Πως περασατε?

Ποια ειναι η πιο καυτη ερωτηση του Σεπτεμβρη?Τι ρωτανε ολοι μαζι,με ενα στομα, οι φιλοι, οι γνωστοι και οι συναδελφοι σας στο γραφειο,σχολη κτλ?<<Πως περασατε στις διακοπες?>>.Κι αφου ξεστομισουν την ερωτηση, καθονται και περιμενουν την απαντηση με ματια που αστραφτου απο αδημονια και αφτια τεντωμενα. Ενα περιεργο πραμα.Σαν να κρεμεται η ζωη τους απο το πως περασατε εσεις τις διακοπες σας.

Συνηθως κλονιζεστε για ενα λεπτο.Οπως λενε και για τους ετοιμοθανατους,ολο το εικοσαημερο στη Θασο περναει σαν φιλμ απο μπροστα σας και εσεις, ως θεατη, πρωταγωνιστης και κριτικος μαζι, το αξιολογειται προχειρως(ομπρελα,βιβλιο,μπανιο,επιστροφη στο ενοικιαζομενο,ντυσιμο βραδινο,τελευταια λεξη της μοδας ή τουλαχιστον ετσι ελπιζεις, φαι στην ταβερνα του Μπαμπη του κοντου, ποτο στο μπαρ της Αναστασιας, λεγε με Σονια, που ειδικευεται στα margueritas, αλλα δεν ξερει τι στην ευχη ειναι το lime, υπνος με κουνουπι, ξυπνημα λουσμενος στον ιδρωτα).Δεν απαντατε αμεσως.Καποια απροσδιοριστη κοινωνικη συμφωνια μας απαγορευει αυστηρα να απογοητευσουμε τον συνανθρωπο μας που ειναι στημενος απεναντι με τεντωμενα αυτια.Εν ολιγοις, απαντησεις του τυπου <<Σκυλοβαρεθηκα>>, <<Μας φαγαν τα κουνουπια>>, <<Ε,καλα μωρε,ξερεις τα συνηθισμενα>>,απαγορευονται.Οποτε, αν ειστε σχετικα τιμιος ανθρωπος, λετε χαμογελαστα <<Ωραια, ωραια, ξεκουραστηκα>>, πραγμα που ειναι μεγα ψεμα.Αν, ομως εχετε πραγματικη ροπη στην ωραιοποιηση της πραγματικοτητας, απαντατε με το χαμογελο και λιγα-λεω: <<Τελεια, παραδεισος η Θασος>>.Ελπιζω να ειστε ευχαριστημενοι.Κανατε το καθηκον σας.Συντηρησατε το μυθο που λεει οτι στις διακοπες θα γινει το ανελπιστο που ελπιζουμε επι εικοσιτετραωρου βασεως τα μιζερα φθινοπωρα και τους κλειστοφοβικους χειμωνες της ζωης μας.Το μυθο που φορτωνει σ'ενα μονο εικοσιτετραημερο ολες τις παραλογες και λογικες προσδοκιες των τριακοσιων σαραντα πεντε γκριζων ημερων που αποτελουν την πραγματικη ζωη μας.

Μονο ενας ερωτας νομιζω εχει φορτιστει ως εννοια, τοσο παραλογα, οσο οι διακοπες. Αν το καλοσκεφτουμε, μας λενε οι ψυχαναλυτες, θα ανακαλυψουμε μια απιστευτη αναλογια.

Ο μεσος ανθρωπος περιμενει απο τον ερωτα ο,τι ακριβως περιμενει και απο τις διακοπες: το θαυμα.Οσο λιγοτερο ικανοποιημενοι νιωθουμε απο τη ζωη μας, τοσο μεγαλωνει η ενταση της ελπιδας μας.Κατι θα γινει ξαφνικα, καποιον(καποια) θα συναντησω μια μερα και θα τ'αφησω πισω μου ολα αυτα.Θα βαδισω στα σοκακια του παραδεισου.Οι ψυχαναλυτες εχουν απολυτο δικιο. Εδω υπαρχει μια σαφης θρησκευτικη αποχρωση.Δεν κουναμε ουτε το μικρο μας δαχτυλακι για να κανουμε την κανονικη ζωη μας συναρπαστικη, ικανοποιητικη και γεματη.Ζουμε μερες ομοιομορφες, ελπιζοντας απλως απο μεσα μας οτι μια μερα, Παρασκευη και 13, το θαυμα θα συντελεστει απο μονο του, ο Θεος θα μας αποκαλυψει το προσωπο του και -το καλυτερο- δε θα μας δωσει ουτε καν δεκα εντολες αλα Μωυση.Ο Θεος θα ειναι ψηλος,μελαχρινος και ευφυεστατος και ο παραδεισος θα ειναι η Μυκονος - αντε η Τζαμαικα αν εισασταν καλο παιδι ολο το χρονο. Εσεις δε χρειαζεται να δημιουργησετε τις προυποθεσεις. Ξαπλωστε και περιμενετε.Η μακρα παραδοση του χριστιανισμου μας εχει πεισει:<<Ζητησε και θα βρεις>>.Και η αρχαιοτης ρε παιδια?Την ξεχασαμε τη Θεα Αθηνα, που μας προειδοποιουσε η φουκαριαρα να ζηταμε τη βοηθεια της μονο εφοσον εχουμε κουνησει και μεις το χερακι μας?

Την ξεχασαμε φυσικα, οπως ξεχναμε ολα οσα δεν μας συμφερουν, οσα θελουν προσπαθεια και δουλεια και προσωπικη υπευθυνοτητα.Ουτε καν επιχειρουμε να ζησουμε την εκπληξη στο μικρο φτωχο εικοσαημερο που βαρυφορτωνουμε με προσδοκιες.Οι αρρωστημενα αισιοδοξοι την περιμενουμε απο τον ουρανο και οι ρεαλιστες απο το Travel Plan.Θυμαμαι πριν λιγα χρονια που πηγαμε με μια παρεα απο το σχολειο εκδρομη σε ενα νησι.Θα ηταν οι τελειες διακοπες .Η ετσι τουλαχιστον νομιζαμε.Ελα ομως που ο καθενας ηρθε με μηδεν πνευμα συνεργασιας?Ο ενας ηθελε να παμε στο μουσειο,ο αλλος για μπανιο,ο τριτος να φαμε και παει λεγοντας.Με τα χιλια ζορια καταφεραμε να συνενοηθουμε.Νοικιασαμε δωματιο σε ξενοδοχειο της κακιας ωρας.Φαγαμε 7 μερες μεχρι σκασμου σε μια ταβερνουλα διπλα στην θαλασσα που βρωμουσε ψαριλα και ενος ταβερνιαρη που απεχθανοταν το Image του ταβερνιαρη γιατι μικρος ηθελε να γινει χορευτης στη Λυρικη. Στο τελος επιστρεψαμε μαυρισμενοι(μεσα κι εξω), που για ακομη μια χρονια το (ασαφεστατο,ειναι η αληθεια)ονειρο μας δεν εγινε πραγματικοτητα.

Η ματαιωση ομως, ευτυχως,δεν κρατησε πολυ.Μπορει η πρωτη σταγονα βροχης να σκοτωσε το καλοκαιρι, αλλα στη θεση του γεννηθηκε παραυτα το ζουμεροτατο οραμα του επομενου καλοκαιριου.Ολοι αυτο δεν κανουμε? Για εναν ολοκληρο βροχερο χειμωνα περιμενουμε στις ουρες των λεωφορειων, βλεπουμε τις νεες σειρες του Mega, δουλευουμε οχταωροα, δινουμε εξετασεις μονο με τη μιση μας καρδια σε λειτουργια. Η αλλη μιση (γιατρε!) ψαχνει εντατικα τις πιθανοτητες που εχει για μια θεση στον παραδεισο του επομενου καλοκαιριου.