Η δύναμη ενός χαμόγελου!

Σε προηγούμενο ποστ έγραφα για την απόγνωση που ένιωσα φέτος,για τη μαύρη περίοδο που πέρασα μέχρι να πάρω απόφαση να κάνω αλλαγές στη ζωή μου.Μία από τις αποφάσεις που πήρα είναι να γίνω εθελοντής στο Χαμόγελο του παιδιού.
Χθές είχα την πρώτη μου επαφή σε ένα από τα σπίτια φιλοξενίας της οργάνωσης ,και πραγματικά είναι μια από τις σημαντικότερες εμπειρίες της ζωης μου.Δεν θα μοιραστώ την εμπειρία αυτή μεσα απο το μπλογκ ,όχι ακόμη τουλάχιστον, διότι μόλις τώρα ξεκινάω.Θα παραθέσω τις εμπειρίες εθελοντών, με την ελπίδα ότι θα παρακινήσουν και άλλους να προσφέρουν σε παιδιά που το έχουν ανάγκη.Να πω μόνο ότι δεν χρειάζεται να έχεις λεφτά για να προσφέρεις, διάθεση και αγάπη χρειάζεται, και την πεποίηθηση ότι "Ο,τιδήποτε συμβαίνει σε εκείνον τον άνθρωπο,συμβαίνει και σε μένα".Είναι αλήθεια οτι όταν βοηθάς στην θεραπεία κάποιου άλλου,βοηθάς και στην θεραπεία του εαυτού σου.Τουλάχιστον έτσι λειτουργεί για μένα.
Ορίστε οι ιστορίες τους....

1. Μετράω κάποιους μήνες παρουσίας μου στο σύλλογο «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Πολλά άκουγα για την προσφορά του συλλόγου σε περιστατικά που αφορούσαν θέματα υγείας πολυδάπανα, κακοποίησης, βίας παιδιών κ.α. Αυτό όμως που ένιωσα όταν άρχισα να μπαίνω στους κόλπους αυτής της ομάδας τόσο των παιδιών όσο και των ατόμων που τα περιστοίχιζαν ήταν κάτι το ξεχωριστό. Αυτά που είπα στον εαυτό μου όταν τις πρώτες ημέρες βρισκόμουν σ’ αυτό το χώρο ήταν ότι, για να στηρίξει κάποιος εθελοντής το έργο του Συλλόγου αυτού είναι να έχει τεράστια αποθέματα αγάπης, να προσφέρει χωρίς ποτέ να σκεφτεί και να περιμένει το αντάλλαγμα ή την ανταπόδοση. Είναι καταπληκτικό (και θα μιλήσω πιο πολύ για το πρόγραμμα ημερήσιας φροντίδας που παρακολουθώ έξι μήνες που είμαι στο Σύλλογο) να βλέπεις εννέα παιδιά να σου χαμογελούν ερχόμενα φορτωμένα με τις σάκες τους από το σχολείο. Να πέφτουν πάνω σου, να σ αγκαλιάζουν και ν΄ αναζητούν και αυτά την αγκαλιά, την θαλπωρή και την φροντίδα που τους αξίζει. Τότε αναρωτιέσαι. Μπορώ εγώ να σταθώ αντάξια των αναγκών που έχουν αυτά τα παιδιά; Μπορώ να τους προσφέρω; Αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να τα κάνει στον εαυτό του κάθε εθελοντής. Εκεί έχεις να κάνεις με ψυχές και κόσμους μικρών παιδιών ευαίσθητων.

Πολλές φορές λέω, ο Θεός να έχει καλά αυτούς τους ανθρώπους που ασχολούνται περισσότερες ώρες μ΄ αυτά τα παιδιά όπως για παράδειγμα η Ελένη που είναι υπεύθυνη για την φροντίδα αυτών των παιδιών. Υπεύθυνη, αρχίζοντας από το τι θα φάνε τα παιδιά, πως θα ντυθούν, πως θα συζητήσουν μαζί της για θέματα που τα απασχολούν, χωρίς να μείνει κανένα δυσαρεστημένο. Ξέρετε πόσο σημαντικό είναι τελικά σ΄ ένα χώρο να ζουν μαζί διαφορετικοί χαρακτήρες και να έχεις καταφέρει να επικρατεί μέσα σ’ αυτόν ένά πνεύμα συνεννόησης και αλληλοβοήθειας; Πολύ σημαντικό. Πολλές φορές δύσκολο να επιτευχθεί. Ξέρετε πόσο σημαντικό είναι αν μάθουν τα παιδιά εκτός απ’ το ότι όλοι στο Σύλλογο τα αγαπούν, να αγαπούν και αυτά όσα τους προσφέρονται; Πολύ σημαντικό. Γιατί σε λίγα χρόνια θα βγουν και αυτά στην κοινωνία, σε μια μεγαλύτερη ομάδα από αυτήν του Συλλόγου και θα ξέρουν να δώσουν και αυτά αγάπη και μεγάλα χαμόγελα σε όσους το χρειάζονται. Ο Σύλλογος «Το Χαμόγελο του Παιδιού» νομίζω ότι το έχει καταφέρει.

Γι’ αυτό κλείνοντας, όλοι μας θα πρέπει να κάνουμε αυτό που ξεκίνησε κάποτε ως ιδέα, σκοπό ο Ανδρέας Γιαννόπουλος. Σκοπός μας θα πρέπει να είναι να βλέπουμε όλο και περισσότερα χαμόγελα στα παιδικά πρόσωπα, όπως και εκείνο το χαμόγελο που μας δείχνει το σήμα του Συλλόγου, ένα χαμόγελο αισιοδοξίας. Σίγουρα τότε όλα θα είναι καλύτερα.

Τώρα λοιπόν ξέρω πόσο σημαντικό είναι να σου χαμογελά ένα παιδικό προσωπάκι, και γι’ αυτό θα κάνω ότι μπορώ, γιατί το ΘΕΛΩ και νομίζω πως το ΜΠΟΡΩ.
Κατερίνα Κανελλοπούλου

Εθελόντρια

2. Μια εθελόντρια κάνει σκέψεις…..

Θέλω ν’ απευθύνω λίγα λόγια της καρδιάς για ένα «Χαμόγελο» που φύτρωσε και άνθισε εδώ και λίγα χρόνια. Αυτό το χαμόγελο κατόρθωσε να ζεστάνει πολλές ψυχές, να επαναδραστηριοποίησει απογοητευμένες ζωές, να ξυπνήσει ευαισθησίες και να παραμερίσει εγωισμούς. Μ’ ένα μαγικό ραβδάκι, αγγίζει κάποιους και τους μεταμορφώνει από απλούς ανθρώπους σε εθελοντές.

Επιτρέψτε μου να σας περιγράψω πως είναι και πως αισθάνεται ένας τέτοιος άνθρωπος.

Ο εθελοντής – ντρία σπάει τα τείχη της περιχαρακωμένης και βολεμένης ζωής και βγαίνει έξω στην κοινωνία. Όχι για να την κατηγορήσει και να την ειρωνευτεί, αλλά για να την καταλάβει.

Το πρώτο που ο ίδιος κατάλαβε είναι ότι ο άνθρωπος δε ζει μόνο για να έχει καλή δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητο και τακτοποιημένη ζωή. Απομακρύνεται από τον εαυτούλη του και γυρεύει να μάθει ποιος είναι ο «πλησίον». Είναι αυτός που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος, που έχει ανάγκη, που ταλαιπωρείται.

Εκεί καλείται ο εθελοντής να προσφέρει αγάπη και όχι οίκτο, γιατί οίκτο νιώθει όποιος είναι ανίκανος να αγαπήσει. Όταν το καταφέρει αυτό αρχίζει να γίνεται ένας ελεύθερος και συνειδητοποιημένος άνθρωπος – πολίτης που δε θέλει να είναι αμέτοχος, αλλά καθίσταται συμμέτοχος και υπεύθυνος.

Ως ελεύθερος λοιπόν άνθρωπος θέτει τον εαυτό του κάτω από κανόνες και κατευθύνει την προσφορά του όπου του ζητηθεί χωρίς εγωισμούς και ματαιοδοξίες.

Συστρατεύεται στην προσπάθεια πολλών άλλων και συνεχίζει να παλεύει. Και πότε έρχεται η ανταμοιβή;

Αυτό το «χαμόγελο» που αφύπνισε την ψυχή του, χαρίζει στιγμές χαράς πολύτιμες όταν βλέπει παιδικά μάτια και χέρια να τον αγκαλιάζουν.

Σας ευχαριστώ.
Γεωργία Κωτσάκη. Εθελόντρια

3. Και ποιος δεν έχει ακούσει για «Το Χαμόγελο του Παιδιού», και ποιος δε γνωρίζει την τεράστια και σημαντικότατη προσφορά του στην κοινωνία μας.

Η δική μου επαφή και γνωριμία με «Το Χαμόγελο του Παιδιού» έγινε όταν παρουσιάστηκα σαν αναπληρώτρια Νηπιαγωγός σε νηπιαγωγείο του Πύργου. Αφορμή για όλο αυτό που μου συνέβη ήταν δύο παιδιά της τάξης μου, τα οποία φροντίζει και περιποιείται καθημερινά «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Η καθημερινή μου επαφή με τα δύο συγκεκριμένα παιδάκια στη τάξη και έπειτα από μικρές και απλές κουβεντούλες που κάναμε μεταξύ μας κατάλαβα ότι «Το Χαμόγελο του Παιδιού» δεν ήταν γι’ αυτά ένας απρόσωπος Σύλλογος που απλά τα βοηθούσε. «Το Χαμόγελο του Παιδιού» είναι γι’ αυτά το σπίτι τους, είναι θα μπορούσα να πω η οικογένεια τους. Και αυτό γιατί εκεί βρίσκουν ό,τι έχει μια πραγματική οικογένεια. Ξεκινώντας από απλές βασικές ανάγκες, φαγητό, καθαριότητα, ιατρική φροντίδα, ηρεμία ξεγνοιασιά και φυσικά μια μεγάλη αγκαλιά γεμάτη αγάπη. Είναι συγκλονιστικό και σχεδόν αφοπλιστικό να βλέπεις μικρές φατσούλες να μιλούν με τόσο αγάπη για «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Και όταν κάποιες φορές μέσα στην τάξη αναφερόμαστε στην οικογένεια τα παιδιά αυτά μιλούν για το «Σύλλογο»

Όλα αυτά με άγγιξαν βαθιά και θέλησα να προσφέρω ό,τι περνούσε από το χέρι μου, οτιδήποτε μου ζητούσαν θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Πραγματικά ήρθα σε επαφή με τους υπεύθυνους του Συλλόγου οι οποίοι με υποδέχτηκαν με χαρά και έκαναν και εμένα μέλος της δικής τους μεγάλης οικογένειας.

Έτσι άρχισα να έχω συχνή επικοινωνία με όλα τα παιδιά που φροντίζει ο Σύλλογος και αναπόφευκτα να δένομαι μαζί τους και να τα νοιάζομαι πραγματικά. Νιώθω ότι τα παιδιά με περιμένουν και αν τύχει κάποια φορά να μην πάω, νιώθω τόσο άσχημα, σε σημείο που μπορώ να πω πως νιώθω τύψεις. Η δική μου μικρή βοήθεια προς «Το Χαμόγελο του Παιδιού» είναι να διαβάζω με τα παιδιά τα μαθήματα της επόμενης ημέρας του σχολείου. Μαζί γράφουμε τις ασκήσεις της γλώσσας, των μαθηματικών, μαζί διαβάζουμε την μελέτη περιβάλλοντος. Παρεούλα προσπαθούμε και δίνουμε τον δικό μας αγώνα για το καλύτερο.

Από τα παιδιά εισπράττω τόσα πολλά συναισθήματα που νιώθω τόσο γεμάτη και τόσο πλούσια μέσα μου. Αυτά που μου προσφέρουν είναι ασύγκριτα περισσότερο και ουσιαστικότερα απ’ ότι δίνω εγώ σ’ αυτά, και ας μην το ξέρουν. Aγγιξαν και μίλησαν στην ψυχή μου όπως κανένας άλλος, με έκαναν περισσότερο άνθρωπο και με έκαναν να δω τη ζωή μέσα από τα χαμόγελα των παιδιών.

Τα ευχαριστώ από την καρδιά μου!
Χρύσα Παπαλεωνιδοπούλου - Εθελόντρια

4. «Λέγομαι Ζέρβα Ιωάννα και μου ζήτησαν να γράψω λίγα λόγια για την εμπειρία μου ως εθελόντρια στο τμήμα του ΧτΠ στο Παίδων. Λίγα λόγια;; Δύσκολο, αλλά θα προσπαθήσω. Ήθελα ανέκαθεν να ασχοληθώ με τα παιδιά και πιο συγκεκριμένα με τα παιδιά που για κάποιους λόγους έπρεπε να ‘εγκλωβιστούν’ κάποια περίοδο της ζωής τους σε νοσοκομείο. Αν η παραμονή στο νοσοκομείο είναι κάτι επώδυνο για έναν ‘μεγάλο’ πόσο μάλλον για ένα παιδί. Δε γνώριζα πολλά παρά μόνο ότι ήθελα πολύ να βοηθήσω και να προσφέρω. Ξεκίνησα και πήγα. Συμπλήρωσα την αίτηση για να γίνω εθελόντρια και με καλέσανε. Σοκ! Τι θα κάνω, θα τους αρέσει η παρέα μου, κι αν με βαριούνται, κι αν .. Ευτυχώς, πριν πέσω στα βαθιά, οι υπεύθυνες του τμήματος φρόντισαν να με ενημερώσουν σχετικά με τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσω και κυρίως για την άσχημη ψυχολογία του παιδιού. Το πρώτο κιόλας απόγευμα με τα παιδιά στάθηκε ικανό να με κάνει να καταλάβω ότι τελικά δε θα προσέφερα εγώ στα παιδιά με την παρέα μου, αλλά τα παιδιά σε μένα. Ένα χαμόγελό τους ήταν ικανό να μου φτιάξει τη διάθεση και να με κάνει να ξεχάσω ό,τι με προβλημάτιζε. Μόνος μου πλέον στόχος ήταν και παραμένει να τους επιστρέφω το καλό που μου κάνουν. Όπως εκείνα με κάνουν να ξεχνιέμαι και μου χαρίζουν δύναμη, έτσι κι εγώ θέλω να καταφέρω να ξεχάσουν έστω και για λίγο τον πόνο τους, σωματικό και ψυχικό, και να μου σκάσουν ένα χαμόγελο... ένα χαμόγελο το οποίο όσο απλό κι αν ακούγεται δεν μπορεί να εκτιμηθεί. Είναι ικανό να σε μετατρέψει στον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στη γη... Τρόποι για να φέρει κανείς το χαμόγελο στο πρόσωπό τους; Υπάρχουν πολλοί, είτε με φυσική παρουσία είτε όχι. Όρεξη και διάθεση να υπάρχει.»

Ιωάννα Ζέρβα – Εθελόντρια

5. «Τα παιδιά μοιράζονται τα απογεύματά τους κατά τη διάρκεια παραμονής τους στο νοσοκομείο με τους εθελοντές και τα μόνιμα μέλη της ομάδας μας, με δημιουργική απασχόληση. Παίζουν, δημιουργούν και ίσως ξεχνούν για λίγο την ασθένειά τους. Η αλήθεια στα μάτια των παιδιών και το χαμόγελό τους μας λέει να συνεχίζουμε, το Χαμόγελο όλων σας το κάνει πράξη! Ας συνεχίσουμε λοιπόν να χαμογελάμε! Αξίζει!»

Βάλια Καλογρίδη και Κατερίνα Ζαννετίδη,

Εθελόντριες Δημιουργικής Απασχόλησης στο Νοσοκομείο