Ουφ η πρωτη εβδομαδα εξεταστικης τελειωσε, ετρεχα σαν τρελος, αλλα μου αρεσε γιατι περασε πολυ γρηγορα ο χρονος. Ευτυχως η ζωη παει απο το καλο στο καλυτερο τον τελευταιο καιρο και πολυ χαιρομαι για αυτο. Αντε να δουμε. Στο μεταξυ στη σχολη ειναι ενα παιδι που το πειραζουν 2 μαλακες και καλα "cool" τυποι. Σημερα καθως περιμεναμε τα θεματα τους ειδα να του πετανε χαρτακια? Σκεφτηκα να επεμβω αλλα ημουν μακρια αλλα και παλι δεν ξερω αν επρεπε να το κανω. Καπου διαβασα οτι οταν ενα ατομο απορριπτεται απο το κοινωνικο συνολο, δεν πρεπει να παλεψεις εσυ για αυτο, μπορεις να του δωσεις τη φιλια σου αλλα μεχρι εκει, πρεπει να το αφησεις να παλεψει μονο του για την αξιοπρεπεια του. Απλα ρε γμτ μου τη σπανε οι τραμπουκοι και οκ να υπαρχουν στο Λυκειο το δεχομαι αλλα στο Πανεπιστημιο? Το αστειο ειναι οτι τη μια του πετανε χαρτακια και την αλλη τον χτυπανε στην πλατη λεγοντας του "Τι κανεις ρε φιλαρα" και αυτος γελαει προσποιουμενος οτι ειναι φιλαρακια...Τεσπα θα δουμε...
Εχω μηδενικη εμπνευση τον τελευταιο καιρο και γι'αυτο γραφω σπανια... Α της 8 Φεβρουαριου κλεινω 2 χρονια blogging..Ουου! Ποτε δεν καταφερα να κρατησω ημερολογιο ή κατι αλλο, τοσο καιρο. Αυτο το blog ξεκινησε με ερωτησεις και συνεχισε με ερωτησεις. Ερωτησεις ενος γκει 18χρονου και μετα 19χρονου και τωρα 20χρονου εφηβου που προσπαθει να καταλαβει τη ζωη ειτε ειναι η στρεητ της πλευρα ειτε η γκει .... Το παρακατω κειμενο περιεχει διαφορες ερωτησεις που σιγουρα τις εχουμε αναρωτηθει ολοι μας...
Δυσκολο ετσι?
Σχεδον αδυνατο?
Η μηπως.....ειλικρινα αδυνατο?
Πως ζει κανεις αν ειναι διαφορετικος?
Τι νοημα εχει να ζεις διαφορετικος?
Μπορεις να ζησεις με αλλον τροπο και να διατηρεις την ευφυια σου ή εστω τα λογικα σου?
Κι αν αυτο δεν γινεται, τοτε γιατι δουλευω τον εαυτο μου?
Γιατι ψαχνομαι?Γιατι αναζητω?
Και γω τι κανω σε αυτη τη αναζητηση?
Δηλαδη, αυτο που κανω ειναι να αλλαζω το ενα βασανο μ'ενα αλλο και να μην εχω ουτε
καν την παρηγορια οτι το μοιραζομαι με τους υπολοιπους?
Τι ειναι η ψυχοθεραπεια?Μια τεραστια φαμπρικα αποτυχιων για "εκλεκτους"?
Κατι σαν μια σεκτα σαδιστων που επινοοουν εξεζητημενες μεθοδους βασανιστηριων, εκλεπτυσμενες και προσωποποιημενες?
Να αληθευει οτι ειναι καλυτερα να υποφερεις πολο απο την πραγματικοτητα παρα να απολαμβανεις την αγνοια ενος μυθικου συμπαντος?
Σε τι μπορει να χρησιμευσει η πληρης συνειδητοποιηση της μοναξιας σου και η υπαρξιακη δεσμευση με τον εαυτο σου?
Σε τι υπερεχεις, παρακαλω, σε τι υπερεχεις συνηθιζοντας να μην περιμενεις ποτε τιποτα απο κανεναν?
