144. Are you happy now?

Αποφάσισα να έρθω για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, στο πατρικό μου. Κάνοντας βόλτα το σκυλί με τη μητέρα μου,  μου ανέφερε πως η κόρη μιας φίλης της, έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και νοσηλεύτηκε για 15 μέρες. Η απόπειρα ήταν αποτέλεσμα ενός χρόνου συνεχούς κατάθλιψης. Είχε χάσει τη δουλειά της και είχε χωρίσει από μια μεγάλη της σχέση. Είναι 32 χρονών πλέον. Θυμάμαι παλαιότερα πως είχα σκεφτεί για εκείνη, ότι έχει την τέλεια ζωή. Ωραίος γκόμενος, καλή δουλειά, ήταν όμορφη, γλυκειά και καλή. Δεν την ήξερα πολύ αλλά θεωρούσα πως δεν υπήρχε λόγος να παραπονεθεί για κάτι.



Πριν ένα χρόνο χώρισε. Μετά από λίγο έχασε τη δουλειά της. Έχασε πολλά κιλά και άρχισε να έχει συχνά κρίσεις θυμού. Ξεσπούσε στη μητέρα της (τη φίλη της μάνας μου), ουρλιάζοντας πως θέλει να φύγει από την κωμόπολη και να μείνει Αθήνα. Η μάνα της και ο πατέρας της δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τη στηρίξουν. Κάθε μέρα αγωνιούσαν για τη κατάσταση της. Πολλοί είχαν προσπαθήσει να τη βοηθησουν και είχε καλούς φίλους δίπλα της, αλλά δεν μπορούσε να συνέλθει.

Όταν έμαθα για την απόπειρα,  απόρρησα πως μπορεί ένα κορίτσι με τόσες προοπτικές να φτάσει σε αυτό το σημείο.Ξέρω πολύ καλά βέβαια ότι τα φαινόμενα δεν παίζουν πάντοτε ρόλο, αλλά είναι πάντοτε σοκαριστικό όταν ακούς ένα τέτοιο νέο.

Άρχισα να σκέφτομαι αν ποτέ έχω σκεφτεί την αυτοκτονία. Η απάντηση είναι όχι. Ούτε όταν για αρκετούς μήνες ήμουν καθημερινά στόχος τραμπούκων στη 3η γυμνασίου. Ούτε κάποια από τις φορές που χώριζα. Ούτε όταν έτρωγα χυλόπιτα από κάποιον που ήθελα πολύ. Ούτε καν, τώρα που είμαι ακόμη άνεργος και δεν ξέρω αν και πότε θα δουλέψω.

Ναι έχω περάσει περιόδους κατάθλιψης. Αλλά δεν ξέρω, δεν μου φαινόταν πως η αυτοκτονία είναι λύση. Έχω την άποψη πως προτιμώ να πεθάνω σαν το σκυλί στο δρόμο, παρά να το επιλέξω από μόνος μου. Με βοηθάει η σκέψη πως πολλά πράγματα, που πριν 6 μήνες, 1 χρόνο, με απασχολούσαν συνεχώς, τώρα ούτε καν τα φέρνω στο μυαλό μου. Με βοηθάει ο εγωϊσμός, ότι δεν θα λυγίσω απέναντι στην αδικία ή στην κακία του κόσμου.

Καταλαβαίνω την ελκυστικότητα της αυτοκτονίας. Η σκέψη πως θα σταματήσεις να πονάς, ακόμη και αν δεν υπάρχει τίποτα που να σε διαβεβαιώνει για μετά θάνατον ύπαρξη ή δικαίωση, είναιν αρκετή για να προβείς σε μια τέτοια ενέργεια. Πολλές φορές, η αυτοκτονία είναι και μια πράξη εκδίκησης απέναντι σε γονείς, σε πρώην , σε φίλους κτλ. Όμως είναι η μεγαλύτερη μαλακία που μπορεί να κάνει κανείς.

Ο κόσμος δεν θα σταματήσει να γυρίζει επειδή εσύ πέθανες. Δεν θα γίνει ξαφνικά δικαιότερος. Δεν θα αλλάξουν προς το καλύτερο οι ζωές των άλλων.

Βασικά γάμα το. Ούτε και ό,τι γράψω εγώ εδώ θα αλλάξει τίποτα για κανένα. Ελπίζω ποτέ να μη διαψεύσω τον εαυτό μου. Νιώθω ότι ένας τρόπος αποσυμπίεσης όταν τα πράγματα πάνε σκατά, είναι να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως η ζωή έτσι είναι. Δεν μας χρωστάει τίποτα. Μόνοι μας ως άτομα και συλλογικά σε κοινότητες, μπορούμε να τη κάνουμε πιο δίκαιη. Αλλά τίποτα δεν είναι εγγυημένο. Ούτε η υγεία, ούτε η εργασία ούτε ο γκόμενος ούτε οι φίλοι. Όσο τα έχουμε ας τα απολαμβάνουμε.

Γράψε λάθος. Υπάρχει ίσως, κάτι που είναι εγγυημένο. Η αγάπη και η στήριξη του καθενός προς τον εαυτό του. Να "μας" δίνουμε άφεση αμαρτιών και να μειώνουμε λίγο τις απαιτήσεις μας. Δεν φταίμε για όλα, δεν είμαστε οι χειρότεροι, οι πιο άχρηστοι, οι πιο, οι πιο, οι πιο...

Ούτε έχουμε την υποχρέωση να εκπληρώσουμε τις προσδοκίες κανενός. Είμαστε αυτό που είμαστε. Κανείς δεν θα βρεθεί στη θέση μας για να ξέρει πως είναι, όπως ούτε εμείς στη δική τους.

Παραλήρημα τέλος...