Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2017

150. Μετρώντας αντίστροφα...




Όταν ήμουν παιδί, μου άρεσε να μετράω αντίστροφα από το δέκα και να φαντάζομαι πως όταν φτάσω στο μηδέν, θα γινόνταν μια πολύ μεγάλη έκρηξη, ίσως κάποιος μετεωρίτης ή διαστημόπλοιο που θα έπεφτε στη Γη ή κάποια άλλη μεγάλη καταστροφή.

Όταν τίποτα δε συνέβαινε, ένιωθα ανακούφιση μα και μια μικρή απογοήτευση.

Η πρώτη φορά που σε είδα, ήταν για μένα το δέκα.

Όταν μου χαμογέλασες, είχα φτάσει στο εννιά και ένιωσα πως κάτι ζωντάνεψε μέσα μου που καιρό τώρα είχα ξεχάσει.

Στο οχτώ, τα χείλη σου άγγιξαν τα δικά μου και στο εφτά, ένιωσα τη ζεστή σου ανάσα στο αυτί μου και τα χέρια σου παντού πάνω μου.

Μου είπες πως με αγαπάς στο έξι και στο πέντε είχαμε το πρώτο μας αληθινό καυγά.

Στο τέσσερα είχαμε τον δεύτερο και στο τρία, τον τρίτο.

Στο δύο μου είπες ότι δε μπορείς να συνεχίσεις έτσι και όταν έφτασα στο ένα μου  ζήτησες να μείνω.

Και έμεινα. Και ένιωσα ανακουφισμένος, τόσο ανακουφισμένος...αλλά και λίγο απογοητευμένος.

Δεν υπάρχουν σχόλια: