Δε βαζουν μια οδοντοβουρτσα σε ενα ποιημα.....μερος 3ο!

Ολο το βραδυ παλευαμε λοιπον.Τα χαραματα ομως μου ζητησε να φυγω - ηταν αδυνατον, λεει, να κοιμηθει με αλλο ατομο διπλα του, και καναπε δεν ειχε. Επεσα να πεθανω απ'την προσβολη. Μου ζητησε συγγνωμη βεβαια, αλλα τι να την κανει ο πεθαμενος τη συγγνωμη? Εφυγα με τα μουτρα στο χωμα. Την αλλη μερα αναγκαστηκα να ρωτησω τον Χρηστο για το ποιον του. Εμεινε ο αλλος, δεν περιμενε να εχω μπλεξει με τον Αδωνη, προφανως νομιζε πως αλλα ηταν τα γουστα του. Δυστυχως δεν ηξερε και πολλα ή δεν ηθελε να μου πει. Μια βδομαδα εβγαιναν, με πληροφορησε, τιποτα το ιδιαιτερο, αλλα ο τυπος ηταν κομματι ανισορροπος. Στην αρχη τον παρενοχλουσε, μεχρι στο κινητο του Βασιλη(του γκομενου του Χρηστου), επαιρνε και το'κλεινε. Και βεβαια με συμβουλεωε να κρατηθω μακρια. Το ειπε γιατι ενοχληθηκε - δεν ηθελε καθολου να μπερδευονται στα ποδια τoυ - το ειπε απο φιλια, ιδεα δεν εχω, δεν βγαζεις ευκολα ακρη με τον Χρηστο. Ουτε μ'εμενα ομως βγαζεις ακρη. Οσο εκεινος μου ελεγε να κρατηθω μακρια, τοσο φαγωνομουνα να τον ριξω. Οπως καταλαβαινετε, και ξαναβγηκα μαζι του, και στο σπιτι του ξαναπηγα, και ταξι ξαναεψαχνα στα μαυρα μεσανυχτα για να μην τον στριμωξω στο κρεβατι του και τελος παντως ολα τα'κανα.

Ο θεος τα δεχοταν ευχαρίστως, αλλα, πως να το πω, καπως αφηρημενα, οπως δεχεσαι το σοκολατακι που σου προσφερουν χωρις να νιωθεις καμια πελωρια λαχταρα για γλυκο, απλως αφου στο δινουν το παιρνεις. Δεν ειχα παραπονο παντως, οσο τον εβλεπα δεν ειχα παραπονο. Το ζητημα ηταν πως μου εριχνε κατι εξαφανισεις ξεγυρισμενες. Μερες τον εψαχνα.Ουτε τηλεφωνα σηκωνε, ουτε σπιτι του πηγαινε, ατμος γινοταν και χανοταν...Δυο χρονια τραβιομασταν ετσι, δεκα κιλα εχασα, ολους τους φιλους μου εχασα, τη γαληνη μου εχασα.Αγωνας η καθε μερα και τιποτ'αλλο. Ενα ψαξιμο. Που ειναι, πως να τον ξετρυπωσω, πως να τον γυρισω πισω, πως να τον κρατησω να μην μου ξαναφυγει. Γινεται ζωη ετσι? Δε γινεται!

Οποτε ενα βραδυ, αποφασισα να διεκδικησω οτι μου ανηκει. Καθισα και του απαριθμησα ολα οσα ηθελα, ολα οσα πιστευα οτι μου ανηκουν.Του ζητησα να ζησουμε σε ενα σπιτι,
μαζι σαν ζευγαρι οπως μας αξιζει.Γελασε υποτιμητικα. Προφανως και αλλη εικονα ειχε στο μυαλο του για τη σχεση μας απο τη δικη μου.Ανοιξε την πορτα και εφυγε.Ετσι χωρις να τον νοιαζει για τα οσα εδωσα,για τα οσα θυσιασα για κεινον.Απλα εφυγε.Α πριν να ξεχασω με συμβουλεψε να σταματησω την κλαψα και να βρω καποιον αλλο να βασανιζω!

