Σάββατο 25 Απριλίου 2015

123. Η αγαπημένη μου gay ταινία...



.... είναι το Prayers for Bobby.


Μια κατα βάση αληθινή ιστορία των τελευταίων 25 χρόνων, αυτή η ιστορία αφορά τους gay και τις λεσβίες που η κοινωνία απορρίπτει στο όνομα της θρησκείας. Ο Bobby Griffiths, εξόριστος από την κοινότητα και την οικογένεια του, μα πρώτα απ' όλα από την ίδια του τη μητέρα, φεύγει και προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του ως ομοφυλόφιλος, επιχειρώντας να δώσει περισσότερη αγάπη από το μίσος και την απόρριψη που εισέπραξε. Αυτό όμως είναι πολύ δύσκολο. Το μίσος είναι δηλητήριο και το αντίδοτο δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι κάτι που να εφαρμόζει σε όλους. Είναι δύσκολο πραγματικά....


Είναι δύσκολο όταν οι ίδιοι οι γονείς σου δεν ένιωσαν την διαφορετικότητα πάνω σου, και δεν σε ενθάρρυναν να είσαι ο εαυτός σου. Όταν θέλουν να είσαι σαν αυτούς, με τις δικές τους αξίες και πιστεύω, "κατ' εικόνα" και "καθ' ομοίωσιν".

Είναι δύσκολο, όταν στο σχολείο και σε όλα τα περιβάλλοντα και γεγονότα όπου οι νέοι άνθρωποι και οι έφηβοι συναντιούνται για να περάσουν καλά, να μορφωθούν ή να εξασκηθούν σε κάποιο άθλημα ή ικανότητα, θα υπάρχουν πάντοτε κάποιοι τραμπούκοι που θα σε χτυπήσουν, θα σε κοροϊδέψουν . Και όλα αυτά, επειδή φοβούνται το διαφορετικό. ΕΠειδή τρέμουν στην ιδέα ότι κάποιος μπορεί να αμφισβητεί το status quo το οποίο οι ίδιοι έχουν αποδεχθεί άκριτα και χωρίς καμμία αντίσταση. Και μετά θα υπάρχουν οι άλλοι, εκείνοι που μπορεί να μην σε κοροϊδέψουν και ίσως σιωπηλά να καταδικάσουν τους τραμπούκους. Αλλά αυτό δεν τους αθωώνει. Όταν δεν κάνεις τίποτα για να εμποδίσεις τη βία που συντελείται μπροστά σου, είτε λεκτική είτε σωματική, είσαι συνένοχος. Τελεία και παύλα.

Είναι δύσκολο, όταν ιδεολογίες και οργανισμοί, θρησκείες και φιλοσοφικές θεωρήσεις στις οποίες προσπαθείς να πιστέψεις, σε απορρίπτουν χωρίς δικαίωμα ένστασης, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς συμπόνοια, λύπη ή ενσυναίσθηση. Εντάξει, δεν χρειαζόμαστε τη λύπηση κανενός, αλλά ακόμη και αυτή, είναι καλύτερη από την απάθεια. Όταν αισθανόμαστε λύπη, σημαίνει ότι μπαίνουμε στη θέση του άλλου, μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τα συναισθήματά του και ίσως προσπαθήσουμε να τον βοηθήσουμε.

Και αυτόν τον δρόμο προσπαθεί να ακολουθήσει η Mary Griffiths, η μητέρα του Bobby, κάνοντάς το όμως αρχικά χρησιμοποιώντας και  παρερμηνεύοντας βιβλικές φράσεις και διδαχές. Η στενομυαλιά της και η προσήλωσή της στα θρησκευτικά της πιστεύω και στα κοινωνικά πρέπει είναι που την οδηγεί να ξεστομίσει στο γιο της "Δεν θα έχω γκέι γιο" και ο Bobby με τη σειρά του να της φωνάξει "Πρέπει να με αποδεχθείς ή όπως είμαι ή καθόλου" και να του απαντήσει με τη σειρά της πως δεν έχει γιο.

O Bobby αυτοκτονεί πέφτοντας από μια γέφυρα μπροστά σε ένα επερχόμενο φορτηγό. Και όχι, δεν νιώθω πως χρειάζεται να σας προειδοποιήσω για το spoiler που μόλις διαβάσατε, γιατί το νόημα της ταινίας δεν βρίσκεται στις σεναριακές ανατροπές. Είναι μια εξαιρετικά καλοπαιγμένη ταινία, όπου εύκολα σε κάνει να ταυτιστείς με τον κεντρικό πρωταγωνιστεί, έστω και αν το coming out σου, πήγε καλύτερα.

Την είδα μόνος μου πριν 3-4 χρόνια την ταινία και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Είναι τόσο καλοσχεδιασμένη και ερμηνευμένη που πραγματικά σε αγγίζει θες δεν θες.
Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ, όταν την ξαναείδα ένα χρόνο μετά μαζί με τη μητέρα μου. Ίσως να ακουστεί κωμικό, αλλά κλαίγαμε μαζί για τουλάχιστον το 2ο μισό της ταινίας. Αν και η μητέρα μου έμαθε για μένα από τα 18 μου και έπειτα από ένα δύσκολο χρόνο, γεμάτο φωνές, θυμό, κλάμματα, κατάρες κτλ. με αποδέχθηκε, έκλαψε πολύ. Έκλαψε ίσως για  τις ενοχές που είχε για το πως φέρθηκε στην αρχή, ίσως από ανακούφιση που εκείνη βρήκε τη δύναμη να με αποδεχθεί και να μην έχω, εν δυνάμει, την κατάληξη του Bobby. Νομίζω και τα δύο.

Προς το τέλος της ταινίας, μπήκε και ο πατέρας μου στο σπίτι και μας είδε να κλαίμε και ρώτησε γιατί. Του είπαμε να κάτσει και αυτός να τη δει και συγκινήθηκε και εκείνος πολύ. Εννοείται πως και εκείνος ξέρει για μένα από τα 18 μου. Δεν με βασάνισε ψυχολογικά όσο η μητέρα μου, με αποδέχθηκε ευκολότερα ή τουλάχιστον ψυχραιμότερα.

Η ταινία αυτή, είναι η αγαπημένη μου gay ταινία, εξαιτίας των συναισθημάτων που μου προκαλεί κάθε φορά, μα κάθε φορά που την βλέπω. Αν και κάναμε πολλές συζητήσεις με τους γονείς μου για το θέμα μου και βοήθησαν πολύ στο να με αποδεχθούν και να δουν την πλευρά μου και εντέλει να με στηρίξουν, καμμία συζήτηση δεν βοήθησε τόσο όσο η ταινία αυτή. Γιατί τους φέρνει αντιμέτωπους με τον χειρότερο εφιάλτη κάθε γονιού. Να χάσουν το παιδί τους. Και όχι μόνο να το χάσουν, αλλά να φταίνει εν μέρει και οι ίδιοι διότι δεν το αποδέχθηκαν.

Η Mary, δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να αγκαλιάσει τον γιό της, και να του δείξει ότι τον αποδέχθηκε. Ελπίζω οι περισσότεροι γονείς, να μην κάνουν το ίδιο λάθος. Γι' αυτό όσοι έχετε κάνει coming out στους γονείς σας, δείξτε τους αυτή τη ταινία. Πιστέψτε με δεν θα το μετανιώσετε. Και αν νιώθετε πως ίσως είναι αμήχανη η κατάσταση, τότε σημαίνει πως δεν έχετε φτάσει στο σημείο αποδοχής που πρέπει.

Σας αφήνω με τα τελευταία λόγια της Mary στην ταινία:
"To all the Bobbys and Janes out there, I say these words to you as I would my own precious children. Please don't give up hope on life, or yourselves. You're very special to me, and I'm working very hard to make this life a better and safer place for you to live in. Promise me you'll keep trying. Bobby gave up on love, I hope you won't. You're always in my thoughts. "

Και με τα λόγια του Bobby από το ημερολόγιό του, που έχω την εντύπωση ότι είναι όπως τα είχε γράψει ο αληθινός Bobby, και που περιγράφουν τέλεια το σκοπό μου, όταν ξεκίνησα στα 18 αυτό το blog :
"My name is Bobby Griffith. I write these words in the hope that one day, after many years, I can look back and remember what my life looked like when I was young and confused, desperately trying to understand myself and place in the world where I lived.  The other reason I write this is that after my death others may be able to meet me and see what my life as a young man was like "

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

foveri tainia! polu sunais8hmatiki kai didaktiki. Makari na thn evlepan oi goneis twn gay gia na doun ti kanoun sta paidia tous.
Dimitris

Unknown είπε...

Έχω δει την ταινία 2 φορές. Αφενός για το στόρυ αφετέρου , γιατί μ'αρέσει η Σιγκούρνι Γουήβερ.. :)

Ξέρεις , τι σκέφτηκα διαβάζοντας το ποστ σου; Να , κάτι που θα άξιζε να δημοσιεύσουν τα ελληνικά lgbt sites που αναδημοσιεύουν ένα σωρό μαλακίες από εμπειρίες διαφόρων νέων , που ζουν στο εξωτερικό. Πόσοι στην Ελλάδα, θα είχαν το θάρρος και την ψυχική δύναμη να μιλήσουν στους γονείς τους , όπως εσύ και εν τέλει να καθίσουν να δουν μαζί αυτή την ταινία; Πόσο πόνο και υπομονή χρειάστηκε ένας νέος για να καταφέρει να φτάσει στο σημείο να κλαίει μαζί με τους γονείς του βλέποντας , πού οδηγεί η στενομυαλιά και η άγνοια;
Ένα θα σου πω. Να είσαι περήφανος.

Sapphire είπε...

Θα συμφωνήσω, πολύ καλή ταινία!