Φετος ηταν η 1η μου χρονια ως φοιτητης .Περασε πολυ γρηγορα και συνεβησαν πολλα στη ζωη μου.Γενικα ομως περασα τελεια γιατι ειχα πολυ ελευθερο χρονο στα χερια μου και μπορουσα να κανω ο,τι θελω.Ή τουλαχιστον ετσι νομιζα.H αληθεια ειναι οτι ξεκιναμε τη φοιτητικη μας ζωη με τ η προοπτικη οτι θα καθομαστε ανεμελοι πινωντας καφε και δεν θα χρειαστει να ξαναδιαβασουμε ποτε στη ζωη μας.Νιωθουμε οτι ξεπερασαμε το μεγαλο εμποδιο της ζωης μας που λεγεται πανελληνιες και νιωθουμε οτι ειμαστε ελευθεροι να εξερευνησουμε τη ζωη.
Η αληθεια ειναι ομως πολυ διαφορετικη .Και αυτο το καταλαβαινεις πολυ σκληρα οταν καλεισαι να γραψεις εξεταστικες.Τοτε καταλαβαινεις οτι οι εξετασεις δεν αποτελουν παρελθον για σενα αλλα το ζοφερο σου μελλον.Και αρχισα να αναρωτιεμαι,τι ειναι αυτο που μας αγχωνει για τις εξετασεις.Νομιζω πως το ολο αγχος μας πηγαζει απο τις προθεσμιες που θετουμε οι ιδιοι αλλα και η κοινωνια στις ζωες μας.Στα 18 μας φοιτητες,στα 25 δουλεια,στα 3ο-35 οικογενεια,στα 60 συνταξη και μετα το τελος...
Σιγουρα οι προθεσμιες εχουν και τη θετικη τους πλευρα .Μαλιστα πολλοι πιστεουν οτι με το να βαζεις προταιρεοτητες στη ζωη σου,ενισχυεις τη δημιουργικοτητα σου.Γιατι χωρις καποιους στοχους δεν μπορεις να πετυχεις τιποτα.Το ερωτημα ομως ειναι αλλου....
Ποτε οι προθεσμιες σταματουν να ειναι δημιουργικοι παραγοντες και καταληγουν ενα προσθετο αγχος στις ζωες μας?
Οταν θετουμε υπερβολικες προθεσμιες στις ζωες μας,αυτοματε βαζουμε τον εαυτο μας σε μια επιπονη διαδικασια επιτευξης διαφορων στοχων.Αυτο που καταλαβαινουμε ομως οταν φτανουμε στην μια κορυφη ειναι οτι παντα υπαρχει μια υψηλοτερη για να κατακτησουμε.Και ετσι εγκλωβιζομαστε σε ενα ατερμονο κυνηγι ολο και μεγαλυτερων χωρις ποτε να απολαμβανουμε τιποτα.Ετσι στο τελος ,δεν εχουμε τιποτα αλλο να θυμομαστε και κουρασμενοι πια απο τις τοσες μαχες μας,δεν μπορουμε να αλλαξουμε τιποτα.
Για παραδειγμα,ειχα σαν στοχο τη σχολη στην οποια περασα.Το καταφερα,αλλα αυτο ενω με χαροποιησε δεν σημαινει οτι με εκανε ευτυχισμενο για την υπολοιπη ζωη μου.
Αυτο που λεω βεβαια δεν ειναι να σταματησουμε να θετουμε προθεσμιες και στοχους στη ζωη μας,αλλα να μην αφιερωνουμε ολη τη ζωη μας στους στοχους αυτους αφηνοντας ετσι πισω τις απλες στιγμες.Γιατι στο τελος τελος αυτες ειναι που αξιζουν.
Ετσι κι εγω αποφασισα να μην αγχωνομαι για το ποτε θα πετυχω τον στοχο μου να τελειωσω τη σχολη αλλα να απολαυσω την φοιτητικη ζωη οσο μπορω,εχοντας παντα ενα στοχο στο πισω μερος του μυαλου μου.Γιατι η ζωη περναει τοσο γρηγορα που δεν το καταλαβαινουμε και φτανει καποια στιγμη που ειναι πολυ αργα για να την αλλαξουμε .
Καταληγω με αυτο το ποστ που το αφιερωνω στον εαυτο μου ωστε να μην ξεχνα να αφηνει το αγχος στην ακρη και να απολαμβανει τις απλες και καθημερινες στιγμες στη ζωη του.....Γιατι κατα βαθος ολοι μας ψαχνουμε το happy ending των παραμυθιων .Αλλα ξεχναμε οτι τα παραμυθια τα ξερουμε μονο μεχρι εκει που εμεις μαθαινουμε.Γιατι ποιος ξερει αν πραγματικα εζησαν αυτοι καλα και εμεις καλυτερα?
12 σχόλια:
πολύ σωστά το θέτεις! όσο το διάβαζα έκανα έναν παραλληλισμό:σκέφτηκα δηλαδή ότι αντίστοιχα όταν κάνουμε σχέση με κάποιον "νιώθουμε ότι ξεπεράσαμε το μεγάλο εμπόδιο της ζωής" κι όλα είναι ωραία κι ανέμελα, αλλά στην πορεία αποδεικνύεται ότι τότε αρχίζει "η δοκιμασία", το test, η εξεταστική που λες κι εσύ.. όσο για τους στόχους και τις προθεσμίες, αυτό το σχηματάκι που περιέγραψες "στα 18 μας φοιτητες,στα 25 δουλεια,στα 30-35 οικογενεια,στα 60 συνταξη", ένα άλλο θέμα είναι πόσο είναι δικοί μας οι στόχοι που βάζουμε και πόσο μας είναι φορεμένοι από οικογένειες, περιβάλλοντα, την κοινωνία την ίδια. την καλησπέρα μου!
Κάπως έτσι, δεν γίνεται να ξεκινάς μια σχολή και να μένεις σε αυτή 10 χρόνια. Κάνε ότι κάνεις αλλά έχε στο πίσω μέρος του μυαλού όπως είπες ότι έχεις και άλλες υποχρεώσεις, οι οποίες πρέπει να εκπληρωθούν...
Το να βάζεις στόχους είναι αυτό που σε κάνει να κινήσε και σου δίνει ώθηση να προχωράς. Οι προθεσμίες χρειάζονται για να εκπληρώνονται οι στόχοι... δεν χρειάζεται να είναι σαφείς αλλά να υπάρχουν έστω και νοητά..
Πολυ ωραιος ο παραλληλισμος oblivion χαιρομαι που γραφω ενα ελλιπες ποστ και το γεμιζετε με ουσιαστικα σχολια.Ηφαιστιωνα ναι ειναι αληθεια απλα να μην περιμενεις να χαρεις με την εκπληρωση ενος στοχου αλλα να κοιτας να απολαυσεις το ταξιδι...
έχεις αναρωτηθεί γιατί η προθεσμίες λέγονται στα αγγλικά dead-lines? κάθε προθεσμία, κρύβει και έναν νεκρό εαυτό που πρέπει να αφήσουμε πίσω. μία λεπτή γραμμή που μας ωθεί προς τα μπρος. καλό είναι βέβαια αυτή η ώθηση να γίνεται συνειδητά και όχι μηχανικά χάρη των προθεσμιών, αλλά τέλος πάντων.
υγ. σε ζηλεύω πάντως. περνάς την ωραιότερη προθεσμία της ζωής σου.
καθόλου ελλιπή δεν ήταν τα ποστ σου, αντιθέτως - ακριβώς επειδή είναι ουσιαστικά έχουν αντίστοιχα και ουσιαστικά σχόλια!
Εννοείται και αυτό!!!
Μα το ταξίδι σε μαθαίνει πράγματα, ο στόχος είναι το τέλος..
Καλό ΣΚ!
Δυστυχώς είμαι άνθρωπος της τελευταίας στιγμής και αγχώδης. Ο συνδυασμός αυτών των 2 είναι ένα βασανιστικό κοκτέηλ!
Εμένα πάντως από τις εξεταστικές αυτό που με αγχώνει περισσότερο είναι η σκέψη ότι θα πάω να γράψω και θα πρέπει να είμαι τυχερός με τα θέματα, τυχερός με τυχόν λαθάκια, τυχερός με αυτά που θα έχω συγκρατήσει από το διάβασμα μου... γενικά αυτή η αβεβαιότητα με σκοτώνει!
Βαρεμάρα, βαρεμάρα, βαρεμάρα.... Αυτό είναι οι σπουδές... Πόσο διάβασμα να ρίξεις, άμα δεν υπάρχει και τύχη και σκονάκια..? Και τα χειρότερα έρχονται μαζί με την πτυχιακή εργασία... Όου σιτ! Και μόνο που το σκέφτηκα, ανατρίχιασα...!!!
(πέρα από όλα τα στραβά πάντως, άλλος άνθρωπος μπαίνεις στο πανεπιστήμιο και άλλος βγαίνεις)
AX nai auto einai to kako sta panepistimia..den to antexw..exei poly agxos!
AX nai auto einai to kako sta panepistimia..den to antexw..exei poly agxos!
Δημοσίευση σχολίου