Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

122. Μεγαλώνοντας μόνοι...

             Μια μέρα, πρέπει να ήμουν 13-14, χάζευα τις βιντεοκασσέτες σε ένα μικρό βίντεοκλαμπ που κρατούσε μια γιαγιούλα. Αυτό που πρέπει να ξέρετε για τη κωμόπολη που μεγάλωσα, είναι πως είχε 2 βίντεοκλαμπ. Το ένα, το καινούριο, το είχε ένα νέο παιδί, κοντά στα 30. Ήταν μοντέρνο, είχε dvd και όχι βιντεοκασσέτες και χώρο με ερωτικές ταινίες στο υπόγειο. Είχε όμως και πολύ κόσμο, πολύ φως και υποψιασμένο καταστηματάρχη. Το παλιό, αυτό που κρατούσε η γιαγιά, είχε μείνει απαράλλαχτο από τη δεκαετία του 90. Το 2002-2003 που εγώ ήμουν 13, οι βιντεοκασσέτες πλέον δεν είχανε αξία για τους περισσότερους και έτσι το μαγαζί, όπως όλα τα πράγματα που αρνούνται να εξελιχθούν και να ακολουθήσουν τις εξελίξεις, ερήμωσε. Η γιαγιούλα σιγά σιγά έβαλε και μερικά ασημικά, εικόνες της Παναγίας και διάφορα άλλα είδη για το σπίτι ώστε να τραβάει κόσμο. Είχε όμως και ένα πελάτη ακόμη που ενδιαφερόταν για τις βιντεοκασσέτες. Εμένα.



           Την εποχή εκείνη το Adsl δεν είχε μπει ακόμη στη ζωή μας. Ή τουλάχιστον στη δική μου κωμόπολη, δεν είχε φτάσει. Ένα από τα αγαπημένα μου αντικείμενα εκείνη την εποχή ήταν μια συσκευή βίντεο που μπορούσε να κάνει εγγραφές. Το προγραμμάτιζα λοιπόν, ώρες ατελείωτες και έγραφα τις αγαπημένες μου σειρές και ταινίες. Από Lord of The Rings, Μάγισσες, Gilmore Girls κτλ.  Κενές βιντεοκασέτες προμηθευόμουν από το μικρό βιντεοκλάμπ . Που και που, μαζί με τις κενές βιντεοκασέτες νοίκιαζα και καμιά ταινία. 

         Όπως χάζευα λοιπόν τα ράφια με τις σκονισμένες πλέον βιντεοκασέτες, το μάτι μου έπεσε σε έναν ημίγυμνο γυμνασμένο άντρα, μέσα σε μια πισίνα με δύο άλλα τεκνά να λιάζονται δίπλα από την πισίνα. Γύρισα τη βιντεοκασέτα να διαβάσω την υπόθεση και κατάλαβα ευθύς αμέσως πως δεν είχα να κάνω με ταινία αλλά με γκέι τσόντα. Κόντεψε να μου πέσει η βιντεοκασέτα από την ταραχή μου. Κοιτώντας προς την γιαγιούλα και σιγουρευόμενος πως δεν κοιτάει, μου είχε εμπιστοσύνη βλέπετε, έχωσα τη βιντεοκασέτα μέσα στην τσάντα μου. Πλήρωσα για τις κενές βιντεοκασέτες και έφυγα για το σπίτι μου. 

        Η κλεμμένη τσόντα περιείχε διάφορα φετίχ, δερμάτινα, bondage, στολές κτλ. Εκτός από κάποια μικρά κλιπ που κατέβαζα με την αργή pstn γραμμή, δεν είχα ξαναδεί ολοκληρωμένη τσόντα. Την κασέτα την έκρυβα στο κρεβάτι μου κάτω από το πάπλωμα. Όταν την πρωτοείδα, εκτός από την αυτονόητη επίδραση που είχε πάνω μου, κάτι άλλο εντυπώθηκε στο μυαλό μου. Έτσι ήταν οι γκέι? Έτσι είμασταν? Έτσι έπρεπε να είμαι? Δεν είχα παραστάσεις για το τι σημαίνει να είσαι γκέι, και στην πραγματικότητα μέχρι τότε θεωρούσα πως εγώ και ο κολλητός μου είμαστε οι μόνοι γκέι στο πλανήτη. Ο μόνος άλλος γκέι που ήξερα ήταν ο Τόλης από τους δύο Ξένους.

      Δεν ήξερα τότε, ότι το να είσαι γκέι, περιλαμβάνει ένα μεγάλο εύρος χαρακτηριστικών, στάσεων και συμπεριφορών όπως και στους στρέητ. Δεν ήξερα γιατί δεν είχα παραστάσεις. Δεν είχα διαβάσει ούτε ένα βιβλίο με γκέι χαρακτήρα μέσα. Κάποιοι λένε πως "Διαβάζουμε για να νιώσουμε πως δεν είμαστε μόνοι σε αυτό το κόσμο". Λίγα χρόνια αργότερα θα ανακάλυπτα το περιοδικό 10% που θα με βοηθούσε πολύ στο να μη νιώσω μόνος και να καταλάβω πως υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω. Θα αποτελούσε ένα παράθυρο, έστω και παραμορφωτικό, προς τον έξω κόσμο. 
      Ένα από τα πιο μοναχικά πράγματα στον κόσμο είναι να είσαι έφηβος που μόλις συνειδητοποιεί πως είναι γκέι ή λεσβία, και δεν έχει ιδέα τι σημαίνει αυτό για το μέλλον του/της, δεν ξέρει τι να κάενι γι' αυτό, και δεν έχει κανένα στη ζωή του/της, ούτε γονιό ή δάσκαλο ή συγγενή, με τον οποίο να νιώθει πως μπορεί να συζητήσει αυτό το θέμα χωρίς να νιώσει αποξένωση, απόρριψη ή να φοβάται πως θα τον καταδικάσουν. Γι' αυτό και γω έκρυψα τη γκέι τσόντα μέσα στην τσάντα μου. Την έκλεψα ουσιαστικά. 

