώντας πάντα στο σκοτάδι, στα κρυφά. Ο δρόμος αυτός, αν και μπορεί να παρέχει κάποιου είδους ηρεμία και ευτυχία, σπάνια είναι ευχάριστος γιατί πολλές φορές αναγκάζεσαι να κάνεις συμβιβασμούς και υποχωρήσεις που σε καταπιέζουν ως προσωπικότητα.

Ο άλλος δρόμος ....

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016

142. Ο βιαστής του Schrödinger.








Καταλαβαίνω ότι όντως αρκετές γυναίκες έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Καταλαβαίνω, ότι το να σε πλησιάζει κάποιος και να αρχίσει να τρίβεται πάνω σου, είναι πάρα πολύ άσχημο. Και πως είναι εύκολο να αρχίσεις να γενικεύεις επικίνδυνα. Το καταλαβαίνω, γιατί έχω υποστεί παρενόχληση, από ταξιτζή, τους πρώτους μήνες φοιτητικής ζωής στην Αθήνα. Και μπορώ να πω πως για αρκετό καιρό, δεν εμπιστευόμουν καθόλου τα ταξί. Είναι όμως σωστό να μετατρέπουμε ένα τυχαίο συμβάν σε κανόνα που καθορίζει τη συμπεριφορά μας, απέναντι στους άλλους?


Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

141. Ο αδερφός μου, η νύφη μου και...ο πούστης γιος.

 



     Δεν θυμάμαι αν έχω ξαναγράψει κάτι για τον αδερφό μου, αλλά να που ήρθε η ώρα να γράψω. Λοιπόν έχω ένα μεγαλύτερο αδερφό κατά τρία χρόνια. Και εκτός από κοινούς δεσμούς αίματος, δεν είχαμε τίποτα άλλο κοινό. Εκείνος ασχολούταν με τα αθλήματα, εγώ με τα βιβλία. Εκείνος έβλεπε ποδόσφαιρο, εγώ μάγισσες και sailor moon. Εκείνος πήδαγε γκομενάκια, εγώ.... τεσπά ας μην ξεφύγουμε. Ήταν ο επόμενος που έμαθε για μένα μετά την αδερφή μου. Όταν ήμουν 17 χρονών. Δεν το πήρε υπερβολικά άσχημα, απλώς στην αρχή απογοητεύτηκε. Δεν είναι ότι δεν μιλούσαμε ή απομακρυνθήκαμε αλλά στην αρχή του ήταν δύσκολο να το συνηθίσει. Αλλά επειδή εγώ δεν τα παρατάω εύκολα σε τέτοια θέματα ούτε μου αρκούσε μια σιωπηρή αποδοχή, συνέχιζα να αναφέρω ανά τακτά χρονικά διαστήματα το ζήτημα, μέχρι που σιγά σιγά, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, έφτασε 10 χρόνια μετά, να είναι ένθερμος υποστηρικτής των δικαιωμάτων των gay, να μιλάει και στους φίλους του για αυτά και γενικότερα να μην σηκώνει μύγα στο σπαθί του για το θέμα. Μέχρι που στη ζωή του μπήκε αυτή....


Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

140. Γιατί δεν διάλεξες εμένα?



             Το ποστ αυτό γράφεται με πάρα πολύ πόνο καρδιάς. Πραγματικά, σπάνιες φορές έχω νιώσει τόσο πόνο. Τα χέρια μου τρέμουν και η καρδιά μου πάει να σπάσει. Θα προσπαθήσω να βγάζει νόημα το ποστ, αν και δεν το εγγυώμαι. Μόλις πριν λίγο, ανακάλυψα ότι ίσως ο μεγαλύτερος έρωτας  μου, τα έχει με κάποιον άλλο. Δεν με ενοχλεί τόσο αυτό. Αν και όταν τελειώσαμε, έλεγε ότι τελικά του αρέσουν τα κορίτσια και ότι με μένα ήταν απλά κάτι διαφορετικό, τελικά τώρα είδα στο Facebook του, πως τα 'χει με κάποιον άλλο. Και όχι μόνο τα 'χει. Αλλά είναι και ψιλο-out, βάζουν μαζί φωτογραφίες κτλ. Και το ερώτημα που με πεθαίνει είναι, γιατί όχι εγώ?

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

139. Η αγάπη απελευθερώνει...


Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο, να εγκαταλείψουμε πράγματα, συνήθειες ή ανθρώπους, που δεν μας κάνουν καλό?

Όλοι έχουμε βρεθεί σε παρόμοια θέση. Γνωρίζουμε πως κάτι δεν μας κάνει καλό, ότι πλέον περισσότερο μας βλάπτει παρά μας ωφελεί, ωστόσο δεν λέμε να το αφήσουμε. Όχι μόνο δεν το αφήνουμε, αλλά πολλές φορές γραπωνόμαστε. Γραπωνόμαστε σε καταστάσεις που στο τέλος θα μας αφήσουν σε χειρότερη μοίρα από πριν – είναι τουλάχιστον γελοίο.

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

138. Δεν αγαπάς τους "gay".....

Λοιπόν ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή. Δεν αγαπάς τους "gay(zzzzz)" και ούτε εγώ τους αγαπώ. Πραγματικά, πρέπει να σταματήσεις να το λες αυτό, αυτή τη στιγμή. Ναι σε σένα αναφέρομαι στρέητ φίλη αναγνώστρια. Αν υπάρχεις. Και σε σένα gay φίλε αναγνώστη, έχεις το ελεύθερο να αστράψεις μια σφαλιάρα σε όποια ή όποιον, ξεστομίσει μια τέτοια ή παρόμοια φράση.