Στο φοιτητικο μου διαμερισμα εδω στην Αθηνα εχω ενα καταφυγιο, το μπαλκονι.Αυτο το καταφυγιο ειναι ολοδικο μου, ειναι χωρος ιερος οπου μπορω να καθισω και να παρατηρησω τα παντα.Και ειναι πολλα αυτα τα παντα, μιας και ειναι ο κεντρικος δρομος του Δημου στον οποιο μενω.Ειναι πολυ ενδιαφερον να επιλεγεις ενα ατομο μεσα στο πληθος και να το παρατηρεις ωσοτου χαθει απο τον οριζοντα σου.Φανταζομαι το χαρακτηρα του, τα προβληματα του , το αν ειναι ευτυχισμενος(κυριως αυτο) και τελος συγκρινω τη ζωη του με τη δικη μου.Και βγαινει και νικητης απο αυτη τη συγκριση.Καποιες φορες εγω καποιες ο εκαστοτε πρωταγωνιστης στη σκεψη μου.
Το βραδυ ομως, που ολα ηρεμουν παρατηρω πιο ευκολα. Πιο λιγοι ανθρωποι, μεγαλυτερος ο πρωταγωνιστικος τους ρολος στο περιεργο παιχνιδι μου.Τρεις φοιτητες, ωραια παιδια περνουν γελωντας και βριζοντας ο ενας τον αλλο.Με καυλωνει πολυ ο τροπος που μιλανε οι εικοσαρηδες φοιτητες.Εχει κατι το πρωτογονο και το αναζωγωονητικο τουλαχιστον σε σχεση με την ευρεως διαδεδομενη κοριτσιστικη και γκει διαλεκτο που επικρατει σημερα (πρωτιστως στην τηλεοραση και κατ'επεκταση και στην καθημερινη ζωη).Ο ενας απο αυτους πεταει μια σακουλα με τα μισοτελειωμενα σουβλακια τους.Χτυπαει στο καδο και πεφτει μεσα σαν τριποντο.Συγχαιρουν τον "παικτη" της παρεας και απομακρυνοται....
Κοιτα τι ησυχη ζωη που εχουν φτιαξει οι απεναντι.Μια μεσηλικη γυναικουλα ξεπροβοδιζει τον αντρα της και εναν νεαρο -δεν πρεπει να'ναι γιος της- τους συμβουλευει να μην τρεχουν με τ'αυτοκινητο και <<Βασιλακη, μην ανοιξεις το παραθυρο, παιδι μου, εισαι απο μπανιο και θα κρυωσεις>>. Σηκωνει ενα πεσμενο φυλλο απ'το περβαζι και μονολογει: <<κοιτα τι βγαζουν αυτα τα δεντρα...>> Ο νεαρος τη φωναζει <<λατρεια μου>> κι ο μεσηλικας παρατηρει πως κατι μυριζει ασχημα. <<Λες να γεμισε ο βοθρος?>> <<Ε, θα δουμε....>>.
Για μια στιγμη αναρωτιεμαι, ειναι, αραγε, αυτοι πιο ευτυχισμενοι, ισως πραγματικα ευτυχισμενοι?Επειδη αφηνονται να τους παρασυρει γλυκα το κυμα της ζωης και καμια απαιτηση δε μοιαζουν να εχουν ουτε κι αγωνια.Δεχονται τη μοιρα με στωικο χαμογελο και δεν τους πειραζει αν κοπιαζουν, γιατι εχουν μαθει να ξεκουραζονται, να κοιμουνται βαθια στα ασπιλα κρεβατια τους.Γιατι δεν ξοδευουν τις νυχτες τους στο φοβο, στην παντοτινη αναζητηση του καλυτερου και του θανατου τον πανικο.
Θα'θελα να τους γνωριζα και να'χα το θαρρος να τους πιασω κουβεντα και να τους κανω να μου πουν.Εχουν ονειρα που τους βασανιζουν, θελουν πραγματα που δεν μπορουν, κανουν πιο λιγα απο κεινα που θα'πρεπε και πιο πολλα οταν δεν πρεπει?Ποσο θα μ'αρεσε να σκαλισω αδιακριτα τις ψυχες τους και να μπω ακαλεστος στην καθε περαστικη τους σκεψη! Αισθανομαι πως με προκαλουν να βεβηλωσω τη γαληνη τους και να την ταρακουνησω αγρια,να διαταραξω την ισορροπια τους και μετα να περιμενω τι θα γινει.
Ακουω κατι παραξενους ηχους προς τα κατω.Κοιταω και βλεπω μια γριουλα ντυμενη με αθλια ρουχα και ενα ζευγαρι λιωμενες παντοφλες να ψαχουλευει τα σκουπιδια. Συλλεγει την σακουλα με τα μισοτελειωμενα σουβλακια και την κρατα σαν θησαυρω κατω απο τη μασχαλη της.Συνεχιζει να ψαχνει. Παιρνει αλλες 2-3 σακουλες που δεν μπορω να καταλαβω αν περιεχουν τροφιμα ή κατι αλλο. Παιρνει και κατι σχισμενα χαρτονια(δεν μπαινω στην διαδικασια να αναρωτηθω τι τα θελει) και απομακρυνεται. Οταν εισαι γνησιο παιδι της επαρχιας οπως εγω, δεν εχεις συνηθισει σε τετοια θεαματα, ανθρωπων να ψαχνουν τα σκουπιδια, να κοιμουνται σε πακαγκια κτλ. Η νυχτα της επαρχιας ειναι πολυ πιο σκοτεινη και ξερει να καλυπτει καλα ο,τι δεν θελει να δει.
Εκτιμαω για λιγο τη ζωη που εχω, κανω και μερικες σκεψεις για το ποσο ευγνωμονες πρεπει να ειμαστε οι περισσοτεροι απο μας τους "μεσαιους", χριστε μου τι αθλια λεξη, σηκωνομαι και παω για υπνο. Αλλωστε εχω ταξιδι αυριο και η μοιρα της βραδιας αυτης δεν ειναι αλλη απο το να γινει μια μακρινη αναμνηση.
Καληνυχτα ....
