Καλομαθαμε στις επιλογες?

Διαβαστε πρωτα το ποστ του Gay And The City και θα συνεχισω παρακατω.

«Όλοι ψάχνουμε το κάτι καλύτερο»

Ημερομηνία: Παρασκευή 22 Αυγούστου

Ώρα: 20.30

Τοποθεσία: Goody’s-Αγίας Σοφίας-Θεσσαλονίκη

Έχω ραντεβού με τον κολλητό. Έχει αργήσει και έχω καθίσει μόνος να φάω κάτι στα γρήγορα, αφού το shopping-safari που έκανα όλη την ημέρα ούτε χρόνο μου άφησε για κάτι τέτοιο, ούτε δυνάμεις για κάτι περισσότερο.

Σκέφτομαι: «Τρώω μόνος. Μόνος; Γιατί μόνος;» Οι τελευταίες σκέψεις στριφογύριζαν στο κεφάλι μου. Και όχι τόσο για το ότι έτρωγα μόνος. Σε μια μεγάλη πόλη όπως η Θεσσαλονίκη, δεν είναι σπάνιο να δεις κάποιον να τρώει μόνος του. Αλλά είμαι «μόνος» γενικότερα... Γιατί; Και δεν είμαι ο μόνος «μόνος». Πολλοί γνωστοί και φίλοι μου είναι μόνοι. Για καιρό μόνοι. Τι φταίει;

Η πρώτη φράση που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν μια ατάκα της φίλης μου της Ν., που την άκουσα μερικές μέρες πριν: «Όλοι ψάχνουμε αυτό το κάτι καλύτερο». Ψάχνουμε. Άρα δεν το έχουμε. Το post αυτό δεν απευθύνεται σε όσους το έχουν βρει το «κάτι καλύτερο» και το κρατούν σαν θησαυρό, αλλά σε αυτούς που το βρήκαν και το έχασαν ή το έχουν αφήσει να φύγει ή ακόμα το ψάχνουν.


Κι αν το έχεις βρει και πλέον δεν το έχεις; Τότε πως σκέφτεσαι; Πως επηρεάζεται η ζωή σου; Είτε συγκρίνεις όλους τους επόμενους με αυτό το «κάτι καλύτερο», με αποτέλεσμα να μη σε καλύπτει τίποτα. Νιώθεις ανικανοποίητος από κάθε προσπάθεια να γνωρίσεις κάποιον άνθρωπο. Προκαλείς δυστυχία στον εαυτό σου και τους συντρόφους σου, επειδή πάντα η ανάμνηση του «κάτι» θα είναι λίγο ή πολύ καλύτερη.

Η΄ μήπως αισθάνεσαι τυχερός; Τυχερός γιατί ανήκεις σε εκείνη τη μικρή ομάδα ανθρώπων που είχαν την τύχη να τον βρουν, ακόμα κι αν δεν είναι μαζί του πλέον. Τυχερός που η τύχη σου έκλεισε έστω και μία φορά το μάτι και σε άφησε να νιώσεις πως είναι να είσαι ολόκληρος. Εσύ και το άλλο σου μισό, μαζί, έστω και για μία στιγμή.


Κι αν ανήκεις σε αυτούς που ακόμα το ψάχνουν, σε αυτούς που περιμένουν να δουν τα πυροτεχνήματα τη στιγμή που όλη η φύση θα τους ψάλει το hallelujah με τη φωνή της Gloria Gaynor και τις πεταλούδες να χορεύουν Kylie; Γιατί το ψάχνουμε, αλήθεια; Γιατί ποτέ δε μας φτάνει αυτό που έχουμε και θέλουμε ακόμα περισσότερα; Γιατί πάντα βρίσκουμε ελαττώματα στους συντρόφους μας. Ελαττώματα που αφορούν είτε την εμφάνιση, είτε το ντύσιμο, είτε τις μουσικές επιλογές τους, είτε την τσέπη, τη διασκέδαση, τη μόρφωση, κτλ κτλ. Εμείς δεν έχουμε ελαττώματα;


Μήπως η απάντηση βρίσκεται στο ότι αναγνωρίζουμε υποσυνείδητα τα δικά μας ελαττώματα και προσπαθούμε να τα καλύψουμε «γεμίζοντας» τα κενά μας από τα προτερήματα του wanna-be συντρόφου; Μήπως η αυτοκριτική μας είναι τόσο επιδερμική που δε μας επιτρέπει να αναγνωρίζουμε ελαττώματα στον εαυτό μας;

Δε θεωρώ κακό το να προσπαθεί κάποιος για το καλύτερο. Αλλά το καλύτερο έρχεται με το να αφήνεις τον «παλιό», που είχε τα δικά του ελαττώματα, και να ψάχνεις για τον «νέο», που θα κουβαλάει καινούρια, δικά του ελαττώματα; Τα οποία μάλιστα, αργά ή γρήγορα θα αναγνωρίσεις; Ή μήπως έρχεται με το να επενδύουμε σε αυτόν που έχουμε δίπλα μας, ώστε να φτάσουμε κάποια στιγμή που θα «αποζημιωθούμε» για όσα έχουμε επενδύσει, από αυτά που έχει να προσφέρει ο άλλος; Γιατί δεν δίνουμε ευκαιρίες στον εαυτό μας, δίνοντας ευκαιρίες στον άλλο;

Μήπως η μεγάλη ποικιλία, η αστείρευτη προσφορά, η αβίαστη ευκολία στην «αγορά συντρόφου» μας έχει κάνει (πέρα από θύματα της βιτρίνας και του εκθαμβωτικά λαμπερού – μύες/ μήκος/ αυτοκίνητο/ κτλ) να μην δίνουμε αξία σε ό,τι έχουμε, αλλά να βγαίνουμε αμέσως για «ψώνια», μόλις ανακαλύψουμε το πρώτο ελάττωμα στο «προϊόν»;

Αυτό το «κάτι καλύτερο» που είπε η Ν. είναι το ωραίο σώμα; Το ωραίο χαμόγελο; Το ακριβό αμάξι; Οι πολλές γνωριμίες; Ο καθένας έχει μια δική του απάντηση. Ωστόσο, ενώ μπορεί να ακούσεις χιλιάδες διαφορετικές περιγραφές για το «κάτι καλύτερο», λεπτομερείς και σχολαστικές, λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να σου πουν ότι αυτό το «κάτι καλύτερο» το βρήκαν σε έναν άνθρωπο, ακόμα κι αν δεν είναι μαζί του.


Τελικά ο κολλητός μου ήρθε, βγήκαμε σε ένα καινούριο σχετικά gay club της Θεσσαλονίκης με σκοπό να περάσουμε καλά οι δύο μας, χωρίς να ψάχνουμε για το «καλό ή το καλύτερο». Η τραγική και όμορφη ειρωνεία είναι πως εκείνο το βράδυ γνώρισα και το παιδί που είμαστε τώρα μαζί...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ Elementstv:
Σε λιγο καιρο θα μπει το 2009 .Ο κοσμος προχωραει ασχετα αν δεν το παραδεχομαστε.Ειμαστε σχετικα ελευθεροι ανθρωποι ,με μια τεραστια γκαμα επιλογων για τη ζωη μας στη διαθεση μας.Ομως αντι να ειμαστε πιο ευτυχισμενοι,τα επιπεδα απαισιοδοξιας και δυστυχιας παραμενουν πιο ψηλα απο ποτε.
Μαθαμε οτι οι επιλογες που κανουμε στη ζωη μας καθοριζουν την πορεια μας προς την ευτυχια.Για να μην ξεφυγω ομως,ας παρουμε για παραδειγμα το κειμενο του Gay And The City.Ενα μεγαλο προβλημα των συγχρονων σχεσεων ειναι οτι εχουμε υπερβολικα πολλες επιλογες ή τουλαχιστον ελπιζουμε οτι εχουμε.Πως να επιλεξεις καποιον για μια ζεστη και ειλικρινη σχεση οταν στην παρακατω γωνια μπορει να κρυβεται ο αντρας της ζωης σου?
Το πρωι εκανα μια βολτα στο κεντρο.Καποια στιγμη καθως περιμενα το λεωφορειο ειδα πολλους περαστικους μαζεμενους σε ενα σημειο.Με μεγαλη περιεργεια ,πηγα προς τα κει να δω τι στο καλο παρατηρουσαν με τοση προσηλωσα.Ε λοιπον ολοι τους συμμετειχαν στο γνωστο παιχνιδι "Εδω παπας ,εκει παπας,που ειναι ο παπας?".Και καθως επεφταν τα 50 ευρα,αρχισα να αναρωτιεμαι...
"Μηπως ολοι μας παιζουμε ενα παιχνιδι "Που ειναι ο παπας"?"
Το μυστικο του παιχνιδιου αυτου οπως και σε ολα τα παιχνιδια τζογου ,ειναι η ελπιδα των ανθρωπων οτι θα κερδισουν.Και για αυτο και αυτοι που κερδιζουν καποια χρηματα ,περιμενουν παντα τα περισσοτερα.
Ετσι και εμεις.Κερδιζουμε μια σχεση,την αγαπη ενος ανθρωπου,αλλα οχι δεν μας φτανει.Γιατι αλλωστε να μεινουμε εδω και να μην παμε για τα εκατομμυρια?

Οπως και στον τζογο ομως,ετσι και στις σχεσεις,αυτος που παντα περιμενει το καλυτερο,ειναι και αυτος που μενει στον Ασσο....