Η ζωη ειναι μια ψαροσουπα....

Αυτο το ποστ ειναι αφιερωμενο στον Κωστα ενα 19χρονο παιδι που αυτοκτονησε μην αντεχοντας την καταπιεση των γονιων του.Προσπαθησε να διεκδικησει τη ζωη του, αλλα καπου στον Αυγουστο, εχασε τη μαχη.Ετσι αφιερωνω Κωστα σε σενα αυτο το ποστ με την ελπιδα οτι καποιο παιδι που αγωνιζεται για τα αυτονοητα, να μην τα παρατησει και να συνεχισει.Αυτο ειναι για σενα....


Μια φορα και ενα καιρο, παρολο που ημουν μικρος, ειχα απολυτως ξεκαθαρες αποψεις για τα πραγματα. Ηξερα τι μου αρεσε και γιατι. Οι βραστες πατατες δε μου αρεσαν γιατι ηταν βραστες.Οι τηγανητες μου αρεσαν γιατι ηταν τηγανητες.Με λιγα λογια, η ζωη μια φορα και ενα καιρο ηταν απλη και κυριως ξεκαθαρη οπως στα παραμυθια.Η βασιλισσα, φερ'ειπειν, ηταν ειτε πολυ καλη ειτε φρικωδως κακια. Ηξερες απο την αρχη αν μπορουσες να στηριχτεις απανω της.Δεν στα γυριζε τελευταια στιγμη.Δεν παρουσιαζε μεταπτωσεις ως χαρακτηρας.

Αλλα ουτε η ζωη ειναι πια απλη ουτε εγω παιδι.Ωριμασα(σχεδον).Και δεν ηρθε με τα χρονια ουτε με τη δυστυχια αυτη η ωριμοτητα. Το τονιζω μαλιστα πως ηρθε απροσκλητη. Εισεβαλε στη ζωη μου νωρις νωρις, κρυμμενη πισω απο ενα σελινο μεσα σε ενα τεραστιο μπολ ψαροσουπα.Και μου εκανε την κοσμοθεωρια μου μπαχαλο.

Ας παρουμε τα πραματα απο την αρχη .Ηταν Σαββατο που σημαινε οτι δεν ειχα να ξυπνησω για το σχολειο την επομένη. Εξω στο ψοφοκρυο εκανε παρτι ο βοριας που τ'αρνακια παγωνει. Μεσα κοκκινα μαγουλα απ'τη ζεστη.Εβλεπα με τα αδερφια μου τηλεοραση, πεινουσα σαν λυκος και ειχα μπροστα μου ενα αχνιστο μπολ ψαροσουπας με καροτα σελινα και γαριδουλες.Ο κοσμος εμοιαζε ενα ζεστο, υπεροχο και ασφαλες μερος γεματο σαββατοβραδα.Ενταξει 13 χρονων ημουνα και ειχα μια ακαταμαχητη ροπη προς τις ψευδαισθησεις. Μην ανησυχειτε δεν κρατησαν πολυ - δυστυχως.

Δε θα ειχαν συμπληρωθει πεντε λεπτα απολυτης ευτυχιας, οταν ενα υπουλο αορατο ψαροκοκκαλο ξεφυγε τον σχολαστικο κοκκαλο-ελεγχο της μανας μου και σφηνωθηκε στο λαρυγγι μου.Δε θελω να μπω σε λεπτομερειες.Θα σας πω μονο οτι το φονικο κοκκαλακι εφυγε μετα απο τρεις ωρες οδυνης και με τη βοηθεια γιατρου, που ολη την ωρα εβριζε για την απροσεξια μου που του χαλασε το παρτι γενεθλιων της πεθερας του. Μαζι του εφυγε και η πεποιηθηση μου οτι ο κοσμος θα ειναι παντα ενα ζεστο ασφαλες μερος. Τωρα ξερω οτι ο κοσμος ειναι ζεστος μονο το καλοκαιρι και ασφαλης δεν ειναι ποτε. Τωρα περιμενω τα ψαροκοκκαλα στη σουπα, τη γριπη τη δευτερη μερα των διακοπων, τη κατσαριδα στα κολλαριστα σεντονια εκεινου του ξενοδοχειου στη Ρωμη.Τωρα κανω συχνα δευτερες σκεψεις.Υποψιαζομαι οτι ο γατος μου, που πανηγυριζει οταν με βλεπει, μπορει να μου ξεσκισει το χερι αν του πατησω τη ουρα. Τωρα συνειδητοποιω οτι κανεις δεν θα πεθανει αν πεθανω.Κοβουμε τα φτερα απο τα θαυματα και τα προσγειωνουμε.Δεν ειναι που ειμαστε μιζεροι, ειναι μαλλον που φοβομαστε οτι θα πεσουμε απο ψηλα. Κουτσουρευοντας τα θαυματα, αποφευγουμε τα τραυματα. Αλλοι αυτο το ονομαζουν κατορθωμα .Μεγαλο πραμα η πειρα, λενε.Ουτε αγοραζεται ουτε πουλιεται. Εμενα, παλι, δεν μου φαινεται και τοσο σπουδαιο πραμα αυτη η πειρα.Και να πουλιοταν δεν θα την αγοραζα αν δεν την ειχα. Και τωρα που την εχω δεν την πουλαω, γιατι φοβαμαι μη δηλητηριασει κανεναν, οπως το ληγμενο γαλα. Σαν ουλη τη νιωθω την πειρα μου, οχι σαν ευλογια .Σαν να κοιμαται τη ζωη μοιαζει ο πεπειραμενος στα ματια μου και να ονειρευεται μονο που και που τον εαυτο του.

Γι'αυτο και εγω, ευχαριστω δε θα παρω. Οσο μπορω, θα κρυβω τα ψαροκοκκαλα που κοντεψαν να με πνιξουν στο ντουλαπι οπου φυλαμε τα χειμωνιατικα. Να μην προλαβουν να κατακαθισουν στο μυαλο και γινουν πειρα. Και δεν ειμαι ουτε τοσο δα μαζοχιστης, να πεις. Η ευτυχια ειναι η προνομιακη τροφη μου. Καταλαβα ομως νωρις οτι η ευτυχια δεν ειναι προορισμος να φτασεις, αλλα ενας τροπος να ταξιδευεις.

Επειτα ειναι και το αλλο.Τελευταια ξημερωνουν ολο και πιο συχνα κατι μερες που πονανε σαν ανοιχτες πληγες οι κομμενες φτερουγες. Βλεπω αιφνης την πειρα να παιρνει τον ελεγχο, να επιχειρει να ταχτοποιησει τη ζωη μου.Δεν με ξερει καλα ομως.Υπουλη αυτη?Επιμονος εγω. Στο τελος δεν βλεπω να βγαινει νικητης. Κι ο πονος θα οξυνεται παντα απο το φοβο μου μη γιανει.Παντα η ανοσια θα μου θυμιζει ανοησια.Κι εγω κρυφα θα προσευχομαι να μεινω ευαλωτος στους απροβλεπτους εξωτικους ιους, επιρρεπεστατος στα ωραια τριανταφυλλα.
<<Υπαρχει τριανταφυλλο χωρις αγκαθι, ανοητε?>> θα μου σφυριζει χαιρεκακκα στο αυτι η πειρα.
<<Υπαρχει αγκαθι χωρις τριανταφυλλο, φοβητσιαρα?>> θα της γυριζω εγω.Και θα ζησει αυτη καλα, αλλα εγω καλυτερα...