Την 1η μέρα θα σας ελέγξουν φαντάροι το σάκο, θα σας ρωτήσουν αν κρύβεται πάνω σας φάρμακα ή κινητό με κάμερα(μιας και δεν επιτρέπεται να σας ψάξουν, μετά θα σας οργανώσουν με άλλους 20-25 νεοσύλλεκτους, και θα ξεκινήσει ο Γολγοθάς της πρώτης μέρας.
Ιατρικές εξετάσεις, χαρτιά που πρέπει να συμπληρώσετε, "συνέντευξη" με το ψυχολόγο-φαντάρο, παροχή των υλικών που σας χρεώνει ο στρατός τα οποία θα κουβαλάτε μαζί σας για μερικές ώρες και έπειτα, κατάταξη στους θαλάμους.
Έχουν ξεθωριάσει πολλές λεπτομέρειες από την 1η μέρα, κάποια όμως πράγματα τα θυμάμαι ακόμη. Όπως την συνέντευξη με το ψυχολόγο που πλέον καταλαβαίνω ότι είναι απλός φαντάρος, τότε νόμιζα όμως πως είναι επαγγελματίας. Με ρώτησε κάποια στιγμή αν έχω άγχος για το στρατό και του εξήγησα πως το μόνο που με προβληματίζει, είναι το αν θα μπορέσω να ενταχθώ σε μια ομάδα όπου υπάρχουν μόνο αγόρια, και αν θα αποδεχθούν το γεγονός πως είμαι γκέι. Πιστεύω πως περίμενε να είναι άλλη μια συνέντευξη-ρουτίνα, διότι στο άκουσμα της λέξης "γκέι", σήκωσε το κεφάλι του από τις σημειώσεις του, με περιεργάστηκε, και άρχισε να με ρωτά διάφορα πράγματα για την ομοφυλοφιλία, όπως πότε το κατάλαβα, αν είμαι γενικότερα out, αν το ξέρουν οι γονείς μου κτλ. Αφού με συνεχάρη για το θάρρος μου, με συμβούλεψε να κρατήσω χαμηλό προφίλ, μιας και στο στρατό όλα μαθαίνονται και μπορεί να έχω πρόβλημα από κάποιον στενόμυαλο.
Τελειώνοντας με συνεντεύξεις, ιατρικές εξετάσεις(όχι δεν σου λένε να κατεβάσεις το παντελόνι σου ούτε σου κάνουν πρωκτικό έλεγχο), οδηγήθηκα μαζί με άλλους αγχωμένους νεοσύλλεκτους στο θάλαμο, στον οποίο θα περνούσα τον μήνα του κέντρου εκπαίδευσης.
Το 1ο που έκανα είναι να πιάσω κρεβάτι δίπλα σε παράθυρο, και έπειτα αρχίσαμε να συστηνόμαστε με τους "γείτονες" μας. Στην αρχή όλοι είναι μουδιασμένοι και αγχωμένοι, οπότε επικρατεί ευγένεια και πολιτισμός. Πήγαμε να φάμε, γυρίσαμε, μας έδειξαν πως να στρώνουμε τα κρεβάτια(η απόλυτη παράνοια του στρατού), και γενικά η υπόλοιπη μέρα αφιερώθηκε στο να μας δείξουν διάφορα διαδικαστικά του στρατού(πως φτιάχνουμε μανίκια, πως δένουμε άρβυλα, πως χαιρετάμε κτλ).
Αν και φοβόμουν πως από το άγχος μου δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ, έπεσα ξερός για ύπνο, χωρίς κανένα πρόβλημα, σε σημείο που να απορήσω, γιατί αρκετοί ανέφεραν πως δυσκολεύτηκαν να αποκοιμηθούν.
Γενικότερα δεν είναι τόσο τρομακτικά όσο τα κάνουμε στο μυαλό μας, όλοι σχεδόν είναι αγχωμένοι. Σίγουρα δεν είναι όλα εύκολα, χάνεις φίλους, αλλάζεις συνήθειες κτλ αλλά συνηθίζεται.
Στο επόμενο ποστ, θα παραθέσω σκόρπιες εμπειρίες και αναμνήσεις από το 1ο μήνα εκπαίδευσης γενικότερα.....
Τελειώνοντας με συνεντεύξεις, ιατρικές εξετάσεις(όχι δεν σου λένε να κατεβάσεις το παντελόνι σου ούτε σου κάνουν πρωκτικό έλεγχο), οδηγήθηκα μαζί με άλλους αγχωμένους νεοσύλλεκτους στο θάλαμο, στον οποίο θα περνούσα τον μήνα του κέντρου εκπαίδευσης.
Το 1ο που έκανα είναι να πιάσω κρεβάτι δίπλα σε παράθυρο, και έπειτα αρχίσαμε να συστηνόμαστε με τους "γείτονες" μας. Στην αρχή όλοι είναι μουδιασμένοι και αγχωμένοι, οπότε επικρατεί ευγένεια και πολιτισμός. Πήγαμε να φάμε, γυρίσαμε, μας έδειξαν πως να στρώνουμε τα κρεβάτια(η απόλυτη παράνοια του στρατού), και γενικά η υπόλοιπη μέρα αφιερώθηκε στο να μας δείξουν διάφορα διαδικαστικά του στρατού(πως φτιάχνουμε μανίκια, πως δένουμε άρβυλα, πως χαιρετάμε κτλ).
Αν και φοβόμουν πως από το άγχος μου δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ, έπεσα ξερός για ύπνο, χωρίς κανένα πρόβλημα, σε σημείο που να απορήσω, γιατί αρκετοί ανέφεραν πως δυσκολεύτηκαν να αποκοιμηθούν.
Γενικότερα δεν είναι τόσο τρομακτικά όσο τα κάνουμε στο μυαλό μας, όλοι σχεδόν είναι αγχωμένοι. Σίγουρα δεν είναι όλα εύκολα, χάνεις φίλους, αλλάζεις συνήθειες κτλ αλλά συνηθίζεται.
Στο επόμενο ποστ, θα παραθέσω σκόρπιες εμπειρίες και αναμνήσεις από το 1ο μήνα εκπαίδευσης γενικότερα.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου