Σύμφωνα με τον συγγραφέα, το 2ο στάδιο της ζωής ενός gay, στην πορεία του προς την "αυθεντικότητα" αφορά την προσπάθεια και ανάγκη που έχει ο ομοφυλόφιλος άντρας, να υπερκαλύψει την ντροπή που νιώθει για το γεγονός πως είναι gay.
Ο ένας δρόμος, που περιγράφεται στο 1ο στάδιο, αφορά το κρυφτό του gay άνδρα με την κοινωνία. Είτε μη αποδεχόμενος τον εαυτό του, είτε ενεργώντας πάντα στο σκοτάδι, στα κρυφά. Ο δρόμος αυτός, αν και μπορεί να παρέχει κάποιου είδους ηρεμία και ευτυχία, σπάνια είναι ευχάριστος γιατί πολλές φορές αναγκάζεσαι να κάνεις συμβιβασμούς και υποχωρήσεις που σε καταπιέζουν ως προσωπικότητα.
Ο άλλος δρόμος ....
... περιλαμβάνει την αποδοχή της ταυτότητας μας και την προσπάθεια να την "επικοινωνήσουμε" με τα υπόλοιπα μέρη της κοινωνίας. Παράλληλα, όμως, δεν έχουμε σταματήσει να ντρεπόμαστε για αυτό που είμαστε. Αναπτύσσουμε λοιπόν, στρατηγικές και στόχους με σκοπό να αντισταθμίσουμε το μειονέκτημα του να είμαστε gay και τη ντροπή ή το στίγμα που αυτό φέρει. Θέλουμε να είμαστε με λίγα λόγια ξεχωριστοί ή καλύτεροι σε κάτι. Είτε είναι η δουλειά μας, είτε η παρέα μας, είτε οι ερωτικές μας κατακτίσεις, είτε το σώμα μας, δεν αρκούμαστε στο μέτριο. Το μέτριο δεν μας είναι αρκετό. Όχι. Για να νιώσουμε καλά, πρέπει να λαμβάνουμε συνεχώς την επιβεβαίωση πως είμαστε οι καλύτεροι, σε κάποιον τομέα αν όχι σε όλους. Όσο οι άλλοι μας επιβεβαιώνουν με φιλοφρονήσεις και αναγνωρίζουν την υπεροχή μας, έστω και αν αυτή δεν κερδήθηκε με αυθεντικά μέσα, είμαστε ικανοποιημένοι.
Άλλωστε, αν όλοι πιστεύουν ότι είμαστε σπουδαίοι, δεν γίνεται αλήθεια?
Έχουμε ξεπεράσει την ντροπή που συνήθως συμπορεύεται με την συνειδητοποίηση πως είμαστε gay. Πλέον, μας βασανίζει μια μεγαλύτερη και βαθύτερη ντροπή, η πεποίθηση πως κάτι δεν είναι εντάξει στη δομή μας. Κάτι δεν είναι σωστό στο είναι μας, στον πυρήνα της ύπαρξης μας. Αν και γινόμαστε ολοένα και πιο άνετοι με τη σεξουαλικότητα μας και σιγά σιγά την μοιραζόμαστε και με τον κοινωνικό μας περίγυρο, δεν έχουμε αντιμετωπίσει τη κεντρική ντροπή που μας κυνηγά. Εξακολοθούμε να πιστεύουμε πως είμαστε κατώτεροι. Στο 2ο στάδιο, ο πυρήνας αυτής της τοξικής ντροπής λαμβάνει το 1ο ρόλο. Η αναζήτηση για την επιβεβαίωση(Validation) μας, συνεχίζεται. Η διαφορά της από το 1ο στάδιο έγκεται στο ότι πλέον δεν λαμβάνουμε ικανοποίηση από την ικανότητα μας να κρύψουμε τη σεξουαλικότητα μας. Αντιθέτως, προσπαθούμε να αποδείξουμε πως διαθέτουμε ξεχωριστές ικανότητες, εκλεκτό γούστο, πως δεν είμαστε ένα με το πλήθος.
Επομένως, χτίζουμε όμορφα σπίτια, φτιάχνουμε σώματα - ναούς που προκαλούν δέος και προσελκύουν πλήθος πιστών, εργαζόμαστε σκληρά για να βγάλουμε χρήματα, να κάνουμε εξωτικά ταξίδια που θα μας γεμίσουν εμπειρίες και θα μας δώσουν μια αξιοζήλευτη συλλογή φωτογραφιών που θα προκαλούν το φθόνο των άλλων. Κάνουμε συλλογή, σεξουαλικών εμπειριών, αλλάζοντας πολλούς συντρόφους και παίζοντας διάφορους ρόλους για να ξελογιάσουμε τον επίδοξο εραστή. Ακόμη και αν κανείς άλλος δεν μας εκτιμά, αυτός έστω και για μια νύχτα, μας δίνει την επιβεβαίωση που χρειαζόμαστε.
