Restless....

To παρακατω κειμενο δεν ειναι για ολους.Ειναι γραμμενο με μια abstract διαθεση.Τα θεματα απο τα οποια περιστρεφεται και τα οποια ισως να μην γινουν κατανοητα,ειναι οι φιλιες που χανονται,οι φιλιες που ερχονται,το παρελθον μας(σχολικο ,ερωτικο κτλ),η εγκαταλειψη των γονιων μας οταν φευγουμε απο την επαρχια για να σπουδασουμε,οι ρολοι που ενσαρκωνουμε σε ενα εργο που πολλες φορες δεν ειμαστε ετοιμοι να παιξουμε,καθως και η αιωνια μαχη μεταξυ του καλυτερου εαυτου μας,με τον χειροτερο εαυτο μας!


Ξύπνησα απότομα.Απεναντι μου αντικρυσα...εμενα.
-"Μολις εστρωσα αυτο το κρεβατι",μου ειπε.
-Για ποιον?,ρωτησα.
Αναλογιστικε για 2 δευτερολεπτα.
-Νομιζα πως εσυ θα μου ελεγες.
-"Τα παιδια δεν ειναι εδω ετσι?Θα καθομασταν να δουμε ταινιες",ειπα.
-"Τους έχασες",μου απαντησε.
-Οχι ,οχι.Νομιζω πως θελουν να τους βρω.
Κοιταξα το ρολοι .7:30
-"Ειναι τοσο αργα",ψιθυρισα.
-"Ωχ αυτο το ρολοι ειναι χαλασμενο.Οριστε!"
Μου εδωσε μια καρτα ταρω .
-"Δεν θα τα χρησιμοποιησω ποτε αυτα!",αποκριθηκα.
-''Νομιζεις πως ξερεις.Τι θα συμβει.Τι εισαι.Ουτε καν εχεις αρχισει.",μου ειπε ο αλλος μου εαυτος.
-"Πρεπει να βρω τους αλλους",μονολογησα.
-"Να εισαι πισω πριν την αυγη!",μου φωναξε.
Κατεβηκα τις σκαλες ,ανοιξα την εξωπορτα και βρεθηκα στους διαδρομους της σχολης.Τα παιδια ετρεχαν βιαστικα για το μαθημα.
"Εχετε δει τους φιλους μου?",ρωτησα χωρις να παρω απαντηση.Τοτε την ειδα.Καθοταν μεσα στον τοιχο !Μονο το κεφαλι της προεβαλλε απο το ανοιγμα.
-"Μαμα?"
-"Γεια σου γλυκε μου",απαντησε με ενα χαμογελο.
-"Γιατι ζεις μεσα στον τοιχο?"
-"Μια χαρα ειμαι ,μην ανησυχεις για μενα."
-"Μοιαζει να ειναι βρωμικα"
-Οχι ,ετσι φαινεται σε σενα.Εφτιαξα λεμοναδα και εμαθα να παιζω Sudoku.Πηγαινε να βρεις τους φιλους σου.''
-"Νομιζω πως κινδυνευουν"
Αρχισε να γελαει.
-"Συγνωμη,γαργαλαει το ποδι μου ενα ποντικι!
-"Δεν νομιζω πως πρεπει να ζεις εκει μεσα",της ειπα νιωθωντας τυψεις.
Ξαφνικα ειδα τον πρωην μου να βγαινει απο την μπροστινη εισοδο.Τον ακολουθησα καθως ακουγα την μανα μου να λεει:"Ισως θα μπορουσες να με βοηθησεις να βγω απο δω"
Τα βηματα μου χωρις να το καταλαβω με οδηγησαν σε μια ερημο.Ψυχη τριγυρω.
-"Δεν θα τους βρω ποτε εδω.¨,μονολογησα.
Τοτε τον ειδα.Ηρθε προς το μερος μου.
-"Εννοειται πως δεν θα τους βρεις εδω.Γιαυτο ηρθες."
-"Δεν εισαι στο ονειρο μου.",του ειπα.Τον παρατηρησα για μια στιγμη.Ομορφος οπως παντα.
