The Gay Side Of Life!: 125. Ιστορία από τα παλιά.... (2ο μέρος)

Δεύτερο και τελευταίο. Δεν έχω άλλο, κι αυτό είναι πετσοκομμένο αντίγραφο ενός πιο ολοκληρωμένου κεφαλαίου. Αλλά μετά την απαίτηση ενός (!!!) αναγνώστη να διαβάσει και τα υπόλοιπα, πως μπορούσα να τον απογοητεύσω. Ορίστε λοιπόν τα απομεινάρια ενός ανεκπλήρωτου project.

Το διώροφο σπίτι, στις παρυφές της πόλης, και η πόλη περικυκλωμένη από μια καταγάλανη θάλασσα... Και ο Νίκος Καλέργης κληρονόμησε αυτό το σπίτι, με την όμορφη θέα, και μπορεί να βλέπει την πόλη να αλλάζει χρώματα, να ξυπνά, να διασκεδάζει, να πονά, να σκοτώνει, να γεννά, να ερωτεύεται, να αμφισβητεί, να υποτάσσεται, να πεθαίνει και να ανασταίνεται. Ο Νίκος μιλά με την πόλη που τον φιλοξενεί. Της διαβάζει ποιήματα και ακούει πως στη συνέχεια η πόλη ντύνει ηχητικά τα ίδια αυτά τα λόγια. Της εξομολογείται τις αγωνίες και τα όνειρά του. Κι η πόλη του απαντά με τα δικά της σχέδια, αδιέξοδα και οράματα.

<<Αγαπώ αυτή τη ήσυχη πόλη....>> - έχει γράψει ήδη αυτή τη φράση στο γράμμα που θα στείλει αύριο στον κολλητό του. <<Είναι περίεργο πως εγώ, που πάντοτε ήθελα να ξεφύγω από τα στενά πλαίσια της επαρχίας, απολαμβάνω τόσο πολύ την ηρεμία και τη γαλήνη της, μετά από τόσα χρόνια! Έφτασα στο σημείο να έχω κάνει αγαπημένη μου γωνιά το πιο ήσυχο σημείο της>>.

Οι σκέψεις του γεμίζουν την οθόνη και περιμένουν να σταλούν με το πάτημα ενός πλήκτρου. Ο Νίκος αφήνει το γράψιμο, σηκώνεται και κατευθύνεται προς το παράθυρο. Αφήνει το βλέμμα του να περιπλανηθεί, να κατρακυλήσει μέχρι τη θάλασσα και στη συνέχεια να κάνει το ίδιο αυτό βλέμμα να συγκεντρωθεί και πάλι μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή .

Ο Νίκος θέλει να γράψει στον κολλητό του και λίγα λόγια για τις πρώτες του εντυπώσεις από τα παιδιά της τάξης του. Τι τάχα να του πεί? Είναι ακόμα μέσα του όλα ανάκατα, μπερδεμένα. Καλά παιδιά – αλλά τί σημαίνει καλά παιδιά? Ο Φάνης έχει μάτια ιδιαίτερα τρυφερά. Ο Βασίλης μοιάζει σαν ένα παιδί που ποτέ του δεν του αναγνώρισαν την αξία του. Η Αθανασία αντίθετα, ξέρει να διεκδικεί αυτό που της ανήκει, η Έρση προσπαθεί να περάσει όσο πιο απαρατήρητη γίνεται, η Κλειώ ήδη ετοιμάζεται για την επόμενη χρονιά όπου το γυμνάσιο θα σηματοδοτήσει και επισήμως την είσοδο

της στην εφηβεία, κάτι που το σώμα της ήδη έχει κάνει. Ο Σωτήρης δεν φοβάται να πάρει πάνω του τη στόφα του αρχηγού, και ο Γιώργος δεν ξέρει πως να διαχειριστεί την διαφορετικότητα του....

Όλα τους παιδιά – το καθένα και μια ξεχωριστή περίπτωση. Όχι, δεν είναι παιδιά. Ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο παιδιά. Είναι και έφηβοι. Τι πάει να πει αυτό? Ο Νίκος χαμογελά σχεδόν με πίκρα. Θυμάται την δική του εφηβεία. Άντε τώρα να μαζέψεις όλα αυτά τα κεφάλια κάτω από το ίδιο καπέλο . Γίνεται? Δεν γίνεται.

Αποφασίζει πως έχει γράψει αρκετά, κλείνει το μέηλ με το <<Φιλάκια κολλητέ, μου έχεις λείψει, ελπίζω να τα πούμε σύντομα από κοντά>> και πατά την “ΑΠΟΣΤΟΛΗ”. Σηκώνεται από το τραπέζι και πλησιάζει ξανά το παράθυρο.

Η πόλη ντύνεται στις μελιές αποχρώσεις της Δύσης.

Ο ήλιος βουτά μέσα στη θάλασσα και ο Νίκος αναστενάζει γεμάτος μελαγχολία για τον χειμώνα που τον περιμένει. Προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του, ότι το μέλλον του επιφυλάσσει εκπλήξεις, ότι θα μπορέσει να αλλάξει, όσα δεν μπόρεσε να αλλάξει τα τελευταία 10 χρόνια, να ξεχάσει όσα κουβαλά λαθραία στην πλάτη του, και να προχωρήσει μπροστά. Θυμίζει στον εαυτό του πως αύριο, πρέπει να δείξει στους καινούργιους του μαθητές τη ροή του μαθήματος όπως αυτός θα το οργανώσει, και τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο μάθημά του. Επίσης αύριο θα πρέπει να πληρώσει τη ΔΕΗ. Αύριο.

Τώρα ξανακοιτά την πόλη που απλώνεται μπροστά του, <<Καληνύχτα, αγαπημένη μου!>> ψιθυρίζει ο Νίκος και σχεδόν κοροιδεύει τον ίδιο του τον εαυτό. Η μοναξιά, όσο κι αν κλείνεται μέσα σε ένα μικρό σπίτι, μένει πάντα μεγάλη. Και δεν ξεγελιέται με ποιητικές παρομοιώσεις και λεκτικούς συμβολισμούς. <<Καληνύχτα!>> - κι είναι κρίμα που δεν υπάρχει κανείς αποδέκτης της ευχής αυτής.