Remember remember the 6th of December!by TheSparrow!!!

ή "Το χρονικό μιας εβδομάδας που πιστέψαμε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο".

Σάββατο 6/12/08, ώρα 21.00. Είμαστε μαζεμένοι στο σπίτι ενός φίλου στο Παγκράτι, ακούμε ιστορίες. Τι επαγγέλεσαι? Αναρχικός. Χτυπάει το τηλέφωνο: "Ρε μαλάκα τρέχα, οι μπάτσοι δολοφόνησαν ένα παιδί στα Εξάρχεια. Γίνεται χαμός". Παγωμάρα. Ανοίγουμε ραδιόφωνο. "15χρονος νεκρός Τζαβέλα και Μεσολογγίου από σφαίρα ειδικού φρουρού" (3 ώρες πριν, ακριβώς στο σημείο που "εξοστρακίστηκε" η σφαίρα πίναμε καφέ)

Κυριακή 7/12/08, ώρα 13.00. Έξω από το Μουσείο πολλές χιλιάδες κόσμου μαζεμένοι για την πορεία στη ΓΑΔΑ. Μπαίνουμε στην Αλεξάνδρας, φλέγονται τα πάντα, παιδιά δίπλα μας σπάνε τη βιτρίνα των Starbucks, δύο αντιπροσωπείες αυτοκινήτων παραδομένες στις φλόγες. Κόλαση (παρ' το όπως θες).
Στο ύψος της Ασκληπιού οι μπάτσοι σπάνε την πορεία στη μέση. ΜΑΤ στην πλάτη μας, κλούβες να κλείνουν το δρόμο μπροστά. Δακρυγόνα και χημικά πέφτουν στα πόδια μας και μας πνίγουν, μόνη διέξοδος τα στενά προς Εξάρχεια. Μαθαίνουμε το maalox. Βασικό διάλυμα 1 προς 1 για τα δακρυγόνα στα μάτια και στο στόμα. Και για τις περιστασιακές καούρες στο στομάχι.
Η πορεία διαλύεται πριν φτάσει στη ΓΑΔΑ.

Δευτέρα 8/12/08, ώρα 18.00. Όλο το βράδυ η Αθήνα καιγόταν. Κάμποσες χιλιάδες κόσμου μαζεύεται στα Προπύλαια και στην Ομόνοια. Προορισμός άγνωστος, κλίμα τεταμένο. Δίπλα μας, γωνία Πανεπιστημίου & Πατησίων, το ισόγειο της Εθνικής Τράπεζας έχει αρπάξει φωτιά. Μία γυναίκα βγαίνει στο μπαλκόνι του πρώτου, της φωνάζουμε "Φύγε, βγες έξω!". Ένα παιδί (το νεαρός είναι πλέον βρισιά) κρατάει χυμό από τη σπασμένη βιτρίνα του Γρηγόρη στο ένα χέρι, τασάκι μεταλλικό για όπλο στο άλλο. Φαινόταν εκτός τόπου και χρόνου. "Μα δεν γίνονται έτσι οι δουλειές αγόρι μου" του λέει μια γνωστή "τσεκούρι χρειάζεται!".
Το ΚΚΕ περιφρουρεί το μπλοκ του (οι τύποι είναι ΜΑΤατζήδες από μόνοι τους), μπαίνουμε στο μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ. Συναντάμε τον Αλαβάνο στο δρόμο να απομακρύνεται.
Ξεκινάμε, μπαίνουμε Σταδίου, μπάτσοι παντού σε όλα τα κάθετα στενά πετάνε πάλι αμέτρητα δακρυγόνα, η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική. Ένα μαγαζί Vodafone λεηλατείται μπροστά στα μάτια μας, τους γιουχάρουμε. Οι μπάτσοι το βλέπουν, αλλά δεν κάνουν τίποτα. Συνεχίζουν να πετούν δακρυγόνα πάνω μας, στο Σύνταγμα διαλυόμαστε.
Το δέντρο "ανάβει" λίγα λεπτά αργότερα. Χωρίς τον Κακλαμάνη. Καλές γιορτές.

Τρίτη 9/12/08, ώρα 12.00. Η Αθήνα καίγεται. Το πολυτεχνείο στην Πατησίων βρίσκεται υπό κατάληψη. Αποφασίζεται πορεία από την πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου προς Προπύλαια και Σύνταγμα. Κόσμος από τα μπαλκόνια μας χειροκροτεί και φωνάζει "Μπράβο παιδιά, μαζί σας" (σήκω απ' τον καναπέ σου, αρχίδι, και βγες μαζί μας στο δρόμο!). Κλούβες παντού, οι δρόμοι κλειστοί. Στα Προπύλαια γινόμαστε πολλοί.
Αρχή Σταδίου, σταματά η πορεία από ΜΑΤ. Χωρίς λόγο πετάνε ασφυξιογόνα και δακρυγόνα με σπρέι στα πρόσωπά μας, μας χτυπάνε. Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε, βήχουμε και φτύνουμε αίμα, αναγκαζόμαστε να υποχωρήσουμε προς τα πίσω και να βαδίσουμε προς Πατησίων για νέο συντονιστικό.

Τετάρτη 10/12/08, ώρα 11.00. Συγκεντρώσεις σε Μουσείο και Ομόνοια με σκοπό να συναντήσουμε ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ μπροστά στη Βουλή. Το Σύνταγμα βουλιάζει από κόσμο, ακούγεται παντού "Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή". Η ιστορία επαναλαμβάνεται, με πέτρες, μπουκάλια και δακρυγόνα. Οι μαθητές πολλοί, πιο δραστήριοι, πιο αποφασισμένοι από εμάς, τους φλώρους των πανεπιστημίων.
Όμως το κλίμα στα ΜΜΕ έχει αρχίσει να αλλάζει. Δεν αναφέρεται πουθενά αριθμός διαδηλωτών (που ήταν κάποιες δεκάδες χιλιάδες), βλέπουμε πλέον μόνο τους "κουκουλοφόρους", τους καμένους κάδους και τις σπασμένες βιτρίνες. Απογοήτευση.
Στο πολυτεχνείο έχει ήδη αποφασιστεί η δημιουργία ραδιοφωνικού σταθμού και site για ενημέρωση του κόσμου. Κάμποσες χιλιάδες φυλλάδια μοιράζονται στους δρόμους, ακολουθεί όλο το βράδυ πετροπόλεμος στα στενά, η άσφαλτος έχει "ποτίσει" από τους τόνους δακρυγόνων. Το "Εδώ πολυτεχνείο, εδώ πολυτεχνείο" επίκαιρο ξανά -ποιος το περίμενε- στο internet αυτή τη φορά.

Τις επόμενες ημέρες η κατάσταση επαναλαμβάνεται. Και συνεχίζεται. Είναι μια κοινωνική εξέγερση? Ίσως. Τα ΜΜΕ δεν ήταν και δεν είναι με το μέρος μας. Δεν είμαστε κουκουλοφόροι, αλλά φάγαμε τα δακρυγόνα των ΜΑΤ επειδή διαδηλώσαμε. Δεν υπάρχει όμως πολιτικό αντίκτυπο, δεν υπάρχει πολιτική πρόταση ικανή να απορροφήσει την οργή. Το "Κάτω η Δημοκρατία, ζήτω η Αναρχία" που ήταν αναρτημένο στα κάγκελα του Πολυτεχνείου δεν ήταν αρκετό. Γιατί και οι αναρχικοί έχασαν την μπάλα.
Κι ας ήταν (και) η ιστορία εναντίον μας, πιστέψαμε ότι αυτή ήταν η εβδομάδα που θα άλλαζε τον κόσμο.

Γιατί οι άσχημες πόλεις όμορφα και εύκολα καίγονται. Οι καναπέδες όμως?