127. Το μικρό αγόρι με το μεγάλο μυστικό...

Λοιπόν στο 1ο κεφάλαιο, απ' ότι κατάλαβα, ο συγγραφέας επιχειρεί μια ψυχαναλυτική προσέγγιση, όχι για τους λόγους της ομοφυλοφιλίας, αλλά για τους λόγους που μας οδηγούν να κυνηγάμε μια ζωή την αγάπη και την αποδοχή από τους γύρω μας.

Ξεκινά με το κλασικό. Οι γονείς μας. Όπως όλα τα παιδιά έτσι και εμείς όταν γεννιόμαστε, εξαρτώμαστε από τους γονείς μας. Αυτοί μας ντύνουν, μας ταΐζουν, μας προστατεύουν, παρέχουν την στοργή και τη συναισθηματική προσοχή που χρειαζόμαστε. Όλος μας ο κόσμος, είναι αυτοί...





Γύρω στα 4 με 6, όπως λέει τουλάχιστον, αρχίζουν οι γονείς μας και αντιλαμβάνονται πως είμαστε διαφορετικοί. Και αρχίζουν να συμπεριφέρονται και εκείνοι σε εμάς με διαφορετικό τρόπο. Δεν διευκρινίζει ακριβώς ποιες είναι οι διαφορές αυτές, απλά λέει ότι δεν μας αντιμετωπίζουν το ίδιο πχ. σε σχέση με τα αδέρφια μας.

Αλλά και εμείς συνειδητοποιούμε τη διαφορετικότητα μας. Και όλες μας οι δραστηριότητες και οι πράξεις, υποκινούνται από αυτή μας την αίσθηση. Την ίδια αίσθηση έχουμε και όταν συγκρίνουμε την διαφορετικότητα μας στην παιδική χαρά ή στο σχολείο σε σχέση με τα άλλα παιδιά και κυρίως με τις δραστηριότητες που προτιμούν τα άλλα αγόρια.

Επειδή είμαστε διαφορετικοί, νιώθουμε διαφορετικοί, κουβαλάμε τον ενδόμυχο φόβο πως οι γονείς μας θα μας εγκαταλείψουν και θα μείνουμε μόνοι. Θα χάσουμε την πρόσβαση που έχουμε στην αγάπη τους και θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο με τις δικές μας ανύπαρκτες δυνάμεις.
Φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν κυρίως σε ένα υποσυνείδητο επίπεδο.

Προσπαθώντας να αντισταθμίσουμε αυτό τον φόβο για εγκατάλειψη που σέρνουμε συνεχώς μέσα μας, κάνουμε τα πάντα για να κερδίσουμε την αγάπη των γονιών μας. Κρύβουμε τη διαφορετικότητα μας ή προσπαθούμε να την κάνουμε λιγότερο ορατή. Αναπτύσσουμε έντονα το συναίσθημα της ντροπής. Πλησιάζουμε την μητέρα μας με κάθε τρόπο και απομακρυνόμαστε από τον πατέρα μας που φοβόμαστε πως θα μας εξορίσει λόγω της φύσης μας, αφού αποτελούμε κατά κάποιον τρόπο μια προδοσία για το φύλο του. Τρέμουμε τις συνέπειες που θα έχει η αποκάλυψη της διαφορετικότητας μας στον πατέρα μας.

Αλλά δεν κρυβόμαστε μόνο από τους γονείς μας αλλά και από τα άλλα παιδιά της ηλικίας μας, στην παιδική χαρά, στο σχολείο, παιδιά που πολλές φορές είναι αμείλικτα σε ο,τιδήποτε διαφορετικό.
Παρατηρώντας τις δραστηριότητες των άλλων αγοριών νιώθουμε ακόμη πιο παράταιροι και είτε επιβάλλουμε στον εαυτό μας να συμμετέχει στις δραστηριότητές τους ή απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο. Παράλληλα, μέσα από τις ενέργειες των ενηλίκων αρχίζουμε και ενσωματώνουμε τα στερεότυπα που τρέφει η κοινωνία για το τι σημαίνει να είσαι αγόρι.

Μεγαλώνοντας, προς τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού και στην εφηβεία, μπορεί να γίνουμε θύματα του bullying των άλλων αγοριών επειδή δεν πληρούμε τα πρότυπα του αρσενικού. Τα πειράγματα των άλλων παιδιών καθώς και ο αποκλεισμός που ίσως νιώσαμε, δημιούργησε μέσα μας έντονα την πεποίθηση πως η διαφορετικότητα μας είναι κάτι το απωθητικό, το απεχθές , κάτι που μας καθιστά ανάξιους για αγάπη. Δεν μας αξίζει να μας αγαπάνε.

Για να επιβιώσουμε, αναπτύσσουμε στρατηγικές που θεωρούμε πως μας βοηθούν να κερδίσουμε την αγάπη και την αποδοχή των άλλων. Ίσως γίνουμε πιο ευαίσθητοι ή στοχεύουμε να καλλιεργήσουμε δημιουργικά ταλέντα που μας κάνουν ξεχωριστούς και άρα άξιους για την αγάπη των άλλων. Πολλές φορές προσπαθούμε να είμαστε άριστοι μαθητές, τα "καλά" παιδιά ή απομονωνόμαστε τελείως ώστε να κερδίσουμε έστω τη λύπηση των άλλων προς το πρόσωπο μας. Το τονίζει έντονα ξανά ο συγγραφέας, πως είμαστε πεπεισμένοι πλέον πως είμαστε ανάξιοι αγάπης.

Τέλος, αναφέρει πως η απουσία προσοχής ή η αδιαφορία που μας δείχνει ο πατέρας μας, μας πληγώνει βαθιά. Ο άντρας που θα αγαπήσουμε περισσότερο στη ζωή μας, αδιαφορεί για μας. Η αδιαφορία του ίσως οφείλεται στο τρόπο που έχει μεγαλώσει ο ίδιος και στα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που φέρει μέσα του για το τι σημαίνει άντρας.

Αλλά και τα straight αγόρια συνήθως μας αποκλείουν, δεν μας αποδέχονται στην παρέα τους είτε γιατί μας βρίσκουν περίεργους, είτε γιατί μπορεί να απωθούν δικές τους ομοερωτικές τάσεις. Όπως και να 'χει, μεγαλώνουμε συχνά χωρίς να έχουμε αναπτύξει κάποια σημαντική σχέση εμπιστοσύνης, ειλικρίνειας και αλληλοαγάπης(φιλικής ή πατρικής) με κάποιον άλλο άντρα. Ούτε με τους φίλους μας, ούτε με τον πατέρα μας. Η πληγή που σχηματίζεται από αυτή την αδιαφορία, μας ακολουθεί για πολύ καιρό.

Στρεφόμαστε προς τη μητέρα μας λοιπόν, και προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε τις ιδιότητες εκείνες που πιστεύουμε ότι εκτιμά περισσότερο. Οι ιδιότητες αυτές, είναι οι θηλυκές μας ιδιότητες(τονίζει εδώ πως δεν εννοεί θηλυπρεπείς ιδιότητες αλλά θηλυκές). Γινόμαστε έτσι πιο ευαίσθητοι, πιο επικοινωνιακοί, στοργικοί κτλ. Αυτό συμβαίνει γιατί οι μητέρες μας συνήθως μας παρέχουν την αποδοχή και την αγάπη που μας λείπει από τον πατέρα μας. Παράλληλα μαθαίνουμε να νιώθουμε άνετα στην παρέα των γυναικών.

Συνοψίζοντας....χρόνια πριν κάνουμε πρώτη φορά σεξ με κάποιον άντρα, έχουμε βιώσει την απόρριψη από τους συνομηλίκους μας, συναισθηματική αδιαφορία από τον πατέρα μας και υπερβολική εκδήλωση αγάπης και προστασίας από την μητέρα μας. Μαθαίνουμε να προσαρμοζόμαστε στις απαιτήσεις και προσδοκίες των άλλων για εμάς σε μια περίοδο της ανάπτυξής μας που θα έπρεπε να μάθουμε να ακολουθούμε την δική μας σκέψη και ένστικτο. Γίναμε μαριονέτες κατά κάποιο τρόπο, υποκινούμενοι από τα θέλω των άλλων μαθαίνοντας να μην εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας.

Πως θα μπορούσαμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, όταν όλα γύρω μας, μας έδειχναν πως είμαστε ανάξιοι αγάπης? Κυνηγάμε την στοργή και την αποδοχή των άλλων. Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν, πως δεν αναπτύσσουμε την ικανότητα να αντλούμε ικανοποίηση από τον εαυτό μας, να είμαστε εσωτερικά παρωθημένοι δηλαδή, στην εφηβεία μας, όπως θα έπρεπε.

Έτσι ενώ θα έπρεπε να μεγαλώσουμε, παραμένουμε σε μια εφηβική κατάσταση, αδυνατώντας να λάβουμε τις αποφάσεις εκείνες για τη ζωή μας που δεν πηγάζουν από την ανάγκη μας για αποδοχή αλλά από την εσωτερική μας φωνή για αυτό που πραγματικά θέλουμε.

Το μικρό αγόρι με το μεγάλο μυστικό, λοιπόν,  γίνεται ο άντρας που προσπαθεί να αποφύγει την ντροπή, κρύβοντας το ένοχο μυστικό του. Διψώντας για αυθεντική επιβεβαίωση, χωρίς μια αξιόπιστη αίσθηση προσανατολισμού, στρέφεται πάντα στους άλλους για να πάρει αυτό που χρειάζεται.

Έτσι, ο άντρας αυτός συχνά γίνεται τρομερά μορφωμένος ή πολύ πλούσιος, γνώστης της τέχνης, της μόδας και των καινούριων τάσεων στη μουσική, έχει εξαιρετικό γούστο ή είναι πάντα έτοιμος να βοηθήσει.

Το μυστικό του δεν είναι η σεξουαλική του επιθυμία για άντρες. Είναι κάτι άλλο... κάτι που ούτε στον εαυτό του δεν ομολογεί.... Το ίδιο το μίσος του, για τον εαυτό του.

                                                                                 


Ταυτίζομαι αρκετά με το 1ο κεφάλαιο, αν και με μια σημαντική διαφορά. Εμένα ο πατέρας μου δεν ήταν απόμακρος και ψυχρός. Ήταν πολύ καλός πατέρας και εξακολουθεί να είναι. Και το θέμα του gay έχει δεχτεί και κάνουμε και συζητήσεις. Ένιωθα πάντως διαφορετικός. Όταν ο πατέρας μου και ο μεγαλύτερος αδερφός μου, θα παρακολουθούσαν ποδόσφαιρο, εγώ του ζητούσα να μου γράφει σε βιντεοκασέτες, τη Ζήνα ή τις μάγισσες ή πιο παλιά, τη Sailormoon. Δεν ήθελε και πολύ για να καταλάβω κάποια πράγματα.

Δεν θα ξεχάσω πριν κάποια χρόνια που μια μητέρα μου είχε στείλει τις ανησυχίες της σε mail για το γεγονός ότι ο γιος της είναι gay, και πως μπορεί να το καταλάβει. Έλεγε πως του αρέσουν οι barbie, να παίζει με κορίτσια κτλ. Ο γιος της πήγαινε 4η Δημοτικού. Δεν την καθησύχασα. Δεν της είπα ότι δεν σημαίνει κάτι. Γιατί σημαίνει. Πολύ πιθανό να είναι gay και καλά θα έκανε να του έδειχνε όλη την αγάπη και την υποστήριξη της. Δεν ξέρω αν με άκουσε... Για το καλό το δικό της και του γιου της, ελπίζω να το έκανε.

Παρακάτω, βάζω ένα βιντεάκι από τη ταινία Prayers for Bobby, που μου ήρθε στο μυαλό, όταν διάβασα τη θεωρία του πως και οι γονείς μας καταλαβαίνουν νωρίς, πως είμαστε διαφορετικοί.