Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

Συμπόνοια : Ναι καλά....


Φανταζομαι οτι αρκετοι απο σας εχετε παρακολουθησει το βιντεακι με το μικρο κουρδο που ραγισε τις καρδιες μας μεσα απο το παιδικο του παραπονο του.Αν δεν εχετε δει το βιντεο δειτε το εδω: http://youtube.com/watch?v=D4QNLj-YyIs .

Τελος παντων οταν το πρωτοειδα λυπηθηκα πολυ για αυτο το παιδακι και μονολογησα οτι κοιτα τι περνα ο κοσμος και μεις καθομαστε και παραπονιομαστε για ασημαντα πραγματα.Η σκεψη μου αυτη με εκανε να αναρωτηθω....

Η συμπονοια που νιωθουμε για καποιους ανθρωπους πηγαζει απο ενοχη?

Και δευτερον ειναι πραγματι η συμπονοια κατι το καλο ή εξυπηρετεί αλλους σκοπους?,

Δεν ξερω αν η συμπονοια ειναι απαραιτητα κατι το καλο ή κατι το κακο αλλα καποια στιγμη στη ζωη μας ολη τη νιωθουμε.Ειτε ειναι για κατι μακρινο ειτε για κατι που συμβαινει στη δικη μας ζωη.Οσες φορες εχω νιωσει συμπονοια για καποιον,εχω νιωσει και καποια ενοχη ασχετα αν δε το παραδεχομαι.Δεν ξερω γιατι.Νιωθω ενοχος γιατι παρολα τα αγαθα που εχω συνεχως γκρινιαζω και μαχομαι να βελτιωσω τη ζωη μου.Μετα σκεφτομαι τα παιδακια του 3ου κοσμου τα οποια δεν εχουν ουτε τα βασικα και στενοχωριεμαι γιατι η ζωη δεν ειναι δικαιη οσο και να θελουμε να πιστευουμε οτι ειναι.Και συγγνωμη αλλα δεν μπορω να πιστεψω τη γνωστη ρηση ολα συμβαινουν για καποιο λογο...

Δευτερον αναρωτιεμαι για το αν η συμπονοια εξυπηρετει αλλους σκοπους.Με τον ορο αλλους σκοπους εννοω το να νιωθουμε καλυτερα για το εαυτο μας μεσα απο τη συγκριση με τους αλλους.Πολλες φορες εκει που νιωθω ασχημα για μενα οταν βλεπω αλλους σε χειροτερη κατασταση , αυτοματα νιωθω καλυτερα διοτι εγω τουλαχιστον εχω κατι παραπανω.Γιατι ομως πρεπει να νιωθουμε καλα για τον εαυτο μας οταν τον συγκρινουμε με αλλους?Δεν ξερω...

Τελικα αυτο που για μενα ειναι η συμπονοια ειναι ισορροπια...Ναι ισορροπια.Με τη συμπονοια ισορροπουμε αναμεσα στην αδιαφορια και στον απολυτο αλτρουισμο.Ισορροπουμε αναμεσα στην αισιοδοξια και στην απαισιοδοξια .Αναμεσα στην δικη μας κοινωνικη πραγματικοτητα και στην παγκοσμια πραγματικοτητα κτλ.....

Τελος το ερωτημα που θετω σε εσας ειναι το εξης: Ποτε νιωθετε συμπονοια και για ποιον και σας εχουν περασει ενοχες σκεψεις απο το μυαλο σας με βαση αυτη τη συμπονοια?

Next : "Gay Γνωριμίες"

6 σχόλια:

tovenito είπε...

συμπόνοια και ενοχή πρέπει να είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. συμπονώ κάποιον που περνά μια δυστυχία εμφανή, ορατή και χειροπιαστή σε εμένα πχ. έναν επαίτη, άστεγο, κάποιον που έχει περάσει μια φυσική καταστροφή και έχασε τα πάντα, κάποιον που πενθεί, που έχασε έναν άνθρωπο. και τότε έρχεται η ενοχή γιατί εγώ είμαι προς το παρόν καλύτερα από αυτόν και νιώθω ένοχος γιατί η ζωή είναι άδικη απέναντί του και άπλόχερη μαζί μου. συνήθως η ενοχή μου φτάνει μέχρι εκεί, γιατί μετά με απορροφεί ο μικρόκοσμός μου και τα δικά του προβλήματα. έρχεται η συμπόνοια σαν μια αναλαμπή να μου ταράξει την κοσμοθεωρία μου και μετά φεύγει και απορροφάται από την καθημερινότητα.

Hfaistiwnas είπε...

Αχ το είδα το βίντεο, δίκιο έχει το παιδί, αλλά ποιός το ακούει..
Δεν μπορείς να πεις πότε νιώθεις συμπόνοια. Σου βγαίνει ενάλογα τις περιστάσεις. Θεωρώ τον εαυτό μου ευαίσθητο, συχνά πιάνω τον εαυτό μου να στενοχωριέται για πράγματα τόσο μικρά. Και είναι αλήθεια οτι κάποιες ένιωσα και ενοχές, για τον ίδιο λόγο που είπες. Τα έχω όλα και έχω και παράπονα απο πάνω. Δεν γίνεται όμως να συγκρίνεις καταστάσεις. Άλλες ανάγκες έχω εγώ, άλλες ανάγκες ο μικρός Κούρδος. Εκείνος έχει βασικές ανάγκες ενώ εγώ ανάγκες που θεωρούνται υπερβολή σε σχέση με το μικρό παιδί. Είναι να μην νιώθεις ενοχές μετά; Ένα σκοπό που μπορεί να εξυπηρετεί το αίσθημα συτό είναι να μας κάνει καλύτερους, να γινόμαστε άνθρωποι, να μπορέσουμε μέσα απο τα βιώματα αυτά να είμαστε πιο κοντα στον άνθρωπο.. Καληνύχτα!

Ανώνυμος είπε...

Το θέμα είναι ότι μόλις τελειώνει αυτή η ιστορία απλά συνεχίζεις με τισ δικές σου ανούσιες ανάγκες. Δυστυχώς δε μπορούν να υπάρξουν αυθεντικά συναισθήατα για κάποιον που δεν τον νιώθουμε δικό μας. Άλλωστε εβγαλε ανοιξιάτικα ο ΖΑΡΑ, έχει ακόμη εκπτώσεις, πρέπει να πάμε θέατρο, Eurovision το βράδυ. Αχ τι ήταν αυτό που με στεναχώρησε...

Equilibrium είπε...

Αν είχαμε στο νου μας όλοι ότι ανα πάσα στιγμή θα μπορούσαμε να 'μαστε στη θέση αυτών που συμπονούμε, θα ζούσαμε έτσι τη ζωούλα μας ώστε να μη νιώθουμε τελικά ενοχή.

Καλησπέρα μικρέ μου :)

Ανώνυμος είπε...

Οταν ειδα το video συκγινηθηκα.
Μακαρι να εκανα κατι προσωπικα γι'αυτους τους ανθρωπους μα δυστηχως δεν ειναι στο χερι μου και του καθενα νομιζω.
Γενικοτερα στεναχωριεμαι οταν βλεπω αστεγους και τα σχετικα.
Αυτοι που μπορουν να κανουν την κοινωνια μας καλυτερη την οδηγουν στην πληρη καταστροφη!
Κοψανε την δεη στους ανθρωπους κτλ μα απο εκει περιμενουν να παρουν τα λεφτα τους απο τους καταυλισμους?
ΕΛΕΟΣ!!Αλλα εμεις φταιμε!!!
Πολυ καλο το post teo μου.

Ανώνυμος είπε...

πραγματικα αυτο το βιντεο με τον κουρδο ειναι πολυ συγκινητικο..το θεμα ειναι να ευαισθητοποιηθουν ολοι οι ανθρωποι και να αρχισουν να βοηθανε οσους εχουν καποιο προβλημα με τον πιο μικρο τροπο..δεν εχει σημαισια αυτο,αλλα να βοηθαμε ολοι οπως μπορουμε..το να κοιταμε απλως και να μην κανουμε τιποτα ειναι αυτο που τελικα ισως μας δημιουργει την ενοχη..και οχι η συμπονια..καλη συνεχεια!