Ένα από τα πράγματα που αρχίζω και συνειδητοποιώ ολοένα και περισσότερο όσο μεγαλώνω είναι η αξία της δημιουργίας του δικού σου προσωπικού γηπέδου, της δικής σου πλατφόρμας. Τι εννοώ με την λέξη πλατφόρμα. Αναφέρομαι στην δημιουργία του δικού σου χώρου, όχι αποκλειστικά με την υλική έννοια αλλά και την πνευματική, του δικού σου πεδίου όπου κυριαρχείς απόλυτα. Αυτός ο "χώρος", αυτό το γήπεδο, είναι η αντανάκλαση του εγώ σου. Είναι το σύνολο των πραγμάτων που σε αντιπροσωπεύουν και σε διαμορφώνουν, των θετικών πραγμάτων που σε κάνουν να νιώθεις ισχυρός και σου επιτρέπουν να έχεις νίκες και επιτυχίες.
Ξέρω ότι είναι περίεργη έννοια και ίσως να μη γίνομαι πολυ κατανοητός. Μεγαλώνοντας άρχισα να καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι να παίζεις στο δικό σου γήπεδο με τους δικούς σου όρους. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να αξιολογήσεις πρώτα με ειλικρίνεια τον εαυτό σου και να αποτιμήσεις τα δυνατα και τα αδύνατα σημεία σου. Μόνο τότε θα έχεις επιτυχία στη ζωή σου.
Πάρε για παράδειγμα εμάς τους γκέι και ειδικά όσους μεγαλώσαμε σε επαρχία ή όσοι μεγαλώνετε/ζείτε επαρχία. Η επαρχία, ως οπισθοδρομική ετεροκανονική κοινωνία, είναι τοξική απέναντι στους γκέι. Όταν κάποιος ομοφυλόφιλος επιλέξει να ζήσει στην επαρχία, σημαίνει ότι θυσιάζει ένα μεγάλο μέρος του δυναμικού που μπορεί να επιτύχει στη ζωή του. Μπορεί να με κατηγορήσετε ότι γίνομαι απόλυτος αλλά δεν πειράζει. Από την μέχρι τώρα πείρα μου βλέπω ότι είναι μάταιο να περιμένεις να είσαι πρώτος σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Ναι μπορεί να καταφέρεις να επιφέρεις κάποιες θετικές αλλαγές και να έχεις κάποιες νίκες αλλά σχεδόν ποτέ δε θα καταφέρεις να αξιοποιήσεις πλήρως τον εαυτό σου.
Άλλο παράδειγμα... αν είσαι άσχημος ή μη εμφανίσιμος, δεν έχει νόημα να πηγαίνεις σε χώρους όπου η ομορφιά είναι το κύριο νόμισμα. Αν είσαι χαζός, δεν έχει νόημα να παλεύεις μάταια να κατακτήσεις ένα χώρο που δεν είναι για σένα, πχ τον ακαδημαϊκό. Ξέρω ότι ακούγεται πολύ περιοριστικό αλλά δεν είναι . Στη ζωή πρέπει να δοκιμάσεις πολλά και να γευτείς ακόμη περισσότερα. Όταν όμως βλέπεις ότι σε ένα τομέα της ζωής σου, δεν κάνεις σημαντική πρόοδο και γενικότερα νιώθεις ότι δε σε σηκώνει, τότε δεν έχει νόημα να επιμένεις. Πολλές φορές το μυστικό της νίκης βρίσκεται στην παραδοχή των αδυναμιών σου και στην επικέντρωση σου σε άλλα κομμάτια.
Γι' αυτό στη ζωή πρέπει να επιλέγουμε ένα γήπεδο, μετά από πολλή ανάλυση, και να το καλλιεργούμε. Πάρε για παράδειγμα τους αθλητές. Ο Τσιτσιπάς είναι καλός στο τέννις, ο Αντετοκούμπο, είναι καλός στο μπάσκετ. Αν ο Αντετοκούμπο είχε καημό να γίνει καλός ποδοσφαιριστής, θα ήταν ένας αποτυχημένος. Αν ο Τσιτσιπάς είχε καημό να γίνει πυρηνικός φυσικός, ενδεχομένως, να περνούσε μια ζωή, παλεύοντας μάταια και αποτυγχάνοντας να καταφέρει κάτι.