Κανεις δεν τον ξαναειδε απο την παρεα, αφαντος κανονικα. Ξανακουσα για αυτον ενα μηνα και δεκατρεις μερες μετα, ωρα δωδεκαμισι το βραδυ, πανω ακριβως που κοντευα να αποβαλλω τη μαυριλα του χωρισμου. Με πηραν απο το νοσοκομειο <<Ο Ευαγγελισμος>> γιατι βρηκαν το ονομα μου πρωτο στη λιστα του κινητου του -Αλεξοπουλος. Ειχε ενα τροχαιο ατυχημα με τη μηχανη στη παραλιακη, λεει, επεσε σε τοιχο, μεταφερθηκε σε αφασια στην εντατικη, υπηρχε κινδυνος να μεινει παραλυτος.Προς στιγμην εφυγε το αιμα απο το σωμα μου. Ειχα ευχηθει με τοση δυναμη να πεθανει σαν σκυλι στ'αμπελι που νομιζσα οτι εγω εφταιγα, εξαιτιας μου τον τιμωρουσε ο Θεος.Ε, μετα σιγα σιγα συνηλθα. Πηγα στο νοσοκομειο πρωτος, πριν ειδοποιησω οποιοδηποτε δικο του.Ηθελα να δω τη κατασταση, να δω τι θα κανω. Οσο κι αν ημουν προετοιμασμενος για τα χειροτερα, αυτο που ειδα μου εκοψε την μιλια. Ο θεος μου καθολου με θεο δεν εμοιαζε πια. Ενα κουβαρακι σαρκα ηταν, κουρελιασμενο και ματωμενο, που κειτοταν αψυχο στα ασπρα σεντονια της εντατικης - μολις μια ανασα απο τον θανατο. Πιο ζωντανα εμοιαζαν τα μηχανηματα γυρω του. Δεν ηξερα τι να κανω. Καθομουν και τον κοιτουσα σαν χαζος. Νομιζω πως προσπαθουσα να καταλαβω τι εμεινε απο αυτον, τι αναγνωριζα απ'τον αντρα που ειχα ερωτευτει σαν τρελος.Τα ματια μου τρεχανε σαν βρυσες και ουτε που τα σκουπιζα. Οχι απο λυπη για το καταντημα της αγαπης μου, ουτε απο τρομο μπροστα στις ανεξελεγκτες βουλες του Κυριου. Εκλαιγα απλουστατα απο ανακουφιση.Ο αντρας αυτος ειχε καταστρεψει την ισορροπια μου, τη ζωη μου ολη, το χρονο μου, τις σχεσεις μου, ηταν ξαπλωμενος εκει μπροστα μου πιο ανισχυρος πια κι απο μωρο, πιο αχρηστος και απο ασφαιρο οπλο. Ο θεος ηταν πια στο ελεος ενος θνητου - στο δικο μου ελεος.Αποφασισα σε δεκατα του δευτερολεπτου να τον αναλαβω εγω, αν καταφερνε να επιζησει. Θα τον επερνα με το λατρεμενο αναπηρικο καροτσακι του.Τωρα θα ηταν αδυνατον να με διωξει τις νυχτες, τωρα θα με παρακαλουσε να μεινω κοντα του - ποιος θα τον σηκωνε να παει τουαλετα? ποιος θα τον εσωνε αν γινοταν σεισμος? Δε θα με ρωτουσε ξανα ποτε με ποιον τραβιεται ο Χρηστος. Δε θα ηταν ικανος να ντυνεται στην πενα και να εξαφανιζεται για μερες. Απο δω κ μπρος θα τον εντυνα εγω! Κι ολη αυτη η αγωνια που εφαγε τα σπλαχνα μου 2 ατελειωτα χρονια, αυτο το αχ, στο κεφαλι του ολο πια!

Αυτος θα μυριζει τωρα στα κρυφα σαν κυνηγοσκυλο, αυτος θα μενει αυπνος απο τις μυρωδιες ξενων αντρικων σωματων. Αυτος θα ζητα πλεον κι εγω θα δινω οσο θελω με το σταγονομετρο, σαν προσφορο - ΑΝ δινω...


Γυρισα τα ματια στον ουρανο και κλαιγοντας ειπα στην προισταμενη της εντατικης: "Αδελφη, υπαρχει Θεος!!!"Αυτη με ακουμπησε ενθαρρυντικα στο μπρατσο. "Και βεβαια υπαρχει", μου ψιθυρισε, "εμεις εδω εχουμε δει τοσα θαυματα....">>


Ελπιζω να σας αρεσε, αν και λιγο ψυχοπλακωτικο!!!

Δε βαζουν μια οδοντοβουρτσα σε ενα ποιημα.....μερος 2ο!

O Aδωνης ενεκρινε την κινηση με ενα χαμογελακι.Την εκτιμησε. Θα ειχε βαρεθει κι αυτος τοσα χρονια να δισταζει, να μην ξερει σε ποιο απο τους δεκαδες ωραιους που συνωστιζοταν στα ποδια του για να δωσει το μηλο. Καπου στα βαθη της ψυχης του θα γυρευε μια αποφασιστικη αδελφη ψυχη, να αρπαξει μονη της τον απαγορευμενο καρπο και να τον βγαλει απο το αδιεξοδο. Μη σας τα πολυλογω, ολο το βραδυ δεν ξεκολλησα απο διπλα του.Πιναμε και μιλουσαμε, μιλουσαμε και πιναμε. Μεχρι να την κανουν σιγα σιγα ολοι για τα σπιτια τους, ειχαμε γινει ντιρλα. Στο τελος φυγαδευσα τον Γιωργο και με το θαρρος του οινοπνευματος τον αρπαξα απο τον γιακα τον εσυρα ως λαφυρο στην κρεββατοκαμαρα 3 οροφους παρακατω. Την αλλη μερα το πρωι ξυπνησα γυμνος με εναν αντρα γυμνο στο πλαι. Κατι με ετρωγε ομως.

Δε θυμομουν τι ακριβως εγινε. Το καναμε ή οχι? Εχουμε ενα καποιο παρελθον ή ειμαστε ακομη στο αλφα βητα? Με την αμφιβολια να με τρωει πηγα κι εφτιαξα δυο καφεδες και τους εφερε στο κρεβατι μαζι με καναπεδακια που ειχαν μεινει απο χθες. Ο θεος ξυπνησε κι αυτος και χωρις πολλα πολλα το'ριξε στη μασα. Πολυ το εκτιμησε το μπρεκφαστ. Το καταλαβα γιατι αρχισε τα χαμογελα και τις ερωτησεις : Αν μενω μονος μου, αν δουλευω, ποσω χρονω ειμαι, τι σπουδαζω κτλ Η αληθεια ειναι οτι του τα ειχα ξαναπει το βραδυ αλλα μαλλον τα ειχε ξεχασει...Οποτε του τα ξαναειπα απο την αρχη. Δεν ειπα πολλα γιατι το εκοψα το ατομο οτι βαριοταν ευκολα.Ηξερα κιολας οτι οι ανθρωποι θελουν να μιλανε περισσοτερο για τον εαυτο τους.Οποτε του εδωσα και γω να καταλαβει οτι θα του χαρισω και τα 2 μου αυτια, αν μου κατσει, ας μεινω κουφος βρε αδερφε, χαλαλι! Ε λοιπον, ειτε το πιστευετε ειτε οχι, το μονο πραγμα που μου κοινοποιησε ο θεος ηταν οτι ηξερε τον Χρηστο, τεως παιδικο του φιλο, και νυν δικος μου συμφοιτητης.Στην αρχη καπως αδιαφορα, του στυλ δεν-τρεχει-και-τιποτα. Μετα αρχισε να με ψαρευει ανοιχτα. Ηθελε να μαθει αν τον ειχαμε καλεσει χτες, ποσο τον ξεραμε, πως πηγαινε η σχεση του με τον γκομενο του τον Βασιλη, αν τον κερατωνε και λοιπα και λοιπα. Πωρωμενο το ατομο εν ολιγοις. Ε, τελικα το θελουν οι αντρες το φτυσιμο, δικιο εχει ο Χρηστος.Και οι ταχα μου σκληροι ακομη χειροτερα, οσο τους φτυνεις τοσο κολλανε!

