Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

Restless....


To παρακατω κειμενο δεν ειναι για ολους.Ειναι γραμμενο με μια abstract διαθεση.Τα θεματα απο τα οποια περιστρεφεται και τα οποια ισως να μην γινουν κατανοητα,ειναι οι φιλιες που χανονται,οι φιλιες που ερχονται,το παρελθον μας(σχολικο ,ερωτικο κτλ),η εγκαταλειψη των γονιων μας οταν φευγουμε απο την επαρχια για να σπουδασουμε,οι ρολοι που ενσαρκωνουμε σε ενα εργο που πολλες φορες δεν ειμαστε ετοιμοι να παιξουμε,καθως και η αιωνια μαχη μεταξυ του καλυτερου εαυτου μας,με τον χειροτερο εαυτο μας!


Ξύπνησα απότομα.Απεναντι μου αντικρυσα...εμενα.
-"Μολις εστρωσα αυτο το κρεβατι",μου ειπε.
-Για ποιον?,ρωτησα.
Αναλογιστικε για 2 δευτερολεπτα.
-Νομιζα πως εσυ θα μου ελεγες.
-"Τα παιδια δεν ειναι εδω ετσι?Θα καθομασταν να δουμε ταινιες",ειπα.
-"Τους έχασες",μου απαντησε.
-Οχι ,οχι.Νομιζω πως θελουν να τους βρω.
Κοιταξα το ρολοι .7:30
-"Ειναι τοσο αργα",ψιθυρισα.
-"Ωχ αυτο το ρολοι ειναι χαλασμενο.Οριστε!"
Μου εδωσε μια καρτα ταρω .
-"Δεν θα τα χρησιμοποιησω ποτε αυτα!",αποκριθηκα.
-''Νομιζεις πως ξερεις.Τι θα συμβει.Τι εισαι.Ουτε καν εχεις αρχισει.",μου ειπε ο αλλος μου εαυτος.
-"Πρεπει να βρω τους αλλους",μονολογησα.
-"Να εισαι πισω πριν την αυγη!",μου φωναξε.
Κατεβηκα τις σκαλες ,ανοιξα την εξωπορτα και βρεθηκα στους διαδρομους της σχολης.Τα παιδια ετρεχαν βιαστικα για το μαθημα.
"Εχετε δει τους φιλους μου?",ρωτησα χωρις να παρω απαντηση.Τοτε την ειδα.Καθοταν μεσα στον τοιχο !Μονο το κεφαλι της προεβαλλε απο το ανοιγμα.
-"Μαμα?"
-"Γεια σου γλυκε μου",απαντησε με ενα χαμογελο.
-"Γιατι ζεις μεσα στον τοιχο?"
-"Μια χαρα ειμαι ,μην ανησυχεις για μενα."
-"Μοιαζει να ειναι βρωμικα"
-Οχι ,ετσι φαινεται σε σενα.Εφτιαξα λεμοναδα και εμαθα να παιζω Sudoku.Πηγαινε να βρεις τους φιλους σου.''
-"Νομιζω πως κινδυνευουν"
Αρχισε να γελαει.
-"Συγνωμη,γαργαλαει το ποδι μου ενα ποντικι!
-"Δεν νομιζω πως πρεπει να ζεις εκει μεσα",της ειπα νιωθωντας τυψεις.
Ξαφνικα ειδα τον πρωην μου να βγαινει απο την μπροστινη εισοδο.Τον ακολουθησα καθως ακουγα την μανα μου να λεει:"Ισως θα μπορουσες να με βοηθησεις να βγω απο δω"
Τα βηματα μου χωρις να το καταλαβω με οδηγησαν σε μια ερημο.Ψυχη τριγυρω.
-"Δεν θα τους βρω ποτε εδω.¨,μονολογησα.
Τοτε τον ειδα.Ηρθε προς το μερος μου.
-"Εννοειται πως δεν θα τους βρεις εδω.Γιαυτο ηρθες."
-"Δεν εισαι στο ονειρο μου.",του ειπα.Τον παρατηρησα για μια στιγμη.Ομορφος οπως παντα.
Διπλα μου ,αντικρυσα τον εαυτο μου ξανα .Ντυμενος με κουρελια , με περιτρυγιριζε σαν αγριμι.
-"Ειμαι δανεικος.Καποιος πρεπει να μιλησει γιαυτον",μου ειπε δειχνοντας τον εαυτο-αγριμι μου.
-"Γιατι με ακολουθεις?",ρωτησα.
-"Δεν σακολουθω."
-"Που ειναι οι φιλοι μου?",ρωτησα ξανα.
-"Κανεις τις λαθος ερωτησεις",αποκριθηκε.
-"Καν'τον να μιλησει.",ειπα.
Αρχισα να καταλαβαινω οτι εκεινος μιλουσε εκ μερους του εαυτου-αγριμι.
-"Δεν εχω λογο.Ουτε ονομα.Ζω πραττοντας τον θανατο.Τη ματωμενη κραυγη.Τη διαμπερη πληγη."
Εβγαλε μια δυνατη κραυγη.Εκλεισα τα αυτια μου με τα χερια μου.Ενστινκτωδως εκλεισαν και τα ματια μου.Μολις τανοιξα ειδα τον κολλητο μου.Ειμασταν αναμεσα σε κοκκινες κουρτινες.Σαν αυτες που εχουν στα θεατρα για την αυλαια.
-"Δεν πανε καλα τα πραγματα"....μου ειπε."Το εργο πρεπει να ανεβει ειτε το θελεις ειτε οχι"
-"Οχι,τιποτα δεν παει καλα.Παιζω σε εργο και ολη η οικογενεια μ ειναι εκει εξω.Και τι δουλεια εχει ο πρωην μου στην ερημο,τελος παντων?
Κολλητος-"Δεν καταλαβαινεις τιποτα ετσι?
Εγω-Με κυνηγαει κατι?
Κολλητος-Ναι....
Εγω-Τι θα κανω?Το εργο εχει ξεκινησει και εγω δεν ξερω τα λογια μου.
Κολλητος-Το εργο εχει ηδη ξεκινησει δεν ειναι αυτο το νοημα.Ολοι αναρωτιουνται για σενα.Για την αληθινη σου φυση.Αν το μαθουν,θα σε τιμωρησουν.Δεν μπορω να σε βοηθησω με αυτο....
Εγω-Τι με κυνηγαει.Σχετιζεται με κατι που επρεπε να κανω?
Κολλητος-Σσστ!!!
Μεσα απο την κουρτινα αρχισε να μου επιτειθεται ο εαυτος-αγριμι και να με ξεσκιζει με τα νυχια του.Ο πονος ηταν αφορητος.Ενα χερι με τραβηξε.Ηταν η αδερφη μου.Βρεθηκαμε στην αιθουσα του σχολειου που εκανα μαθημα στην τριτη λυκειου.
Αδερφη-Μεινε σκυφτος.Με τι εμοιαζε?
Εγω-Δν ξερω.Δεν ξερω τι με κυνηγα.
Αδερφη-Κατι πρεπει να εκανες.
Εγω-Οχι δεν κανω ποτε τιποτα.Σπανια ειμαι ατακτος.Ηρθα στο μαθημα,και το εργο αρχιζε.
Αδερφη-Το εργο τελειωσε εδω και ωρα.Γιατι φορας ακομη κοστουμι?
Εγω-Ποσες φορες θα εξηγησω οτι αυτα ειναι τα ρουχα μου?
Αδερφη-Ολοι ξερουν.Βγαλτα....
Εγω-Οχι τα χρειαζομαι.
Με μια κινηση μου τραβαει τα ρουχα και παει και καθεται σε ενα θρανιο.Το μονο αδειο θρανιο αφου σε ολα τα αλλα καθονται οι παλιοι μου συμμαθητες.Γυμνος και τρομαγμενος τους κοιταω.Δεν βγαινει φωνη απο μεσα μου.Πριν το καταλαβω δεχομαι ξανα επιθεση απο τον εαυτο αγριμι.Αρχιζει να με ξεσκιζει με τα νυχια του.Ειμαι σιγουρος οτι θα πεθανω.Παιρνω μια βαθια ανασα.

