δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντοτε στις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων, νιώθω έντονα την ανάγκη να κάνω κάποια αλλαγή στη ζωή μου, να ξεκινήσω κάτι καινούριο, να αφήσω κάτι παλιό, να αλλάξω πράγματα που με δυσαρεστούν και να οργανώσω καλύτερα τη ζωή μου, για τη νέα χρονιά που έρχεται.
Αν και γνωρίζω πολύ καλά πως η σημερινή μέρα είναι σαν κάθε άλλη μέρα του χρόνου, και πως μπορούμε οποιαδήποτε μέρα, οποιαδήποτε στιγμή να πάρουμε μια απόφαση και να τη κρατήσουμε, πάντοτε η σημειολογία της σημερινής μέρας, όπου οι μέρες θα αρχίσουν σιγά σιγά να μεγαλώνουν και που πλησιάζει το νέο έτος, μου δίνει πάντοτε την ελπίδα πως για κάποιο λόγο θα είναι πιο εύκολο να κρατήσω τις υποσχέσεις που δίνω στον εαυτό μου για αλλαγή.
Η τελευταία μου ανάρτηση ήταν πριν 3,5 χρόνια και όπως είναι φυσικό, πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Τότε τελείωνα το 1ο έτος στο παιδαγωγικό, μια σχολή που επέλεξα αφότου αποφάσισα να αφήσω το Ε.Μ.Π., νιώθοντας πως δεν μου ταίριαζε το επάγγελμα του ηλεκτρολόγου μηχανικού. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο παιδαγωγικό, κλείνοντας έτσι 4 χρόνια γεμάτα εμπειρίες, φιλίες, προδοσίες, έρωτες, και όλα όσα συνήθως περιλαμβάνουν 4 χρόνια φοιτητικής ζωής. Νιώθω τυχερός μιας και μπορώ να πω με σιγουριά πλέον πως η επιλογή μου να αφήσω το Πολυτεχνείο για το Παιδαγωγικό δεν ήταν λανθασμένη ούτε επιπόλαιη όπως φοβούνταν οι γονείς μου. Αντιθέτως, η εμπειρία μου στο Παιδαγωγικό μου επιβεβαίωσε ότι το επάγγελμα του δασκάλου, είναι αυτό που θα με κάνει χαρούμενο και πλήρη στη ζωή μου, τουλάχιστον στον επαγγελματικό τομέα.
Τα 4 χρόνια αυτά λοιπόν, δεν καταγράφηκαν στο blog μου, κάτι για το οποίο τώρα μετανιώνω λιγάκι μιας και πιστεύω ότι έζησα πράγματα και απόκτησα εμπειρίες που θα αξίζαν να καταγραφούν. Παράλληλα με τη σχολή, έπιασα τη 1η μου δουλειά, ή μάλλον 2 δουλειές παράλληλα για 1.5 χρόνο, από τις οποίες αποκόμισα πολλές εμπειρίες και αναμνήσεις.Πολλές φορές ένιωσα την ανάγκη μέσα στα τέσσερα αυτά χρόνια να ξαναγράψω στο blog, αλλά υποθέτω πως η ανάγκη μου αυτή δεν ήταν αρκετά ισχυρή ώστε να την κάνω πράξη.
Τελειώνοντας λοιπόν και με τη σχολή το καλοκαίρι, έπρεπε να αποφασίσω τι θα κάνω μετά. Στην αρχή σκέφτηκα να κάνω κάποιο μεταπτυχιακό και να ψάξω ξανά για κάποια δουλειά . Είχα μπροστά μου όμως μια υποχρέωση που αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να εκπληρώσω, μια υποχρέωση που αν την αγνοούσα για πολύ ακόμη, θα αποτελούσε τροχοπέδη για την μελλοντική μου αναζήτηση εργασίας. Σε συνδυασμό με το γεγονός πως φέτος δεν αναμένεται να γίνει Α.Σ.Ε.Π και ούτως ή άλλως, τα πράγματα στην αναζήτηση εργασίας θα έλεγα πως φαίνονται μάλλον ζοφερά, με οδήγησε στην απόφαση μου να υπηρετήσω την μητέρα - Πατρίδα.
Η απόφαση αυτή δεν πάρθηκε με ευκολία. Νομίζω όπως οι περισσότεροι γκέι, έτσι κι εγώ, φοβόμουν απίστευτα την ιδέα του στρατού. Ένας χώρος ομοφοβικός, κλεισμένος με στρέητ άντρες, χωρίς επιλογή διαφυγής, με συγκεκριμένους κώδικες συμπεριφοράς και δεοντολογίας, με έκανε να τρέμω την στιγμή που θα πατούσα το πόδι μου εκεί. Ακύρωσα την αναβολή στράτευσης τέλη Ιουνίου, και αρχές Αυγούστου μαθαίνω πως πρέπει να παρουσιαστώ της 9 Σεπτεμβρίου, στη Λαμία στο Κ.Ε.Υ.Π. . Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Από τη μία το κέντρο αυτό ήταν κοντά στη γενέτειρά μου, και έχοντας ακούσει πως είναι από τα πιο χαλαρά και "βυσματικά" κέντρα, με βοηθούσε να οπλίζομαι με θάρρος για τη νέα αυτή αρχή. Από την άλλη ο στρατός παραμένει στρατός, και ως τέτοιος φάνταζε στα μάτια μου τρομακτικός.
Τις τελευταίες μέρες είχα πέσει σε μελαγχολία, για τη ζωή μου που έκοβα στη μέση, για τα όνειρά μου που έπρεπε να αφήσω στην άκρη. Ένιωθα θυμό για το γεγονός πως εν έτει 2013, αναγκαζόμαστε ακόμη να υπηρετήσουμε ένα θεσμό τον οποίο επί τω πλείστων κανείς μας δεν πιστεύει και ένα κράτος, που ειδικά εμάς τους γκέι αλλά και γενικότερα τους νέους ανθρώπους αντιμετωπίζει με το χειρότερο τρόπο. Προσπαθούσα να θυμίζω στον εαυτό μου τις δυσκολίες που είχα ξεπεράσει μέχρι τότε, και πως δεν ήμουνα ένα 18χρονο φοβισμένο αγόρι, αλλά 24 χρονών, με αρκετές δύσκολες εμπειρίες και μάχες στην πλάτη του.
Η μέρα κατάταξης έφτασε και αποχαιρετώντας στην πύλη τον πατέρα μου, σήκωσα το σάκο μου, και κατευθύνθηκα προς το άγνωστο μέλλον που ανοιγόταν μπροστά μου....
Υ.Γ. Τα επόμενα πόστ, θα ανακεφαλαιώσουν όσο καλύτερα γίνεται γεγονότα και καταστάσεις από τους πρώτους 3 - 4 μήνες στρατιωτικής θητείας, εμπειρίες που έχω αποκομίσει ως ομοφυλόφιλος φαντάρος. Πεποίθησή μου είναι, σε μερικά πόστ, να καλύψω το κενό των μηνών αυτών, και να φτάσω στο σήμερα, το οποίο θα συνεχίσω να περιγράφω με περισσότερη ακρίβεια μιας και θα είναι πιο άμεση η αφήγηση και όχι τόσο διαστρεβλωμένη από τη πάροδο του χρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου