Κυριακή 22 Μαΐου 2016

147. Φωνές από το παρελθόν....




Ομολογώ πως δεν έχω και πολύ διάθεση να γράψω κάτι καινούριο αν και έχουν συμβεί ψιλοπραγματάκια. Λίγο οι εξεταστικές στα δύο μεταπτυχιακά που παρακολουθώ, λίγο η βαριά ατμόσφαιρα της οικονομικής κρίσης που με κάνει κάθε μέρα να ονειρεύομαι πως θα την κάνω από δω, συντελούν στο να μην έχω διάθεση για καινούρια ποστ. Θα γράψω υποθέτω κάτι, σύντομα αλλά προς το παρόν θέλω να μοιραστώ ένα αρχείο που ανακάλυψα ξεχασμένο σε ένα παλιο dvd. Το αρχείο είναι ένα podcast που είχαμε κάνει εγώ και η Sparrow μια συμφοιτήτρια μου και λεσβία από το Πολυτεχνείο η οποία είχε ήδη ένα blog και με παρώθησε να κάνω και γω ένα.

Εκείνη την εποχή, μόλις τέλειωνε η πρώτη μας φοιτητική χρονιά και είχαμε την ιδέα να ξεκινήσουμε μια σειρά από podcast όπου θα μιλούσαμε για διάφορα που μας απασχολούσαν. Δεν ευδοκίμησε τελικά η ιδέα, ωστόσο "επέζησαν" δύο-τρία επεισόδια που βρήκα ξεχασμένα σε ένα dvd με διάφορα αρχεία. Δεν θα τα ανεβάσω όλα γιατί αφορούν θέματα που πλέον δεν έχουν κάποια αξία, ωστόσο ανεβάζω ένα μικρό κομμάτι από ένα από τα podcast στο οποίο κάναμε διεξήγαμε μια μικρή συνέντευξη ο ένας στον άλλο (εγώ στη Sparrow και εκείνη σε μένα).

Έχει κάποιο μικρό ενιδαφέρον, όποιος θέλει ας πατήσει "Play" να το ακούσει. Μου κάνει εντύπωση η ωριμότητα με την οποία μιλούσαμε και οι δύο. Όχι ότι δεν υπάρχουν ώριμοι 18χρονοι, απλά ουσιαστικά οι απόψεις που είχα τότε δεν έχουν αλλάξει σχεδόν καθόλου. Τώρα αυτό, δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει. Ή ότι είχα δίκιο ή ότι απλά δεν εξελίχθηκα καθόλου μέσα στα χρόνια.

Ήταν ευχάριστη έκπληξη το υλικό και μακάρι να είχα και κάτι βίντεο που είχα βγάλει τότε με μια mini dv κάμερα, που τελικά τα έχασα. Κρίμα. Οπότε ας ανεβάσω αυτό, ιστορία του blog είναι άλλωστε. Φωνές από το παρελθόν λοιπόν.... απολαύστε (I guess....)!

1 σχόλιο:

Unknown είπε...

Καλά 2 μεταπτυχιακά μαζί; Πώς τα καταφέρνεις; Ένα έκανα και μού ‘βγαλε την ψυχή ώσπου να το τελειώσω. Βέβαια δεν ήταν κι η καλύτερη περίοδος της ζωής μου και δούλευα κιόλας.. Τέλος πάντων.
Να σου πω πως μου άρεσε πολύ η αλληλοσυνέντευξή σας με την sparrow. Και ακούγοντας την φίλη σου ,έβρισκα τόσα κοινά με τον εαυτό μου για τη ζωή μου στην πόλη μου πριν πάω στην Αθήνα, όπου έζησα κάποια χρόνια. Αλλά και τώρα που επέστρεψα εδώ κι ένα χρόνο σχεδόν ,πάλι διαφορετική νιώθω. Δεν μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας στις μικρές κοινωνίες , βρε παιδί μου. Σαν να υποδυόμαστε τον ρόλο κάποιου άλλου.
Βλέπω τις φίλες μου , οι οποίες έχουν παντρευτεί , έχουν παιδιά και όταν τις κοιτάζω είναι λες και βλέπω τις μανάδες τους πριν χρόνια. Όσο για gay ζωή…σκατά.
Οκ όλα γίνονται. Αλλά στο κρυφό , με υποκρισία.
Κι αυτό που είπες εσύ …πόσο αληθινό. Στην επαρχία «φαίνονται όλοι ίδιοι».
Να είσαι καλά και να γράφεις, όσο μπορείς.