Ξυπνησα...το ρολοι σταματημενο στις 7:30,θελει αλλαγη μπαταριας.....

9 σχόλια:

PN είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο και έδενε τέλεια με τη μουσική από δίπλα. Αν δεν ήξερα ρε φίλε ότι είσαι μικρός...δεν θα μπορούσα να το πιστέψω. Και αυτό μου το βγάζεις από την πρώτη μέρα που σε διάβασα. Μπράβο!

Στο όνειρο σου - αν πραγματικά ήταν όνειρο - εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής. Μπορεί να φαίνεται ότι οι άλλοι εμφανίζονται, φεύγουν και ξανάρχονται, αλλά στην ουσία εσύ μένεις σε κάθε σκηνή. Και στην πραγματικότητα, όποιο και να είναι το έργο, πρέπει μόνος σου να δεις πως θα συμβιβαστείς με τον εαυτό σου αγρίμι και τον εαυτό σου άνθρωπο. Δύσκολη ισορροπία να ακροβατείς πετυχημένα ανάμεσα στο ζωώδες και το ανθρώπινο. Όμως τελικά αυτό είναι και το νόημα όλης της ζωής...ο ίδιος μας ο εαυτός!

Hfaistiwnas είπε...

Τρομακτικό θα έλεγα..

Μπράβο όμως που το θυμάσαι..
Δεν νομίζω να σημαίνει κάτι όμως.. ίσως μόνο αυτά που σκέφτεσαι και δεν τα εξωτερικεύεις στους γύρω σου...

tovenito είπε...

η κλασσική αναμέτρηση με τον εαυτό μας. ο σκληρότερος κριτής και ο καλύτερος φίλος.
πήρα ένα βιβλίο πρόσφατα να διαβάσω ενός συγγραφέα-ψυχαναλυτή και μια φράση μου έμεινε έντονα.

όλοι κουβαλάμε ένα πτώμα μέσα μας.
νομίζω συνοψίζει όλη την ανάρτηση

Elementstv είπε...

@VK:Χαιρομαι που κρατησες την υποσχεση σου και συνεχιζεις να περνας απο τα λημερια μας.Οχι δεν ηταν ονειρο,καθισα και το εγραψα ως σκηνη με καποιες τροποποιησεις για να γινει λιγο πιο blogging-friendly.
Ναι εννοειται οτι εγω ειμαι ο πρωταγωνιστης.Ή μαλλον το καθε εγώ.Το εγώ εκφραζει τον καθενα που το διαβαζει....
@Ηφαιστιωνα :Που εισαι χαμενος εσυ?Οχι δεν ειναι ονειρο,ειναι απλα ενα σεναριο ,τροποποιημενο να μπορει να προβληθει σε blog.Φιλια!
@Tovene592:Πραγματι ,σημαντικη φραση.ο συγγραφεας ομως που ακριβως αναφερεται.Στο παρελθον μας,στα λαθη μας ,που?
Οσο για το κειμενο δεν πραγματευεται μονο την μαχη με το αγριμι-εαυτο μας,αλλα και αλλα θεματα.Πχ την αποξενωση των παιδιων που φευγουν απο τους γονεις και αρνουνται να δουν τον εγκλωβισμο που νιωθουν οι ιδιοι οι γονεις ή μαλλον αρνουνται να τους απεγκλωβισουν γιατι ειναι πολυ απασχολημενοι να κυνηγουν αλλα πραγματα.
Κρυβει πολλα νοηματα,σχεδον καθε προταση ειναι γραμμενη για καποιο λογο και εξυπηρετει καποιο νοημα και σκοπο.Ας μην σε ζαλισω αλλο.
Το βιβλιο καλο?

torn_boy είπε...

An kai ta soureal keimena dn mou poliaresoun (me elaxistes e3aireseis) afto itan gemato me eikones kai minimata kai pragmatika marese para poli.
Mpravo sou. Siggrafiko talento..3es kai gw siggrafeas eimai (i toulaxiston etsi 8elw na apokaloumai)...Telospantwn..filia..kalinixta

Hfaistiwnas είπε...

Ήμουν χαμένος αλλά είμαι πάλι εδώ.. :) Μαζί σας!

tovenito είπε...

αναφέρεται κυρίως στο παρελθόν και στα λάθη που διαπράξαμε.
είμαι σε πολύ πρώιμο στάδιο ακόμα για να πω αν είναι καλό.

το κατάλαβα ότι διαπραγματεύεσαι κι άλλα, αλλά εστίασα σε αυτό με το οποίο ταυτίστηκα περίσσοτερο ;-)

Ναυτίλος είπε...

«[...] Πρέπει να βρω τους άλλους, μονολόγησα [...]»

Κάτι που δεν πρόκειται να γίνει, αν πρώτα δεν βρεις τον αυτό σου. Εύκολα λόγια, το παραδέχομαι, και η πράξη πανδύσκολη. Αλλά εκεί είναι το κλειδί. Αλλιώς θα βρίσκεις συνεχώς ανθρώπους που θα τους δίνεσαι, μόνο και μόνο για να καταλαβαίνεις με πόνο πως ήτανε τα λάθος άτομα, και αφού σου κουρέλιασαν τα ρούχα και σ’ αφήσανε γυμνό, σε παρατήσανε.

Αυτό όμως δεν είναι κακό. Ίσως τώρα που είσαι γυμνός, και νιώθεις άβολα, να αναγκαστείς να στρέψεις τον εαυτό σου προς τα μέσα, προς τον ίδιο σου τον εαυτό λίγο πιο έντονα, επιταχύνοντας λίγο έτσι το ταξίδι προς την αυτογνωσία. «Ουδέν κακό, αμιγές καλού», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες...

;-)

Archie είπε...

Πραγματικα πολυ καλο το τελευταιο σου ποστ. Πολυ soureal με μερικες αποχρωσεις ρομαντισμου χαμενες στο παρελθον...
Ολοι τελικα ζυμαρακια ειμαστε... Διαφερουμε βεβαια στη θερμοκρασια ψησιματος και ισως και στα υλικα παρασκευης... Αλλα ωριμα , αλλα λιγοτερο , μερικα αλμυρα και αλλα γλυκα.
Το θεμα ειναι να προσπαθησουμε να διαρκεσουμε οσο περισσοτερο μπορουμε στο περιβαλλον διχως "συντηρητικα" :)

Σχετικα με το ζωωδες , δεν ειναι ασχημο κατα καιρους να το αποδεσμευουμε απο την λογικη και να το αφησουμε να παρει τη θεση του ανθρωπινου. Μεταφρασε το οπως θες , αρκει βεβαια να υπαρχουν και οι αναλογες ισορροπιες. Η καταπιεση δεν επιφερει λυτρωση αλλα ενα διαρκες flashback... γεματο υποκαταστατες εμπειριες...


τα φιλια μου!!!



Α.