107. Ανεργία, αναξιοκρατία, αδικία...

       Κάτι που με ενοχλούσε πάρα πολύ όσο ήμουν στο στρατό, ήταν το γεγονός πως όχι μόνο οι άντρες χάνουμε 1 χρόνο από τη ζωή μας, όπου δεν μπορούμε να βρούμε δουλειά, να κάνουμε κάποιο μεταπτυχιακό κτλ. αλλά δεν μας αναγνωρίζεται ούτε με τη μορφή κάποιες μοριοδότησης, αλλά ούτε ως χρόνος ανεργίας.  Καθόλη τη διάρκεια της θητείας μου, γκρίνιαζα συνεχώς για το παραπάνω ζήτημα, "ζάλιζα" φίλους και φίλες και παραπονιόμουν πως εκείνες (οι συμφοιτήτριές μου) μπορούσαν να κάνουν μεταπτυχιακό, να δουλέψουν κτλ, ενώ εγώ το κορόιδο, έπρεπε να σπαταλώ το χρόνο μου άσκοπα. Με τη πολύ γκρίνια, μια φίλη μου, αφού είχαν πρηστεί τ' αυτιά της να με ακούει να γκρινιάζω, με πρότεινε στη διεύθυνση της εργασίας της να δουλέψω για το καλοκαίρι.



      Όπως ίσως αρκετοί ξέρετε, έχω τελειώσει παιδαγωγικό δημοτικής εκπαίδευσης, και η δουλειά είχε σχέση με το επάγγελμά μου. Οι συνθήκες καλές, η πληρωμή καλή, η σύμβαση...... για 2 μήνες, με προοπτική ανανέωσης. Αφού έργαστηκα για 2 μήνες, δίνοντας πραγματικά τον καλύτερό μου εαυτό, και παράγοντας πράγματα και αποτελέσματα που έλεγαν πως τους άρεσαν, ρώτησα αν υπάρχει περίπτωση να ανανεωθώ για Σεπτέμβρη, οπότε ξεκινά και πάλι το πρόγραμμα. Η απάντηση ήταν καταφατική, και μάλιστα μου πρότειναν και πράγματα τα οποία θα έπρεπε να προετοιμάσω για τη νέα χρονιά.

       Μόλις ήρθε ο Σεπτέμβρης, και χωρίς να έχουμε ακούσει τίποτα, ούτε εγώ ούτε η φίλη μου(περίμενε και εκείνη ανανέωση), αποφασίζουμε να πάρουμε εμείς τηλέφωνο να ρωτήσουμε τι θα συμβεί με την εργασία μας. Μας ανακοίνωσαν βιαστικά πως είχαν πάρει δύο άλλα άτομα, που εκ των υστέρων μάθαμε ότι έχουν σχέσεις με τη διεύθυνση, και πως δεν θα ανανεωνόταν η συνεργασία μας.

      Ίσως πολλοί να έχετε βρεθεί στην ίδια θέση, ίσως και όχι πάντως μπορείτε να φανταστείτε κάποια από τα συναισθήματά μου. Οργή, πόνος, πίκρα κτλ. Αυτό που με καίει πιο πολύ είναι το αίσθημα της αδικίας. Πάντα ακούμε πως στην Ελλάδα σχεδόν τίποτα δεν λειτουργεί αξιοκρατικά, αλλά αν δεν το ζήσεις, αν δεν βιώσεις την αδικία αυτή, δεν το πολυπιστεύεις.

     Αποφάσισα να μην ασχοληθώ άλλο με το ζήτημα και να μην αναλωθώ σε συζητήσεις. Είμαι σε φάση αναζήτησης εργασίας, αν και τα πράγματα είναι δύσκολα στο κλάδο μου. Ευτυχώς οι γονείς μου με στήριξαν σε αυτή τη φάση, και οικονομικά(είχα χρόνια να ζητήσω χρήματα) και συναισθηματικά. Το ζήτημα είναι πως πραγματικά δεν ξέρω που θα πάει αυτή η κατάσταση με την ανεργία. Φτάνουμε να θεωρούμε τον εαυτό μας τυχερό γιατί εργαζόμαστε για 500 ευρώ, χρήματα που σε καμμία περίπτωση δεν φτάνουν για την πλήρη οικονομική ανεξαρτησία σου.

    Έχω βρει κάποιες εργασίες που θα μου αποφέρουν κάποια μαύρα χρήματα, το ζήτημα μου όμως είναι να έχω νόμιμη εργασία με ένσημα κτλ. Θέλω να πιστέψω πως κάτι θα βρεθεί, αν και με 27% ανεργία, δεν νιώθω και τόσο αισιόδοξος. Παράλληλα θα κυνηγήσω και ένα μεταπτυχιακό και ήδη έχω γραφτεί σε ένα σεμινάριο που θα μου δώσει και κάποια μόρια.

    Τόσοι κόποι, τόσοι αγώνες για ένα πτυχίο, το οποίο χωρίς το κατάλληλο "γνωστό" δεν έχει κανένα αντίκρυσμα. Ακόμη και τα άτομα που προσλήφθηκαν αντί για μένα και τη φίλη μου, δεν έχουν καμμία παιδαγωγική κατάρτιση. Παράλληλα ξέρω περίπτωση κοπέλας από το χωριό μου, που δηλώνει ψευδώς πως έχει κάποιο πρόβλημα υγείας και "μπαίνει" πολύ μπροστά στους πίνακες αναπληρωτών. Θα το καταγγείλουμε επώνυμα μαζί με κάποια άλλα άτομα από τη σχολή, αλλά δεν έχω και τρελή εμπιστοσύνη στο Ελληνικό κράτος δικαίου.

    Δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο νόημα αυτό το ποστ, πιο πολύ να τα βγάλω από μέσα μου ήθελα, να τα απελευθερώσω. Προσευχηθείτε και σεις να βρω κάποια δουλειά. Τίποτα άλλο. Ίσως και να πιάσει...