Αν ο υπαρκτος κοσμος ειναι για τα σκουπιδια, αν τα αληθινα ατομα ειναι τελειως σκατα, αν οι αυθεντικες καταστασεις της ζωης μας ειναι αφορητες, ειναι αραγε υγιες να πασαλειβεσαι με κοπρανα και να κολυμπας μεσα στα αποβλητα της ανθρωποτητας?
Μηπως καλα κανουν οι θρησκειες και προσφερουν παρηγορια για εκει για οσα δεν μπορεις να αποκτησεις εδω?
Μηπως εχουν δικιο, επισης, οταν αναθετουν ολη τη δουλεια σε ενα παντοδυναμο θεο που θα μας φερθει καλα αν ειμαστε κι εμεις καλα παιδια?
Δεν ειναι πολυ πιο ευκολο να γινω καλο παιδι απο το να ειμαι ο εαυτος μου?
Μηπως, αραγε, ειναι πολυ πιο χρησιμο και απλο να δεχτω τις εννοειες του καλου και του κακου οπως ολος ο κοσμος?
Μηπως εχουν δικιο οι μαγοι, οι θεραπευτες, οι αστρολογοι, οι κομπογιαννιτες που θελουν να μας γιατρεψουν με τη μαγεια της πιστης?
Μηπως εχουν δικιο οσοι πονταρουν στις απεριοριστες δυνατοτητες του νου μας προκειμενου να ελεγξουμε καθε εξωτερικη κατασταση ή πραξη?
Μηπως ειναι σωστο οτι, στην πραγματικοτητα, δεν υπαρχει τιποτα εξω απο εμενα, και η ζωη μου ειναι απλως ενας μικρος εφιαλτης απο αντικειμενα, ανθρωπους και γεγονοτα επινοημενα απο τη δημιουργηκοτητα της φαντασιας μου?
Ποιος μπορει να πιστεψει οτι αυτο που συμβαινει ειναι η μοναδικη δυνατοτητα?
Κι αν ειναι ετσι, ποιο το πλεονεκτημα να γνωριζεις περισσοτερα σχετικα με αυτη τη δυνατοτητα?
Τι υποχρεωση εχει ο αλλος να με καταλαβει?
Τι υποχρεωση εχει να με αποδεχτει?
Τι υποχρεωσει εχει να με ακουσει?
Τι υποχρεωσει εχει να με εγκρινει?
Τι υποχρεωσει εχει να μη μου λεει ψεματα?
Τι υποχρεωσει εχει να με παιρνει υποψιν του?
Τι υποχρεωσει εχει να με αγαπαει οπως εγω θα ηθελα?
Τι υποχρεωσει εχει να με αγαπαει οσο εγω θα ηθελα?
Τι υποχρεωσει εχει ο οποιοσδηποτε αλλος να με αγαπαει?
Τι υποχρεωσει εχει να με σεβεται?
Τι υποχρεωσει εχει ο αλλος να αντιλαμβανεται οτι υπαρχω?
Κι αν κανενας δεν αντιλαμβανεται οτι υπαρχω, τοτε γιατι υπαρχω?
Κι αν η υπαρξη μου δεν εχει κανενα νοημα, πως να μη θυσιασω ο,τιδηποτε, ναι, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, προκειμενου να κρατησω κοντα μου καποιο νοημα?
....Κι αν ο δρομος απο τη γεννηση ως το φερετρο ειναι μοναχικος, γιατι να κοροιδευομαστε κανοντας ταχα οτι μπορουμε να βρουμε συντροφια?
Υ.Γ.: Και γιατι συνηθως τετοιες ερωτησεις τις σκεφτομαι μεσα στο 608?
Κλειδωνω αυτες τις ερωτησεις σε αυτο το ποστ. Φετος ευτυχως με εχουν απασχολησει ελαχιστα...ετσι ειναι καλυτερα...
Ισως καποιες φορες η απαντηση ειναι μια αγκαλια....