Προφανως ο θεος ηταν ενα απο τα πολυπληθη θυματα του Χρηστο, που χτυπουσε οποιον του γυαλιζε και στο τελος εφευγε παντα παρεα με τον Βασιλακη του.Το φυσουσαν και δεν κρυωνε οι τυποι.Σκυλιαζαν μεχρι να συνειδητοποιησουν τι εγινε, τι τους βρηκε. Οπως λεει η γιαγια μου ομως, πισω εχει η αχλαδα την ουρα. Μπορει να μου κουβαληθηκε για τον Χρηστο, στο δικο μου κρεβατι κατεληξε ομως. Τελος παντων, τα ειπαμε, ντυθηκε, πηρε το τηλεφωνο μου - δηλαδη του το εδωσα - κι εφυγε.Απελπιστηκα εγω.Ημουν σιγουρος οτι δεν θα παρει.Ουδεις αντρας που ενδιαφερθηκα πηρε ποτε.Ο μονος τροπος να παρει εμενα αντρας ειναι να μη μ'ενδιεφερε. Ειχα τις μαυρες μου.Στη σχολη ουτε να παρακολουθησω μαθημα μπορουσα - ακομη και ο Χρηστος που καναμε κολλητη παρεα απειλουσε να με παρατησει απο φιλο. Σε τρεις μερες ομως εγινε το θαυμα και ανεστηθη ο Λαζαρος - εγω! Ο θεος Αδωνης με πηρε τηλεφωνο και μαλιστα μου ζητησε κατευθειαν να βγουμε χωρις τζιριτζαντζουλα. Εκανα τις μασκες μου και τα αφρολουτρα μου και πηγα στο μοιραιο ραντεβου, σπιτι του.Ολο το βραδυ παλευαμε(καναμε σεξ ντε!!!!)...


Το be continued που λενε, στο τριτο και τελευταιο μερος!Πιστευω οτι το φιναλε δεν θα το περιμενετε!

Δε βαζουν μια οδοντοβουρτσα σε ενα ποιημα....μερος 1ο!

Note:Η ιστορια αφιερωμενη στον 1ο μου ερωτα που τον ειδα μετα απο πολυ καιρο.Νομιζα οτι σε ειχα ξεπερασει τελειως αλλα μολις σε ειδα πιο ομορφο απο ποτε κατι αναπηδησε μεσα μου.Ισως τον 1ο ερωτα δεν τον ξεπερναμε ποτε τελειως.Ισως...

Mε λενε Παρι και θα σας πω την ιστορια μου με τον Αδωνη - δυστυχως δεν αστειευομαι αυτα ειναι τα ονοματα μας. Ακομη χειροτερα δεν ειμαι κανας ωραιος κι ουτε μου δωσανε κανενα μηλο, μονος μου πηγα και το αρπαξα.Αλλα καλυτερα να αρχισω απο την αρχη.

Τον πρωτοσυναντησα στο παρτι που καναμε με τo γιωργο τον κολλητο μου για να πολεμησουμε στηθος με στηθος την γκαντεμια που μας κυνηγουσε ολο τον χειμωνα.ηταν ιουλιος του 1998.Η ταρατσα του γιωργου ηταν γεματη με λευτκοντυμενους φεγγαροπληκτους - white party υποτιθεται απ'αυτα που εγκαινιαζουν την καλοκαιρινη σεζον στη μυκονο, αν και ζουσαμε στο περιστερι.Οι προσδοκιες μας πηγαιναν ανεκαθεν ενα βημα πιο μπροστα απο τις δυναντοτητες μας.Το ξεκαθαρισαμε ομως κι ολοι το σεβαστηκαν ,σιδερωσανε τ'ασπρα τους πουκαμισα, δανειστηκαν λινα σαλβαρια, εκοψαν το λαιμο τους τελος παντων αλλα ολοι στα λευκα ηρθαν.

