Έχω πλέον καταλήξει πως είμαι επιρρεπής στους εθισμούς. Έχω περάσει από πολλούς. Εθισμό σε σχέση, εθισμό σε φίλους, εθισμό σε υπολογιστή, εθισμό στο φαγητό, εθισμό σε τηλεοπτικές σειρές κ.α. Το '15 δεν ήταν καλή χρονιά για μένα. Ούτε το 14 αλλά το 15 ήταν χειρότερο. Στο τέλος του και στις αρχές του '16, άρχισαν τα πράγματα να παίρνουν μια ανηφόρα και πίστεψα πως τα δύσκολα τα είχα αφήσει πίσω μου. Αμ δε...
Υπάρχει μια πρόοδος, αλλά είναι βασανιστικά αργή. Το '15, κλείστηκα αρκετά στο σπίτι και μέσα σε λίγο διάστημα πήρα πολλά κιλά. Έχτισα ένα στρώμα λίπους γύρω μου που με προστάτευε από τον έξω κόσμο. Που μου έδινε τη δυνατότητα να απέχω απ' όλα και απ' όλους. Η τέλεια δικαιολογία. Δεν κάνω σεξ γιατί πάχυνα. Δεν βγαίνω γιατί πάχυνα. Δεν ζω γιατί πάχυνα.
Κλείστηκα στον μικρό μου κόσμο και εκπλήρωνα κάθε μέρα την αυτοπροφητεία μου πως δεν μου αξίζει να έχω κάτι καλό, πως είμαι αδύναμος. Δεν ήθελα καν να σταματήσω. Ήξερα το κακό που έκανα στον εαυτό μου αλλά δεν άντεχα να παλέψω. Υπήρχαν και κάποια προβλήματα στην οικογένεια μου και προσπάθησα να διοχετεύσω όλη μου την ενέργεια στο να βοηθήσω εκείνους. Πρόφαση βέβαια. Ψέμματα. Δεν υπάρχει δικαιολογία. Αθώο θύμα δεν υπάρχει. Τουλάχιστον όχι όταν αυτό είναι ταυτόχρονα και ο θύτης. Ο εαυτός μας.
Στο τέλος του 2015, πήρα την απόφαση να ξεκινήσω ένα μεταπτυχιακό και να συνεχίσω τα Γερμανικά μου. Το 2016, άρχισα και 2ο μεταπτυχιακό. Και αν και με βοήθησε και έχασα κάποια κιλά, γνώρισα καινούρια άτομα και άρχισα να ανεβαίνω ψυχολογικά, ξέρω ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου. Ξέρω επίσης, πως άφησα ένα εθισμό για ένα άλλο. Ο εθισμός στο πόνο. Στην κούραση. Στη καταπόνηση. Και στην όποια επιτυχία έρχεται μετά. Αν έρθει.
Βλέπω παράλληλα και την Ελλάδα να πεθαίνει, μέρα με τη μέρα, να σβήνει. Βλέπω τους αξιόλογους νέους, συνομήλικους και μη, να ονειρεύονται να φύγουν από την Ελλάδα, πολλοί ήδη έχουν φύγει και βουλιάζει η καρδιά μου. Ο κόσμος πλέον μουδιασμένος. Αν είναι σχετικά καλά, νιώθει βασιλιάς και παρακαλά να μην έρθει στην θέση εκείνων που φοβάται.
Εκείνων που έχουν ήδη βουλιάξει. Που οι άκρες των χειλιών τους δείχνουν μονίμως προς τα κάτω. Και είναι πολλοί. Είμαστε πάρα πολλοί. Αλλά δεν μας βλέπετε όλους. Γιατί αρκετοί βγαίνουν σπάνια από το σπίτι τους. Γιατί δεν θέλετε να αντικρίζεται μια μελλοντική ή τωρινή κατάσταση. Η κρίση έχει βγάλει τα αγριότερα ένστικτα επιβίωσης σε όλους μας. Κάποιοι, φουσκώνουν από πείσμα, ουρλιάζουν μέσα τους πως είναι καλά, πως θα επιβιώσουν ό,τι κι αν γίνει. Άλλοι, καταθέτουν τα όπλα και αποσύρονται, περιμένοντας να κοπάσει η καταιγίδα. Και κάποιοι φεύγουν, για τόπους που θα τους εκτιμήσουν.
Πίσω σε μένα. Γιατί δικό μου είναι το blog. Και για μένα θέλω να γράφω. Όχι για μια αόριστη και αόρατη κοινωνία. Πρέπει να το υπενθυμίζω στον εαυτό μου αυτό. Είναι εύκολο να κρυφτείς πίσω από μεγάλες ιδέες, ιδανικά, πίσω από αλτρουϊστικούς καθρεύτες. Δεν θα το κάνω.
Σαν να μην μου έφτανε το βάρος, διαπίστωσα και ένα ακόμη εθισμό μου. Τα τελευταία δύο χρόνια, ξόδεψα γύρω στα 6-7 χιλιάδες ευρώ μόνο σε gadget . Laptop, camcorder, dslr camera, κινητά, ασύρματα ηχεία, προτζέκτορες, tablets, playstation κτλ. Όχι ο πληθυντικός δεν είναι υπερβολή. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Ακόμη δε μπορώ. Πλέον έχοντας "στραγγίξει" τις αποταμιεύσεις που είχα δημιουργήσει από δουλειές κτλ, περιορίζομαι σε μικροπράγματα. Π.χ. , αυτή την εβδομάδα αγόρασα ένα δημοσιογραφικό μικρόφωνο. Έπεισα τον εαυτό μου ό,τι μου χρειάζεται και πως θα με βοηθήσει.
Η μαγική λέξη, βοήθεια. Αυτό είναι ο εθισμός. Κραυγή για βοήθεια. Όχι απαραίτητα σε τρίτους. Δυστυχώς δεν μπορούν πάντα να βοηθήσουν. Άσε που ο καθένας έχει τα δικά του θέματα, παλεύει με τους δικούς του δαίμονες. Όχι. Η κραυγή απευθύνεται στον εαυτό μου τον ίδιο. Στο υγιές κομμάτι μου, που προσπαθεί να επανέλθει. Παράλληλα, ο εθισμός καλύπτει προσωρινά το προβλημα. Κάθε gadget, μια νέα υπόσχεση. Κάθε μπουκιά, μια μικρή ένεση αναισθητοποίησης.
Δεν θα είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο. Έχω κάνει βασικά βήματα, αλλά έχω πολλά μπροστά μου. Το ίδιο έλεγε πριν 6 μήνες. Και πριν 3. Και τώρα. Και φοβάμαι και για αρκετούς μετά. Δεν ξέρω πότε θα τα καταφέρω. Όχι να είμαι τέλειος. Να είμαι λειτουργικός. Αν και ευτυχώς δεν έχω εθιστεί ακόμη ποτέ σε τσιγάρο, ποτό ή ναρκωτικά, ξέρω ότι η πηγή όλων των εθισμών είναι ίδια. Και πως μια φορά εθισμένος, για πάντα εθισμένος. Απλά το ζήτημα είναι πόσο σε έλεγχο έχεις τον εαυτό σου.
Ο μόνος εθισμός που θα προσπαθήσω να κρατήσω και να παραγκωνίσω τους άλλους, είναι αυτός της δουλειάς. Δε θα παρατήσω ούτε τα 2 μεταπτυχιακά ούτε τα Γερμανικά. Ναι, μου τρώνε όλο μου το χρόνο και με εξαντλούν, αλλά παράλληλα μου δίνουν την ικανοποίηση πως κάτι χτίζω. Σιγά σιγά, αλλά σταθερώ. Δεν τρέφω αυταπάτες. Δεν πιστεύω ότι απαραίτητα θα πάνε όλα καλύτερα. Αλλά πρέπει να σκεφτώ το τώρα.