Πολλοί στρέητ φίλοι μου που έχουν ακούσει την ιστορία, λένε πως και οι ίδιοι κάποια στιγμή στη ζωή τους έκλεψαν τσόντα ή την είδαν κρυφά κτλ. Αυτό είναι διαφορετικό όμως, και αναδεικνύει θαυμάσια την διαφορά του να μεγαλώνεις ως γκέι και την διαφορά να μεγαλώνεις ως στρέητ. Ένα στρέητ παιδί περιβάλλεται από εικόνες του τι σημαίνει να είσαι στρέητ, περιβάλλεται από πιθανά πρότυπα. Οι γονείς του, οι φίλοι των γονιών του, τα ζευγάρια στις τηλεοπτικές σειρές και στις ταινίες, οι σχέσεις και οι αγάπες για τις οποίες γράφονται και ακούγονται τόσα τραγούδια, οι οικογενειακές ιστορίες και τα βιβλία που διαβάζει στο σχολείο του. Η εσωτερική αίσθηση του εαυτού του, της σεξουαλικής του ταυτότητας, αντανακλάται παντού γύρω του σε εικόνες από τις οποίες τα πορνοπεριοδικά όπως το Playboy, δεν είναι παρά το ένα άκρο. Για ένα γκέι παιδί, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Δεν είναι εύκολο να το εξηγήσουμε, ούτε το πως νιώθουμε. Το να είσαι γκέι στις περισσότερες οικογένειες σημαίνει να μεγαλώνεις μπερδεμένος.  Όσο μεγαλώνεις, συνειδητοποιείς την απόλυτη αντίθεση ανάμεσα στον εαυτό σου όπως τον ορίζεις εσύ και τον αισθάνεσαι και στην αντίληψη που έχει η κοινωνία, οι γονείς σου, οι φίλοι σου για σένα και στα επικοινωνούν με διάφορους τρόπους. Είναι οι εικόνες γύρω σου αντρών και γυναικών που μοιράζονται τη ζωή τους και έχουν προσωπική επαφή, που σου φαίνονται τόσο ξένες. Από τη γέννησή μας, οι γονείς μας υποθέτουν πως είμαστε στρέητ. Περιμένουν πως μόλις φτάσεις σε μια συγκεκριμένη ηλικία θα αναπτύξεις ερωτικά συναισθήματα για το άλλο φίλο. Όλοι σε ρωτούν τι κορίτσια σου αρέσουν και αν έχεις γκόμενα. Και αν και δεν έχεις βρει ποιος στο καλό είσαι και δεν έχεις συνδέσει απόλυτα τον εαυτό σου με την λέξη "Gay" ή "Ομοφυλόφιλος", αισθάνεσαι πως τα μηνύματα που σου περνά η κοινωνία για το ποιος είσαι, είναι λάθος, σαν να βρέθηκες σε λάθος πλανήτη.

Αυτή τη μοναξιά λοιπόν, αυτή την ορφάνια την κουβαλάμε για όλη μας τη ζωή.  Δεν νομίζω ότι η δική μου γενιά θα προλάβει να δει gay πρότυπα να προβάλλονται επί ίσοις όροις μετά straight πρότυπα. Μακάρι να κάνω λάθος αλλά ακόμη και στην αμερική η μόνη εξ ολοκλήρου gay σειρά είναι το looking αυτή τη στιγμή, ελπίζω στο μέλλον αυτό να αλλάξει . Mέχρι τότε....

2 σχόλια:

Unknown είπε...

Λοιπόν θα στο ξαναπώ. Γράφεις ωραία ,νεαρέ δάσκαλε.
Αυτή με τις βιντεοκασέτες ήταν μια υπέροχη ιστορία, που μου συνέβη κι εμένα κάπως παραλλαγμένα με ένα περιοδικό , που είχε αφιέρωμα στις λεσβίες.
Νομίζω πάντως πως πρέπει να συνεχίσεις να ασκεισαι στο γράψιμο.Αναδεικνύεις ευαισθησίες , που μοιάζουν να έχουν χαθεί στα μπλογκς.Αν παρατηρήσεις , στα περισσότερα μπλογκς πια γράφουν δυο τρεις εξυπναδιστικες ατάκες , βάζουν κι ένα τραγούδι κι αυτό είναι όλο.Λειπουν κείμενα σαν τα δικά σου.
Την καλημέρα μου και να εισαι καλα.

Elementstv είπε...

@les an : Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, πίστεψε με είναι πολύ όμορφο που τα ακούω. Εμένα η γραφή σου μου θυμίζει ένα άλλο blog το Πέμπτη Εποχή που δυστυχώς η δημιουργός του (λεσβία δασκάλα), το έκλεισε.

Πίστεψε με, είναι μεγάλο κομπλιμέντο. Έγραφε καταπληκτικά. Κάθε φορά που διάβαζα ποστ της, ήθελα όλο και περισσότερο να μπω σε τάξη(ή να γίνω λεσβία).

Έψαχνα με το wayback machine, ποστ της, αλλά δεν μου βγάζει δυστυχώς.

Εν ολίγοις, λατρεύω το γράψιμο και μην διανοηθείς να το κλείσεις. Ή μάλλον άστο, δεν πειράζει, θα το κάνω backup...