Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

106. Κλείσιμο ενός κύκλου....




              Με τα προηγούμενα 4 ποστ κλείνει ο κύκλος του στρατού για μένα.  Καμμιά φορά ακόμη και τώρα δεν το πιστεύω σχετικά πόσο εύκολα πέρασε αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου.

             Θυμάμαι πως το κεφάλαιο αυτό με άγχωνε από πολύ μικρό, από τότε που άκουγα ιστορίες από το θείο μου για το στρατό και τρόμαζα γιατί δεν ένιωθα να ταιριάζω στο καλούπι αρρενωπότητας που απαιτούσε ο στρατός ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα τότε. Καμμία από τις αγωνίες και τις φοβίες μου δεν εκπληρώθηκε στη θητεία μου και είμαι ευγνώμων γι' αυτό.



          Δυστυχώς, αρχίζω και συνειδητοποιώ πως είναι ένα μοτίβο αυτό που με ακολουθεί στη ζωή μου. Αγχώνομαι πάρα πολύ για πράγματα που θα γίνουν στο μέλλον, κάνω σενάρια, εικασίες και υποθέσεις, συνήθως καταστροφικά και απαισιόδοξα. Και σχεδόν πάντοτε τα πράγματα πάνε καλύτερα απ' ότι περίμενα.

          Ίσως είναι ένας τρόπος να "εκπλήσσομαι" ευχάριστα από τη ζωή. Να περιμένω το χειρότερο, και όταν αυτό δεν έρχεται να νιώθω καλύτερα.

         Μπορεί να το έχω ξαναπεί και στο παρελθόν, δεν ξέρω, αλλά ένα πράγμα που με βοηθάει να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες της ζωής, είναι να βλέπω τη ζωή μου σαν βιβλίο. Κάθε δυσκολία, κάθε χαρά, κάθε πόνος, απογοήτευση, απώλεια, νίκη, επιτυχία κτλ. είναι ένα κεφάλαιο στη ζωή μου. Κάθε χρονιά έχει τη δική της γεύση, συνήθως ανάμεικτη.

        Οι κύκλοι βεβαίως μπορεί να τέμνονται, ή να εφάπτονται σε κάποια σημεία. Άλλος ο κύκλος της επαγγελματικής μου ζωής, άλλος των αισθηματικών μου, άλλος των φιλικών μου σχέσεων κ.ο.κ. Ένας κύκλος έκλεισε όταν έδωσα πανελλήνιες, όταν είχα το πρώτο μου αγόρι, όταν έφυγα από το Πολυτεχνείο για να πάω στο Παιδαγωγικό, όταν έχασα κάποιους φίλους, όταν κέρδισα κάποιους άλλους κτλ.

       Φέτος, με το στρατό, έκλεισε ένας ευρύτερος κύκλος. Αυτός των φοιτητικών μου χρόνων. Ο κύκλος των πρώτων χρόνων της "ενήλικης" ζωής. Το βάζω σε εισαγωγικά γιατί δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε να θεωρούμαστε ενήλικοι μετά τα 18. Διάολε, ακόμη και τώρα, στα 25, δεν ξέρω αν νιώθω ενήλικος. Πάντως ένας κύκλος 7 χρόνων έκλεισε. Στο μπλογκ αυτό κατεγράφησαν τα τρία πρώτα χρόνια, τα επόμενα 4 υπάρχουν μόνο στη μνήμη μου.

     Σε αυτά τα 7 χρόνια έζησα αρκετές καταστάσεις, έκανα πράγματα που ήθελα, αλλά αμέλησα και άλλες ανάγκες μου. Στα επαγγελματικοφοιτητικά μου, νομίζω πως είχα την περισσότερη δράση. Με αρκετές φουρτούνες, αλλά και επιτυχίες, με τις πρώτες μου δουλειές και τα πρώτα μου χρήματα, νιώθω αρκετά ικανοποιημένος από τις επιδόσεις μου.

     Στα προσωπικά μου πάλι, δεν θα έλεγα πως είχα την ίδια πρόοδο.  Κάποιες λάθος επιλογές (πχ. παντρεμένος), κάποιες δικές μου φοβίες, κόμπλεξ σε σχέση με το σώμα μου, με την εμφάνισή μου, με την προσωπικότητά μου, προσκόλληση σε παλιά αγάπη που μου πήρε πολύ καιρό να αφήσω πίσω μου κτλ. Επιπλέον, και δεν είναι υπεκφυγή, πιστεύω ότι είναι πολύυυυυυ δύσκολο να βρώ (βρούμε?) αυτό που αναζητώ. Το τι αναζητώ θα το αναλύσω σε άλλο ποστ.

    Θα έλεγα και στα νέα γκέι παιδιά που τώρα θα έρθουν Αθήνα γεμάτα ελπίδες και προσδοκίες για μια γεμάτη ερωτική ζωή (και σεξουαλικά και συναισθηματικά), να μην απογοητευτούν αν δεν βρουν ακριβώς αυτό που ψάχνουν. Και επίσης πολύ σημαντικό, να μην νιώσουν ότι φταίνε απαραίτητα οι ίδιοι επειδή δεν το βρήκαν. Κατακλυζόμαστε από τόσες New Age μπούρδες που μας λένε ότι εμείς με τις σκέψεις μας, με τη θέλησή μας, μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, να βρούμε το ταίρι που θέλουμε, τη δουλειά που μας αξίζει, την επιτυχία που λαχταράμε... Και στο τέλος το μόνο που κάνουμε είναι να νιώθουμε ένοχοι γιατί δεν τα έχουμε όλα αυτά. Να θεωρούμε πως απλά δεν παλέψαμε αρκετά, δεν το θέλαμε αρκετά, δεν κάναμε όσες θετικές σκέψεις χρειαζόταν. Μπούρδες και ανοησίες έχω να πω. Η αγάπη, η ερωτική ειδικά, δεν τυχαίνει/συμβαίνει σε όλους. Ούτε η τέλεια δουλειά, ούτε η αναγνώριση, ούτε η επιτυχία. Κάποιες φορές επειδή μπορεί απλούστατα να μην το αξίζουμε, και άλλες επειδή απλά η τύχη δεν τα έφερε έτσι.

    Κλείσιμο ενός κύκλου λοιπόν και αρχή ενός καινούριου. Είμαι 25, έχω τελειώσει τη σχολή μου το στρατό. Δύο μεγάλοι στόχοι, στα εργασιακά να χαράξω μια πιο σταθερή πορεία, και στα προσωπικά μου να τολμήσω να βγάλω τον εαυτό μου περισσότερο εκεί έξω. Θα τα καταφέρω? Ο χρόνος θα δείξει....

4 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Ο χρόνος θα δέιξει ναι, με προσοχή και όλα θα γίνουν! Στο εύχομαι! Καλό μήνα!!

Kος Μηδενικός είπε...

Ο κύκλος - ως σχήμα - έχει ένα ιδιαίτερο γνώρισμα, ότι μας πάει πάλι από την αρχή. Δεν ξέρω τι σχήμα έχουν οι ζωές μας. Η δική μου προσέγγιση λέει ότι έχουν μια ελλειπτικότητα, πάνω στην οποία μετράμε στιγμές. Μέχρι να φτάσουμε σε ένα μηδενικό και εκεί να ξαναξεκινήσει το μέτρημα. Τα σημεία μηδέν της ζωής μας έχουν το ρόλο τους, τη σημασία τους και αναμφίβολα μας στιγματίζουν, αφού μπορεί να χάσεις λίγο και το μέτρημα.

Σου εύχομαι να γίνεις ένας εξαίρετος συλλέκτης στιγμών που ζει τη ζωή του, μακριά από τις όποιες New Age μπούρδες!

υ.γ. Μου έλειψε να σχολιάζω σε post σου. Επιτέλους!!

Elementstv είπε...

@Hfaistiwna: Ευχαριστώ Ηφαιστίωνά μ, καλό μήνα και σε σένα!

@κος Μηδενικός:Ναι κύκλος υπό την έννοια της ολοκλήρωσης, της μηδένισης του κοντέρ για την αρχή νέων ταξιδιών, όχι πίσω στην αφετηρία με τη λογική της εκμηδένισης όσων εμπειριών αποκτήσαμε. Όλα αυτά μέσα στο μυαλό μας φυσικά, νοητικές παραστάσεις και σχηματοποιήσεις που μας βοηθούν να βάλουμε σε μια τάξη τα όσα μας συμβαίνουν. Φαινομενικά ανούσια λογική, μιας και μόνο το τώρα υπάρχει, αλλά ως εφαλτήριο για τη λήψη αποφάσεων και τη χάραξη στρατηγικών, βοηθά πολύ.

Υ.Γ. : Σε διάβαζα ανώνυμα, περνάς και συ τις φάσεις σου. Τα σχόλια τα ενεργοποίησα πιο πολύ για όσους θέλουν να με ρωτήσουν κάτι στα ποστ του στρατού, μιας και μου έστελναν mail με ερωτήσεις, και λέω μήπως θέλει κανείς ας τα ρωτήσει και κει. Αν και νομίζω έχω γράψει ό,τι μπορούσα να μεταφέρω από την εμπειρία μου.
Καλή μας συνέχεια!

Adaman είπε...

Χαίρομαι που βλέπω πως δεν είμαι ο μόνος που κάθεται και σκαρφίζεται καταστροφικά σενάρια και μετά τη "φουρτούνα' διαπιστώνει ότι τελικά ήταν "απλά κυματάκι"

Τι σου είναι το ρημάδι το μυαλό....:Ρ