Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

132. Βελούδινη Οργή : Κρίση Ταυτότητας

Στο κεφάλαιο αυτό, ο συγγραφέας αναλύει το γνωστό και χιλιοειπωμένο παράδειγμα των gay που υποκρίνονται πως είναι στρέητ. Πολλές φορές παντρεύονται γυναίκες σε μια προσπάθεια να καταπιέσουν τα ομοερωτικά τους συναισθήματα. Συνήθως λειτουργούν μηχανικά μέσα στη σχέση και επικεντρώνονται είτε στη δουλειά τους είτε στο παιδί τους, είτε και στα δύο.
Κάποιοι το πάνε ακόμη πιο πέρα. Λόγω της δικής τους καταπιεσμένης ομοφυλοφιλίας, υιοθετούν μια υπερβολικά αρρενωπή προσωπικότητα και συχνά τραμπουκίζουν τους ομοφυλόφιλους, μέρος των οποίων είναι και οι ίδιοι. Ο συγγραφέας επισημαίνει πως αν και πολλά στρέητ αγόρια, στην εφηβεία κοροϊδεύουν ή βρίζουν κάποιον συνομήλικό τους που αντιλαμβάνονται πως είναι διαφορετικός, μεγαλώνοντας ξεπερνούν αυτό το στάδιο και η ομοφυλοφιλία γίνεται ένα θέμα που απλά δεν τους αφορά ή το αποδέχονται. Οι κρυφοί ομοφυλόφιλοι όμως, αναγνωρίζοντας τον εαυτό τους μέσα σε εμφανείς ομοφυλόφιλους, νιώθουν την ανάγκη να επιτεθούν και να ξορκίσουν αυτό που τους τρομάζει.


Το κεφάλαιο αυτό δεν με άγγιξε πολύ καθώς το άκουγα. Αν και γνωρίζω περίπτωση μιας ξαδέρφης μου που είναι παντρεμένη με ένα γιατρό ο οποίος είναι σίγουρα gay,  και σαν ζευγάρι αποτελούν την ενσάρκωση της δυστυχίας, θεωρώ πως δεν είχε σημαντικά πράγματα να πει(ως κεφάλαιο).
Βρήκα όμως πολύ ενδιαφέρον το τέλος του κεφαλαίου. Ο συγγραφέας, αναφέρει πως κάποια στιγμή ξεφεύγουμε από το στάδιο της ντροπής και αρχίζουμε να ορίζουμε τον εαυτό μας ως ομοφυλόφιλο και να νιώθουμε την ανάγκη να προσδιορίσουμε την ζωή μας μέσα σε ένα ομοφυλοφιλικό κοινωνικό πλαίσιο. Στη φάση αυτή, αρχίζουμε να κοινοποιούμε την ταυτότητα μας στους γύρω μας ή τέλος πάντων, να φερόμαστε πιο ελεύθερα. Έτσι σιγά σιγά ο κοινωνικός μας κύκλος αρχίζει και μεταλλάσσεται.

Φιλίες και κοινωνικές σχέσεις που δεν στηρίζουν ή δεν αποδέχονται την σεξουαλική μας φύση, αρχίζουν και ξεθωριάζουν, απομακρύνονται, χάνονται από τον κοινωνικό μας ορίζοντα. Παράλληλα, αρχίζουμε να οικοδομούμε νέες κοινωνικές σχέσεις. Κατασκευάζουμε ένα κοινωνικό κύκλο αποτελούμενο από άλλους gay ανθρώπους καθώς και ατόμων με gay friendly ιδεολογία.
Και εδώ, είναι το ενδιαφέρον. Έχοντας πλέον αρχίσει να αφήνουμε πίσω μας το στάδιο της ντροπής,  φτάνουμε στην αφετηρία του 2ου σταδίου στη ζωή ενός gay άντρα…..
Θέλουμε να πετύχουμε! Θέλουμε να γίνουμε οι πιο όμορφοι, οι πιο πετυχημένοι, οι πιο ικανοί άνδρες. Θέλουμε να αποδείξουμε στον κόσμο και στον εαυτό μας, πως η ταυτότητα μας όχι μόνο δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να νιώθουμε ντροπή, αλλά κάτι που συνοδεύεται από τελειότητα και ξεχωριστές ικανότητες.


Και έτσι μπαίνουμε στο 2ο στάδιο, το οποίο θα αναλυθεί σύντομα σε επόμενα ποστ.  

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ενδιαφέρον σαιτ! Μ'αρεσουν αυτα που γραφεις! Συνεχισε ετσι.

suncitizen είπε...

Αγαπητέ, ακόμα δεν κατάλαβες ότι στην Ελλάδα η γκέι ζωή είναι χάσιμο ζωής;
Η Καταπίεση είναι δεδομένη ό,τι κι αν επιλέξεις.
Αν παντρευτείς με γυναίκα, θα καταπιέσεις την ομοφυλοφιλία σου, αλλά θα έχεις μια συντροφιά και μια οικογένεια να ασχολείσαι.
Αν, όμως, επιχειρήσεις να κάνεις γκέι σχέση, τότε πέφτεις σε ένα ωκεανό ανωριμότητας, κακών τρόπων, ακοινώνητων συμπεριφορών,ηλίθιων και ανύπαρκτων τρόπων σκέψης, υπέρμετρων- μη ρεαλιστικών απαιτήσεων, μέχρι να συνειδητοποιήσεις τη μοίρα σου που είναι η απόλυτη μοναξιά, εκτός αν σου απομείνουν τίποτα κολητοί να λες και καμιά κουβέντα, όμως σε καμία περίπτωση μία σχέση ζωής (απορώ γιατί λυσσάνε με το σύμφωνο συμβίωσης).
Άρα έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο "καταπιέσεις". Εγώ, πάντως, θα προτιμούσα τη γυναίκα, αν μπορούσα εύκολα να λειτουργήσω με γυναίκες.

Elementstv είπε...

@ SUncitizen : Δεν διαφωνώ, και ομολογώ πως τα χρόνια που μεσολάβησαν από το 2010 μέχρι το 2014 που ξανά άνοιξα το blog, μου δίδαξαν πολλά και μου πετσόκοψαν κάπως την αισιοδοξία μου. Ίσως γι' αυτό υποσυνείδητα, καλλιεργώ περισσότερο τις φιλίες μου με gay άτομα, παρά τις ερωτικές σχέσεις. Όμως να σου πω την αλήθεια, ακόμη και τώρα, ελπίζω. Όχι μόνο για μένα. Και για τους φίλους μου αλλά και για άλλους gay, αγνώστους. Όταν ακούω για μια επιτυχημένη gay σχέση, ειλικρινά, ζεσταίνεται η καρδιά μου. Αγωνιώ, για τις σχέσεις των φίλων μου, σαν να ήτανε δικές μου και απογοητεύομαι όταν αυτές δεν ευδοκιμούν. Η αγάπη δεν συμβαίνει για όλους. Είναι λαχείο που δεν ξέρεις ποτέ αν θα σου τύχει. Αξίζει νομίζω να το παλεύουμε. Παράλληλα όμως, ας επενδύουμε και στις φιλίες. Μπορεί να μην σου παρέχουν τον ενθουσιασμό και την έκσταση που σου δίνει μια σχέση/έρωτας, αλλά θα είναι εκεί στη διάρκεια τους σαν προστατευτικό δίχτυ όταν πέφτεις...

suncitizen είπε...

Elements...
όταν οι κολητοί μπαίνουν από την πόρτα, η γκέι σχέση εκπαραθυρώνεται.
Πρόσεξε! Ένας από τους λόγους αποτυχίας της γκέι σχέσης, είναι το δόγμα που ισχύει σε πολλούς γκέι στην Ελλάδα που λέει ότι: " Οι φίλοι θα μείνουν, οι γκόμενοι θα φύγουν. Συνεπώς, πρώτη προτερεότητα στους φίλους." Δηλαδή, η σχέση σε τελευταία προτερεότητα, αφού έτσι κι αλλιώς, θα χαθεί. Κι έτσι ο γκόμενος καταντάει να ζητάει άδεια από τους κολητούς μήπως και κάποτε καταφέρει να δει το γκόμενό του.
Φυσικά, σύντομα η σχέση διαλύεται.
Τέλος, έχε υπόψη σου ότι πολλές φορές οι "φίλοι" παίζουν το παιχνίδι τους. Μπορεί να σε φθονούν και να σε ωθούν να διαλύσεις τη σχέση σου, είτε επειδή εκείνη δεν έχουν, έιτε για να έχουν μόνο εκείνοι και να φαίνονται καλύτεροι από σενα.
Αν θέλετε σχέσεις, δείτε πως τις κάνουν οι στρέιτ.

Elementstv είπε...

Δεν συμφωνώ. Και στους στρέητ, υπάρχουν άνθρωποι που τα θυσιάζουν όλα για τον έρωτα/γάμο και χάνουν φίλους κτλ και άλλοι που κρατούν υγιείς ισορροπίες. Κανένας φίλος, τουλάχιστον όπως αντιλαμβάνομαι εγώ τη φιλία, δεν θα μπει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, ούτε πρέπει να τον/την αφήσεις. Εγώ όταν οι φίλοι μου έχουν σχέση, χαίρομαι γι' αυτούς, και εννοείται πως δεν απαιτώ να παρατάει(συνεχώς) τουλάχιστον το γκόμενο για μένα. Και το ίδιο ισχύει και από τη δική τους πλευρά. Όμως, δεν μπορώ να έχω την απαίτηση να "κλάνω" τον κολλητό μου ή κάποιο καλό μου φίλο, για το γκόμενο, και αυτός να με περιμένει σαν πιστό σκυλί. Δεν γίνεται και ούτε τιμά κάποιον αν συμπεριφέρεται με τόσο δουλοπρεπή τρόπο. Η ισορροπία είναι το παν. Ναι τιμούμε τη σχέση μας, ειδικά τον 1ο καιρό που λογικά δεν κρατιόμαστε από καύλα και έρωτα, αλλά δεν ξεχνάμε ότι δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου και πως επειδή εμείς ερωτευθήκαμε, δεν σημαίνει ότι όλοι θα συνταχθούν σύμφωνα με τα θέλω αυτής της σχέσης. Αν το κάνουμε, τότε πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για τις όποιες συνέπειες.