152. Μπαίνοντας ξανά μέσα στην ντουλάπα....

        

  Τους τελευταίους δύο μήνες εργάζομαι ως δάσκαλος σε μια επαρχιακή πόλη, κοντά στην Αθήνα. Για όσους δεν έχουν σχέση με τα παιδαγωγικά και το χώρο της εκπαίδευσης γενικότερα, πρέπει να πω πως οι δάσκαλοι και γενικότερα οι εκπαιδευτικοί, έχουμε μετατραπεί σε σύγχρονους "νομάδες", αλλάζοντας κάθε χρόνο τόπο εργασίας, όπου καλούμαστε να εργαστούμε για 8 με 9 μήνες στην καλύτερη περίπτωση. Για μένα η φετινή χρονιά αποτελεί η αφετηρία από (όπως φαντάζομαι) μιας σειράς μετακινήσεων και τοποθετήσεων μέχρι κάποια στιγμή να μπορέσω να "μονιμοποιηθώ" σε κάποιο μέρος ή απλά να αλλάξω επαγγελματική σταδιοδρομία, όντας κουρασμένος από την έλλειψη μιας μορφής σταθερότητας στη ζωή μου.
 

151. Τι μου έμαθαν οι Kardashians για τη δυσφορία φύλου.

     

        Τους τελευταίους 2 μήνες, ξεκίνησα να βλέπω το ριάλιτυ Keeping Up with the Kardashians. Αρχικά ήθελα να δω για ποιο λόγο γίνεται τόσο χαμός με αυτή την οικογένεια και αν οι αρνητικές κριτικές που δέχεται, είναι δικαιολογημένες. Πρέπει να ομολογήσω ότι αν και υπάρχουν στοιχεία που δεν μου αρέσουν, η σειρά είναι καλή. Και μπορεί να σου διδάξει πράγματα. Ξέρω πως ακούγεται υπερβολικό να υποστηρίζω πως ένα ριάλιτυ μπορεί να σου διδάξει κάτι που δε μπορείς να μάθεις καλύτερα από κάπου αλλού, αλλά στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον, έτσι συνέβη....

   

150. Μετρώντας αντίστροφα...

Όταν ήμουν παιδί, μου άρεσε να μετράω αντίστροφα από το δέκα και να φαντάζομαι πως όταν φτάσω στο μηδέν, θα γινόνταν μια πολύ μεγάλη έκρηξη, ίσως κάποιος μετεωρίτης ή διαστημόπλοιο που θα έπεφτε στη Γη ή κάποια άλλη μεγάλη καταστροφή.

Όταν τίποτα δε συνέβαινε, ένιωθα ανακούφιση μα και μια μικρή απογοήτευση.

Η πρώτη φορά που σε είδα, ήταν για μένα το δέκα.

Όταν μου χαμογέλασες, είχα φτάσει στο εννιά και ένιωσα πως κάτι ζωντάνεψε μέσα μου που καιρό τώρα είχα ξεχάσει.

Στο οχτώ, τα χείλη σου άγγιξαν τα δικά μου και στο εφτά, ένιωσα τη ζεστή σου ανάσα στο αυτί μου και τα χέρια σου παντού πάνω μου.

Μου είπες πως με αγαπάς στο έξι και στο πέντε είχαμε το πρώτο μας αληθινό καυγά.

Στο τέσσερα είχαμε τον δεύτερο και στο τρία, τον τρίτο.

Στο δύο μου είπες ότι δε μπορείς να συνεχίσεις έτσι και όταν έφτασα στο ένα μου  ζήτησες να μείνω.

Και έμεινα. Και ένιωσα ανακουφισμένος, τόσο ανακουφισμένος...αλλά και λίγο απογοητευμένος.