Η ακόρεστη όρεξη για επιβεβαίωση (Validation) έχει μια αντίθετη και ισόνομη πλευρά. Την ελάχιστη ή και ανύπαρκτη ανοχή μας στην έλλειψη της ή στην "ακύρωση" της προσωπικότητα μας, από τρίτους (Invalidation). Γινόμαστε υπερπροστατευτικοί με τον εαυτό μας, βγάζουμε νύχια στην πρώτη υπόνοια επίθεσης και είμαστε έτοιμοι να αντεπιτεθούμε. Το παράδειγμα της καλλιαρντής "κακιάς" αδερφής, έρχεται αμέσως στο μυαλό, έτοιμη να σε κριτικάρει και να σε βάλει στη θέση σου. Γινόμαστε πικρόχολοι, αναλωνόμαστε σε σενάρια εκδίκησης και ανταγωνισμού, ονειρευόμαστε πως ταπεινώνουμε τον αντίπαλο μας και πως στο τέλος έρχεται η ένδοξη δικαίωση μας. Αν κατέχουμε θέση ισχύος στην εργασία μας, μπορεί να βασανίσουμε ή και να απολύσουμε κάποιον μόνο και μόνο γιατί θεωρήσαμε πως μας έθιξε. Διαλύουμε σχέσεις και φιλίες λόγω ασήμαντων παρεξηγήσεων.
Το σεξ, είναι μία από τις κύριες πηγές επιβεβαίωσης για ένα gay άνδρα. Όταν κάποιος μας απορρίψει ή μας "ακυρώσει" στο σεξουαλικό παιχνίδι, εξαγριωνόμαστε. Νιώθουμε ταπεινωμένοι και θέλουμε να εκδικηθούμε. Και αν στην ελεύθερη αρένα αυτό δεν είναι πάντοτε εφικτό, στην διαπροσωπική αρένα μιας σχέσης, τα πράγματα αλλάζουν. Δεν είναι σπάνιο ένα ζευγάρι να μπλεχτεί σε ένα συνεχόμενο βρόγχο αλληλοακύρωσης. Όπου και οι δύο, μπαίνουν σε ένα παιχνίδι διαδοχικών αρνήσεων για σεξ ή εκδικούνται το ταίρι τους, κάνοντας σεξ με κάποιον τρίτο.
Η τάση μας να υπεραμυνόμαστε της προσωπικότητας μας, μας οδηγεί σε λάθος αποφάσεις. Με την πρώτη αφορμή διαλύουμε σχέσεις, κόβουμε επικοινωνία μέχρι να λάβουμε την επιβεβαίωση που επιζητούμε. Μαραζώνουμε. Η ματιά με την οποία βλέπουμε τη ζωή, στενεύει. Κάθε τι, αρχίζει να αποτελεί αφορμή για ακύρωση της προσωπικότητας μας. Όλα γύρω μας είναι εχθρικά. Εξαφανίζονται τα χρώματα και τα βλέπουμε όλα μαύρα. Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε τίποτα θετικό στη ζωή μας γιατί θεωρούμε ότι αποτύχαμε, ότι είμαστε αδικημένοι.
Αρκετοί, όχι όλοι, πέφτουμε σε κατάθλιψη στο στάδιο αυτό. Ειδικά αν νιώθουμε συνεχώς πως δεν λάβαμε ό,τι μας άξιζε. Το 2ο στάδιο, είναι μια μαύρη περίοδος στη ζωή ενός gay ανθρώπου. Οι σχέσεις του πολλές φορές διαρκούν λίγο, οι επαγγελματικές του επιλογές τίθονται υπό αμφισβήτηση και οι φιλίες του διαλύονται πολύ γρηγορότερα απ' ότι οικοδομήθηκαν και πολλές φορές με ασήμαντες αφορμές.
Ανάλογα με το χαρακτήρα του καθενός, διαφορετικές δρόμοι ακολουθούνται. Κάποιοι, υποχωρούν και στρέφονται στον εαυτό τους, συλλογιζόμενοι σιωπηλά τα όσα νιώθουν και τις μάχες που δίνουν. Κάποιοι άλλοι εξωτερικεύουν τον αγώνα τους και επικοινωνούν τα όσα παιρνούν σε όποιον είναι διαθέσιμος να ακούσει. Τέλος, κάποιοι αναλαμβάνουν δράση και κυνηγούν ενεργά τη συνεχή επιβεβαίωση στις σχέσεις, στο γυμναστήριο, στον επαγγελματικό στίβο. Όλοι οι δρόμοι μας, οδηγούν αισίως στο ίδιο σημείο. Στη νίκη απέναντι στη δίψα για επιβεβαίωση και στην εύρεση εσωτερικών,σταθερότερων στοιχείων του εαυτού μας, όπου μπορούμε να αντλούμε την επιβεβαίωση που αναζητούσαμε προηγουμένως σε εξωτερικά στοιχεία.
Δεν φτάνουν όλοι σε αυτό το στάδιο και αρκετοί παραμένουν για πάντοτε εγκλωβισμένοι σε ένα κύκλο αναζήτησης και ματαίωσης.
Δικό μου σχόλιο : Ενδιαφέρον κεφάλαιο, δεν μπορώ να πω ότι διαφωνώ , απλά η απορία μου είναι "Είναι χαρακτηριστικά μόνο των gay?". Εμένα μου φαίνεται η πλειοψηφία των ανθρώπων περνά αυτά τα στάδια, σίγουρα ίσως εμείς λίγο περισσότερο αλλά δεν ξέρω, μου φαίνεται κάπως περίεργο. Τεσπά, που θα πάει θα το τελειώσω το βιβλίο (με ρυθμούς χελώνας πάντοτε) και θα δω που θα καταλήξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου