Περνάμε από δουλειά σε δουλειά, φίλο σε φίλο, γκόμενο σε γκόμενο ψάχνοντας την αποδοχή και την επιβεβαίωση.
Κάποιοι, αναζητούμε την αποδοχή ακόμη και μέσω της κοινωνικής υποκρισίας, κάνοντας σχέσεις με γυναίκες, κοροιδεύοντας τους γύρω μας και τον εαυτό μας.
Το πρόβλημα είναι όμως, πως δεν είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι, όση αποδοχή, αναγνώριση και έπαινο κι αν λάβουμε. Πάντοτε ψάχνουμε πεινασμένοι για περισσότερο, για παραπάνω, όσο πετυχημένες και αν είναι οι προσπάθειες μας....
Πολλοί από μας, ψάχνουμε για αποδοχή και επιβεβαίωση μέσω των σεξουαλικών κατακτήσεων και της ερωτικής λατρείας που μπορεί να μας δείξουν οι άλλοι. Περνούμε πολύ χρόνο στο γυμναστήριο, με στόχο να γίνουμε όλο και πιο θελκτικοί, σύμφωνα με τα πρότυπα με τα οποία βομβαρδιζόμαστε. Κρατάμε σκορ, με όσους άνδρες κοιτούν προς το μέρος μας.
Ο gay άνδρας, σύμφωνα πάντα με το βιβλίο, ψάχνει για την επιβεβαίωση πάντοτε από τον κόσμο γύρω του. Θέλει απεγνωσμένα να καλύψει αυτή του την ανάγκη, μια ανάγκη που ένιωσε έντονα όταν μικρός ακόμη, αντιλήφθηκε τη διαφορετικότητα του και την εχθρικότητα που του επιφύλασσε το οικογενειακό και φιλικό του περιβάλλον. Διαλέγουμε έτσι επαγγέλματα που θέλουν οι γονείς μας ή επαγγέλματα που θα μας καταξιώσουν στα μάτια των άλλων και θα σβήσουν την ντροπή και την κοροϊδία που περάσαμε.
Επειδή, όσο σκληρά και αν προσπαθούμε, δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας για επιβεβαίωση, αναγνώριση και αποδοχή, αρχίζουμε να γεμίζουμε από ένα άλλο συναίσθημα...το θυμό. Τα πιο μικρά και ασήμαντα περιστατικά μπορεί να προκαλέσουν την έκρηξη μας. Μια τυφλή οργή που πολλές φορές κατευθύνεται σε ανθρώπους που μας αγαπάνε ή ακόμη ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό.
Η οργή αυτή δημιουργείται λόγω του διλήμματος που μας απασχολεί αργά ή γρήγορα : Τίποτα από όσα κάνουμε δεν ικανοποιεί την πείνα μας για επιβεβαίωση και αποδοχή. Όσο πιο σκληρά προσπαθούμε, τόσο λιγότερο ικανοποιούμαστε. Όσο και να πολεμήσουμε ή να οπισθοχωρίσουμε, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η ανάγκη αυτή δεν φεύγει. Η οργή που νιώθουμε είναι το αποτέλεσμα της έλλειψης αυθεντικής επιβεβαίωσης.
Η οργή μας, διώχνει τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας. Μαζί τους, χάνεται και η επιβεβαίωση που αναζητούμε. Έτσι κρύβουμε την οργή μας, πίσω από ένα βελούδινο περυτίλιγμα. Η ζωή μας μετατρέπεται σε μια συνεχόμενη διελκυστίνδα ανάμεσα στην επιβεβαίωση και στην απόρριψη. Γινόμαστε ευαίσθητοι και στις παραμικρές αιτίες που μας κάνουν να νιώθουμε πως δεν μας σέβονται ή αποδέχονται.
Έτσι, πολλοί από μας φτάνουμε στο άλλο άκρο. Κρύβουμε την οργή και τη ντροπή που νιώθουμε. Αποφεύγουμε καταστάσεις που μας κάνουν να αισθανόμαστε άβολα και προτιμούμε μέρη, καταστάσεις και ανθρώπους που γνωρίζουμε και αισθανόμαστε ασφαλείς. Δεν προκαλούμε τον εαυτό μας. Αποφεύγουμε να νιώσουμε ντροπή, σπάνια τη βιώνουμε σε πλήρη ένταση.
Το να αποφεύγουμε να νιώσουμε τα συναισθήματα της ντροπής και της οργής, μας προκαλούν μεγάλη ζημιά. Όταν τα νιώθουμε, πολλές φορές υπερβάλλουμε στο τρόπο που τα βιώνουμε γιατί δεν έχουμε αναπτύξει τα κατάλληλα εργαλεία για να τα διαχειριζόμαστε. Συχνά, ως υποκατάστατο της οργής, χρησιμοποιούμε το χιούμορ, ειρωνικό και καυστικό, προσπαθώντας έτσι να εκτονώσουμε την οργή που βράζει μέσα μας ή να καλύψουμε την ντροπή που νιώθουμε με αυτοσαρκασμό. Έναν αυτοσαρκασμό που ενδόμυχα, μας πληγώνει και όταν μένουμε μόνοι μας, καταλαβαίνουμε πόσο λάθος είναι να μειώνουμε τον εαυτό μας και να γινόμαστε ο αστείος κλόουν, το καραγκιοζάκι της παρέας μας...
Και κάποιες φορές οπισθοχωρούμε. Κλεινόμαστε στον εαυτό μας, αποφεύγουμε τις κοινωνικές συναναστροφές. Νομίζουμε πως κανείς δεν μας καταλαβαίνει. Πιστεύουμε πως θα είμαστε για πάντα μόνοι μας. Δεν προκαλούμε τον εαυτό μας και τον αντιμετωπίζουμε σαν ένα γυάλινο άγαλμα που φοβόμαστε μην σπάσει.
Υπάρχουν δύο στόχοι για την οργή που νιώθουμε. Προς τους άλλους και προς τον εαυτό μας. Όταν στοχοποιούμε τους άλλους, τους απομακρύνουμε από κοντά μας. Όταν κατευθύνουμε την οργή μας προς τον εαυτό μας, προς τα μέσα, αυτή μετουσιώνεται σε πράξεις που μας μειώνουν. Αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές όπως υπερβολική κατανάλωση φαγητού, αλκοόλ, απρόσεκτο σεξ. Ακόμη και σαμποτάζ στην πορεία μας προς την επιτυχία.
3 σχόλια:
Πόση ταύτιση....:/ :/ :/
Νομίζω πως δεν υπάρχουν πολλές διαφορές τελικά ανάμεσα σε λεσβίες και gay. Όλα όσα περιγράφει ο συγγραφέας τα έχουμε βιώσει και τα βιώνουμε πολλές λεσβίες.
Το να ανήκεις σε μια ή μειονότητα από μόνο του ως γεγονός σε οδηγεί στην συνεχή αναζήτηση αυτο επιβεβαίωσης και αποδοχής από άλλα πρόσωπα. Έχει να κάνει με την επιβίωσή μας μέσα σε έναν κόσμο κατά πλειοψηφίαν εχθρικό κι αδιάφορο.
Κάνεις καλή δουλειά! :)
Πραγματικα υπεροχο ποστ! Ενιωσα πληρη ταυτιση!
Δημοσίευση σχολίου