Διπλα μου ,αντικρυσα τον εαυτο μου ξανα .Ντυμενος με κουρελια , με περιτρυγιριζε σαν αγριμι.
-"Ειμαι δανεικος.Καποιος πρεπει να μιλησει γιαυτον",μου ειπε δειχνοντας τον εαυτο-αγριμι μου.
-"Γιατι με ακολουθεις?",ρωτησα.
-"Δεν σακολουθω."
-"Που ειναι οι φιλοι μου?",ρωτησα ξανα.
-"Κανεις τις λαθος ερωτησεις",αποκριθηκε.
-"Καν'τον να μιλησει.",ειπα.
Αρχισα να καταλαβαινω οτι εκεινος μιλουσε εκ μερους του εαυτου-αγριμι.
-"Δεν εχω λογο.Ουτε ονομα.Ζω πραττοντας τον θανατο.Τη ματωμενη κραυγη.Τη διαμπερη πληγη."
Εβγαλε μια δυνατη κραυγη.Εκλεισα τα αυτια μου με τα χερια μου.Ενστινκτωδως εκλεισαν και τα ματια μου.Μολις τανοιξα ειδα τον κολλητο μου.Ειμασταν αναμεσα σε κοκκινες κουρτινες.Σαν αυτες που εχουν στα θεατρα για την αυλαια.
-"Δεν πανε καλα τα πραγματα"....μου ειπε."Το εργο πρεπει να ανεβει ειτε το θελεις ειτε οχι"
-"Οχι,τιποτα δεν παει καλα.Παιζω σε εργο και ολη η οικογενεια μ ειναι εκει εξω.Και τι δουλεια εχει ο πρωην μου στην ερημο,τελος παντων?
Κολλητος-"Δεν καταλαβαινεις τιποτα ετσι?
Εγω-Με κυνηγαει κατι?
Κολλητος-Ναι....
Εγω-Τι θα κανω?Το εργο εχει ξεκινησει και εγω δεν ξερω τα λογια μου.
Κολλητος-Το εργο εχει ηδη ξεκινησει δεν ειναι αυτο το νοημα.Ολοι αναρωτιουνται για σενα.Για την αληθινη σου φυση.Αν το μαθουν,θα σε τιμωρησουν.Δεν μπορω να σε βοηθησω με αυτο....
Εγω-Τι με κυνηγαει.Σχετιζεται με κατι που επρεπε να κανω?
Κολλητος-Σσστ!!!
Μεσα απο την κουρτινα αρχισε να μου επιτειθεται ο εαυτος-αγριμι και να με ξεσκιζει με τα νυχια του.Ο πονος ηταν αφορητος.Ενα χερι με τραβηξε.Ηταν η αδερφη μου.Βρεθηκαμε στην αιθουσα του σχολειου που εκανα μαθημα στην τριτη λυκειου.
Αδερφη-Μεινε σκυφτος.Με τι εμοιαζε?
Εγω-Δν ξερω.Δεν ξερω τι με κυνηγα.
Αδερφη-Κατι πρεπει να εκανες.
Εγω-Οχι δεν κανω ποτε τιποτα.Σπανια ειμαι ατακτος.Ηρθα στο μαθημα,και το εργο αρχιζε.
Αδερφη-Το εργο τελειωσε εδω και ωρα.Γιατι φορας ακομη κοστουμι?
Εγω-Ποσες φορες θα εξηγησω οτι αυτα ειναι τα ρουχα μου?
Αδερφη-Ολοι ξερουν.Βγαλτα....
Εγω-Οχι τα χρειαζομαι.
Με μια κινηση μου τραβαει τα ρουχα και παει και καθεται σε ενα θρανιο.Το μονο αδειο θρανιο αφου σε ολα τα αλλα καθονται οι παλιοι μου συμμαθητες.Γυμνος και τρομαγμενος τους κοιταω.Δεν βγαινει φωνη απο μεσα μου.Πριν το καταλαβω δεχομαι ξανα επιθεση απο τον εαυτο αγριμι.Αρχιζει να με ξεσκιζει με τα νυχια του.Ειμαι σιγουρος οτι θα πεθανω.Παιρνω μια βαθια ανασα.

Ξυπνησα...το ρολοι σταματημενο στις 7:30,θελει αλλαγη μπαταριας.....