139. Η αγάπη απελευθερώνει...

Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο, να εγκαταλείψουμε πράγματα, συνήθειες ή ανθρώπους, που δεν μας κάνουν καλό?

Όλοι έχουμε βρεθεί σε παρόμοια θέση. Γνωρίζουμε πως κάτι δεν μας κάνει καλό, ότι πλέον περισσότερο μας βλάπτει παρά μας ωφελεί, ωστόσο δεν λέμε να το αφήσουμε. Όχι μόνο δεν το αφήνουμε, αλλά πολλές φορές γραπωνόμαστε. Γραπωνόμαστε σε καταστάσεις που στο τέλος θα μας αφήσουν σε χειρότερη μοίρα από πριν – είναι τουλάχιστον γελοίο.

Συχνά, αυτό συμβαίνει και με τις σχέσεις. Τις ερωτικές αλλά και τις φιλικές. Μένουμε σε σχέσεις, που έχουν χάσει τη λάμψη τους, πολύ μετά την ημερομηνία λήξης τους. Όπως ένα σαπισμένο φαγητό στο ψυγείο, μολύνει και τα διπλανά του, έτσι και με τη τοξική σχέση. Μας παρασύρει προς τα κάτω και έτσι ξεκινά ένας ανελέητος κύκλος. Επιτρέπουμε στον εαυτό μας, να θυσιάσει το χρόνο του, την αξιοπρέπεια του, την ενέργεια του και την αυτοεκτίμηση του και, στο τέλος, μένουμε να κοιτάμε το χάλι που δημιουργήσαμε ουσιαστικά μόνοι μας και αναρωτιόμαστε πως καταντήσαμε έτσι.

Υπάρχει ένα ρητό που λέει «Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα». Η έκφραση αυτή, αν και ουσιαστικά άχρηστη, είναι σωστή. Όταν σκέφτεσαι γεγονότα του παρελθόντος, αναρωτιέσαι πως δεν είχες αντιληφθεί νωρίτερα ότι είχες πάρει εισιτήριο χωρίς προορισμό. Αν ήξερες τότε, ό,τι ξέρεις τώρα, ίσως θα είχες διαχειριστεί την κατάσταση διαφορετικά. Δυστυχώς, ελάχιστοι από μας, μπορούν να ισχυριστούν πως προβλέπουν το μέλλον ή ταξιδεύουν στο παρελθόν. Οι υπόλοιποι και περισσότεροι, έχουμε μόνο το τώρα.

Γνωρίζοντας τα παραπάνω, η έννοια του να γραπωνόμαστε απεγνωσμένα από κάτι, μοιάζει ακόμη πιο παρανοϊκή. Η ζωή είναι μικρή, οι μέρες μας μετρημένες και άλλα τέτοια κλισέ. Οπότε, αν ξέρουμε ότι τίποτα δεν είναι βέβαιο και όλα μπορούν να αλλάξουν σε μια στιγμή, γιατί να ξοδεύουμε το χρόνο μας εστιάζοντας σε κάτι που δεν μας κάνει χαρούμενους?

Δεν μπορεί όλοι να γουστάρουμε να βασανιζόμαστε, έτσι δεν είναι?

Ίσως μας είναι δύσκολο να ξεφύγουμε ή να αφήσουμε σχέσεις επειδή πιστεύουμε ότι αν επιμείνουμε, κάτι μπορεί να σωθεί και να αλλάξει. Άλλωστε, κάθε καλή σχέση χρειάζεται προσπάθεια. Αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι αν προσπαθήσουμε λίγο περισσότερο, ή κάνουμε λίγο υπομονή ακόμη, όλα στο τέλος θα διορθωθούν. Κάποιες φορές, αυτό είναι αλήθεια. Κάνεις την προσπάθεια σου, και βλέπεις αποτελέσματα. Συνήθως όμως, αν ανοίξουμε τα μάτια μας, βλέπουμε ότι κάποιες καταστάσεις έχουν περάσει το σημείο της σωτηρίας προ πολλού. Όσο και να λυγίσουμε τον εαυτό μας, όσο και να τον προσαρμόσουμε στις συνθήκες του άλλου, στο τέλος, απλά θα σπάσουμε.

Ίσως απλά η απέχθεια για την αλλαγή και το «άγνωστο» είναι που μας κάνει να μένουμε ριζωμένοι στο ίδιο σημείο. Εγκαταλείποντας μια σχέση σημαίνει πως γυρίζουμε, ηττημένοι, πίσω στο ανελέητο και σκληρό κυνήγι εύρεσης καινούριου συντρόφου. Αγκιστρωνόμαστε από κάποιον που πλέον δεν μας προσφέρει τίποτα, μόνο και μόνο για να μη μείνουμε μόνοι.

Ίσως δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια. Η αλήθεια είναι πως δεν είσαι αρκετός για όλους ούτε όλοι είναι αρκετοί για σένα. Κάποιες φορές, πρέπει να αποχωριστείς κάποιους ανθρώπους, αποδεχόμενος το γεγονός ότι εν τέλει δεν μπορούσατε να ικανοποιήσετε ο ένας τον άλλο.

Ακούγεται ως δεδομένο. Όταν υπάρχουν περισσότερα αρνητικά από θετικά, η προφανής κίνηση είναι να μαζέψεις τις βαλίτσες σου και να την κάνεις. Περνάμε τη ζωή μας, πιστεύοντας πως έχουμε κάποιο δικαίωμα πάνω στους άλλους ανθρώπους, πως μας χρωστούν κάτι. Κάποια στιγμή, αρχίσαμε να πιστεύουμε πως χρειαζόμαστε απαραίτητα κάποιον άλλο για να μας ολοκληρώσει. Αν και δεν καταδικάζω καθόλου την ανάγκη για έρωτα ή φιλία, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως κάποιες φορές, οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας, μόνο κακό μας κάνουν.

Όταν έρθει η στιγμή, να αφήσεις κάποιον να φύγει ή να φύγεις εσύ, κάντο με αξιοπρέπεια και ήθος. Θα ξέρεις πότε ήρθε η στιγμή. Αντί, να εξιδανικεύουμε ανθρώπους και σχέσεις στη ζωή μας, ας πάρουμε και ας δεχτούμε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Αντί να παλεύεις να παραμείνεις στη ζωή κάποιου, απελευθέρωσε τον. Αντί να συμβιβάζεσαι, με λιγότερα απ’ όσα χρειάζεσαι, άρχισε να ψάχνεις κάτι καλύτερο. Δεν μιλάω για μια τάση προς το ανικανοποίητο. Μιλάω για τη στιγμή που τα θετικά είναι ελάχιστα ή και καθόλου, και τα όποια οφέλη, συνήθως έχουν να κάνουν με αντιστάθμισμα δικών σου «ελαττωμάτων» όπως ανασφάλεια, έλλειψη αυτοπεποίθησης, φόβος. Εγκαταλείποντας μερικά βάρη στο δρόμο, είσαι ελαφρύτερος, πιο ελεύθερος, και κάπου αργότερα και πιο χαρούμενος.

Και όταν ανακαλύψεις τα οφέλη, του να φεύγεις από μια τοξική σχέση, θα γίνει ευκολότερο, να αποδεχτείς και την αντίστοιχη επιλογή κάποιου άλλου να σε εγκαταλείψει. Όχι γιατί απαραίτητα του κάνεις ή σου κάνει ηθελημένα κακό. Αλλά γιατί καμμιά φορά, η χημεία που μπορεί να ένωσε δυο ανθρώπους, και στην αρχή να τους έκανε ευτυχισμένους, στην πορεία να μετατράπηκε σε οξύ, που διάβρωσε τους δεσμούς που είχαν χτίσει. 

Δεν είναι πράξη αδυναμίας, να αποδέχεσαι και να απελευθερώνεις κάποιον. Είναι πράξη αγάπης. Αμφίδρομη. Και προς τον άλλο, και προς εσένα. Δείχνει πως αγαπάς αρκετά τον άλλο, ώστε να σεβαστείς την επιλογή του, να προχωρήσει τη ζωή του χωρίς εσένα. Και πως αγαπάς αρκετά τον εαυτό σου, ώστε να μην τον υποβάλλεις σε μια αρρωστημένη κατάσταση και σε ένα φαύλο κύκλο. 

Δεν είναι κάτι που το διαπίστωσα τώρα. Το έμαθα χρόνια πριν. Αλλά επειδή κάθε φορά που χρειάζεται να το κάνω, η δυσκολία είναι μεγάλη, καλό είναι να το θυμίζω στον εαυτό μου. Έτσι είναι και με πολλά "μαθήματα" στη ζωή. Επειδή τα διδαχτήκαμε κάποτε, επειδή μάθαμε από τα λάθη μας, δεν σημαίνει ότι δεν θα τα επαναλάβουμε. Γιατί η ζωή δεν βασίζεται μόνο στις επιλογές μας. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι και όλοι μαζί φτιάχνουμε το εργάκι μας. Οπότε, καλό είναι να επαναλαμβάνουμε τα μαθήματα που έχουμε πάρει και να δίνουμε άφεση στον εαυτό μας, για όσα λάθη θα επαναλάβουμε...