Οι περισσότεροι νέοι, ειδικά μετά την εφηβεία, νιώθουν την ορμή της νιότης και την αίσθηση πως θα κατακτήσουν το κόσμο. Νομίζουν και φταίει και η γενικότερη κουλτούρα για αυτό, πως ότι θελήσουν μπορούν να το καταφέρουν. Σιγά σιγά, μετά από χαστούκια της ζωής, αρχίζουν και συνειδητοποιούν τις αδυναμίες και τους περιορισμούς που η ζωή τους θέτει. Ίσως δεν είσαι αρκετά όμορφος για να έχεις τον κούκλο γκόμενο των ονείρων σου. Ίσως δεν έχεις αρκετά καλή φωνή για να γίνεις το νέο σούπερ είδωλο.
Παρατηρήστε τους επιτυχημένους ανθρώπους, όχι μόνο οικονομικά, ακόμη και αυτός που μπορεί να έχει μια ευχάριστη, ήσυχη ζωή. Κάποια στιγμή στη ζωή του, επέλεξε να ελέγξει την πείνα του για κάθε γεύση που έχει να προσφέρει η ζωή και αποφάσισε να επιλέξει και να επικεντρωθεί σε ένα συγκεκριμένο πεδίο.
ίσως ακούγεται θλιβερό να εγκαταλείπεις κάποια όνειρα σου, αλλά δεν είναι . αντιθέτως, είναι απαραίτητο να αφήσεις κάποια και να επικεντρωθείς σε αυτά που είσαι καλός και σε κάνουν να νιώθεις καλά.
Όταν φτιάξεις το πεδίο δράσης σου, τη δική σου πλατφόρμα, το δικό σου γήπεδο, πρέπει να δίνεις τις περισσότερες μάχες εκεί. Περπατώντας το δικό σου δρόμο και όχι τον δρόμο των άλλων, θα χάσεις πολλούς φίλους, σχέσεις κτλ. Ωστόσο στην συνέχεια θα βρεις συνοδοιπόρους που ακολουθούν παρόμοιους δρόμους και θα περπατήσετε μαζί. Κάποια στιγμή μπορεί οι δρόμοι σας να αποκλίνουν. Δεν πειράζει, εσύ πρέπει να συνεχίσεις το δικό σου δρόμο.
Βγήκε λίγο παραληρηματικό το πόστ, αλλά νομίζω σας έδωσα κάποια ιδέα τι θέλω να πω. Αν νιώθεις ότι σε μια σχέση ή σε μια φιλία, πρέπει να παίζεις πάντοτε στο "γήπεδο" του άλλου, ίσως ήρθε η ώρα να επανεξετάσεις αυτή τη σχέση. Όσο ξεστρατίζεις από το δικό σου πεδίο, από τη δική σου πλατφόρμα, τόσο πιο αδύναμος γίνεσαι και τόσο μικραίνει το πεδίο δράσης σου. Αντί για οδηγός της ζωής σου, γίνεσαι ακόλουθος της ζωής κάποιου άλλου.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως πρέπει να μένουμε στάσιμοι και κλεισμένοι στο δικό μας κόσμο. Πρέπει να προσπαθούμε να διευρύνουμε συνεχώς το πεδίο επιρροής μας αλλά αυτό ποτέ δε γίνεται αν δράσουμε σε ένα απόλυτα εχθρικό περιβάλλον. Πρέπει να εξορμάς μέσα από τη δική σου έδρα και να επεκτείνεις τα σύνορα σου.
Θυμάμαι παλαιότερα, μιλούσα ελιτιστικά και απορριπτικά για συμμαθητές μου που δεν έφυγαν ποτέ από την επαρχία και θεωρούσα ότι εγώ θα κατακτήσω το κόσμο. Τελικά, 12 χρόνια μετά το Λύκειο, καταλήγω στο εξής. Δεν μπορώ να συγκρίνω τις ζωές μας. Ούτε είναι ξεκάθαρο αν νίκησε κανείς. Κάποιοι δουλεύουν σε σούπερμαρκετ, κάποιοι σε εργοστάσιο, κάποιοι έχουν δικό τους μαγαζί, κάποιοι παντρεύτηκαν, άλλοι έχουν παιδί κτλ. Όλοι τους έχουν τις εμπειρίες τους και εγώ τις δικές μου. Ούτε εκείνη ενδιαφέρονται πραγματικά πέρα από μαι αίσθηση του να μάθεις τι κάνει ο παλιός συμμαθητής σου, ούτε εγώ ασχολούμαι πάνω από 5 δεύτερα για το τι έκαναν αυτοί.
Γιατί αυτό είναι η ζωή. Ειδικά επειδή ως γκέι ίσως ζήσαμε λίγο αμήχανη εφηβεία ή νιώθαμε μέσα στην αφάνεια, πολλές φορές μας διακατέχει μια μανία να αποδείξουμε μετά στον εαυτό μας αλλά και στους άλλους ότι τα καταφέραμε, ότι τους ξεπεράσαμε. Αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι όσο και πετυχημένος να είσαι, οι άλλοι θα συνεχίσουν να κάνουν τη δική τους ζωή. Επομένως, σημασία έχει όχι να θες να αποδείξεις κάτι σε άλλους αλλά να πετυχαίνεις ό,τι πετυχαίνεις, επειδή το θες εσύ, επειδή δίνει νόημα στη ζωή σου και όχι ως αποστομωτική απάντηση στις ζωές των άλλων.
Και όποιος κατάλαβε...κατάλαβε....
2 σχόλια:
Ίσως η επιμονή μας να προσπαθούμε σε πράγματα που (και εμείς οι ίδιοι ξέρουμε ότι) δεν καταφέρνουμε είναι ίσως γιατί σκεφτόμαστε "ο άλλος μπορεί, εγώ γιατί όχι;"
Δηλαδή ίσως στην πραγματικότητα δεν είναι δική μας επιθυμία αλλά απλά υπερβάλλων ζηλος.
Όπως σωστά λες, χαρούμενοι θα είμαστε πραγματικά όταν θα έχουμε βρει αυτά που θέλουμε - και είμαστε καλοί σε αυτά - και τα έχουμε καταφέρει. Μέχρι τότε...
Μεγάλο θέμα διάλεξες.Γενικα συμφωνώ,έχω κάποια διαφωνία σε δύο- τρία σημεία.Πρωτον δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να διευρύνουμε την επιρροή μας συνεχώς, αυτό είναι κάπως αντιφατικό με το νόημα του άρθρου και τελικά περιττό.Δευτερον αυτό που λες για την ελληνική περιφέρεια είναι πολύ σχετικό... Υπάρχει κι αυτό που λένε " η έρημος των μεγαλουπόλεων" ,η πληθώρα ανθρώπων,το ανθρώπινο " στοκ" που τελικά δεν ευνοεί τις σχέσεις με βάθος και προοπτική. Επιπλέον πιστευω ( παρόλο που είμαι υπέρ του Συμφώνου συμβίωσης αλλά και της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια) ότι μιλάμε πάντα για δύο άντρες, άρα η σχέση τους θα είναι λίγο διαφορετική , χωρίς τελικά μεγάλη απόσταση από μια δυνατή αντρική φιλία.Ως προς τους παλιούς φίλους και συμμαθητές ναι, κανένας δεν μπορεί στην εποχή μας να ισχυριστεί ότι τα κατάφερε πολύ καλύτερα απ' τους άλλους...και μάλλον αυτό που μας ενώνει ακόμα μ' αυτούς είναι οι αναμνήσεις από μια τρυφερή ηλικία...
Δημοσίευση σχολίου