Δε βαζουν μια οδοντοβουρτσα σε ενα ποιημα....μερος 1ο!

Note:Η ιστορια αφιερωμενη στον 1ο μου ερωτα που τον ειδα μετα απο πολυ καιρο.Νομιζα οτι σε ειχα ξεπερασει τελειως αλλα μολις σε ειδα πιο ομορφο απο ποτε κατι αναπηδησε μεσα μου.Ισως τον 1ο ερωτα δεν τον ξεπερναμε ποτε τελειως.Ισως...

Mε λενε Παρι και θα σας πω την ιστορια μου με τον Αδωνη - δυστυχως δεν αστειευομαι αυτα ειναι τα ονοματα μας. Ακομη χειροτερα δεν ειμαι κανας ωραιος κι ουτε μου δωσανε κανενα μηλο, μονος μου πηγα και το αρπαξα.Αλλα καλυτερα να αρχισω απο την αρχη.

Τον πρωτοσυναντησα στο παρτι που καναμε με τo γιωργο τον κολλητο μου για να πολεμησουμε στηθος με στηθος την γκαντεμια που μας κυνηγουσε ολο τον χειμωνα.ηταν ιουλιος του 1998.Η ταρατσα του γιωργου ηταν γεματη με λευτκοντυμενους φεγγαροπληκτους - white party υποτιθεται απ'αυτα που εγκαινιαζουν την καλοκαιρινη σεζον στη μυκονο, αν και ζουσαμε στο περιστερι.Οι προσδοκιες μας πηγαιναν ανεκαθεν ενα βημα πιο μπροστα απο τις δυναντοτητες μας.Το ξεκαθαρισαμε ομως κι ολοι το σεβαστηκαν ,σιδερωσανε τ'ασπρα τους πουκαμισα, δανειστηκαν λινα σαλβαρια, εκοψαν το λαιμο τους τελος παντων αλλα ολοι στα λευκα ηρθαν.

Εκτος απο εκεινον φυσικα.Ο αδωνης, το παλικαρι, ο ανταρτης, εσκασε μυτη σχεδον ακαλεστος στις δωδεκα ακριβως δυο ωρες μετα την ωρα προσελευσης των πολλων, τη στιγμη που στα πλατο στριφογυρνουσε το "total eclipse of the heart",οι ωραιοι ειχαν αρπαξει τους ωραιους και μελωνανε στην πιστα, ενω τα μπακουρια ηταν αραγμενα στα πεζουλια και κοιτουσαν αφειρημενα το επεκεινα σε στυλ δεν-ειμαι-στα-αζητητα-απλως-κατι-σκεφτομαι... ηταν ντυμενος στα μαυρα απο τοιχο σε τοιχο.Χωρια μαλλι και το μαυρο ματι.Ετσι οπως σταθηκε στη μεση της πορτας της ταρατσας, φωτισμενος απο πισω μες στα μαυρα σκοταδια, ελαμπε σαν θεοτητα, δεν υπερβαλλω(που υπερβαλλω δηλαδη....).Εμεινα να τον κοιταζω αποσβωλομενος!

"Ξεχνα το", μου σφυριξε ο γιωργος περνωντας απο μπροστα μου με ενα δισκο γεματο καναπεδακια αγγουρι, αυγο , μαγιονεζα."Δεν ειναι για τα δοντια σου".Με πηρε το παραπονο.Φουντωσα.Γιατι, ρε γαμωτο, ν'ακουω αυτες τις δυο λεξεις απο δεκαπεντε χρονω παιδακι οταν σηκωνω τα ματια μου σε κανενα εμφανισημο?Γιατι να το ξεχασω?Και τι να θυμηθω δηλαδη?Τα αζητητα ?Τα αποβρασματα? Τα τελευταια καλουπια του Θεου?Μονο σε αυτους ειχα εγω δικαιωμα να ελπιζω? Ε λοιπον δε θελει πολυ ο ανθρωπος για να αλλοφρονησει. ακουγοντας αυτη τη φραση για εκατοστη εβδομηκοστη φορα επιτελους μουλαρωσα."Αυτον θελω, αυτον θα παρω", σφυριξα στ'αυτι του γιωργου τοσο δυνατα που πονεσε το τυμπανο του. Μετα πηγα ντουγρου καταπανω του, διασχιζοντας τα μελλοντικα ζευγαρακια που μοστραριζαν τα μαυρισματα τους στην πιστα. "ποιος εισαι εσυ", του ειπα, " και γιατι ηρθες χωρις να σε καλεσω?"ουτε που το ειχα σχεδιασει τι θα του πω, απο μονο του πεταχτηκε απο το στομα μου σαν βατραχακι.οταν με ακουσα να το λεω, ειναι αληθεια πως ψιλοτρομαξα, καπως γαιδουρινο ακουγοταν, αξεστο. Παει ο ωραιος, βρε μαλακισμενο, ειπα στον εαυτο μου, δε σου εχω πει να σκεφτεσαι πριν το ανοιξειις το ρημαδι?"



Ελα ομως που εσφαλα. ο ωραιος τσινησε μεν, ιντριγκαριστηκε δε. στραφηκε με κοιταξε καλα καλα και μετα χαμογελασε. "Θες να φυγω?" με ρωτησε και τον εβλεπες τον ατιμο οτι ηταν σιγουρος εκατο τα εκατο πως δεν ηθελα να παει πουθενα. με τετοια βροχη αυτοπεποιηθησης, τα παρατησα και εγω. Δεν κοιταξα να κρατησω τα προσχηματα. Τι προκοπη ειδα με τα προσχηματα τοσα χρονια αλλωστε? "εδω να μεινεις!", του ειπα. " Τι να σου φερω?"Βοτκα λεμονι ηθελε και τσακιστηκα να του το φτιαξω κατω στην κουζινα οπου ειχαμε φυλαγμενα τα καθαρα ποτα - πανω σερβιραμε τις μπομπες. Οταν του το ανεβασα, ο θεος που τον ελεγαν αδωνη ηταν αραχτος στο πεζουλι περιστοιχισμενος με τεσσερις -αν μετρησα καλα μες στο σκοταδι- συναμενους κουναμενους που χασκογελουσαν σαν ζωα. Αποφασισα να λυσω την πολιορκια με δυναμικο τροπο. << "Κοριτσια", μας επιτρεπετε λιγο, κατι εχουμε να πουμε", ειπα κι απ'τη μουρη μου καταλαβαν οτι αν δεν διαλυθουν ησυχως και γρηγορα, δεν προκειται να ξαναπροσκληθουν σε παρτι δικο μου στον αιωνα τον απαντα>>.

Συνεχιζεται....