Δεν έχω κρατήσει οργανωμένο σκορ (γιατί είμαι και τσαπατσούλης), αλλά αν έπρεπε να μαντέψω, θα έλεγα πως έχω ακούσει τη φράση "αγαπώ τους gay" ή μια παραλλαγή αυτής, τουλάχιστον 350 χιλιάδες φορές από τα 18, που ήρθα Αθήνα, και ήμουν out and proud. Στην αρχή, με έκανε να νιώθω καλά, ευπρόσδεκτο. Το γεγονός ότι τότε ειδικά, η gay ταυτότητα μου, αποτελούσε σημαντικό κομμάτι της προσωπικότητας μου, μιας και μόλις είχα απελευθερωθεί από την φυλακή της επαρχίας, θεωρούσα πως όταν κάποιος μου εξέφραζε τον θαυμασμό του για μια ομάδα ανθρώπων που ήμουν κομμάτι της, ήταν όμορφο και γλυκό. Να που υπήρχαν άτομα που όχι απλά δεν τους ένοιαζε που ήμουν ομοφυλόφιλος, αλλά που τους έκανε αυτομάτως να με αγαπούν όλο και περισσότερο, εξαιτίας της αγάπης μου για τους άντρες. Μεγαλώνοντας όμως και γερνώντας ακόμη ακόμη, μπορώ να πω πως άρχισα να βρίσκω αυτή τη φράση όλο και πιο θλιβερή, άβολη και σχεδόν προσβλητική. Γιατί? Μα γιατί είναι αδύνατον να αγαπάς όλους τους ανθρώπους που ανήκουν σε μια κατηγορία/ομάδα, και επειδή παράλληλα, όταν κάποιος εκφράζει την αγάπη του για τους gay(z), έχει στο μυαλό του ένα πάρα πολύ σαφές στερεότυπο πάνω στο οποίο βασίζει την προκύρηξη αγάπης. Δεν είναι τόσο "Σέβομαι τη σεξουαλικότητα σου" όσο το "Αγαπώ τους ομοφυλόφιλους που ξέρω ότι τους αρέσει να πηγαίνουν για ψώνια, είναι πολύχρωμοι, καλοί χορευτές, ακούνε τα προβλήματα μου, τονώνουν την αυτοπεποίθηση μου κ.α. Αν είσαι ένας απ' αυτούς, τότε θα τα πάμε πολύ καλά". Όχι και τόσο σημάδια αποδοχής όσο προκατασκευασμένες ιδέες για το ποιος είσαι και τι περιμένουν να κάνεις.
Στο μεταπτυχιακό που κάνω, γνώρισα μια πολύ γλυκειά δασκάλα, που κάποια στιγμή γίναμε λίγο πιο κοντά. Όταν της είπα πως είμαι γκέι, χαμογέλασε, έβγαλε ένα επιφώνημα ενθουσιασμού και μου εξομολογήθηκε πως πάντα ήθελε να έχει ένα γκέι φίλο, γιατί μας λατρεύει. Είμαστε πολύ γλυκούληδες, καλοί κτλ κτλ. Όσο την άκουγα, προσπαθούσα να ελέγξω το μειδίαμα αηδίας που είχε αρχίσει να σχηματίζεται στα χείλη μου. Όταν τελείωσε η εξομολόγηση αγάπης προς όλους τους gay του κόσμου, της εξήγησα πως δεν πάει έτσι, και πως δεν ενδιαφέρομαι για ένα άτομο που θέλει κάποιον φίλο με βάση τη σεξουαλικότητα του. Απογοητεύτηκε και παρεξηγήθηκε. Δεν με απασχόλησε όμως περαιτέρω. Μην με παρεξηγήσετε. Και γω έχω φίλες γυναίκες, αν και τα τελευταία χρόνια όλα και λιγότερες. Δεν είναι πως δεν υπάρχουν γυναίκες που δεν σε βλέπουν απλά σαν στερεότυπο, όμως δυστυχώς ακόμη, έχω δει αρκετές περιπτώσεις, που ακόμη βλέπουν τον γκέι φίλο τους σαν αξεσουάρ. Και σε αλλους gay γνωστούς μου, το 'χω διαπιστώσει αυτό. Αυτές οι βασίλισσες, και ο gay "φίλος" τους, ο αυλικός τους, ο κόλακας που την ραίνει με κομπλιμέντα για την ομορφιά της, για την τελειότητα της, για την γαματοσύνη της γενικώς... Ένας gay φίλος, που θα ακούσει όλα τα προσωπικά τους προβλήματα, θα διαθέσει τον ώμο του να κλάψει όταν την παρατήσει ο γκόμενος, ή δεν βρίσκει γκόμενο κτλ κτλ. Αλλά μέχρι εκεί. Το αντίστροφο δεν συμβαίνει συχνά... Όταν ο gay φίλος, θα θέλει να μιλήσει για τη μοναξιά του, θα θέλει να μιλήσει για μια σχέση του, πολλές φορές η "φίλη" θα του διαθέσει μόνο μερικά δευτερόλεπτα και έπειτα, πίσω στα δικά της προβλήματα, που είναι και πιο σημαντικά. Σίγουρα υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις. Αλλά εγώ έχω δει και πολλές περιπτώσεις παρόμοιες με αυτά που γράφω παραπάνω.
Μεγαλώνοντας, ήξερα ελάχιστα πράγματα για τους gay άνδρες, και τα περισσότερα τα έμαθα μέσα από την τηλεόραση : Οι περισσότεροι ήταν γυμνασμένοι, τέλειοι χορευτές, λάτρευαν τη μόδα και είχαν τέλεια, πεντακάθαρα και πλούσια σπίτια. Αν και δεν είναι εκ των πραγμάτων αρνητικά αυτά τα χαρακτηριστικά, ελάχιστα εφαρμόζουν σητν περίπτωση μου. Δεν έχω πάει σε γυμναστήριο εδώ και χρόνια, ένα αγγούρι έχει περισσότερες χορευτικές δυνατότητες από μένα, φοράω 4-5 τζιν και μπλουζάκια συνεχώς, ανάλογα τι είναι στο πλυντήριο, τι στεγνώνει και τι είναι καθαρό, και καθαρίζω μόνο όταν οι κατσαρίδες πιάνουν περισσότερο χώρο στο κρεβάτι από μένα. Και όλα αυτά όχι γιατί δεν είμαι gay, αλλά επειδή η σεξουαλικότητα μου, δεν λέει τίποτα σχεδόν για το χαρακτήρα μου, εκτός από το γεγονός πως με ελκύουν οι άντρες και όχι οι γυναίκες.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες φορές έχω απογοητεύσει κάποια ή κάποιον, που ζήτησε τη γνώμη μου για ένα ρούχο ή με ρώτησε ποια είναι τα σχέδια της Μαντόνα ή της Ριάνα ή της GaGa και δεν ήξερα να απαντήσω. Ο gay αναλφαβητισμός μου, εγείρει συνήθως βλέμματα σύγχυσης ή απορίας, μη σας πω ακόμη και οίκτου. Ή κάτι άλλο που με εκνευρίζει αφάνταστα. Πόσες φορές κάποιος/α, μόλις ακούσει ότι είμαι gay, μου προτείνει να μου γνωρίσει ένα gay φίλο του/της ώστε να τα φτιάξουμε. Λες και είμαστε σκυλιά και θα μας ζευγαρώσουν τ' αφεντικά μας.
Για να μην φανώ υπερβολικός, πρέπει να τονίσω ότι ποτέ κανείς δεν μου έχει πει ότι αγαπά τους gay με προσβλητικό σκοπό. Αντιθέτως συνήθως η φράση αυτή χρησιμοποιείται γιατί θέλουν να συνδεθούν μαζί μου. Αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ : Πως θα ήταν, αν η φράση αυτή αντιστρεφόταν? Δηλαδή πως ακούγεται το : "Δεν το πιστεύω, είσαι straight? Αγαπώ τόσο πολύ τους ετεροφυλόφιλους?". Δεν είναι γελοίο? Βεβαίως και είναι. Οι ετεροφυλόφιλοι δεν είναι μια ομογενής ομάδα ανθρώπων που μπορούν να οριστούν από μία ταμπέλα. Γι' αυτό λοιπόν, είναι καιρός να σταματήσετε ή να μην επιτρέπουμε εμείς να ακούγονται επιφωνήματα θαυμασμού και αγάπης για τους ομοφυλόφιλους σαν μια ομάδα όμοιων ανθρώπων.
Το να αναφέρεσαι σε ένα μέλος μιας μειονότητας σαν να αντιπροσωπεύει όλα τα μέλη της ομάδας αυτής, είναι τουλάχιστον υποτιμητικό και αφαιρεί την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου. Τον φέρνεις σε δύσκολη θέση, γιατί δεν υπάρχει εύκολος και ευγενικός τρόπος αντίδρασης. Δυστυχώς, τέτοιες συμπεριφορές πρέπει να κόβονται ή να ξεκαθαρίζονται από την αρχή. Αν επιτρέψουμε σε κάποιον να μας αντιμετωπίζει ως στερεότυπο ή να εντυπώσει πάνω μας τις προκαταλήψεις που θέλει να έχει για κάποιον μόνο και μόνο επειδή είναι gay, η απογοήτευση και η σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου