140. Γιατί δεν διάλεξες εμένα?

             Το ποστ αυτό γράφεται με πάρα πολύ πόνο καρδιάς. Πραγματικά, σπάνιες φορές έχω νιώσει τόσο πόνο. Τα χέρια μου τρέμουν και η καρδιά μου πάει να σπάσει. Θα προσπαθήσω να βγάζει νόημα το ποστ, αν και δεν το εγγυώμαι. Μόλις πριν λίγο, ανακάλυψα ότι ίσως ο μεγαλύτερος έρωτας  μου, τα έχει με κάποιον άλλο. Δεν με ενοχλεί τόσο αυτό. Αν και όταν τελειώσαμε, έλεγε ότι τελικά του αρέσουν τα κορίτσια και ότι με μένα ήταν απλά κάτι διαφορετικό, τελικά τώρα είδα στο Facebook του, πως τα 'χει με κάποιον άλλο. Και όχι μόνο τα 'χει. Αλλά είναι και ψιλο-out, βάζουν μαζί φωτογραφίες κτλ. Και το ερώτημα που με πεθαίνει είναι, γιατί όχι εγώ?

           Κυριολεκτικά πονάει η καρδιά μου. Νόμιζα ότι είχα ξεπεράσει το στάδιο του υπερ-δραματισμού, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου. Το χειρότερο είναι ότι το παιδί που τα 'χει, φαίνεται αξιόλογο, όμορφος, γλυκός και δημοφιλής. 

          

          Δεν θα μπορούσε να έρθει σε χειρότερη στιγμή αυτό το νέο. Είμαι κουρασμένος, κάνω δύο μεταπτυχιακά, Γερμανικά, χρόνος για οποιαδήποτε προσωπική ζωή, μηδενικός. Και εκείνος προχωράει τη ζωή του και καλά κάνει, αλλά το κάνει με αγόρι. Με αγόρι! Θα μου πεις, με κοπέλα θα ήταν καλύτερα? Δεν ξέρω, είχα την ψευδαίσθηση ότι τουλάχιστον, απλά δεν ήταν γραφτό. Αλλά το γεγονός ότι πλέον βγαίνει ανοιχτά με αυτόν, αναπόφευκτα με κάνει να σκέφτομαι ότι επέλεξε εκείνον και όχι εμένα. Και το ερώτημα "Γιατί όχι εγώ", με κόβει στα δύο. 

        Δεν ξέρω πως να διαχειριστώ το πόνο μου. Από την ώρα που το είδα, δεν λέω να συνέλθω. Δεν θέλω να κουράσω τους φίλους μου με αυτό. Τους έχω κουράσει αρκετά με τα λάθη μου και τις ατολμίες μου. Γι' αυτό τα γράφω εδώ, μήπως και με βοηθήσει. Να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. 

       Είναι λάθος η παρακολούθηση στο Facebook. Ειδικά σε προφίλ πρώην. Και για καιρό δεν το έκανα. Αλλά τώρα, τον τελευταίο καιρό, που βγαίνω ελάχιστα λόγω τρελών υποχρεώσεων, παρασύρθηκα. Ήταν λάθος μου, το ξέρω. 

     Και ξέρω ότι είναι λάθος να συγκρίνω τον εαυτό μου και τη ζωή μου με τη δική του. Και γω όταν έκανα άλλες σχέσεις ή ακόμη και ξεπέτες, δεν τον σκεφτόμουνα. Έτσι κι αυτός. Δεν μπαίνω καν στην εξίσωση. Αλλά πονάει πολύ ρε γαμώτο. 

     Πονάει, γιατί ο λόγος που χωρίσαμε, ένας από τους λόγους, είναι ότι δεν μπορούσε να με βάλει στη ζωή του, όπως εγώ ήθελα. Να αντιμετωπίσει την όποια κατακραυγή του κόσμου, μιας και το επάγγελμα του είναι συντηρητικό. Έλεγε ότι δεν γινόταν. Ότι, αν ήθελα να συνεχίσουμε, για όσο συνεχίζαμε, θα ήταν με υποχωρήσεις στο κομμάτι αυτό. Τώρα όμως πήγε μπροστά. Ήμουν στο τσακ, να στείλω μήνυμα και να τον ρωτήσω γιατί. Γιατί? Γιατί όχι εγώ? 

     Δεν θα το κάνω. Δεν έχει νόημα. Ξαφνικά νιώθω σαν παιδάκι. Σαν έφηβος, δεν ξέρω τι σκατά. Θέλω να δώσω την υπόσχεση πως δεν θα ξαναμπώ στο προφίλ του ή του άλλου. Αλλά δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι δεν θα το κάνω. Μακάρι να τα καταφέρω, να κρατηθώ μακριά, γιατί μόνο κακό μπορεί να μου κάνει αυτή η ιστορία . Στην παρούσα φάση. Ξέρω ότι αν γνωρίσω κάποιον άλλο, ξέρω ότι θα το ξεχάσω, έτσι συμβαίνει. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ τόσο μακριά. 

    Δεν θέλω να καταφύγω σε δράμα, ούτε είμαι ο μόνος που έχει ζήσει κάτι τέτοιο. Αλλά ρε γαμώτο, η ζωή έχει και το δράμα. Δεν είναι μόνο αυτοσυγκράτηση, λογική, πειθαρχία. Δεν μπορώ να αποτυπώσω σε λόγια τον πόνο που νιώθω. Πραγματικά, ίσως το κείμενο φαίνεται αστείο. Δεν ξέρω, δεν θα το ελέγξω.

    Αλλά ο πόνος είναι πάρα πολύ αληθινός. Δεν θα βγει κάποιο νόημα. Ούτε θα με παρηγορήσει η σκέψη ότι κάτι θα αλλάξει. Ναι θα συμβεί. Αλλά αυτή τη στιγμή, το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι πονάω. Μόνο ένα πράγμα έχει αλλάξει σε μένα. Ότι δεν θα προσπαθήσω να μουδιάσω τον πόνο μου. Ούτε με αισιόδοξες σκέψεις, ούτε με φαγητό, ποτό, φίλους... Θα τον νιώσω. Μέχρι να φύγει ή να προσαρμοστώ σε αυτόν.

     Ούτε θα τον ρωτήσω γιατί. Όχι γιατί θα του δώσω αξία. Είναι πολύ καλό παιδί και σίγουρα θα ένιωθε αμήχανα ή θα προσπαθούσε να με παρηγορήσει. Αλλά αυτό θα με σκότωνε περισσότερο. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να πει που θα με κάνει καλύτερα. Τα λόγια μπροστά στις πράξεις δεν μετράνε μία. 

    Δεν θα υπάρξει κάποια κοσμική δικαιοσύνη που θα αποκαταστήσει σε βάθος χρόνου τον πόνο μου. Η ζωή μας δεν είναι σενάριο. 

    Μούδιασε λίγο ο πόνος. Είναι μικρό το κείμενο, αλλά γράφω αρκετή ώρα, γιατί οι λέξεις δεν βγαίνουν εύκολα. Δεν έχω και πολλές επιλογές. Πρέπει να συνεχίσω, έχω υποχρεώσεις που τρέχουν. Δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να βουλιάξει. Μακάρι αύριο να ξυπνήσω και να είναι όλα καλά. Ήδη αρχίζω και συνέρχομαι. Θα δείξει. Προς το παρόν, μεγάλη ανάσα....και επανεκκίνηση.