Τρίτη 26 Μαΐου 2015

126. Βελούδινη Οργή : Εισαγωγή

Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς που το ανακάλυψα, αν ήταν πρόταση του goodreads.com ή του amazon ή κάποιου gay blog, πάντως χαίρομαι που βρέθηκε στο δρόμο μου. Μιλάω για ένα βιβλίο, το Velvet Rage του Allan Downs. Ο Allan Downs, είναι ψυχολόγος, gay, ο οποίος έχει γράψει το παραπάνω βιβλίο, περιγράφοντας τους λόγους (κατά τον ίδιο) που οι gay, έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά κατάθλιψης, αυτοκτονιών, μοναξιάς κτλ.




Χωρίζει τη ζωή των περισσότερων gay, σε τρία στάδια :
Το 1ο στάδιο αναφέρεται στην περίοδο της ντροπής. Στην περίοδο που κρυβόμαστε, in the closet, κρύβοντας την σεξουαλικότητά μας.
Το 2ο στάδιο αφορά την περίοδο που αν και έχουμε αποκαλύψει την ομοφυλοφιλία μας, την έχουμε αποδεχτεί ως σεξουαλική ταυτότητα μας, προσπαθούμε να αντισταθμίσουμε την ντροπή που νιώσαμε ή εξακολουθούμε να νιώθουμε, κυνηγώντας διαρκώς την επιτυχία είτε την ερωτική, είτε την επαγγελματική, κοινωνική κτλ.
Το 3ο στάδιο ονομάζεται και στάδιο της αυθεντικότητας, όταν δηλαδή έχουμε ξεπεράσει τα δύο προηγούμενα στάδια και έχουμε αποδεχτεί τον εαυτό μας, τις αξίες μας, στάσεις ζωής κα.

Ο συγγραφέας στην εισαγωγή του τονίζει πως δεν θέλει να περάσει το μήνυμα πως οι gay έχουμε κάποιο "λάθος", στην ψυχολογία μας, πως είμαστε σε χειρότερη θέση από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Τονίζει όμως, πως μεγαλώνοντας σε ένα ανδροκρατούμενο straight κόσμο, δημιουργείται ένα τραύμα, που πολλές φορές δεν καταφέρνουμε να επουλώσουμε, σε κάθε περίπτωση όμως, ένα τραύμα που εξηγεί πολλές συμπεριφορές και στάσεις της gay κουλτούρας. Σημειώνει, πως αν και οι λεσβίες περνούν παράλληλα στάδια, η αντιμετώπιση και οι απαιτήσεις της κοινωνίας απέναντι στους άντρες και στην αρρενωπότητα, εξειδικεύει την χρησιμότητα αυτού του βιβλίου μόνο για gay άντρες και όχι για γυναίκες.

Πιστεύει πως οι gay, λόγω ακριβώς αυτού του τραύματος ή "ορφάνιας" όπως θέλω να το αποκαλώ εγώ, έχουμε τη δυνατότητα να αποκτήσουμε μια μεγαλύτερη ενσυναίσθηση και πνευματική ωριμότητα, που συχνά μπορεί να οδηγήσει και σε ευρύτερες κοινωνικές αλλαγές.

Λοιπόν.... δεν είναι ότι απαραίτητα ο συγκεκριμένος ψυχολόγος έχει δίκιο ή ότι αφορά κάθε gay ξεχωριστά, αλλά διαβάζοντας ή μάλλον ακούγοντας τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου(το αγόρασα σε audiobook), ένιωσα σε πολλά σημεία να ταυτίζομαι με αυτά που αναφέρει ή να γνωρίζω gay άτομα που ταιριάζουν απόλυτα με συγκεκριμένες αναφορές.

Όταν έκανα το coming out μου, νόμιζα ότι είχα λύσει το γόρδιο δεσμό του τι σημαίνει να είσαι gay. Ένιωθα δυνατός, περήφανος και με όλο τον κόσμο να ανοίγεται μπροστά μου. Άλλωστε ήμουν μόνο 18 και δεν ήξερα πολλά άτομα που να το έχουν ανακοινώσει στα 18 τους, στην οικογένεια τους.

Νόμιζα λοιπόν, πως είχα λύσει τα σημαντικότερα θέματα περηφάνειας που αφορούν στη ζωή ενός ομοφυλόφιλου νέου. Μετά από κάποια χρόνια όμως, ένιωσα να επιστρέφω σε μια ψυχολογική κατάσταση που νόμιζα ότι είχα αφήσει πίσω μου. Όχι, δεν ξεκίνησα να κρύβομαι, αλλά άρχισα να συνειδητοποιώ πως η στάση μου απέναντι στη σεξουαλική μου ταυτότητα, δεν είχε αλλάξει, όσο νόμιζα τουλάχιστον. Διαπίστωσα πως εξακολουθώ να κουβαλώ την ομοφοβία και το ρατσισμό που η επαρχιώτικη νοοτροπία είχε αφήσει στο μυαλό μου και στη σκέψη μου.

Κάνω λοιπόν μία προσπάθεια, διαβάζοντας το βιβλίο, να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου μέσα από το πρίσμα της ομοφυλοφιλικής μου ταυτότητας. Για να είμαι σίγουρος ότι θα το ακολουθήσω το βιβλίο ως το τέλος, θα δεσμευτώ μέσω του blog. Δηλαδή, τα επόμενα 15 post, θα αφιερωθούν σε κάθε ένα κεφάλαιο του βιβλίου ξεχωριστά. Δεν μπορώ φυσικά να αντιγράψω όλο το βιβλίο, αλλά θα προσπαθώ να καταγράφω περιληπτικά τις κεντρικές ιδέες του κάθε κεφαλαίου. Θα προσπαθώ να γράφω τουλάχιστον 2-3 ποστ την εβδομάδα, για να μην χρονίσω.

Όποιος θέλει, μπορεί να περπατήσει μαζί μου, έστω και διαδικτυακά, τη διαδρομή αυτή. Και όπου μας βγάλει.

7 σχόλια:

Unknown είπε...

Η «βελούδινη οργή»…ωραίος τίτλος.
Νομίζω πως δεν έχουν διαφορά τα στάδια που περιγράφει ο συγγραφέας για τους gay και για μας ,τις λεσβίες.
Σίγουρα τα πατριαρχικά πρότυπα ,ειδικά των μικρών κοινωνιών, επηρεάζουν διαφορετικά τους άντρες. Αλλά , μην νομίζεις πως υπάρχει και τεράστια διαφορά.
Έζησα κι εγώ αυτό το …πισωγύρισμα, που αναφέρεις και μάλιστα πολλές φορές.
Το άκουσα πρόσφατα κι από μια γνωστή . Στην Αθήνα , έλεγε, ήμουν η ανεξάρτητη, χαρούμενη λεσβία και γυρίζοντας στην επαρχιακή πόλη , ένιωσα ξανά η «ανύπαντρη», αγέλαστη κόρη του τάδε…
Αυτό που βιώνουν οι gay ως τραύμα ,το έχω δει σε κοπέλες , που δεν πληρούν τα πρότυπα της θηλυκότητας. Περνάνε σχεδόν όλες κάποια στιγμή από μία φάση κατάθλιψης. Η πίεση από τις οικογένειές τους και από τον μικρόκοσμο είναι αφόρητη.
Πολύ ωραία ιδέα να γράψεις για τις ιδέες του βιβλίου.
Γεια σου και να περνάς καλά.

Ανώνυμος είπε...

Noμίζω πως πρέπει να έχει απόλυτο δίκιο ο τυπάς. Ήθελα να σου πω ότι το blog σου ήταν από τα πρώτα που είχα διαβάσει όταν άρχισα να ψάχνομαι και κάθε φορά που το επισκέπτομαι νιώθω μια γλυκιά μελαγχολία. Είναι πολύ περίεργο συναίσθημα... είχαμε γνωριστεί παλιότερα μέσω κοινής παρέας αλλά κάτι έκατσε και χαθήκαμε

gay super hero είπε...

Είχα γράψει κι εγώ κάποτε για αυτό το βιβλίο

http://gayrightsgreece.blogspot.gr/2010/09/blog-post_21.html

Elementstv είπε...

@les an: Το ξέρω και μένα μου φάνηκε περίεργο αλλά το τονίζει στην εισαγωγή του. Η αλήθεια είναι πως οι πιέσεις και σε σας τις γυναίκες είναι πάρα μα πάρα πολλές. Η δίδυμη αδελφή μου είναι λεσβία και γνωρίζω αρκετά και για το δικό σας κόσμο. Απλά πάντοτε θεωρούσα πως τα όρια της σεξουαλικότητας για τη γυναίκα είναι λίγο πιο ελαστικά. Δηλαδή θυμάμαι στο λύκειο είχαμε ανδροπρεπή κορίτσια και τα σχόλια δεν ήταν τόσο έντονα ή αιχμηρά όπως τα αντίστοιχα για τα αγόρια. Ακριβώς επειδή ζούμε σε μια πατριαρχική δυστυχώς κοινωνία, η αρρενωπότητα και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει, είναι σε πρώτο πλάνο. Όποιος προδίδει τα πρότυπα και τις νόρμες που αυτή επιβάλλει, εξοστρακίζεται. Βλέπεις ότι δυστυχώς ακόμη και γυναίκες μειώνουν ή απαξιώνουν άντρες που δεν ανταποκρίνονται πλήρως στα στερεότυπα για το τι σημαίνει αρσενικό.

Elementstv είπε...

@Chat On : Γενικότερα έχω καλή μνήμη αλλά επειδή έχει τύχει να γνωρίσω αρκετά άτομα που μου έχουν πει ότι διάβαζαν το blog μου, δεν ξέρω ακριβώς ποιος μπορεί να είσαι. Πάντως η αλήθεια είναι πως η αναζήτηση δεν τελειώνει ποτέ. Και επειδή εμείς δεν βομβαρδιζόμαστε από τα χιλιάδες πρότυπα και ιστορίες που βομβαρδίζονται οι στρέητ, αργούμε λίγο να βρούμε τον προσανατολισμό μας. Πάντως, αν σε ενδιαφέρει, παρακολούθα τα ποστ για το βιβλίο, θα προσπαθήσω να περάσω το "ζουμί" του κάθε κεφαλαίου. Και γω τώρα θα το διαβάσω, δεν ξέρω αν θα αποδειχθεί καλό. Θα δούμε...

Elementstv είπε...

@gay super hero : Αν και σε διάβαζα/ζω τακτικά, ομολογώ δεν το είχα υπόψιν μου το συγκεκριμένο. Πολύ ωραίο άρθρο. Καλό είναι να λέγονται και αυτά. Το να αρνούμαστε ή να αποφεύγουμε τα προβλήματα μας, δεν μας κάνει δυνατούς απλά παρατείνει το βάσανο και την αγωνία. Το έχεις διαβάσει; Αν ναι, σε βοήθησε πιστεύεις; Αν όχι, stay tuned ! :)

gay super hero είπε...

Όχι δεν το έχω διαβάσει οπότε μένω συντονισμένος :)