Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015

135. Είμαι καλύτερος από σας





Αλήθεια είναι ... είμαι καλύτερος σας! Από σένα αγαπητέ αναγνώστη, ναι είμαι καλύτερος. Από τους φίλους μου. Από τα αδέρφια μου. Από τους γονείς μου. Από τους celebrities. Απ' όλους. Κανείς σας δεν έχει περάσει αυτά που έχω περάσει εγώ. Κανείς σας δεν νιώθει αυτά που νιώθω εγώ. Κανείς σας δεν ένιωσε τον πόνο που έχω νιώσει εγώ. Κανείς σας  δεν παλεύει τόσο σκληρά με τόσα πράγματα ταυτόχρονα, όσο εγώ....







Είμαι χειρότερος σας.... ναι απ' όλους. Κατώτερος. Από κάτω σας. Από τους φίλους μου, από τους γονείς μου, γενικά τους ανθρώπους που με αγαπούν. Νιώθω ανάξιος της αγάπης τους. Επειδή, παρόλο που με αγαπούν, δεν σημαίνει κάτι. Γιατί η γνώμη τους δεν σημαίνει κάτι. Δεν ξέρουν. Δεν έχουν περάσει όσα έχω περάσει. Δεν είναι ο Elementstv . Εγώ είμαι.

Πως μπορείς να έχεις κόμπλεξ ανωτερότητας από τη μια μεριά και να έχεις και κόμπλεξ κατωτερότητας για τα αισθήματα ανωτερότητας ? Βγάζει νόημα? Ίσως. Βλέπουμε άλλους ανθρώπους, τις ζωές τους, τα προβλήματα τους και ξέρουμε....πως η ζωή τους είναι πιο εύκολη. Πως παρόλο που είμαστε όλοι άνθρωποι, και όλοι έχουμε προβλήματα, τα δικά μας είναι πιο σημαντικά. Και πιο δύσκολα. Ανυπέρβλητα. Και από τη μία τους ζηλεύουμε. Που μπορούν να είναι ξένοιαστοι. Να ερωτεύονται, να κάνουν σχέδια, να παλεύουν. Και από την άλλη, τους οικτίρουμε. Που είναι αδύναμοι. Ανυπεράσπιστοι. Αχυρένια σκιάχτρα που είχαν την τύχη μέχρι τώρα να μην συναντήσουν κάποια σοβαρή καταιγίδα ή κάποιον ισχυρό άνεμο στο διάβα τους. Και στέκουν αγέρωχοι μέσα στην άγνοια τους.

Αλλά εμείς ξέρουμε. Πως αν τους τύχουν τα κύμματα που έτυχαν σε μας, θα σωριαστούν σε δευτερόλεπτα. Και τους λυπόμαστε γι' αυτό. Και παρασημοφορούμε τον εαυτό μας. Που είναι βράχος. Που σκάνε τα κύμματα πάνω μας και μεις αντέχουμε. Και πονάμε. Μα κι αν πονάμε, δεν το λέμε. Κρατάμε. Σαν βράχοι. Όχι αμμοχάλικα. Και ταυτιζόμαστε με αυτούς τους στίχους :

Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο
Και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι
Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο
Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν
Αεροβάτες
Το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας
Ένας Θεός το ξέρει.


Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι
Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά
Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!

Και τότε καταλαβαίνουμε. Όλα αυτά, τα αντικρουόμενα συναισθήματα, καταλήγουν στην πεποίθηση πως είμαστε μόνοι μας. Αλλά όλοι αισθάνονται μόνοι. Όλοι είναι μόνοι. Και ξυπνάμε....

Δεν υπάρχουν σχόλια: