104. Τρίμηνο με σκοπιές, αγγαρείες κτλ.

Μετά το κέντρο, βρέθηκα σε ένα στρατόπεδο όπου το 1ο μήνα πέρασα τα λεγόμενα Σ.Π.Ε.Ν.(Εκπαίδευση Νεοσυλλέκτων). Εκεί μάθαμε να κρατάμε όπλο, να παρουσιάζουμε, να πετάμε χειροβομβίδες, κάναμε βολές κτλ. Αν και κάποιες μέρες ήταν πολύ κουραστικά γιατί παράλληλα είχαμε σκοπιές και αγγαρείες, η αλήθεια είναι πως πέρασε ευχάριστα αυτός ο μήνας, γιατί είμασταν όλοι οι νεοσύλλεκτοι μαζί, κάτι που αργότερα θα διαπίστωνα πως θα συνέβαινε για τελευταία φορά μιας και μετά ο καθένας θα αναλάμβανε ένα πόστο.


Στο τρίμηνο αυτό, γνώρισα τα καλύτερα παιδιά της θητείας μου, δεθήκαμε, κάναμε πλάκες και γενικώς απέκτησα πολύ όμορφες εμπειρίες. Κατάλαβα επίσης, ότι, όσο και αν προσπάθησα στην αρχή, δεν κατάφερα να κρύψω το γεγονός ότι είμαι γκέι, με αποτέλεσμα, μέχρι το τέλος του 1ου μήνα, όλοι να το ξέρουν. Μπροστά μου τουλάχιστον, ποτέ κανένας, δεν είπε τίποτα. Θυμάμαι την 1η μέρα που πήγαμε στο κέντρο, γνώρισα 2 αγόρια, τα οποία επειδή ήταν καλογυμνασμένα (και κούκλοι), και είχαν πολύ αρρενωπό και ολίγον καγκούρικο ύφος, νόμιζα ότι θα ήταν η καταδίκη μου. Δεν μιλούσα και πολύ, γιατί φοβόμουν μην αντιληφθούν πως είμαι γκέι, και αρχίσουν τα πειράγματα. Μην σας τα πολυλογώ, όχι μόνο δεν ήταν ρατσιστές, αλλά γίναμε και καλοί φίλοι. Μάλιστα ο ένας, που ήταν και ο κλασσικός αλητάκος, με μηχανές, μπαμπά μπάτσο, κάθε μέρα γυμναστήριο και αλλαγή γκόμενας σαν το πουκάμισο, όχι απλά δεν ήταν ομοφοβικός, αλλά υπερασπιζόταν με ιδιαίτερο ζήλο τους γκέι. Ναι, είχα ψιλοτσιμπηθεί και με τους δύο, τους πείραζα, με πείραζαν κτλ. Με τον ένα από τους δύο, έγιναν και κάποια πιο προσωπικά πραγματάκια, που όμως δεν θέλω να αναλύσω, γιατί τέλειωσε άδοξα.

Και πάμε στο κεφάλαιο με τις σκοπιές και τις αγγαρείες. Συχνά πηγαίναμε σε διάφορα φυλάκια να κάνουμε σκοπιά ή περίπολο. Εγώ συνήθως προτιμούσα περίπολα, γιατί μπορούσες να αράζεις σε διάφορα σημεία χωρίς να σε βλέπουν, μιλούσες με τον βοηθό περιπολάρχη και γενικότερα περνούσε πιο γρήγορα η ώρα. Σε μια τέτοια περίπολο, έγιναν κάποια πράγματα με το παιδί που προανέφερα. Τέλος πάντων, περασμένα ξεχασμένα. Υπήρχαν στιγμές, που τα πόδια μου πάγωσαν από το κρύο, που ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου από τη βαρεμάρα. Στις σκοπιές ειδικά ο χρόνος που είχες μόνος σου με τις σκέψεις σου φάνταζε ατελείωτος. Παρόλα αυτά, η κατάσταση είχε και τα θετικά της. Ακριβώς επειδή είχα τόσο χρόνο, σκέφτηκα πολλά πράγματα για τη ζωή μου, για τις σχέσεις μου, επαναπροσδιόρισα κάποιες προτεραιότητες, και αναγνώρισα κάποια λάθη μου. Δεν λέω ότι χρειάζεται να πάει κανείς στρατό για να γίνουν όλα αυτά, αλλά οφείλω να αναφέρω κάποια θετικά της όλης διαδικασίας.

Μετά το 1ο μήνα, μας κατένειμαν σε πόστα. Εμένα με βάλανε στο Κ.ΕΠΙΚ του κέντρου, δηλαδή στο κέντρο επικοινωνιών. Εκεί συνδέαμε κλήσεις με γραφεία, λαμβάναμε φαξ, συντάσαμε αναφορές κτλ. Ήταν ευχάριστη εμπειρία, και θεωρούνταν προνομιούχο μη βυσματικό πόστο, γιατί υπηρεσία στο Κ.ΕΠΙΚ. σήμαινε ζέστη, κλειστός χώρος, καθόλου έλεγχος, υπολογιστής κτλ. Δυστυχώς επειδή υπήρχαν 2 παλαιότεροι στο Κ.ΕΠΙΚ., εγώ έκανα συνήθως σκοπιά σε φυλάκιο ως υπηρεσία, εκτός από τις φορές που ήταν εξοδούχοι. Εκεί γνώρισα μορφωμένα παιδιά, πολύ καλά σε χαρακτήρα, και πλέον μπορώ να πω πως ένιωθα αρκετά άνετα.

Κάποια μικρά στιγμιότυπα που μου έρχονται από το τρίμηνο αυτό :

• Θυμάμαι ένα γκέι αρχιλοχία σε ένα από τα φυλάκια, ο οποίος έκανε μπαμ από μακριά ότι ήταν γκέι και προσπαθούσε να μας πείσει πως γούσταρε γυναίκες. Την είχε πέσει και στους 2 φίλους μου που ανέφερα  στην αρχή του ποστ, και εμένα με αντιπαθούσε γιατί είχε καταλάβει ότι είμαι γκέι, και έβλεπε πως ήμουν πολύ κοντά και στα δύο αγόρια. Δεν κάνω καθόλου πλάκα. Φαινόταν η ζήλεια του από μακριά. Πχ εγώ πήγαινα για σκοπιά με έναν από τους δύο, κι αυτός έβγαινε και μιλούσε στον ένα όλη την ώρα, ρωτώντας τον πόσες γκόμενες είχε, και αν γαμάει καλά, και του ζητούσε να του δείξει τους κοιλιακούς του κ.α. Μόλις τέλειωνε η σκοπιά μου έδινε ένα κουβά με νερό και σφουγγάρι, και μου έλεγε να τρίψω τους τοίχους της σκοπιάς και μετά μου έδινε σφουγγαρίστρα, και μου έλεγε να σφουγγαρίσω όλο το φυλάκιο. Ήταν υστερικός κτλ αλλά υποπτεύομαι ότι κατά βάθος όλη η κακκία πήγαζε από το γεγονός ότι δεν είχε τολμήσει να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του.
• Σε μια περίπολο, 2 τη νύχτα, βλέπουμε ένα μεγάλο αρσενικό(μάλλον) ελάφι, να κατηφορίζει τον δρόμο έξω από το στρατόπεδο και να χτυπά με δύναμη πάνω στο συρματόπλεγμα του στρατοπέδου. Λογικά είχε αποπροσανατολιστεί μιας και το στρατόπεδο ήταν δίπλα σε δάσος. Ήταν όμως πολύ παράξενο και σου άφηνε μια απόκοσμη αίσθηση. 
• Δεν θα ξεχάσω τη συγκίνηση, για το δεκαήμερο που πήραμε τα Χριστούγεννα. Είχα πάρει κι άλλες εξόδους, αλλά ήταν η πρώτη φορά που έβγαινα για 10 μέρες. Είδα τους φίλους μου, την οικογένειά μου, και εκτίμησα πράγματα και καταστάσεις που μέχρι τότε είχα ως δεδομένες.
• Δεν θα ξεχάσω το "μάτι" που πήρα 3 μήνες εκεί. Πραγματικά πολύ σέξι αγόρια να κυκλοφορούν με μποξεράκια, να μιλάνε για γκόμενες, για γαμήσια κτλ. Ντάξει, όσο και να ακούγεται υποτιμητικό, ήταν τρομερά σέξι. Είχα ερωτευτεί ανά διαστήματα πολλά αγόρια. 
• Ήταν ένας άλλος αρχιλοχίας, όχι ο γκέι, που έβγαζε τις υπηρεσίες. Αυτός ο άνθρωπος, είναι το κλασσικό ανθρωποειδές που πήγε στρατό γιατί δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Μισούσε τους πάντες, φώναζε χωρίς λόγο, χαιρόταν να σε βλέπει να υποφέρεις, σε έχωνε σε αγγαρείες με το καλημέρα. Ευτυχώς εγώ λόγω Κ.ΕΠΙΚ. δεν είχα πολλά πάρε δώσε μαζί του. Προς τα τέλη του Ιανουαρίου όμως μου είχε πει πως μου ετοίμαζε μετάθεση σε ένα πολύ σκληρό φυλάκιο που θα έπρεπε να πάω για 1 μήνα, στο οποίο κανείς δεν ήθελε να πάει. Ευτυχώς εκείνη τη περίοδο, ο κολλητός μου, είχε βρει ένα βύσμα. Μπορείτε να φανταστείτε την ικανοποίησή μου, και την έκπληξή του, όταν την επόμενη μέρα αφότου μου ανακοίνωσε τη δυσμενή μετάθεση που μου ετοίμαζε, ήρθε διαταγή από το ΓΕΣ, να κατηφορίσω προς Αθήνα. 

Και έτσι ξεκινούν οι τελευταίοι 5 και πιο χαλαροί μήνες της θητείας μου. Λεπτομέρειες γι' αυτούς στο επόμενο ποστ.