Εκτος απο εκεινον φυσικα.Ο αδωνης, το παλικαρι, ο ανταρτης, εσκασε μυτη σχεδον ακαλεστος στις δωδεκα ακριβως δυο ωρες μετα την ωρα προσελευσης των πολλων, τη στιγμη που στα πλατο στριφογυρνουσε το "total eclipse of the heart",οι ωραιοι ειχαν αρπαξει τους ωραιους και μελωνανε στην πιστα, ενω τα μπακουρια ηταν αραγμενα στα πεζουλια και κοιτουσαν αφειρημενα το επεκεινα σε στυλ δεν-ειμαι-στα-αζητητα-απλως-κατι-σκεφτομαι... ηταν ντυμενος στα μαυρα απο τοιχο σε τοιχο.Χωρια μαλλι και το μαυρο ματι.Ετσι οπως σταθηκε στη μεση της πορτας της ταρατσας, φωτισμενος απο πισω μες στα μαυρα σκοταδια, ελαμπε σαν θεοτητα, δεν υπερβαλλω(που υπερβαλλω δηλαδη....).Εμεινα να τον κοιταζω αποσβωλομενος!

"Ξεχνα το", μου σφυριξε ο γιωργος περνωντας απο μπροστα μου με ενα δισκο γεματο καναπεδακια αγγουρι, αυγο , μαγιονεζα."Δεν ειναι για τα δοντια σου".Με πηρε το παραπονο.Φουντωσα.Γιατι, ρε γαμωτο, ν'ακουω αυτες τις δυο λεξεις απο δεκαπεντε χρονω παιδακι οταν σηκωνω τα ματια μου σε κανενα εμφανισημο?Γιατι να το ξεχασω?Και τι να θυμηθω δηλαδη?Τα αζητητα ?Τα αποβρασματα? Τα τελευταια καλουπια του Θεου?Μονο σε αυτους ειχα εγω δικαιωμα να ελπιζω? Ε λοιπον δε θελει πολυ ο ανθρωπος για να αλλοφρονησει. ακουγοντας αυτη τη φραση για εκατοστη εβδομηκοστη φορα επιτελους μουλαρωσα."Αυτον θελω, αυτον θα παρω", σφυριξα στ'αυτι του γιωργου τοσο δυνατα που πονεσε το τυμπανο του. Μετα πηγα ντουγρου καταπανω του, διασχιζοντας τα μελλοντικα ζευγαρακια που μοστραριζαν τα μαυρισματα τους στην πιστα. "ποιος εισαι εσυ", του ειπα, " και γιατι ηρθες χωρις να σε καλεσω?"ουτε που το ειχα σχεδιασει τι θα του πω, απο μονο του πεταχτηκε απο το στομα μου σαν βατραχακι.οταν με ακουσα να το λεω, ειναι αληθεια πως ψιλοτρομαξα, καπως γαιδουρινο ακουγοταν, αξεστο. Παει ο ωραιος, βρε μαλακισμενο, ειπα στον εαυτο μου, δε σου εχω πει να σκεφτεσαι πριν το ανοιξειις το ρημαδι?"



Ελα ομως που εσφαλα. ο ωραιος τσινησε μεν, ιντριγκαριστηκε δε. στραφηκε με κοιταξε καλα καλα και μετα χαμογελασε. "Θες να φυγω?" με ρωτησε και τον εβλεπες τον ατιμο οτι ηταν σιγουρος εκατο τα εκατο πως δεν ηθελα να παει πουθενα. με τετοια βροχη αυτοπεποιηθησης, τα παρατησα και εγω. Δεν κοιταξα να κρατησω τα προσχηματα. Τι προκοπη ειδα με τα προσχηματα τοσα χρονια αλλωστε? "εδω να μεινεις!", του ειπα. " Τι να σου φερω?"Βοτκα λεμονι ηθελε και τσακιστηκα να του το φτιαξω κατω στην κουζινα οπου ειχαμε φυλαγμενα τα καθαρα ποτα - πανω σερβιραμε τις μπομπες. Οταν του το ανεβασα, ο θεος που τον ελεγαν αδωνη ηταν αραχτος στο πεζουλι περιστοιχισμενος με τεσσερις -αν μετρησα καλα μες στο σκοταδι- συναμενους κουναμενους που χασκογελουσαν σαν ζωα. Αποφασισα να λυσω την πολιορκια με δυναμικο τροπο. << "Κοριτσια", μας επιτρεπετε λιγο, κατι εχουμε να πουμε", ειπα κι απ'τη μουρη μου καταλαβαν οτι αν δεν διαλυθουν ησυχως και γρηγορα, δεν προκειται να ξαναπροσκληθουν σε παρτι δικο μου στον αιωνα τον απαντα>>.

Συνεχιζεται....

Κακη εκπαιδευση!

Σημερα ενιωσα απιστευτα περηφανος για τον εαυτο μου.Ειναι κατι τετοιες στιγμες που με κανουν να συνειδητοποιω οτι στη ζωη δεν πρεπει να μενουμε απραγοι αλλα να βοηθαμε και μεις στη βελτιωση της.

Πηγα σε ενα μαθημα επιλογης σημερα, Παιδαγωγικης Ψυχολογιας, με κυριο αξονα τα δυσλεκτικα ατομα και πως μπορουμε να τα βοηθησουμε.Το μαθημα ειχε ξεκινησει ηδη αλλα ευτυχως υπηρχαν θεσεις και καθισαμε.Χαρηκα οταν ειδα ποσα πολλα παιδια ενδιαφερονταν για ενα τετοιο μαθημα.Η χαρα μου δυστυχως δεν κρατησε πολυ.Στα 5 πρωτα λεπτα ομιλιας της καθηγητριας-ψυχολογου συνειδητοποιησα οτι η γυναικα μονο εκπαιδευτικος δεν ηταν.Οταν αναφεροταν στα δυσλεκτικα ατομα χρησιμοποιουσε το χαρακτηρισμο "Καθυστερημενα".Παγωσα.Την πρωτη φορα που το ακουσα, σκεφτηκα οτι κατα λαθος θα της ξεφυγε.Αλλα το ειπε παρα πολλες φορες ωστε να σιγουρευτω οτι απλα ηταν κακη εκπαιδευτικος.

Με εκπληξη μου παρατηρησα οτι κανενας συμφοιτητης μου δεν αντεδρασε.Μια απο τις υποσχεσεις που εχω δωσει στον εαυτο μου ειναι να αντιδρω χωρις φοβο σε ο,τιδηποτε θεωρω οτι ειναι λαθος ειδικα σε θεματα ρατσισμου, αμαθειας κτλ Οποτε σηκωσα το χερι μου και περιμενα να μου δωσει το λογο.Εδειχνε να με αγνοει οποτε το σηκωσα ακομη πιο ψηλα.Μην μπορωντας να κανει αλλιως μου εδωσε το λογο οποτε και τη ρωτησα αν θεωρει οτι η χρηση της λεξης "καθυστερημενα" αρμοζει σε μια καθηγητρια ψυχολογιας στο παιδαγωγικο.Εδειξε να παρεξηγειται. Ξεροκαταπιε και συνεχισε το λογο της. Δυστυχως δεν σταματησε να χαρακτηριζει ετσι τα ατομα με ειδικες αναγκες. Οποτε αυτη τη φορα τη διεκοψα αποτομα και της ειπα οτι με προσβαλει η συμπεριφορα της.

Ευτυχως και οι αλλοι συμφοιτητες μου πηραν θαρρος και της ζητησαμε ολοι να σταματησει. Προς τιμην της ζητησε συγγνωμη και συνεχισε το μαθημα, ευτυχως χωρις να χρησιμοποιησει τη λεξη αυτη.

Αυτη μου η εμπειρια μου επιβεβαιωσε την πεποιθηση οτι οι περισσοτερες κοινωνικες δομες πηγαζουν.Οταν αυτη η καθηγητρια με την τοση μεγαλη ευθυνη στα χερια της δειχνει με τη σταση της σε μελοντικους δασκαλους οτι ειναι ενταξει να χρησιμοποιουμε λεξεις που ειναι προσβλητικες προς ομαδες ατομων, δημιουργει ενα κυμα συμπεριφορας που θα περασει σε πολλες γενιες.

Οι λεξεις εχουν δυναμη, και οταν χαρακτηριζεις καποιο δυσλεκτικο παιδι ως καθυστερημενο, επηρρεαζεις την συμπεριφορα σου απεναντι του και τελικα και την ιδια την προσωπικοτητα και αξιοπρεπεια του παιδιου.Ελπιζω η συγκεκριμενη καθηγητρια να διορθωθηκε.Και ειναι ενα μαθημα για ολους μας.Ποσες φορες ακουτε αλλους να βριζουν, κοροιδευουν τους ομοφυλοφιλους και "λουφαζετε" σε μια γωνια χασκογελωντας μην εχοντας το θαρρος να αντιδρασετε?Χρησιμοποιω β' πληθυντικο διοτι συνειδητα αντιδρω οποιον και αν εχω απεναντι μου.

Μπορει να αλλαξει η κοινωνια.Αν δεν μπορουσε τοτε θα ηταν ολα ιδια με 100 χρονια πριν.Αλλα για να αλλαξει η κοινωνια πρεπει να αντιδρουμε καθημερινα και οχι μονο σε πορειες και διαδηλωσεις...

Η ζωη ειναι μια ψαροσουπα....

Αυτο το ποστ ειναι αφιερωμενο στον Κωστα ενα 19χρονο παιδι που αυτοκτονησε μην αντεχοντας την καταπιεση των γονιων του.Προσπαθησε να διεκδικησει τη ζωη του, αλλα καπου στον Αυγουστο, εχασε τη μαχη.Ετσι αφιερωνω Κωστα σε σενα αυτο το ποστ με την ελπιδα οτι καποιο παιδι που αγωνιζεται για τα αυτονοητα, να μην τα παρατησει και να συνεχισει.Αυτο ειναι για σενα....


Μια φορα και ενα καιρο, παρολο που ημουν μικρος, ειχα απολυτως ξεκαθαρες αποψεις για τα πραγματα. Ηξερα τι μου αρεσε και γιατι. Οι βραστες πατατες δε μου αρεσαν γιατι ηταν βραστες.Οι τηγανητες μου αρεσαν γιατι ηταν τηγανητες.Με λιγα λογια, η ζωη μια φορα και ενα καιρο ηταν απλη και κυριως ξεκαθαρη οπως στα παραμυθια.Η βασιλισσα, φερ'ειπειν, ηταν ειτε πολυ καλη ειτε φρικωδως κακια. Ηξερες απο την αρχη αν μπορουσες να στηριχτεις απανω της.Δεν στα γυριζε τελευταια στιγμη.Δεν παρουσιαζε μεταπτωσεις ως χαρακτηρας.

Αλλα ουτε η ζωη ειναι πια απλη ουτε εγω παιδι.Ωριμασα(σχεδον).Και δεν ηρθε με τα χρονια ουτε με τη δυστυχια αυτη η ωριμοτητα. Το τονιζω μαλιστα πως ηρθε απροσκλητη. Εισεβαλε στη ζωη μου νωρις νωρις, κρυμμενη πισω απο ενα σελινο μεσα σε ενα τεραστιο μπολ ψαροσουπα.Και μου εκανε την κοσμοθεωρια μου μπαχαλο.

Ας παρουμε τα πραματα απο την αρχη .Ηταν Σαββατο που σημαινε οτι δεν ειχα να ξυπνησω για το σχολειο την επομένη. Εξω στο ψοφοκρυο εκανε παρτι ο βοριας που τ'αρνακια παγωνει. Μεσα κοκκινα μαγουλα απ'τη ζεστη.Εβλεπα με τα αδερφια μου τηλεοραση, πεινουσα σαν λυκος και ειχα μπροστα μου ενα αχνιστο μπολ ψαροσουπας με καροτα σελινα και γαριδουλες.Ο κοσμος εμοιαζε ενα ζεστο, υπεροχο και ασφαλες μερος γεματο σαββατοβραδα.Ενταξει 13 χρονων ημουνα και ειχα μια ακαταμαχητη ροπη προς τις ψευδαισθησεις. Μην ανησυχειτε δεν κρατησαν πολυ - δυστυχως.

Δε θα ειχαν συμπληρωθει πεντε λεπτα απολυτης ευτυχιας, οταν ενα υπουλο αορατο ψαροκοκκαλο ξεφυγε τον σχολαστικο κοκκαλο-ελεγχο της μανας μου και σφηνωθηκε στο λαρυγγι μου.Δε θελω να μπω σε λεπτομερειες.Θα σας πω μονο οτι το φονικο κοκκαλακι εφυγε μετα απο τρεις ωρες οδυνης και με τη βοηθεια γιατρου, που ολη την ωρα εβριζε για την απροσεξια μου που του χαλασε το παρτι γενεθλιων της πεθερας του. Μαζι του εφυγε και η πεποιηθηση μου οτι ο κοσμος θα ειναι παντα ενα ζεστο ασφαλες μερος. Τωρα ξερω οτι ο κοσμος ειναι ζεστος μονο το καλοκαιρι και ασφαλης δεν ειναι ποτε. Τωρα περιμενω τα ψαροκοκκαλα στη σουπα, τη γριπη τη δευτερη μερα των διακοπων, τη κατσαριδα στα κολλαριστα σεντονια εκεινου του ξενοδοχειου στη Ρωμη.Τωρα κανω συχνα δευτερες σκεψεις.Υποψιαζομαι οτι ο γατος μου, που πανηγυριζει οταν με βλεπει, μπορει να μου ξεσκισει το χερι αν του πατησω τη ουρα. Τωρα συνειδητοποιω οτι κανεις δεν θα πεθανει αν πεθανω.Κοβουμε τα φτερα απο τα θαυματα και τα προσγειωνουμε.Δεν ειναι που ειμαστε μιζεροι, ειναι μαλλον που φοβομαστε οτι θα πεσουμε απο ψηλα. Κουτσουρευοντας τα θαυματα, αποφευγουμε τα τραυματα. Αλλοι αυτο το ονομαζουν κατορθωμα .Μεγαλο πραμα η πειρα, λενε.Ουτε αγοραζεται ουτε πουλιεται. Εμενα, παλι, δεν μου φαινεται και τοσο σπουδαιο πραμα αυτη η πειρα.Και να πουλιοταν δεν θα την αγοραζα αν δεν την ειχα. Και τωρα που την εχω δεν την πουλαω, γιατι φοβαμαι μη δηλητηριασει κανεναν, οπως το ληγμενο γαλα. Σαν ουλη τη νιωθω την πειρα μου, οχι σαν ευλογια .Σαν να κοιμαται τη ζωη μοιαζει ο πεπειραμενος στα ματια μου και να ονειρευεται μονο που και που τον εαυτο του.

Γι'αυτο και εγω, ευχαριστω δε θα παρω. Οσο μπορω, θα κρυβω τα ψαροκοκκαλα που κοντεψαν να με πνιξουν στο ντουλαπι οπου φυλαμε τα χειμωνιατικα. Να μην προλαβουν να κατακαθισουν στο μυαλο και γινουν πειρα. Και δεν ειμαι ουτε τοσο δα μαζοχιστης, να πεις. Η ευτυχια ειναι η προνομιακη τροφη μου. Καταλαβα ομως νωρις οτι η ευτυχια δεν ειναι προορισμος να φτασεις, αλλα ενας τροπος να ταξιδευεις.

Επειτα ειναι και το αλλο.Τελευταια ξημερωνουν ολο και πιο συχνα κατι μερες που πονανε σαν ανοιχτες πληγες οι κομμενες φτερουγες. Βλεπω αιφνης την πειρα να παιρνει τον ελεγχο, να επιχειρει να ταχτοποιησει τη ζωη μου.Δεν με ξερει καλα ομως.Υπουλη αυτη?Επιμονος εγω. Στο τελος δεν βλεπω να βγαινει νικητης. Κι ο πονος θα οξυνεται παντα απο το φοβο μου μη γιανει.Παντα η ανοσια θα μου θυμιζει ανοησια.Κι εγω κρυφα θα προσευχομαι να μεινω ευαλωτος στους απροβλεπτους εξωτικους ιους, επιρρεπεστατος στα ωραια τριανταφυλλα.
<<Υπαρχει τριανταφυλλο χωρις αγκαθι, ανοητε?>> θα μου σφυριζει χαιρεκακκα στο αυτι η πειρα.
<<Υπαρχει αγκαθι χωρις τριανταφυλλο, φοβητσιαρα?>> θα της γυριζω εγω.Και θα ζησει αυτη καλα, αλλα εγω καλυτερα...