Οι εθισμοί με πήγε μακριά από τον εαυτό μου.
Έκανα κακό στον εαυτό μου. Έκανα πράγματα, που δεν μπορώ να τα ομολογήσω. Ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.
Δεν αξίζει. Πρέπει να τελειώσει.
Cause it's over...
Υπάρχει μια πρόοδος, αλλά είναι βασανιστικά αργή. Το '15, κλείστηκα αρκετά στο σπίτι και μέσα σε λίγο διάστημα πήρα πολλά κιλά. Έχτισα ένα στρώμα λίπους γύρω μου που με προστάτευε από τον έξω κόσμο. Που μου έδινε τη δυνατότητα να απέχω απ' όλα και απ' όλους. Η τέλεια δικαιολογία. Δεν κάνω σεξ γιατί πάχυνα. Δεν βγαίνω γιατί πάχυνα. Δεν ζω γιατί πάχυνα.
Κλείστηκα στον μικρό μου κόσμο και εκπλήρωνα κάθε μέρα την αυτοπροφητεία μου πως δεν μου αξίζει να έχω κάτι καλό, πως είμαι αδύναμος. Δεν ήθελα καν να σταματήσω. Ήξερα το κακό που έκανα στον εαυτό μου αλλά δεν άντεχα να παλέψω. Υπήρχαν και κάποια προβλήματα στην οικογένεια μου και προσπάθησα να διοχετεύσω όλη μου την ενέργεια στο να βοηθήσω εκείνους. Πρόφαση βέβαια. Ψέμματα. Δεν υπάρχει δικαιολογία. Αθώο θύμα δεν υπάρχει. Τουλάχιστον όχι όταν αυτό είναι ταυτόχρονα και ο θύτης. Ο εαυτός μας.
Στο τέλος του 2015, πήρα την απόφαση να ξεκινήσω ένα μεταπτυχιακό και να συνεχίσω τα Γερμανικά μου. Το 2016, άρχισα και 2ο μεταπτυχιακό. Και αν και με βοήθησε και έχασα κάποια κιλά, γνώρισα καινούρια άτομα και άρχισα να ανεβαίνω ψυχολογικά, ξέρω ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου. Ξέρω επίσης, πως άφησα ένα εθισμό για ένα άλλο. Ο εθισμός στο πόνο. Στην κούραση. Στη καταπόνηση. Και στην όποια επιτυχία έρχεται μετά. Αν έρθει.
Βλέπω παράλληλα και την Ελλάδα να πεθαίνει, μέρα με τη μέρα, να σβήνει. Βλέπω τους αξιόλογους νέους, συνομήλικους και μη, να ονειρεύονται να φύγουν από την Ελλάδα, πολλοί ήδη έχουν φύγει και βουλιάζει η καρδιά μου. Ο κόσμος πλέον μουδιασμένος. Αν είναι σχετικά καλά, νιώθει βασιλιάς και παρακαλά να μην έρθει στην θέση εκείνων που φοβάται.
Εκείνων που έχουν ήδη βουλιάξει. Που οι άκρες των χειλιών τους δείχνουν μονίμως προς τα κάτω. Και είναι πολλοί. Είμαστε πάρα πολλοί. Αλλά δεν μας βλέπετε όλους. Γιατί αρκετοί βγαίνουν σπάνια από το σπίτι τους. Γιατί δεν θέλετε να αντικρίζεται μια μελλοντική ή τωρινή κατάσταση. Η κρίση έχει βγάλει τα αγριότερα ένστικτα επιβίωσης σε όλους μας. Κάποιοι, φουσκώνουν από πείσμα, ουρλιάζουν μέσα τους πως είναι καλά, πως θα επιβιώσουν ό,τι κι αν γίνει. Άλλοι, καταθέτουν τα όπλα και αποσύρονται, περιμένοντας να κοπάσει η καταιγίδα. Και κάποιοι φεύγουν, για τόπους που θα τους εκτιμήσουν.
Πίσω σε μένα. Γιατί δικό μου είναι το blog. Και για μένα θέλω να γράφω. Όχι για μια αόριστη και αόρατη κοινωνία. Πρέπει να το υπενθυμίζω στον εαυτό μου αυτό. Είναι εύκολο να κρυφτείς πίσω από μεγάλες ιδέες, ιδανικά, πίσω από αλτρουϊστικούς καθρεύτες. Δεν θα το κάνω.
Σαν να μην μου έφτανε το βάρος, διαπίστωσα και ένα ακόμη εθισμό μου. Τα τελευταία δύο χρόνια, ξόδεψα γύρω στα 6-7 χιλιάδες ευρώ μόνο σε gadget . Laptop, camcorder, dslr camera, κινητά, ασύρματα ηχεία, προτζέκτορες, tablets, playstation κτλ. Όχι ο πληθυντικός δεν είναι υπερβολή. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Ακόμη δε μπορώ. Πλέον έχοντας "στραγγίξει" τις αποταμιεύσεις που είχα δημιουργήσει από δουλειές κτλ, περιορίζομαι σε μικροπράγματα. Π.χ. , αυτή την εβδομάδα αγόρασα ένα δημοσιογραφικό μικρόφωνο. Έπεισα τον εαυτό μου ό,τι μου χρειάζεται και πως θα με βοηθήσει.
Η μαγική λέξη, βοήθεια. Αυτό είναι ο εθισμός. Κραυγή για βοήθεια. Όχι απαραίτητα σε τρίτους. Δυστυχώς δεν μπορούν πάντα να βοηθήσουν. Άσε που ο καθένας έχει τα δικά του θέματα, παλεύει με τους δικούς του δαίμονες. Όχι. Η κραυγή απευθύνεται στον εαυτό μου τον ίδιο. Στο υγιές κομμάτι μου, που προσπαθεί να επανέλθει. Παράλληλα, ο εθισμός καλύπτει προσωρινά το προβλημα. Κάθε gadget, μια νέα υπόσχεση. Κάθε μπουκιά, μια μικρή ένεση αναισθητοποίησης.
Δεν θα είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο. Έχω κάνει βασικά βήματα, αλλά έχω πολλά μπροστά μου. Το ίδιο έλεγε πριν 6 μήνες. Και πριν 3. Και τώρα. Και φοβάμαι και για αρκετούς μετά. Δεν ξέρω πότε θα τα καταφέρω. Όχι να είμαι τέλειος. Να είμαι λειτουργικός. Αν και ευτυχώς δεν έχω εθιστεί ακόμη ποτέ σε τσιγάρο, ποτό ή ναρκωτικά, ξέρω ότι η πηγή όλων των εθισμών είναι ίδια. Και πως μια φορά εθισμένος, για πάντα εθισμένος. Απλά το ζήτημα είναι πόσο σε έλεγχο έχεις τον εαυτό σου.
Ο μόνος εθισμός που θα προσπαθήσω να κρατήσω και να παραγκωνίσω τους άλλους, είναι αυτός της δουλειάς. Δε θα παρατήσω ούτε τα 2 μεταπτυχιακά ούτε τα Γερμανικά. Ναι, μου τρώνε όλο μου το χρόνο και με εξαντλούν, αλλά παράλληλα μου δίνουν την ικανοποίηση πως κάτι χτίζω. Σιγά σιγά, αλλά σταθερώ. Δεν τρέφω αυταπάτες. Δεν πιστεύω ότι απαραίτητα θα πάνε όλα καλύτερα. Αλλά πρέπει να σκεφτώ το τώρα.
Οι εθισμοί με πήγε μακριά από τον εαυτό μου.
Έκανα κακό στον εαυτό μου. Έκανα πράγματα, που δεν μπορώ να τα ομολογήσω. Ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.
Δεν αξίζει. Πρέπει να τελειώσει.
Cause it's over...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου