....και πρέπει να το θυμίζω συνέχεια στον εαυτό μου... Εξηγούμαι. Σίγουρα ο καθένας μας αποτελεί μια ξεχωριστή και εγωκεντρική ύπαρξη. Ξεχωριστή γιατί κανείς δεν μπορεί να έχει ακριβώς τα ίδια βιώματα με μας και εγωκεντρική λόγω της κατασκευής μας. Ο εγκέφαλος μας βρίσκεται μέσα στο δικό μας κεφάλι. Βλέπει μέσα από τα δικά μας μάτια, νιώθει τα δικά μας συναισθήματα κτλ. Είναι φυσιολογικό και επόμενο, να ερμηνεύουμε το κόσμο και τα γεγονότα που μας συμβαίνουν σύμφωνα με τις δικές μας παραστάσεις. Όμως....
το τελευταίο χρόνο αρχίζω να διαπιστώνω πως σε πολλές περιπτώσεις τείνουμε να παρερμηνεύουμε τις συμπεριφορές άλλων και να τις παραμορφώνουμε μέσα από τον διαστρεβλωτικό, παραμορφωτικό καθρέφτη του εγώ μας. Ειδικά αν έχεις και εύθραυστο εγωϊσμό λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης, εκεί το πράγμα πολλές φορές μεγεθύνεται σε τρομακτικές διαστάσεις.
Κατανοώ πως είναι αδύνατον να μην βάζουμε το εγώ μας στην εξίσωση μιας κατάστασης που βιώνουμε. Όταν είμαστε κάπου και μας αγνοούν, όταν κάποιος φίλος μας, μιλά απότομα, όταν ο γκόμενος/σύντροφος δεν μας δίνει σημασία, νιώθουμε θυμό, πόνο και κυρίως απόρριψη.
Μιλάω από προσωπική εμπειρία. Έχω ένα εύθραυστο εγώ, που προσπαθώ με χίλιους δυο τρόπους να περιφρουρήσω, στο όνομα της αξιοπρέπειας. Και ενώ αρκετές φορές, έχω πράγματι νιώσει πως κάνω καλή δουλειά σε αυτό το τομέα, άρχισα να καταλαβαίνω πως κάποιες φορές ίσως αντιδρώ λίγο παραπάνω έντονα απ' ότι πρέπει.
Για παράδειγμα, όταν ο κολλητός μου είχε πάει στρατό, για ένα μήνα είχε κόψει επαφές. Δεν έπαιρνε τηλ, δεν επικοινωνούσε κτλ. Παλαιότερα, αν είχε κάνει κάτι τέτοιο, θα παρεξηγιόμουν, ίσως έκοβα επικοινωνία περιμένοντας να κάνει εκείνος το βήμα. Και φυσικά θα περίμενα μια συγνώμη. Πλέον όμως, έχοντας κατά νου, πως δεν περιστρέφονται όλα γύρω από μένα, αποφάσισα να του δώσω το χρόνο προσαρμογής που χρειάζεται, χωρίς να τον ενοχλώ αλλά και χωρίς να του θυμώσω παράλληλα. Δεν λέω, υπήρξε κάποια στιγμή, που ανησύχησα και στενοχωρήθηκα γιατί ήθελα να μάθω νέα του, όμως επέλεξα να μην τον βομβαρδίζω με κλήσεις και μηνύματα. Και πράγματι, με την 1η έξοδο του, επικοινώνησε μαζί μου και μου εξήγησε πως ήθελε χρόνο να προσαρμοστεί στο νέο του περιβάλλον.
Η πεποίθηση αυτή, πως δεν έχουν να κάνουν όλα με μας, εδραιώθηκε μέσα μου όταν το είδα και από την αντίστροφη όψη του νομίσματος. Για διάφορους προσωπικούς μου λόγους, υπάρχουν στιγμές ή περίοδοι που μπορεί να απομακρύνομαι από άτομα. Ίσως όχι απ' όλους αλλά από κάποιους. Όχι γιατί δεν τους αγαπώ ή δεν τους θέλω στη ζωή μου, αλλά ίσως αντιμετωπίζω κάποιο θέμα στη ζωή μου που απαιτεί την απερίσπαστη προσοχή και ενέργεια μου.
Αρκετές φορές έχω δεχτεί παράπονα για το γεγονός ότι εξαφανίζομαι και ενώ το καταλαβαίνω, ξέρω επίσης πως θα το ξανακάνω. Και δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με τα αισθήματα μου για τον άλλο.
Όλοι μας κουβαλάμε ένα ΕΓΩ. Όλοι μας σέρνουμε προσωπικά δράματα, προσωπικές αφηγήσεις της ζωής μας, φτιαγμένες από τα υλικά των υποκειμενικών μας αναγκών. Είναι σημαντικό όμως να θυμόμαστε πως παράλληλα με τη δική μας ζωή, συντρέχουν αμέτρητες άλλες και πως περίπλοκοι παράγοντες διαμορφώνουν την κάθε μας στιγμή και τη συμπεριφορά τόσο τη δική μας όσο και των άλλων.
Όλοι μας πονάμε. Όμορφοι, δημοφιλείς, οι τραμπούκοι, τα θύματα, όλοι. Αν ακούγαμε τι νιώθουν, τη μοναξιά, τη απόγνωση....
Είναι ωραίο να φτιάχνουμε προσωπικά δράματα. Να νιώθουμε πρωταγωνιστές στη δική μας μικρή σειρά, όπου όλα με κάποιο τρόπο περιστρέφονται γύρω μας. Στο τέλος όμως, η εγωκεντρικότητα αυτή γίνεται εσωστρέφεια και μας δηλητηριάζει. Μας απομονώνει. Υψώνει τείχος, μας κάνει ξεχωριστούς. Εμείς μόνοι μας και όλοι οι άλλοι μαζί.
Ειδικά σ' εμάς τους gay, η ψυχολογική αυτή παγίδα είναι προσχεδιασμένη από τα σχολικά μας χρόνια. Όταν, πράγματι είμασταν μόνοι μας απέναντι σε όλους. Και αυτό το βίωμα εντυπώνεται στο ψυχισμό μας, γίνεται κομμάτι της ταυτότητας μας. Και όσο και να θέλουμε να ταιριάξουμε, να ταυτιστούμε, να συμμετέχουμε, ένα κομμάτι μας πάντα μας αποξενώνει.
Δεν ξέρω αν υπάρχει αντίδοτο. Ίσως όχι. Ίσως είναι κάτι που απλά μαθαίνεις να ζεις μαζί του. Όμως η ιδέα πως δεν έχουν όλα να κάνουν με μας, ίσως βοηθάει. Εμένα τουλάχιστον με βοηθά....
2 σχόλια:
Ωραίο κείμενο...
Λόγω κυρίως επιστημονικής παράνοιας, θεωρώ ότι εν τέλει ο τρόπος που βλέπουμε και κατανοούμε την πραγματικότητα είναι διττός. Από τη μία αυστηρά προσωπικός, κυρίως μέσω των νοητικών μοντέλων που διαθέτουμε και αναπτύσσουμε στον εγκέφαλό μας. Από την άλλη εγγενώς κοινωνικός, με την έννοια ότι αυτά τα προσωπικά μοντέλα είναι εν τέλει εμμέσως κοινωνικά προσδιοριζόμενα. Για να μην σε πρήζω με τις βλακείες μου, θέλω να πω ότι καθετί έχει πραγματικά να κάνει με σένα, με την έννοια ότι φιλτράρεται μέσα από εσένα. Παράλληλα όμως, ακόμα και ο ίδιος σου ο εαυτός δεν είναι το κέντρο του δικού σου κόσμου, αφού επί της ουσίας εττεροπροσδιορίζεσαι.
Νομίζω ότι όσο μεγαλώνεις θα μπορείς να διαχωρίζεις λίγο πιο στοχευμένα τι είναι αυτό που πρέπει να σε πειράζει και τι όχι. Παράλληλα δεν θα έχεις τις ίδιες αντοχές με ανθρώπους ή δεν θα σε πειράζει τόσο μια εναλλαγή στην συμπεριφορά σου.
Το εγώ μας είναι τόσο εύθραυστο, όσο του αφήνουμε ρωγμές, τις οποίες δεν φροντίζουμε να σφραγιστούν. Νομίζω ότι στις πιο νεανικές ηλικίες είναι επίτηδες αρκετές έτσι ώστε να βοηθήσουν το εγώ να πάρει ένα πιο άρτιο σχήμα. Όσο μεγαλώνεις, θα συνειδητοποιείς (και εκεί θα κριθεί και η επιτυχία της διαχείρισης που κάνεις) ότι το εγώ σου θα γίνεται πιο συμπαγές. Η καλύτερη ευχή είναι να το συνοδεύεις με καλούς ανθρώπους γύρω σου. Στο εύχομαι πραγματικά!
Δημοσίευση σχολίου