Τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω?

Αφιερωμενο σε μια φιλη.Ευχαριστω για ολα.Αλλα και σε ολους εσας που φοβαστε να κανετε αλλαγες....


Πριν απο χρονια ειχα εναν φρονιμητη που αρνιοταν να βγει.Πονουσε,πρηζοταν ,ξεπρηζοταν,και παλι απ'την αρχη.Αποτελεσμα ομως μηδεν.Τωρα ξερω,υποδηλωνε εμμεσα την αρνηση μου να ενηλικιωθω.Τοτε πιστευα οτι υποδηλωνε πως χρειαζομουν επειγοντως οδοντιατρο.Ανοιξα λοιπον τον χρυσο οδηγο και βρηκα ενα ονομα στην τυχη.Γειτονας ηταν.Πηγα ως εκει με τρεμαμενα ποδια και χτυπησα το κουδουνι .Μου ανοιξε ενας μειλιχιος πενηνταρης,απ'αυτους που επιδρουν κατευναστικα στο νευρικο συστημα των ασθενων.Με παρελαβε χαμογελαστος ,με καθισε στην πολυθρονα,εκανε μια ενδελεχη επισκοπηση πεδιου και αποφανθηκε οτι επρεπε να αποκαλυψουμε τον φρονιμητη που επαιζε μαζι μου κρυφτο.Εκλεισα λοιπον τα ματια ,ανοιξα το στομα και αφεθηκα στα τιμια και εμπειρα χερια του- τι αλλο μπορουσα να κανω?

Περιμενα μοιρολατρικα το χτυπημα του τροχου επι καμποσα λεπτα,πιαστηκε το σαγονι μου στο ααααα.... αλλα τιποτα.Τελικα αναγκαστηκα να ανοιξω τα ματια μου.Ο οδοντιατρος ειχε αποστρεψει το βλεμμα απο το ορθανοιχτο στομα μου και χαζευε το ανοιξιατικο πρωινο απο το παραθυρο απορροφημενος.Μια λυπη στο προσωπο του σε αναγκαζε να σεβαστεις τη σιωπη.Περιμενα.Σε λιγο με πηρε η ακρη του ματιου του και στραφηκε .Μου χαμογελασε.
''Σκεφτομαι'' μου ειπε.Κουνησα το κεφαλι ελπιζοντας να του δωσω να καταλαβει οτι δεν ζητουσα εξηγησεις.''Πως το εκανα αυτο?''συνεχισε.''Γιατι διαλεξα να περασω ολα μου τα πρωινα κοιταζοντας σκοτεινα στοματα και σαπια δοντια?''Με κοιταξε σοβαρα με τα γλυκα του ματια σαν να περιμενε απο μενα ενα χρησμο.Δεν ηξερα τι να του πω.Ψελλισα μονο ,''Να ρθω αυριο?''.Σηκωσε τους ωμους χαμογελωντας μια ιδεα.''Εγω?''μου εκανε στο τελος,''εγω να ερθω αυριο?''.Ανασηκωθηκα και εβγαλα το χαρτινο πετσετακι.Εκεινος εξακολουθουσε να κοιταζει τη λιακαδα.Φευγοντας του εδωσα το χερι.''Καλη τυχη'' του ειπα και κατι μεσα μου μου ελεγε πως τη χρειαζοταν.Εφυγα απο το ιατρειο του χωρις να ενοχληθω.Ηξερα οτι αυτη τη μερα δεν προκειται να την ξεχασω ευκολα.Ηταν μεγαλη τιμη για μενα.Τρια χρονια μετα ξαναπερασα απο το δρομο τυχαια.Τη στιγμη που ειδα την εισοδο με τον μαραζωμενο φυκο και το φιστικι χαλακι ολη η σκηνη γυρισε ατοφια.Ειχα δει το εργο,τωρα ηθελα να δω και το τελος.Ετρεξα στα κουδουνια.Το δικο του ελειπε.Χαμογελασα μεχρι τ'αφτια.Βιαστηκα ομως,οπως παντα.Κατω απο τα κουδουνια υπηρχε ενα χαρτακι κολλημενο προσεχτικα με σελοτειπ:''Το οδοντιατριο του κ.Ταδε μεταφερθηκε επι της οδου Ταδε''.Εκανα μεταβολη και εφυγα.Το δρομακι εμοιαζε ξαφνικα στενοτερο κι ανηλιαγο.Σαν να θυμηθηκε οτι καποιος εδωσε μια μαχη και την εχασε.
Καμμια μαχη δεν παει χαμενη τελικα.Εγω παραδειγματος χαριν ,δεν τον λησμονησα ποτε τον αποηχο της.Τον θυμηθηκα ξανα σε λιγους μηνες ,τοτε που επρεπε να διαλεξω τι θα κανω στη ζωη μου.Δεν ειχα ιδεα τι ηθελα.Ηξερα μονο τι δεν ηθελα.Και ειχα και μια εικονα οδηγο.Εναν πενηνταχρονο να αποστρεφει το βλεμμα απο πονεμενα στομματα.Ενα κεφαλι σαν ηλιοτροπιο να κυνηγα την λιακαδα για να σωθει.Και χαριζω απο τοτε την ιστορια σε οποιον την χρειαζεται.Την λεω τωρα και σε σας.Σε ολους και ολες εσας που σπουδαζετε κατι που αγωνιατε αν ειναι πραγματικα αυτο που θελετε.Σε οσους εχετε ξεκινησει ενα δρομο αλλα αναρωτιεστε τα βραδια αν αξιζει τον κοπο να τον τραβηξετε μεχρι το τελος.Αναρωτηθειτε λοιπον.Μηπως κοιτατε το παραθυρο συχνοτερα απο το κανονικο?Τοτε φοβαμαι πως ηρθε η ωρα να το ανοιξετε και να βγειτε.Ενταξει,ενα ρισκο παντα υπαρχει.Μπορει το παραθυρο να βρισκεται στον πεμπτο.Η ασφαλεια ομως ειναι μονο μια φρεναπατη,οπως η μονιμοτητα,το για παντα.Κανεις δεν μπορει να περασει απο το ιδιο ποταμι.Το ποταμι αλλαζει.Ουτε εμεις οι ιδιοι ειμαστε ιδιοι.Καθε εφτα χρονια ολα μας τα κυτταρα εχουν αλλαξει,ειμαστε καινουργιοι.
Αφ0υ λοιπον ολα αλλαζουν και αυτο ειναι το μονο που δεν μπορουμε να αλλαξουμε στη ζωη,ας το κανουμε μονοι μας.Ας διαλεξουμε εμεις τις αλλαγες για να μην τις υποστουμε.Ας διαλεξουμε εμεις τον τροπο με τον οποιο θα περασουμε το 60% της μοναδικης μας ζωης.Και -εννοειται- δεν υπαρχει πιο σωστη κοινοτυπια απο το ''Ποτε δεν ειναι αργα''........