Όταν ήμουν 18, δεν είχα ιδέα ποιος ή τι ήθελα να γίνω. Ετοιμαζόμουν να φύγω από το σπίτι μου,να αφήσω πίσω την επαρχιακή πόλη στην οποία μεγάλωσα και να αρχίσω το πανεπιστήμιο, και το μόνο πράγμα που ήξερα ήταν ότι το μέλλον ήταν αβέβαιο.
Πριν φύγω, προσπάθησα να καταπολεμήσω το άγχος μου για την αβεβαιότητα που με περίμενε με διάφορους τρόπους. Διάβασα ότι μπορούσα να βρω σχετικά με την σχολή μου, (τότε το ΕΜΠ), τα μαθήματα που με περίμεναν και ότι θεωρούσα θα με προετοίμαζε καλύτερα για την πρώτη μου χρονιά ως φοιτητής ενώ παράλληλα άκουγα τα καλύτερα λόγια σχετικά με τη σχολή μου και το αντικείμενο της και το λαμπρό μέλλον που θα μου εξασφάλιζε.
Στο τέλος, αυτό που με βοήθησε περισσότερο ήταν μια άσκηση που διάβασα σε ένα βιβλίο αυτοβοήθειας που σε προέτρεπε να πάρεις ένα χαρτί και να γράψεις "30 αξίες - οδηγούς" που θα σε καθοδηγούν στη ζωή σου. Οι περισσότερες από τις αξίες που έγραψα ήταν απλές και αφελείς όπως "Μάθε να αφήνεις τα πράγματα που δεν αξίζουν", "απλοποίησε τη ζωή σου" και μην "έχεις μυστικά". Σε ένα πρόσφατο ξεσκαρτάρισμα στο πατάρι του σπιτιού μου, βρήκα μέσα στο βιβλίο αυτό, τη λίστα με τις 30 αξίες-οδηγούς στη ζωή. Το κρατάω στα χέρια μου και το κοιτάζω αυτή τη στιγμή. Γιατί θεωρώ λοιπόν αφελείς αυτές τις αξίες;
