Τετάρτη 3 Αυγούστου 2016

149. Ελπίδα...



                                             



      Μια μέρα μπαίνεις μέσα σ' ένα καφέ και εκεί είναι αυτός. Είναι τόσο απλό. Τόσο εύκολο. Μετά απ' αυτό και για πάντα, περνάς τη ζωή σου, μπαίνοντας σε καφετέριες, ελπίζοντας ότι ως δια μαγείας θα εμφανιστεί πάλι μπροστά σου. Όπως έκανε τη πρώτη φορά. Ή ότι θα υπάρχει κάποιος άλλος, σαν αυτόν, καθισμένος, με το κεφάλι του χωμένο σ' ένα βιβλίο. Θα γύριζε να σε κοιτάξει, και όλα θα ξεκινούσαν ξανά.




     Όταν σε βρίσκει η αγάπη, δεν έρχεται με θυελλώδη κύματα ή αστραπές και βροντές. Εμφανίζεται σαν τραγούδι στο ράδιο ή ως μια συγκεκριμένη απόχρωση του μπλε στον ουρανό. Ανατέλλει μέσα σου αργά, σαν ένα ζεστό χειμωνιάτικο πρωϊνό - και η υπόσχεση του καλοκαιριού λάμπει από μέσα του.

     Μετράμε τις μέρες και χωρίζουμε τις εποχές. Συνεχώς ορίζουμε το τι σημαίνει να είναι κανείς ερωτευμένος. Ενώ στη πραγματικότητα, η άνοιξη θολώνει και γίνεται σταδιακά καλοκαίρι. Πάντοτε έτσι ήτανε, πολύ πριν τραβήξουμε τη γραμμή και τα διαχωρίσουμε. Η αγάπη σου για εκείνον είναι το ίδιο - είναι άγρια και ελεύθερη. Ανεξέλεγκτη. Σαν τον αέρα γύρω σου, καλύπτει όλο τον κόσμο, δεν αφήνει τίποτα ανέγγιχτο. Κουβαλάς την αγάπη αυτή μέσα σου, σαν φωτεινή, λαμπερή πηγή φωτός, μια ευθεία γραμμή από την καρδιά σου, στη δική του. Και κρατά ζωντανή αυτή την ελπίδα, που πονά και πάλλεται, ότι κάπου στο κόσμο, υπάρχει ένα καφέ....και μέσα από τους τοίχους του, βρίσκεται αυτός. Καθισμένος. Ελπίζοντας όσο και συ.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου ωραία τα κείμενα σου ελπίζω να μπορεσεις να γράφεις συχνότερα

billy είπε...

Γιατί δεν γράφεις πλέον; Μ'αρέσουν αρκετά αυτά που γράφεις και με βοηθάνε πολύ σε διάφορα πράγματα. Αν γράφεις κάπου αλλού ή έχεις κάποια άλλη ασχολία ή κάτι βρε παιδί μου να μην χαθείς βάλε κανένα λινκ παρακαλώ!