Σε αυτό το κεφάλαιο, ο συγγραφέας επισημαίνει το γεγονός ό,τι τα στάδια 1 και 2 της ντροπής (έχουν αναλυθεί σε προηογύμενα ποστ), είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστούν. Πολλοί από μας, παραμένουμε κολλημένοι στα στάδια αυτά εφόρου ζωής, μη βλέποντας εναλλακτική. Η εσωτερική ντροπή που νιώθουμε, μας κάνει εύθραστους όχι μόνο στην κριτική των άλλων, αλλά και στη δική μας ανθρώπινη φύση. Αρνούμαστε να δεχτούμε πως κάνουμε λάθη, να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεων μας. Πολλές φορές είμαστε απάνθρωπα τελειομανείς και απαιτητικοί από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ως αποτέλεσμα, δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, παγιδευόμαστε σε αυτά, αρρωσταίνουμε αλλά αρνούμαστε να αναζητήσουμε θεραπεία...
Ίσως από τα αντιπροσωπευτικότερα παραδείγματα του παραπάνω κύκλου, είναι οι ερωτικές μας σχέσεις. Σε περίπτωση που κάποια σημαντική σχέση μας αποτύχει, αποφεύγουμε να εστιάσουμε και να αναλύσουμε όσα πήγαν στραβά. Προσπαθούμε να σκεπάσουμε τα συναισθήματα μας με όποιον τρόπο μπορούμε. Και τι καλύτερο, από το να βυθιστούμε σε έναν ή πολλούς άλλους άντρες?
Αποφεύγουμε να αναλύσουμε τις αναμνήσεις τις σχέσης που μας πλήγωσε, και όταν αυτές έρχονται αυτοβούλως στην επιφάνεια, τις απορρίπτουμε ως παρωχημένα σχήματα του παρελθόντος. Βυθιζόμαστε στις εφήμερες σχέσεις, περνάμε το χρόνο μας σε μπαρ, σε one night stands, σε ραντεβού με ημερομηνία λήξης, ό,τι χρειάζεται για να μη σκεφτόμαστε την αποτυχημένη μας σχέση.
Η φαινομενική ευκολία όμως με την οποία προχωράμε μπροστά, είναι ακριβώς αυτό, επιφανειακή. Ο συγγραφέας αναφέρει τη περίπτωση ενός φίλου του, που έκανε ακριβώς αυτό. Πήγαινε συνεχώς σε μπαρ, άλλαζε τους άντρες σαν τα πουκάμισα, κι όμως, 10 χρόνια μετά, βρισκόταν ακριβώς στο ίδιο σημείο. Δεν μπορούσε παρά να αναρωτηθεί....γιατί δεν είχε προχωρήσει?
Ο συγγραφέας συνεχίζει παραθέτοντας παραδείγματα και περιστατικά γκέι φίλων του ή και του ιδίου, όπου στη προσπάθεια τους να προχωρήσουν μπροστά και να μην κοιτούν το παρελθόν και τα λάθη τους, παγιδεύονταν στον ίδιο αέναο κύκλο λαθών και συμπεριφορών. Η άρνηση μας να εξετάσουμε τα λάθη μας, μας παγιδεύει, μας αιχμαλωτίζει και εν τέλει μας σκοτώνει σιγά σιγά.
Μόνο εξετάζοντας τα λάθη μας, μπορούμε σιγά σιγά, να ξεφύγουμε από την επανάληψη τους...
Δικά μου σχόλια : Πάλι ψιλοαπογοητεύτηκα από το κεφάλαιο. Δε ξέρω, δε νιώθω ότι είπε και τίποτα φοβερό. Εστίασε πολύ στο φαινόμενο των γκέι που αλλάζουν συνεχώς σχέσεις κτλ. Δεν λέω ότι δε συμβαίνει και ότι δεν είναι λάθος, αλλά και η προσκόλληση στο παρελθόν δεν είναι μεγαλύτερο λάθος? Το να εξετάζεις συνεχώς τη ζωή σου, μέσα από ένα θεωρητικό πρίσμα, δεν σε οδηγεί στην αδράνεια? Το λέω, γιατί δυστυχώς τα τελευταία 2 χρόνια, αυτό κάνω. Νομίζω και οι δύο συμπεριφορές στην ακραία τους μορφή είναι εξίσου λάθος. Και να προχωράς αμέσως μπροστά, χωρίς ανάσα ίσως σε οδηγήσει σε επανάληψη λαθών, αλλά και η υπερβολική εξέταση και ενδοσκόπηση, συχνά οδηγεί σε αδράνεια. Η ζωή δεν είναι μόνο σκέψη. Είναι να βουτηχτείς και στις λάσπες και στα σκατά, να γίνεις λιώμα, να κλάψεις, να γελάσεις, να ρεζιλευτείς, να παλέψεις, να χάσεις και να κερδίσεις. Αν μένεις απέξω, αν δε δοκιμάζεις τίποτα, ναι μεν κρατάς την "αξιοπρέπεια"ή μάλλον τον εγωϊσμό σου άθικτο, αλλά είναι και το μόνο που κρατάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου